Γιατί είναι Άξιος θαυμασμού.
Ο Χρήστος Πατσίκας γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1945 στο Κάιρο της Αιγύπτου, από πατέρα Ζήση, εκ Ναμάτων Βοΐου ορμώμενο, και μητέρα Αικατερίνη Κότταρη, Ελληνίδα του Καΐρου με καταγωγή από το Καστελόριζο.
Παιδί, λάφυρο πολέμου όπως έλεγε ο πατέρας του!
Βρέφος ακόμα, ήρθε στην Αθήνα όπου σύντομα φάνηκε ότι κάποιο πρόβλημα έχει με το πόδι του. Πέρασε σχεδόν 4 χρόνια νοσηλευόμενος στο Ασκληπιείο Βούλας όπου έβγαλε και τις μισές τάξεις του δημοτικού. Δεν σταμάτησε να χαμογελάει. Δεν τον άφησε ο πατέρας του να σταματήσει να χαμογελάει.
Μετά στην Πεντέλη, που πήγαιναν τους φυματικούς για να αναπνέουν καλό καθαρό οξυγόνο. Εκεί, εισιτήρια και πασατέμπο στο θερινό σινεμά του παππού. Παιχνίδι, ανεμελιά και όποιος τολμούσε να τον κοροϊδέψει ως «κουτσό» έτρωγε… της χρονιάς του από την κομπανία των αφών Πατσίκα, τον Χρήστο, τον Μιχάλη, τον Τάσο και τον Μίμη.
Ο Χρήστος μεγάλωνε και εξελίσσονταν σε έναν όμορφο χαρισματικό νέο, με φλογερά μάτια, καθώς το μυαλό του πετούσε σπίθες.
Κάποια στιγμή ξαφνικά όλα αλλάζουν και η οικογένεια μετακομίζει στην Αλεξάνδρεια. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο. Εισήχθη στη Νομική Θεσσαλονίκης. Δεν την ολοκλήρωσε ποτέ – αυτό ήταν κάτι που τον «έκαιγε» για το υπόλοιπο της ζωής του. Ποια θα ήταν η εξέλιξή αν αυτό το λαμπρό πνεύμα αγόρευε στις αίθουσες τον δικαστηρίων; Όλα όμως γίνονται για κάποιο λόγο.
Στο μεταξύ, νιάτα, χαμόγελα και αστείρευτη όρεξη για δράση οδηγούν το Χρήστο στη δημιουργία ραδιοφωνικού σταθμού στη Βέροια το 1966! Παράλληλα, ανοίγει και την περιβόητη μπουάτ «Σπηλιά».
Τη δεκαετία του ’70 Επιστρέφει στην Αθήνα που τόσο αγάπησε, ψάχνοντας την πρωτοπορία. Έγινε ένα από τα πρώτα στελέχη της κορυφαίας διαφημιστικής εταιρείας της εποχής. Και πόσες άλλες ευκαιρίες εκεί, εκφωνητής στο Καραϊσκάκη, παραλίγο παρουσιαστής στην ΥΕΝΕΔ (έχασε τη δουλειά γιατί κάποιος τον σπίλωσε ως «κομμουνιστή». Παρέες στα στέκια της Φωκίωνος Νέγρη και μεγάλη ζωή, ως bon viveur της εποχής.
Επιστροφή στη Βέροια, η οικογένεια τον χρειάζεται, λίγο μετά τη μεταπολίτευση και μετά το πρώτο μεγάλο χειρουργείο στο πόδι του. Πρωτοπόρα επέμβαση τότε η αρθροπλαστική.
Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της οικογενειακής επιχείρησης, της εφημερίδας «Λαός» που γίνεται καθημερινή. Απίστευτη πρόκληση η δημοσιογραφία, την οποία υπηρέτησε όσο λίγοι μέχρι το τέλος. Με θαρραλέα πένα, με σθένος και άποψη, με βαθύ το αίσθημα ευθύνης που διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Με φιλοπατρία και με πίστη ότι μια εφημερίδα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο!
Κάπου εκεί στα τέλη του ’70 γνωρίζει την Αφροδίτη. Άλλη θέλανε να του προξενέψουνε, άλλη του γυάλισε. Η Αφροδίτη ήταν το μεγάλο του τυχερό. Διότι με τόσο ταραχώδη καθημερινότητα, με τόσα προβλήματα υγείας που ακολούθησαν, αλλά πρωτίστως με τέτοιο ζωηρό χαρακτήρα «ούτε έξι μήνες δεν θα τον αντέξεις» της έλεγε ο πεθερός της.
Όχι μόνο τον άντεξε, αλλά δημιούργησαν μια υποδειγματική οικογένεια. Και τον φρόντισε με θάρρος και αξιοπρέπεια σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Μαζί πέρασαν όλες τις δυσκολίες, μαζί μεγάλωσαν και σπούδασαν δυο παιδιά, μαζί καμάρωναν για αυτά και φυσικά για τα εγγόνια τους.
Τη δεκαετία του ’80 ο Χρήστος δραστηριοποιείται έντονα και στην πολιτική ζωή. Αγωνιστής της Νέας Δημοκρατίας σε μια εποχή παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ. Εκλέγεται πρόεδρος της Νομαρχιακής Ημαθίας αλλά και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, τότε που οι κεντρικές επιτροπές δεν είχαν τους εκατοντάδες κλακαδόρους που βλέπουμε σήμερα, αλλά είχαν κύρος και ρόλο, καθώς αποτελούνταν από λίγους και καλούς εκλεγμένους, ισχυρούς, με άποψη.
Παράλληλα, ο εκλέγεται πρόεδρος της πανελλήνιας Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων. Στην ουσία αντάρτης, κόντρα στη γραμμή του κόμματος.
Αργότερα, πρωταγωνιστεί στην Πολιτική Άνοιξη στο πλευρό του φίλου του, Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος τίμησε τον Χρήστο επιλέγοντάς τον ως υποψήφιο Ευρωβουλευτή.
Τέλη του ’80 αρχές ’90 ο Χρήστος ανήσυχος πάλι, πρωτοστατεί στην ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση, δημιουργώντας με τα αδέρφια του έναν από τους πρώτους ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Ελλάδα, τον «Τυπος FM» και μετέπειτα τη «Βεργίνα TV».
Έπειτα ακολουθεί ο συναισθηματικά επίπονος χωρισμός με τα αδέρφια του. Δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Όμως δεν σταματά, κοιτάζει μπροστά. Είχε αυτή τη βαθιά πίστη ότι ό,τι και να κάνει θα τα καταφέρει!
Δημιουργεί με τον Γιώργο Γαλανομάτη αθλητική εφημερίδα. Δευτεριάτικη μάλιστα! Να είναι τα νέα φρέσκα από την Κυριακή. Μαζί με την εφημερίδα ΚΑΙ διαφημιστική εταιρεία ΚΑΙ εταιρεία ταχυμεταφορών που ήταν κι εκείνες τότε κάτι εντελώς καινούργιο στην αγορά.
Το 1996 δημιουργεί την εφημερίδα «Μακεδονική». Με τον Κώστα Ασλάνογλου και τον Χρήστο Γιαννακάκη. Ένας πασοκτσής, ένας νεοδημοκράτης και ένας «αντάρτης» της Πολιτικής Άνοιξης του Σαμαρά. Πρωτοπόρα πράγματα κι αυτά. Τον δικαίωσε στο ακέραιο η μετέπειτα πολιτική ιστορία.
Στο μεταξύ, το 1993 η καρδιά του έχει χτυπήσει το πρώτο καμπανάκι. Έμφραγμα και επέμβαση ανοιχτής καρδιάς στα 48 του. Συνεχίζει απτόητος. Στα κόκκινα. Το 2004 ηχούν πραγματικές καμπάνες, ξανά έμφραγμα και δεύτερη επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. Χειροτερεύει και το πόδι του. Πάλι συνεχίζει απτόητος!
Δεν φοβήθηκε ποτέ. Δεν δίστασε ποτέ.
Ο Χρήστος Πατσίκας γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1945 στο Κάιρο της Αιγύπτου, από πατέρα Ζήση, εκ Ναμάτων Βοΐου ορμώμενο, και μητέρα Αικατερίνη Κότταρη, Ελληνίδα του Καΐρου με καταγωγή από το Καστελόριζο.
Παιδί, λάφυρο πολέμου όπως έλεγε ο πατέρας του!
Βρέφος ακόμα, ήρθε στην Αθήνα όπου σύντομα φάνηκε ότι κάποιο πρόβλημα έχει με το πόδι του. Πέρασε σχεδόν 4 χρόνια νοσηλευόμενος στο Ασκληπιείο Βούλας όπου έβγαλε και τις μισές τάξεις του δημοτικού. Δεν σταμάτησε να χαμογελάει. Δεν τον άφησε ο πατέρας του να σταματήσει να χαμογελάει.
Μετά στην Πεντέλη, που πήγαιναν τους φυματικούς για να αναπνέουν καλό καθαρό οξυγόνο. Εκεί, εισιτήρια και πασατέμπο στο θερινό σινεμά του παππού. Παιχνίδι, ανεμελιά και όποιος τολμούσε να τον κοροϊδέψει ως «κουτσό» έτρωγε… της χρονιάς του από την κομπανία των αφών Πατσίκα, τον Χρήστο, τον Μιχάλη, τον Τάσο και τον Μίμη.
Ο Χρήστος μεγάλωνε και εξελίσσονταν σε έναν όμορφο χαρισματικό νέο, με φλογερά μάτια, καθώς το μυαλό του πετούσε σπίθες.
Κάποια στιγμή ξαφνικά όλα αλλάζουν και η οικογένεια μετακομίζει στην Αλεξάνδρεια. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο. Εισήχθη στη Νομική Θεσσαλονίκης. Δεν την ολοκλήρωσε ποτέ – αυτό ήταν κάτι που τον «έκαιγε» για το υπόλοιπο της ζωής του. Ποια θα ήταν η εξέλιξή αν αυτό το λαμπρό πνεύμα αγόρευε στις αίθουσες τον δικαστηρίων; Όλα όμως γίνονται για κάποιο λόγο.
Στο μεταξύ, νιάτα, χαμόγελα και αστείρευτη όρεξη για δράση οδηγούν το Χρήστο στη δημιουργία ραδιοφωνικού σταθμού στη Βέροια το 1966! Παράλληλα, ανοίγει και την περιβόητη μπουάτ «Σπηλιά».
Τη δεκαετία του ’70 Επιστρέφει στην Αθήνα που τόσο αγάπησε, ψάχνοντας την πρωτοπορία. Έγινε ένα από τα πρώτα στελέχη της κορυφαίας διαφημιστικής εταιρείας της εποχής. Και πόσες άλλες ευκαιρίες εκεί, εκφωνητής στο Καραϊσκάκη, παραλίγο παρουσιαστής στην ΥΕΝΕΔ (έχασε τη δουλειά γιατί κάποιος τον σπίλωσε ως «κομμουνιστή». Παρέες στα στέκια της Φωκίωνος Νέγρη και μεγάλη ζωή, ως bon viveur της εποχής.
Επιστροφή στη Βέροια, η οικογένεια τον χρειάζεται, λίγο μετά τη μεταπολίτευση και μετά το πρώτο μεγάλο χειρουργείο στο πόδι του. Πρωτοπόρα επέμβαση τότε η αρθροπλαστική.
Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της οικογενειακής επιχείρησης, της εφημερίδας «Λαός» που γίνεται καθημερινή. Απίστευτη πρόκληση η δημοσιογραφία, την οποία υπηρέτησε όσο λίγοι μέχρι το τέλος. Με θαρραλέα πένα, με σθένος και άποψη, με βαθύ το αίσθημα ευθύνης που διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Με φιλοπατρία και με πίστη ότι μια εφημερίδα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο!
Κάπου εκεί στα τέλη του ’70 γνωρίζει την Αφροδίτη. Άλλη θέλανε να του προξενέψουνε, άλλη του γυάλισε. Η Αφροδίτη ήταν το μεγάλο του τυχερό. Διότι με τόσο ταραχώδη καθημερινότητα, με τόσα προβλήματα υγείας που ακολούθησαν, αλλά πρωτίστως με τέτοιο ζωηρό χαρακτήρα «ούτε έξι μήνες δεν θα τον αντέξεις» της έλεγε ο πεθερός της.
Όχι μόνο τον άντεξε, αλλά δημιούργησαν μια υποδειγματική οικογένεια. Και τον φρόντισε με θάρρος και αξιοπρέπεια σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Μαζί πέρασαν όλες τις δυσκολίες, μαζί μεγάλωσαν και σπούδασαν δυο παιδιά, μαζί καμάρωναν για αυτά και φυσικά για τα εγγόνια τους.
Τη δεκαετία του ’80 ο Χρήστος δραστηριοποιείται έντονα και στην πολιτική ζωή. Αγωνιστής της Νέας Δημοκρατίας σε μια εποχή παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ. Εκλέγεται πρόεδρος της Νομαρχιακής Ημαθίας αλλά και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, τότε που οι κεντρικές επιτροπές δεν είχαν τους εκατοντάδες κλακαδόρους που βλέπουμε σήμερα, αλλά είχαν κύρος και ρόλο, καθώς αποτελούνταν από λίγους και καλούς εκλεγμένους, ισχυρούς, με άποψη.
Παράλληλα, ο εκλέγεται πρόεδρος της πανελλήνιας Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων. Στην ουσία αντάρτης, κόντρα στη γραμμή του κόμματος.
Αργότερα, πρωταγωνιστεί στην Πολιτική Άνοιξη στο πλευρό του φίλου του, Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος τίμησε τον Χρήστο επιλέγοντάς τον ως υποψήφιο Ευρωβουλευτή.
Τέλη του ’80 αρχές ’90 ο Χρήστος ανήσυχος πάλι, πρωτοστατεί στην ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση, δημιουργώντας με τα αδέρφια του έναν από τους πρώτους ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Ελλάδα, τον «Τυπος FM» και μετέπειτα τη «Βεργίνα TV».
Έπειτα ακολουθεί ο συναισθηματικά επίπονος χωρισμός με τα αδέρφια του. Δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Όμως δεν σταματά, κοιτάζει μπροστά. Είχε αυτή τη βαθιά πίστη ότι ό,τι και να κάνει θα τα καταφέρει!
Δημιουργεί με τον Γιώργο Γαλανομάτη αθλητική εφημερίδα. Δευτεριάτικη μάλιστα! Να είναι τα νέα φρέσκα από την Κυριακή. Μαζί με την εφημερίδα ΚΑΙ διαφημιστική εταιρεία ΚΑΙ εταιρεία ταχυμεταφορών που ήταν κι εκείνες τότε κάτι εντελώς καινούργιο στην αγορά.
Το 1996 δημιουργεί την εφημερίδα «Μακεδονική». Με τον Κώστα Ασλάνογλου και τον Χρήστο Γιαννακάκη. Ένας πασοκτσής, ένας νεοδημοκράτης και ένας «αντάρτης» της Πολιτικής Άνοιξης του Σαμαρά. Πρωτοπόρα πράγματα κι αυτά. Τον δικαίωσε στο ακέραιο η μετέπειτα πολιτική ιστορία.
Στο μεταξύ, το 1993 η καρδιά του έχει χτυπήσει το πρώτο καμπανάκι. Έμφραγμα και επέμβαση ανοιχτής καρδιάς στα 48 του. Συνεχίζει απτόητος. Στα κόκκινα. Το 2004 ηχούν πραγματικές καμπάνες, ξανά έμφραγμα και δεύτερη επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. Χειροτερεύει και το πόδι του. Πάλι συνεχίζει απτόητος!
Δεν φοβήθηκε ποτέ. Δεν δίστασε ποτέ.
Ήταν Α-στα-μά-τη-τος.
Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ με τα όλα του.
Κι εδώ πρέπει να σταθούμε, καθώς τον αποχαιρετούμε. Γεννήθηκε με προβλήματα που άλλους θα τους κατέβαλαν, όμως ΕΖΗΣΕ για τρεις και τέσσερις ζωές. Δημιούργησε, αγωνίστηκε. Έπεσε, σηκώθηκε. Αγάπησε, μάλωσε. Χάρηκε, στεναχωρήθηκε, πληγώθηκε. Με λάθη, με αμαρτίες, αλλά και συγχώρεση.
Τραγούδησε και χόρεψε. Γλέντησε. Γέλασε. Όλα με ένταση. Όλα δυνατά. Όλα από την καρδιά του. Και μην πει κανείς ότι δεν άντεξε η καρδιά του. Άντεξε και με το παραπάνω, άλλος θα είχε φύγει νωρίτερα. Άντεξε γιατί αγαπούσε τη ζωή και φυσικά γιατί ήταν φίλος των γιατρών και της επιστήμης.
Ο Χρήστος Πατσίκας δεν περνούσε στο "ντούκου". Έκανε φασαρία, όχι με φωνές. Με χαρακτήρα, με προσωπικότητα, με ταμπεραμέντο.
Όπου κι αν στάθηκε ξεχώρισε. Από τα σαλόνια της πολιτικής και των επιφανών του φίλων, μέχρι τα αλώνια της παρέας, σε καμιά γωνίτσα με τσιγάρο και ποτό μέχρι το πρωί.
Και όσο το σκέφτομαι αυτές τις μέρες, αυτή ήταν η σπουδαιότερη αρετή του ανδρός, Χρήστου Πατσίκα. Μια αρετή που δυστυχώς χάνεται στις μέρες μας. Η πραγματική, η ειλικρινής φιλία! Την χάριζε απλόχερα και ήταν μοναδικό το αίσθημα να απολαμβάνει κανείς τη φιλία του.
Δινόταν, άκουγε, μοιραζόταν. Δεν ήταν κρυψίνους – φόρα παρτίδα. Τα προβλήματα, τα βάσανα, τις χαρές των παιδιών. ΟΛΑ τα μοιραζόταν με τους φίλους του. Πλούσιους ή πένητες, βασιλείς ή στρατιώτες, δίκαιους ή αμαρτωλούς. ΔΕΝ έκανε διαχωρισμούς στη φιλία ο Χρήστος.
Ίσως είχε βρει το αντίδοτο, στην υπαρξιακή μοναξιά που νιώθει ο άνθρωπος ως Ων ερχόμενος σε αυτόν τον κόσμο. Άλλα όχι Χρήστο, δεν ήρθες ξένος στη ζωή ούτε φεύγεις ξένος.
Αγαπούσες τον άνθρωπο. Αγαπούσες τη Ζωή.
Νοιαζόσουν, έδινες τα πάντα. Και το ένιωθε ο άλλος.
Αυτό ήταν που σε έκανε τόσο αγαπητό, τόσο ξεχωριστό. Και σε προσωπικό επίπεδο και σε επαγγελματικό, γιατί κι εκεί ως Άνθρωπος στάθηκες δίπλα σε δεκάδες νέους κάποτε, που μάθανε δίπλα σου τη δουλειά. Πραγματικός Δάσκαλος, γιατί δίδαξες και ανέδειξες πολλούς, αμέτρητους. Και πόσους βοήθησες! Πόσους; Μόνο αυτοί ξέρουν. Κι έτσι πρέπει.
Είχες κι αυτό το πηγαίο χιούμορ που τσάκιζε κόκκαλα. Και επειδή, σας είπα, δεν είναι για δάκρυα ο Χρήστος, να τον θυμάστε και να χαμογελάτε, θα θυμηθώ μια από τις χαρακτηριστικές του ατάκες – καθώς χρόνια τώρα ήταν εξοικειωμένος με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα φύγει. Έλεγε, σας παρακαλώ στην κηδεία μου προσέξτε καλά, ΜΗΝ αφήσετε τον Χιονίδη να μιλήσει – γιατί αυτός δεν σταματάει.
Εγώ θα σταματήσω εδώ, η μνήμη σου όμως θα μας συνοδεύει.
Καλό ταξίδι μπαμπά. Ώρα να πας με τους φίλους σου, τον Ορέστη το Σιδηρόπουλο, τον κυρ Θανάση τον Γιαμά, τον Νίκο τον Ψαλτίδη, τον κολλητό της νιότης σου στην Αθήνα τον Ίσαρη, τη μητέρα σου και την αδυναμία σου τον μπαρμπα-Ζήση.
Εμείς θα σε θυμόμαστε για πάντα και θα σιγοτραγουδάμε τα αγαπημένα σου τραγούδια.
Αιωνία σου η μνήμη.
Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ με τα όλα του.
Κι εδώ πρέπει να σταθούμε, καθώς τον αποχαιρετούμε. Γεννήθηκε με προβλήματα που άλλους θα τους κατέβαλαν, όμως ΕΖΗΣΕ για τρεις και τέσσερις ζωές. Δημιούργησε, αγωνίστηκε. Έπεσε, σηκώθηκε. Αγάπησε, μάλωσε. Χάρηκε, στεναχωρήθηκε, πληγώθηκε. Με λάθη, με αμαρτίες, αλλά και συγχώρεση.
Τραγούδησε και χόρεψε. Γλέντησε. Γέλασε. Όλα με ένταση. Όλα δυνατά. Όλα από την καρδιά του. Και μην πει κανείς ότι δεν άντεξε η καρδιά του. Άντεξε και με το παραπάνω, άλλος θα είχε φύγει νωρίτερα. Άντεξε γιατί αγαπούσε τη ζωή και φυσικά γιατί ήταν φίλος των γιατρών και της επιστήμης.
Ο Χρήστος Πατσίκας δεν περνούσε στο "ντούκου". Έκανε φασαρία, όχι με φωνές. Με χαρακτήρα, με προσωπικότητα, με ταμπεραμέντο.
Όπου κι αν στάθηκε ξεχώρισε. Από τα σαλόνια της πολιτικής και των επιφανών του φίλων, μέχρι τα αλώνια της παρέας, σε καμιά γωνίτσα με τσιγάρο και ποτό μέχρι το πρωί.
Και όσο το σκέφτομαι αυτές τις μέρες, αυτή ήταν η σπουδαιότερη αρετή του ανδρός, Χρήστου Πατσίκα. Μια αρετή που δυστυχώς χάνεται στις μέρες μας. Η πραγματική, η ειλικρινής φιλία! Την χάριζε απλόχερα και ήταν μοναδικό το αίσθημα να απολαμβάνει κανείς τη φιλία του.
Δινόταν, άκουγε, μοιραζόταν. Δεν ήταν κρυψίνους – φόρα παρτίδα. Τα προβλήματα, τα βάσανα, τις χαρές των παιδιών. ΟΛΑ τα μοιραζόταν με τους φίλους του. Πλούσιους ή πένητες, βασιλείς ή στρατιώτες, δίκαιους ή αμαρτωλούς. ΔΕΝ έκανε διαχωρισμούς στη φιλία ο Χρήστος.
Ίσως είχε βρει το αντίδοτο, στην υπαρξιακή μοναξιά που νιώθει ο άνθρωπος ως Ων ερχόμενος σε αυτόν τον κόσμο. Άλλα όχι Χρήστο, δεν ήρθες ξένος στη ζωή ούτε φεύγεις ξένος.
Αγαπούσες τον άνθρωπο. Αγαπούσες τη Ζωή.
Νοιαζόσουν, έδινες τα πάντα. Και το ένιωθε ο άλλος.
Αυτό ήταν που σε έκανε τόσο αγαπητό, τόσο ξεχωριστό. Και σε προσωπικό επίπεδο και σε επαγγελματικό, γιατί κι εκεί ως Άνθρωπος στάθηκες δίπλα σε δεκάδες νέους κάποτε, που μάθανε δίπλα σου τη δουλειά. Πραγματικός Δάσκαλος, γιατί δίδαξες και ανέδειξες πολλούς, αμέτρητους. Και πόσους βοήθησες! Πόσους; Μόνο αυτοί ξέρουν. Κι έτσι πρέπει.
Είχες κι αυτό το πηγαίο χιούμορ που τσάκιζε κόκκαλα. Και επειδή, σας είπα, δεν είναι για δάκρυα ο Χρήστος, να τον θυμάστε και να χαμογελάτε, θα θυμηθώ μια από τις χαρακτηριστικές του ατάκες – καθώς χρόνια τώρα ήταν εξοικειωμένος με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα φύγει. Έλεγε, σας παρακαλώ στην κηδεία μου προσέξτε καλά, ΜΗΝ αφήσετε τον Χιονίδη να μιλήσει – γιατί αυτός δεν σταματάει.
Εγώ θα σταματήσω εδώ, η μνήμη σου όμως θα μας συνοδεύει.
Καλό ταξίδι μπαμπά. Ώρα να πας με τους φίλους σου, τον Ορέστη το Σιδηρόπουλο, τον κυρ Θανάση τον Γιαμά, τον Νίκο τον Ψαλτίδη, τον κολλητό της νιότης σου στην Αθήνα τον Ίσαρη, τη μητέρα σου και την αδυναμία σου τον μπαρμπα-Ζήση.
Εμείς θα σε θυμόμαστε για πάντα και θα σιγοτραγουδάμε τα αγαπημένα σου τραγούδια.
Αιωνία σου η μνήμη.
ΖΗΣΗΣ Χ. ΠΑΤΣΙΚΑΣ
Μπράβο Ζήση ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ -ΗΤΑΝ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ Η ΦΙΛΗ ΣΑΣ ΚΙΚΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο κείμενο για έναν υπέροχο άνθρωπο. Όσο πιο υπέροχος τόσο πιο δύσκολο για τα παιδιά να ξεχάσουν.... Να ζήσετε και να τον θυμάστε...
ΑπάντησηΔιαγραφή