Κυριακή προ Φώτων στο Ναό του Αγίου Γεωργίου

Την Κυριακή 5 Ιανουαρίου, (προ των Φώτων), παραμονή της Δεσποτικής Εορτής της Βαπτίσεως του Κυρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Βεροίας και στο τέλος τέλεσε την ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού.

Ομιλία Σεβασμιωτάτου

«Καί ἐξεπορεύετο πρός αὐτόν πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώρα … καί ἐβαπτίζοντο … ἐξομολογούμενοι τάς ἁμαρτίας αὐτῶν».

Κυριακή πρό τῶν Φώτων, παραμονή τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς μετέφερε σήμερα μέ τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα στόν Ἰορδάνη ποταμό, ἐκεῖ ὅπου αὔριο θά δοῦμε τόν Κύριό μας βαπτιζόμενο ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί θά λάβουμε μαζί μέ τόν Ἁγιασμό τήν καθαρτική τῆς ὑπερουσίου Τριάδος ἐνέργεια.

Μᾶς μετέφερε ὅμως στόν Ἰορδάνη γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει καί τό ἔργο τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἔζησε μέ ἄσκηση καί νηστεία ἐπί χρόνια στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη, στή συνέχεια ἀνέλαβε τήν ἀποστολή γιά τήν ὁποία τόν εἶχε ἐπιλέξει ὁ Θεός, νά γίνει πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ καί νά προετοιμάσει τούς ἀνθρώπους μέ τό κήρυγμά του γιά νά δεχθοῦν καί νά πιστεύσουν στόν Σωτήρα Χριστό.

Τό κήρυγμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἦταν κήρυγμα μετανοίας, καλοῦσε δηλαδή τούς ἀνθρώπους νά μετανοήσουν γιά τίς ἁμαρτίες τους. Ποιό εἶναι ὅμως τό νόημα τῆς μετανοίας πού ζητοῦσε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί ποιά ἡ σχέση τῆς μετανοίας μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί τό κήρυγμά του;

Ἡ ἔννοια τῆς μετανοίας ἦταν γνωστή στούς Ἰσραηλίτες. Στήν Παλαιά Διαθήκη μετάνοια σημαίνει τήν ὁλοκάρδια ἐπιστροφή στόν Θεό, πού ξεκινᾶ μέ τή συνειδητοποίηση καί τήν ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας πού διέπραξε ὁ ἄνθρωπος. Πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού ἁμάρτησαν καί μετανόησαν γιά τήν ἁμαρτία τους. Μεταξύ αὐτῶν καί ὁ προφητάναξ καί ψαλμωδός Δαβίδ, ὁ ὁποῖος συνέθεσε τόν περίφημο ψαλμό τῆς μετανοίας, ὁμολογώντας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τήν ἁμαρτία του.

Ἡ ἐξομολόγηση τῆς ἁμαρτίας ἀποτελοῦσε καί κατά τήν Παλαιά Διαθήκη προϋπόθεση τῆς μετανοίας, τήν ὁποία κήρυξαν πολλοί προφῆτες. Ὅμως ἡ ἐμμονή στήν ἁμαρτία, τήν ὁποία ἔδειχναν οἱ Ἰσραηλίτες, ἐπηρεασμένοι καί ἀπό τό εἰδωλολατρικό περιβάλλον μέ τό ὁποῖο ἐρχόταν σέ ἐπαφή, ἔκανε ἀπαραίτητο τό κήρυγμα τῆς μετανοίας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, προκειμένου οἱ ἄνθρωποι νά προετοιμασθοῦν ὄχι μόνο γιά νά ἀκούσουν ἀλλά καί γιά νά δεχθοῦν καί νά πιστεύσουν τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας.

Ἡ ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ μετάνοια εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο μπορεῖ νά καθαρίσει ὁ ἄνθρωπος τήν ψυχή του. Καί ἡ καθαρή καρδιά εἶναι προϋπόθεση γιά νά ἀκούσει καί νά δεχθεῖ μέσα της τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Διότι ὅπως ὁ Θεός εἶναι καθαρώτατος καί δέν εἰσέρχεται σέ χώρους ἀκάθαρτους καί μολυσμένους ἀπό τήν ἁμαρτία, ἔτσι καί ὁ λόγος του, ὁ ὁποῖος εἶναι καθαρός καί ἄμωμος δέν μπορεῖ παρά νά ἀναζητᾶ καθαρές καρδιές καί ψυχές γιά νά εἰσέλθει καί νά καρποφορήσει.

Ἄς θυμηθοῦμε τή γνωστή σέ ὅλους μας παραβολή τοῦ Σπορέως. Τί λέγει ἐκεῖ ὁ Χριστός;

Αὐτοί τῶν ὁποίων ἡ καρδιά ἔμοιαζε μέ τό πετρῶδες ἔδαφος, ἦταν αὐτοί πού εὔκολα παρασυρόταν στήν ἁμαρτία, ἔτσι ὥστε ὁ σπόρος πού ἔπεφτε στήν ψυχή δέν μποροῦσε νά βλαστήσει.

Αὐτοί τῶν ὁποίων ἡ ψυχή ἦταν γεμάτη ἀπό ἀγκάθια καί ἄλλα ζιζάνια, πού ἀντιστοιχοῦν στίς μέριμνες τοῦ βίου, τά ἐλαττώματα καί τά πάθη, ἐνῶ ἀκούουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ σπόρος δέν μπορεῖ νά καρποφορήσει, διότι τά ἀγκάθια καί τά ζιζάνια καταπνίγουν τόν σπόρο τοῦ θείου Λόγου καί ἔτσι δέν προλαβαίνει νά μεγαλώσει καί νά καρποφορήσει.

Ἡ μόνη περίπτωση στήν ὁποία καρποφορεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκεῖνοι, τῶν ὁποίων οἱ ψυχές παρομοιάζονται μέ τή γῆ τήν ἀγαθή, εἶναι δηλαδή ἁγνές καί καθαρές, καί ἔτσι μποροῦν νά δεχθοῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά καρποφορήσει καί νά δώσει καρπούς ἀρετῆς.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τό κήρυγμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου πρός τούς Ἰσραηλίτες ἦταν κήρυγμα μετανοίας, διότι, ἄν δέν καθάριζαν τίς ψυχές τους μέ τή μετάνοια καί μέ τό δι᾽ ὕδατος βάπτισμα, δέν θά ἦταν σέ θέση νά δεχθοῦν τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου πού θά κήρυττε σέ λίγο ὁ Χριστός.

Ἡ κλήση σέ μετάνοια καί ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν δέν ἴσχυε ὅμως μόνο γιά τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἰσχύει πάντοτε, καί ἰσχύει καί γιά μᾶς. Ἄν βλέπουμε τόν ἑαυτό μας νά μήν προοδεύει πνευματικά, νά μήν ἔχει καρπούς ἀγαθούς, νά μήν αἰσθάνεται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἄς ἐξετάσουμε κατά πόσο τηροῦμε τήν προϋπόθεση τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως καί κυρίως κατά πόσο ἡ μετάνοια καί ἡ ἐξομολόγησή μας εἶναι εἰλικρινής, ὥστε νά καθαρίζει τήν καρδιά μας μέ τή βοήθεια καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ πού ἔχουμε στή διάθεσή μας μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι μόνο μέ τόν τρόπο αὐτά θά μπορέσουμε νά ζήσουμε ἔχοντας στήν ψυχή μας τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο γεννήθηκε ὡς βρέφος γιά τή δική μας σωτηρία, ἀλλά καί αὔριο θά κλίνει τόν αὐχένα ἐνώπιον τοῦ δούλου του, τοῦ Τιμίου Προδρόμου, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στή βασιλεία του.