Πλήθος πιστών για τον Άγιο Γεράσιμο στην Παράκληση του Αγίου Λουκά στην Παναγία Δοβρά

Το εσπέρας της Τρίτης, 10ης Δεκεμβρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Παράκληση του Αγίου Λουκά του Ιατρού στον κατάμεστο Ιερό Ναό του στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.

Στην Ιερά Ακολουθία μαζί με το χαριτόβρυτο Ιερό Λείψανο του Αγίου Λουκά του Ιατρού, το οποίο τίθεται σε προσκύνηση κάθε Τρίτη στην καθιερωμένη Ιερά Παράκληση, τέθηκε σε προσκύνηση η δεξιά χείρα του Αγίου Γερασίμου του Υμνογράφου με την ευκαιρία της πρόσφατης εορτής του.

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του, γράφει ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στά πνευματικά χαρί­σματα. «Ἔχον­τες δέ χαρίσματα κα­τά τήν χάριν τήν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν, κατά τήν ἀναλο­γίαν τῆς πίστεως, εἴτε διακονίαν, ἐν τῇ διακονίᾳ, εἴτε ὁ διδάσκων ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, εἴτε ὁ παρακαλῶν, ἐν παρακλήσει».

Ὅλοι, δηλαδή, ἔχουμε κάποια χα­ρί­σματα, ἀνάλογα μέ τή χάρη πού μᾶς δό­θηκε. Ἄλλοι ἔχουν τό χάρι­σμα τῆς προφητείας, ἄλλοι τῆς δι­δα­σκαλίας, ἄλλοι τῆς διακονίας. Καί εἶναι πολύ σημαντικό γιά τόν καθένα μας νά καταλάβει, συνεχί­ζει ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ποιό ἀκριβῶς χάρισμα ἔλαβε ἀπό τόν Θεό καί γιά ποιό ἔργο τόν προόρισε.

Συχνά συμ­βαίνει ἡ αὐθαίρετη συμπε­ρι­φορά μας νά μᾶς ὁδηγεῖ στό νά ἐπι­διώκουμε νά ζοῦμε κατά τρόπο πού δέν μᾶς ταιριάζει καί δέν εἶναι εὐάρεστος στόν Θεό ἤ νά κάνουμε κάποιο ἔργο ἀνάρ­μοστο γιά μᾶς. Ἐπιδιώκουμε ἴσως τίς ὑψηλές καί τιμη­τι­κές θέσεις, περιφρονώ­ντας τίς κατώτερες, οἱ ὁποῖες ὅμως ἐνδεχομένως μᾶς δίνονται ἀπό τόν Θεό, ἐπειδή Ἐκεῖνος μᾶς προορίζει γιά κάποιο συγκε­κριμένο ἔργο σύμφω­να μέ τίς δυνάμεις μας, τό ὁποῖο καί ται­ριάζει στίς συνθῆκες τῆς ζωῆς μας.

Θά πρέπει, λοιπόν, νά ἐξετάζουμε τόν ἑαυτό μας καί νά βρίσκουμε ποιό χάρισμα μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, ὥστε νά τό ἀξιοποιοῦμε πρός ὄφε­λος τῶν συνανθρώπων μας ἀλλά καί τῆς σωτηρίας μας. Διότι, ὅπως μᾶς διδάσκει καί ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, ὁ Θεός δίδει τά χαρίσματα «κα­­τά τήν ἀναλογίαν τῆς πίστε­ως», καί αὐτό ἀπό τήν ἄπειρη εὐ­σπλαγ­χνία του. Ἄν μᾶς ἔδινε χαρί­σματα μεγαλύτερα ἀπό τίς δυνατό­τητές μας, εἶναι βέβαιο ὅτι δέν θά μπορούσαμε νά τά ἀξιοποιήσουμε κατάλληλα, καί ἔτσι οὔτε στούς ἀδελ­­φούς μας θά ἦταν ὠφέλιμα οὔτε σέ ἐμᾶς.

Ὑπάρχουν βεβαίως ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἀξιώθηκαν πολλῶν χαρι­σμά­­των, γιατί ὁ Θεός διέβλεπε ὅτι εἶχαν τή δύναμη καί τή θέληση νά τά ἀξιοποιήσουν κατάλληλα. Καί ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν καί ἕνας σύγχρονος ἅγιος, ὁ ὅσιος Γεράσι­μος ὁ Ὑμνογράφος, ὁ Μικραγιαν­νανίτης, τοῦ ὁποίου τή μνήμη ἑορ­τάσαμε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, στίς 7 Δεκεμβρίου. Καί ἀπόψε ἔχουμε τήν εὐλογία, ἐκτός ἀπό τήν ἱερή του εἰκόνα, ἡ ὁποία εὑρίσκεται πά­ντοτε ἐδῶ στόν ναό τοῦ ἁγίου Λου­κᾶ, νά προσκυνοῦμε μαζί μέ τό χα­ρι­τόβρυτo λείψανo τοῦ ἁγίου Λουκᾶ καί τήν ἁγια­σμέ­νη καί πνευματοκίνητη δεξιά χεῖρα τοῦ ὁσίου Γερασίμου, τό χέρι δηλαδή ἐκεῖνο μέ τό ὁποῖο συνέ­γραφε τούς θαυμάσιους ὕμνους ἐμπνεόμενος καί ἐνισχυόμενος ὁ Ὅσιος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Τό χάρισμα τοῦ ὑμνογράφου, τό ὁποῖο ἔλαβε ἀπό τόν Θεό, καί μάλιστα ἐνῶ ἦταν ἀκόμη νέος καί στήν ἡλικία καί στή μοναχική ζωή, εἶναι ἀπόδειξη τῆς μεγάλης χάρι­τος τοῦ Θεοῦ, γιά τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς του, γιά τήν πίστη καί τήν ὑπομονή του νά ζεῖ μόνος στήν ἀπαράκλητη ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, στή Μικρά Ἁγία Ἄννα, ἀντιμέτωπος μέ τούς πειρασμούς καί μέ τόν δαίμονα πολλές φορές, ἔχοντας ὅπλο του μοναδικό ἀλλά καί ἰσχυρό τήν προσευχή καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού τόν σκέπαζε.

Ἕνα πρωινό, ἐνῶ προσευχόταν ὁ Ὅσιος στό παρεκκλήσι του, βλέπει ἀπό τό παράθυρο ἕναν πελώριο σκύλο, ἀσυνήθιστο γιά τήν περιοχή, γιατί δέν ὑπῆρχαν σκυλιά. Σκέφθηκε ὅτι θά ἦταν κάποιου κυνηγοῦ πού βρέθηκε ἐκεῖ καί χάθηκε. Βγῆκε, λοιπόν, νά τοῦ δώσει ἕνα κομμάτι ψωμί. Καί ἐνῶ ἐκεῖνος βγῆκε μέ διάθεση καλή καί ὅσο τό φώναζε, ἐκεῖνο ἔφευγε. Καί γιά μιά στιγμή κάνει τό σταυρό του καί λέγει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ …». Καί αὐτό ἔσκασε. Ἦταν ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πῆγε νά τόν σταματήσει ἀπό τήν προσευχή του. Ἔσκασε καί ἔγινε χιλιάδες κομμάτια πού ἔβγαζαν σπίθες.

Χαρακτηριστικό εἶναι ὅμως ἀκόμη καί ἕνα ἄλλο θαυμα­στό γεγονός πού διηγεῖτο ἕνας ἁπλοῦς καί ταπεινός μοναχός, ὁ Γερο-Ἐφραίμ ὁ ταλαίπωρος, ὅπως ἦταν τό προσωνύμιό του λόγω τῆς ταπεινώσεώς του, καί συνέβη τό διά­στη­μα πού ὁ ὅσιος Γεράσιμος ἀσκή­τευε μόνος του στήν Καλύβη τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Μία ἡμέρα περνοῦσε, ὅπως ἔλεγε, ἔξω ἀπό τήν Καλύβη καί εἶδε τόν Τίμιο Πρόδρομο. Ἁπλοῦς καθώς ἦταν ὁ Γερο-Ἐφραίμ τόν ρώτησε: «τί κάνεις ἐδῶ, Τίμιε Πρόδρομε». Καί τότε ἄκουσε ἐκεῖνον νά τοῦ ἀπαντᾶ: «φυλάγω τό καλογέρι», δηλαδή τόν πατέρα τότε Γεράσιμο, «πού μοῦ ἀνάβει τό κανδήλι».

Γι᾽ αὐτόν τόν ἀγώνα καί τήν ὑπο­μονή του νά τηρήσει τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε κατά τήν ἡμέρα τῆς μο­ναχικῆς του κουρᾶς καί νά παρα­μεί­νει διά βίου στό Ἅγιο Ὄρος, ἀξιώθηκε νά δεῖ τόν Χριστό, ἐνῶ προσευχόταν, «λάμποντα ὑπέρ χιλί­ους ἡλίους», ὅπως ἔγραψε ὁ ὅσιος Γεράσιμος σέ ἕνα σημείωμα στό ὁποῖο περιέγραφε αὐτή τήν οὐράνια ἐμπειρία καί τό ὁποῖο βρῆ­καν οἱ πατέρες μετά τήν κοίμησή του, ἀλλά καί νά λάβει τό μέγα χάρισμα τοῦ ὑμνογράφου καί νά ἀναδειχθεῖ ὁ σπουδαιότερος καί πολυγραφότερος μεταβυζαντινός ὑμνογράφος.

Καί παρότι εἶχε τό μεγάλο αὐτό χάρισμα, γιά τό ὁποῖο εἶχε τιμηθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία καί εἶχε βραβευ­θεῖ ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν καί ἀπό πολλούς ἄλλους σημαντικούς φορεῖς, ἀλλά καί εἶχε δεχθεῖ πρόσ­κληση νά διδάξει Ὑμνογραφία στή Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπι­στη­μίου Ἀθηνῶν, ὁ ὅσιος Γεράσιμος προτίμησε νά παραμείνει ἕνας ἁπλός μοναχός μέσα σέ ἕνα ταπει­νό κελί καί νά ἔχει ὡς ἔργο του τήν προσευχή. Εἶχε μάλιστα τόση θέρ­μη καί τόση δύναμη ἡ προσευχή του, ὥστε ἕνα βράδυ, ὅταν ἀσκή­τευε ἀκόμη στήν Καλύβη τοῦ Τι­μίου Προδρόμου, ἕνας ἄλλος μονα­χός, ὁ Γέρων Ἀβιμέλεχ, πού ἀσκή­τευε σέ μία ἄλλη καλύβη ἐκεῖ κο­ντά, εἶδε μέσα στό σκοτάδι τήν καλύβη τοῦ ὁσίου Γερασίμου νά φλέγεται καί εἶπε στόν ὑποτακτικό του, τόν π. Διονύσιο, «ἡ καλύβη τοῦ π. Γερασίμου ἔπιασε φωτιά, πᾶμε νά δοῦμε τί γίνεται, πᾶμε νά τόν βοηθήσουμε». Ὅταν ἔφθασαν ὅμως καί οἱ δύο τρέχοντας στό κελί τοῦ Ὁσίου καί κοίταξαν ἀπό τό παράθυρο, ἀπό ὅπου ἔβλεπαν τίς φλόγες νά βγαίνουν, γιά νά δοῦν τί συμβαίνει, εἶδαν τόν ὅσιο Γεράσιμο πεσμένο στό δάπεδο τοῦ μικροῦ ναοῦ νά προσεύχεται. Καί τότε κατά­λαβαν ὅτι αὐτό πού εἶδαν ἦταν αὐτό πού ζοῦσε καί ἔβλεπε ὁ ὅσιος Γεράσιμος, καί ἀπομακρύνθηκαν γιά νά μήν τόν ἀποσπάσουν ἀπό αὐτή τή θεία ἐμπειρία.

Αὐτοῦ τοῦ μεγάλου ὁσίου τῆς Ἐκ­κλησίας μας ἔχουμε τήν εὐλογία νά προσκυνήσουμε τό τίμιο καί χα­ριτόβρυτο λείψανο, γιά νά ἀντλή­σου­με χάρη ἀπό τή χάρη του, διότι, ὅπως λέγουν οἱ πατέρες, καί μόνο ἡ ἐπαφή μέ τά ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς μετα­δί­δει τή χάρη, τήν ὁποία τόσο πλού­σια διέθεταν ἐκεῖνοι στή ζωή τους.

Ἄς τήν λάβουμε καί ἐμεῖς ἀπόψε γιά νά μᾶς στηρίζει καί νά μᾶς ἐνισχύει στόν ἀγώνα μας καί στή ζωή μας.