Νταμπίζας: Ένας αναλυτής που ξέρει 100 κιλά μπάλα

Σ' έναν χώρο όπως η αθλητική δημοσιογραφία που μαστίζεται από φανατισμό και ημιμάθεια, ο σχολιασμός του Νίκου Νταμπίζα στις τηλεοπτικές μεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων είναι όαση μιας και συνδυάζει νηφαλιότητα και γνώση. Η επταετία που πέρασε στην Αγγλία σίγουρα τον βοήθησαν σημαντικά στο να αλλάξει παραστάσεις, να εξελιχθεί ως ποδοσφαιράνθρωπος και να καλλιεργήσει την προσωπικότητά του.

Ως ποδοσφαιριστής υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες κεντρικούς αμυντικούς των τριάντα τελευταίων χρόνων. Γεννημένος στο Αμύνταιο Φλώρινας, ξεχώρισε ήδη από τα 18 του χρόνια με τους Πόντιους Βέροιας, με τη φανέλα των οποίων αγωνίστηκε στην τρίτη και τη δεύτερη εθνική κατηγορία. Έτσι, το καλοκαίρι του 1994 αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό, όπου μετά από τα δύο τελευταία πέτρινα χρόνια ήταν ενεργό μέλος της ομάδας των "ερυθρόλευκων" που κατέκτησαν τα δύο πρώτα (από τα επτά σερί) πρωταθλήματα.

Τον Ιανουάριο του 1998 ο "Ντάμπι" κάνει το μεγάλο βήμα και γίνεται ο δεύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής (μετά τον Γιώργο Δώνη) που πηγαίνει να αγωνιστεί στην Αγγλία, όπου πραγματοποιεί επτάμιση γεμάτες σεζόν, έξι με τη Νιουκάστλ και ενάμιση χρόνο με τη Λέστερ.

Μολονότι πολύς κόσμος θυμάται τον Νταμπίζα ως "θύμα" στη μαγική ντρίπλα του "Non-Flying Dutchman" Ντένις Μπέργκαμπ, υπήρξε βασικό γρανάζι σε μια από τις κορυφαίες φουρνιές στην ιστορία της Νιουκάστλ (με συμπαίκτη, μεταξύ άλλων, τον θρυλικό Άλαν Σίρερ), με τις "Καρακάξες" να έχουν παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (μια φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ, δύο φορές στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και μια φορά στο Κύπελλο Κυπελλούχων) και να αγωνίζονται σε δύο χαμένους τελικούς κυπέλλου Αγγλίας. Συνολικά, στο Νησί κατέγραψε 233 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, επίδοση που τον καθιστά ρέκορντμαν των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν εκεί.

Το 2005, σε ηλικία 32 ετών, αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα για λογαριασμό της ανερχόμενης ΑΕΛ. Υπό την τεχνική καθοδήγηση του Γιώργου Δώνη, γίνεται άμεσα ο αρχηγός των "βυσσινί", με τους οποίους μέσα σε μια εξαετία κατέγραψε 178 συμμετοχές με 6 γκολ και κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος τη σεζόν 2006-07, με τον ίδιο να αναδεικνύεται MVP στο νικηφόρο τελικό με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.

Με τη φανέλα της εθνικής ομάδας πραγματοποίησε 70 εμφανίσεις και βρισκόταν (χωρίς να αγωνιστεί) στην αποστολή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος που έγραψε ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα στα γήπεδα της Πορτογαλίας το καλοκαίρι του 2004. Επίσης, με εξαιρετικούς συμπαίκτες (μεταξύ άλλων, Χαλκιάς, Μπασινάς, Νικολαϊδης, Κατσιαμπής, Καραγκούνης, Λυμπερόπουλος, Βρύζας, Μαλαδένης κ.λπ.) ήταν μέλος της εθνικής ενόπλων που έγραψε ιστορία το 1997 κατακτώντας το παγκόσμιο κύπελλο.

Η ανακοίνωση της αποχώρησής του από τα γήπεδα το 2011 είναι ενδεικτική του ήθους και της μετριοπάθειάς του: 

«Μετά από 21 χρόνια στα γήπεδα ήρθε ο χρόνος να βάλω τέλος σε αυτό που έζησα με πάθος όλο αυτό το διάστημα. 21 χρόνια τώρα είχα την τύχη και το προνόμιο να κάνω αυτό που με γέμιζε, αλλά και ταυτόχρονα έλυνα όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας ενός κοινού θνητού. 

Οι 700 περίπου αγώνες μου έμαθαν πολλά και θεωρώ πως βάσει των δυνατοτήτων μου πέτυχα ό, τι καλύτερο ήταν δυνατόν. Εξάντλησα το όποιο ταλέντο είχα και φεύγω ικανοποιημένος ξέροντας ότι πέτυχα ό, τι καλύτερο μπορούσα. 

Στη ζωή μου ποτέ δεν έβαζα στόχους και δεν προγραμμάτιζα. Έχει λίγη σημασία πλέον αν ήταν πολλά ή λίγα αυτά που έγιναν. Σημασία έχει για εμένα προσωπικά ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή ο χαρακτήρας μου δεν αλλοιώθηκε. Όταν αυτό γίνεται σε έναν χώρο με πολλά συμφέροντα και ανταγωνισμό αυτό το κάνει ακόμα πιο σημαντικό. 

Οφείλω κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους με τους οποίους έζησα μέσα στα γήπεδα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και να ζητήσω συγγνώμη για κάποιες άσχημες στιγμές που όλοι έχουμε μέσα στην καθημερινότητας μας. Το φινάλε λοιπόν έφτασε κάτω από απρόσμενες συνθήκες. Θα μπορούσε να είχε έρθει και αργότερα, αλλά το μεν σώμα πρόθυμο ο δε νους ασθενής!

Έρχονται δύσκολοι καιροί για το χώρο και οφείλουμε όλοι να δώσουμε πίσω στο ποδόσφαιρο κάτι από αυτά που τόσο απλόχερα έχουμε πάρει. Το φινάλε ήρθε, αλλά μια νέα αρχή γίνεται».

Πηγή: Κάθε Κυριακή