Το χωριό με τους υπέροχους καταρράκτες - 200 χλμ μακριά από τη Βέροια

Μπορεί πολλές περιοχές της χώρας να έχουν ζήτημα λειψυδρίας, σε αυτό το χωριό όμως το νερό είναι άφθονο και σε εντυπωσιακούς σχηματισμούς. Υπάρχει ένα χωριό καλά κρυμμένο σε μια πλαγιά των ανατολικών Τζουμέρκων, σε υψόμετρο 960 μέτρων – πολύ κοντά στα σύνορα της Ηπείρου με τη Θεσσαλία που το γνωρίζουν μόνο οι μυημένοι φυσιολάτρες.

Είναι το χωριό Θεοδώριανα ή η «πρωτεύουσα του νερού» όπως λέγεται λόγω ενός εντυπωσιακού θεάματος που αποκαλύπτεται στους επισκέπτες.

Το καταπράσινο χωριό με 209 μόνιμους κατοίκους που είναι περιστοιχισμένο από έλατα, κέδρους, πλατάνια και καρυδιές, απέχει 83 χιλιόμετρα από την Άρτα και 105 χιλιόμετρα από τα Γιάννενα.

Το χωριό έχει μια κεντρική πλατεία που κοσμείται από έναν γεροπλάτανο που απλώνει τη σκιά του το καλοκαίρι, ενώ από το πανέμερφο γραφικό χωριό, υπάρχουν πηγές και αναβλύζουν τρεχούμενα νερά.

Στο χωριό υπάρχουν ακόμη παραδοσιακά καφενεία και ταβέρνες που προσφέρουν θαλπωρή, αλλά και ξενώνας για τους επισκέπτες με θέα το οροπέδιο της Κωστηλάτας.

Απολαύστε τους περίφημους καταρράκτες Σούδα

Οι καταρράκτες Σούδα, όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι, είναι ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα του ιστορικού και περήφανου χωριού των Θεοδώριανων και συχνά αναφέρεται και με το όνομα του χωριού.

Τα νερά του καταρράκτη δημιουργούνται στις κορφές των Ανατολικών Τζουμέρκων και αφού περάσουν τον καταρράκτη συμβάλλουν στο ρέμα της Άσπρης Γκούρας, ή απλά ρέμα Γκούρας που φεύγει προς τα ανατολικά. Στη συνέχεια η Άσπρη Γκούρα συναντάει το ρέμα της Χίστρας που μετά από λίγα χιλιόμετρα εκβάλλει στον μεγάλο Αχελώο.

Στη ράχη των καταρρακτών τα νερά χωρίζονται στα δύο δημιουργώντας έναν δίδυμο καταρράκτη που πέφτει από το ύψος των 25 μέτρων. Ο καταρράκτης Σούδα έχει το προνόμιο να κρατάει τα νερά του καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου, ενώ το μονοπάτι που φεύγει από το χωριό, το πυκνό δάσος και η θέα των αγέρωχων κορυφών δημιουργούν ένα από τα ομορφότερα ορεινά τοπία της χώρας μας. Η εξερεύνηση στην περιοχή είναι απλά απολαυστική.

Μπορείτε να φτάσετε ως εκεί ξεκινώντας από την πλατεία των Θεοδώριανων και ακολουθώντας σηματοδοτημένο μονοπάτι μέσα στο δάσος.

Επενδυμένη με ξύλινα γεφυράκια, σκάλα και κουπαστή στα δύσκολα σημεία, σε ένα ορεινό τοπίο με ιδιαίτερο κάλλος, η διαδρομή είναι άνετη ακόμα και για παιδιά. Υπολογίστε ότι διαρκεί 50 λεπτά με τα πόδια και ότι μέρος της διανύεται και με αυτοκίνητο.

Η περιοχή γύρω από τους καταρράκτες είναι από τις πιο άγριες της Ελλάδας και εδώ συναντάει κανείς πολλά θαυμαστά είδη της ορνιθοπανίδας. Από τα αρπακτικά μέχρι και πριν λίγα χρόνια εδώ πετούσανε μεγαλόπρεπα όρνια, ενώ σήμερα εδώ ζει ο χρυσαετός, ο φιδαετός, ο σφηκιάρης, η γερακίνα, ο πετρίτης, το βραχοκιρκίνεζο, το διπλοσάινο, το ξεφτέρι, ο χουχουριστής και ο μπούφος, αναφερει το Naturagraeca.

Περιηγηθείτε στο Φαράγγι του Παπαχρήστου

Η παράδοση θέλει τον Μάρκο Μπότσαρη να κατέφυγε σε αυτό μετά την πτώση του Σουλίου. Για να φτάσετε εκεί ξεκινάτε από την είσοδο του χωριού, όπως έρχεστε από την Άρτα – θα δείτε και σχετική πινακίδα. Στη συνέχεια παίρνετε ένα απότομο μονοπάτι καλά σηματοδοτημένο με ταμπελάκια, το οποίο διασχίζει ένα αρκετά πυκνό ελατόδασος ακολουθώντας το ρέμα του Παπαχρήστου. Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή για να μη χαθείτε, γι’ αυτό και συστήνεται να επισκεφθείτε το φαράγγι μαζί με κάποιον ντόπιο που θα γνωρίζει τα κατατόπια.

Το αποτέλεσμα εγγυάται να σας αποζημιώσει, ιδιαίτερα όταν φτάσετε στους μικρούς, συνεχόμενους καταρράκτες και στις σχηματιζόμενες λιμνούλες. Το καλοκαίρι οι πιο τολμηροί δεν χάνουν την ευκαιρία για μια βουτιά στα κρύα νερά, ολοκληρώνοντας την εμπειρία αυτού του μικρής κλίμακας παραδείσου.

Το όνομά του χωριού φαίνεται να απηχεί την αρχαία πόλη Θεοδωρία του βασιλείου της Αθαμανίας, η οποία καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 167 π.Χ. Η ακριβής της τοποθεσία αγνοείται, δεν αποκλείεται όμως να βρισκόταν στην περιοχή των σημερινού χωριού, άποψη με την οποία τασσόταν και ο Άγγλος τοπογράφος και περιηγητής Γουίλιαμ Μάρτιν Λικ ήδη από το 1810.

Γεγονός είναι ότι τα Θεοδώριανα υπήρχαν το 1695, καθώς έχουν εντοπιστεί σε φορολογικό κατάλογο των Βενετών. Στην Τουρκοκρατία είχαν δικό τους σχολείο (1793), ενώ απέφυγαν τη μόνιμη οθωμανική κατοχή, γενόμενα κατά καιρούς καταφύγιο για τον Κατσαντώνη ή για μέλη της οικογένειας Μπότσαρη.

Πηγή