Πανηγύρισε ο Ιερός Ναός του Αγίου Σπυρίδωνος

Την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στο πανηγυρίζον Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Σπυρίδωνος, της ενορίας του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος Βεροίας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: «Πολύφωτε ἥλιε, Πα­τέ­ρων ἐγ­καλ­λώπισμα, ἱε­ρέων τό κλέος, ἀγ­­γέ­λων σύσκηνε, τούς τήν φωτοφό­ρον σου μνή­μην χαρμονικῶς νῦν ἐπι­­τελοῦντας φωτός κα­­ταξίωσον ἀνεσπέρου ταῖς πρεσβείαις σου».

Μέ αὐτούς τούς ὑπέ­ροχους λό­γους ἐγκω­μι­ά­­ζει ὁ ἱερός ὑμνο­γρά­φος τόν ἑορτα­ζόμε­νο σή­μερα ἅγιο ἱε­ράρ­χη, τόν ἅγιο Σπυ­ρί­δω­να, ἐπί­σκοπο Τριμυθοῦντος, τόν θαυμα­τουρ­γό, ἕναν ἀπό τούς προστάτες τῆς ἐνορίας σας.

Πῶς ὅμως ἕνας ἄν­θρωπος ταπει­νός καί ἀγράμματος σάν τόν ἅγιο Σπυρί­δω­να κατόρθωσε νά διακρι­θεῖ τόσο πο­λύ, ὥστε νά ἐπαι­νεῖται καί νά ἐγκω­μιά­ζεται ὡς πολύφω­τος ἥ­λι­ος, ὡς ἐγκαλλώ­πισμα τῶν Πατέρων καί ὡς σύ­σκηνος τῶν ἀγ­γέ­λων;

Ἕνας ποιμένας ἦταν ὁ ἅγιος Σπυ­ρίδων, ἕνας ἁ­πλός βοσκός, τόν ὁ­ποῖο ὁ Χριστός ἐπ­έλεξε γιά νά τόν καταστήσει ποιμένα τῶν λογικῶν του προβάτων, τῶν χριστιανῶν. Ἦταν ἕνας ἄν­­θρω­πος πού δέν κατεῖχε τήν ἀνθρώπι­νη ἐπιστήμη καί γνώση, καί ὅμως ὁ Χριστός τόν ἐπέ­λεξε γιά νά τοῦ ἀποκα­λύ­ψει τό μυστήριο τῆς θείας του φύ­σεως καί νά τόν ἀνα­δεί­ξει πρό­μαχο τῆς Ὀρ­θοδοξίας καί διδά­σκα­­λο τῆς ἀλη­θεί­ας του. Τόν ἀνέδειξε ὡς τόν ἀκα­τα­μά­χητο ὑπε­ρα­σπιστή τῆς θεό­­τη­­τός του ἔνα­ντι τοῦ αἱρε­σιάρ­χου Ἀρείου, πού τήν ἀρνεῖτο, θεωρώντας τον κτίσμα, ὁμοιούσιο καί ὄχι ὁμοούσιο τοῦ Πατρός.

Ἄν θελήσουμε νά ἀνα­ζητή­σουμε τόν τρό­πο μέ τόν ὁποῖο ὁ ἅγιος Σπυ­ρίδων τά κατόρθωσε ὅλα αὐτά καί ἐπιπλέον ἐπέτυ­χε νά τιμηθεῖ ἀπό τόν Θεό καί ἀγαπηθεῖ ἀπό τούς πιστούς· ἄν θελήσουμε νά ἀνα­ζη­τή­σουμε τήν αἰτία πού ἀνέδειξε μέγα ἕναν ἄνθρω­πο σάν τόν ἅγιο Σπυρίδωνα πού δέν διέθετε οὔτε γνώ­­σεις, οὔτε χρή­ματα, οὔ­τε κοι­νω­­νική προβο­λή, θά διαπι­στώ­σου­με πώς αὐτός δέν ἦταν ἄλ­λος ἀπό τήν ταπεινή ζωή του καί ἀπό τήν κα­θα­ρό­­τη­τα τῆς καρδι­ᾶς του. Δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τή διάθεσή του νά ὑπακούει διαρκῶς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἐργάζεται γιά νά τό ζεῖ πρωτίστως ὁ ἴδιος ἀλλά καί νά τό τό κά­νει γνωστό μεταξύ τῶν ἀν­θρώπων.

Αὐτή του ἡ στάση τόν ἀνέδειξε φίλο τοῦ Χρι­στοῦ, καθώς ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός μᾶς δια­βε­βαίω­σε ὅτι φίλοι του εἶναι ἐκεῖνοι πού τη­ροῦν τίς ἐντολές του. Καί αὐτούς, λέγει, τούς ἀγαπᾶ καί Ἐκεῖνος καί σ’ αὐτούς ἐμφανίζει τό πρό­σωπό του καί ἀπο­κα­­λύ­πτει τά μυστή­ριά του. Ἡ ὑπακοή στό θέ­λη­μα τοῦ Θεοῦ καί ἡ κα­­θαρότης τῆς καρδιᾶς ἦταν οἱ δύο ἰδιό­τη­τες πού ἀνέδει­ξαν τόν ἅγιο Σπυ­ρί­δω­να οὐ­ράνιο ἄνθρωπο καί ἐπί­γειο ἄγγελο, αὐτές πού τόν ἀνέδει­ξαν γνή­σιο φί­λο τοῦ Χρι­στοῦ καί ἀπο­λογητή τῆς θεί­ας καί ἀκτίστου φύσεώς του.

Καί ἄν αὐτό πού συνέ­βη μέ τόν ἅγιο Σπυ­ρί­δωνα φαίνεται ἴσως πα­ράξενο στά δικά μας μάτια, δέν εἶναι καθό­λου παρά­ξενο γιά τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ἔκανε τό ἴδιο τήν πρώ­τη κιόλας στιγμή τῆς ἐπίγειας πα­ρου­­σί­ας του. Ποιμέ­νες ἦταν αὐ­τοί πού τόν προ­σ­­κύνησαν πρῶτοι στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βη­θλε­έμ. Ποιμένες ἦταν αὐ­τοί πού ἀνα­γνώ­ρι­σαν, χωρίς νά γνωρί­ζουν οὔ­τε τούς νό­μους οὔτε τούς προφῆ­τες, τήν ἀλή­θεια τῆς θεό­τη­τός του. Καί ὅμως ἀξιώ­θηκαν αὐτῆς τῆς με­γά­λης χά­ρι­τος καί δωρε­ᾶς, για­τί ἦταν ταπει­νοί καί «καθαροί τῇ καρ­δίᾳ», ὅπως ταπεινός καί καθα­ρός στήν καρ­διά ἦταν καί ὁ ἑορ­ταζό­με­νος ἅγιος Σπυ­ρίδων.

Καθώς πλησιάζουμε πρός τήν ἑορ­τή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, κα­θώς προσ­εγ­γίζουμε τήν ἑορ­τή τῆς κε­νώ­σεως τοῦ Κυ­ρίου, ὁ ὁποῖος κινού­μενος ἀπό ἄπειρη ἀγά­πη γιά τόν ἄνθρωπο «ἔ­κλι­νε οὐρανούς» καί κατέβηκε στή γῆ ὄχι ὡς Θεός ἀλλά ὡς ταπεινό βρέφος στό φτω­χικό σπή­λαιο τῆς Βηθλεέμ, ἡ μνή­μη τοῦ ἁγίου Σπυρί­δω­νος, ἐπισκό­που Τρι­μυ­­θοῦ­ντος, τοῦ θαυμα­τουρ­­­γοῦ, τόν ὁποῖο τι­μᾶ ἡ Ἐκ­κλησία μας σή­μερα, μᾶς προσφέ­ρει τήν εὐκαιρία νά ἐξε­τά­σουμε καί τή δι­κή μας στάση καί τή δική μας ζωή.

῾Ο Χριστός ζητᾶ καί ἀπό ἐμᾶς νά μι­μη­θοῦμε τή δική του ταπείνωση, τήν ὁποία μιμήθηκαν καί ὅλοι οἱ ἀνά τούς αἰ­ῶνες ἐκλεκτοί του, ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Μᾶς ζητᾶ νά μιμηθοῦμε τήν κα­θα­ρό­τη­τα τῆς καρ­δι­ᾶς τῶν ἁγίων του καί μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά χα­ρίσει καί σέ μᾶς τή χά­ρη του, διότι ἐπί τούς ταπεινούς ἐπιβλέπει καί «τα­πει­­νοῖς δίδωσι χάριν», ἀλλά καί οἱ «κα­θα­ροί τῇ καρδίᾳ» εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι βλέπουν τόν Θεό καί στούς ὁποί­ους ἀποκαλύπτει τά μυστή­ριά του, ὅπως τά ἀποκάλυψε καί τόν τι­μώμενο σήμερα μέγα ἱε­ράρ­­χη, τόν ἅγιο καί θαυματουργό Σπυρίδω­να, ὁ ὁποῖος, παρότι δέν διέ­θετε σπουδές, πτυχία θεολο­γίας καί διδακτορικά ἐξέφρασε μέ ἀκρίβεια τήν πί­στη τῆς Ἐκκλησίας γιά τό δεύ­τερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, καί κατετρόπωσε τόν Ἄρειο.

Μέ τίς δικές του πρεσ­βεῖες εὔχο­μαι ταπεινά νά ἀξιω­θοῦ­με καί ἐμεῖς νά γί­νουμε μέ­τοχοι τῆς χά­ριτος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνεσπέ­ρου φωτός τοῦ ἐν Βη­θλε­έμ γεννηθέ­ντος Χρι­­στοῦ.