Στην κορυφή Ξηροβούνι 1.805 μ. με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας
Επιστρέφουμε στη λησμονημένη φύση. Στον αχό του δάσους, τους ψιθύρους της γης, στην μοναξιά των κορφών, στη σαφήνεια των γραμμών και των όγκων, στη γλώσσα του βουνού που είναι καθαρή και απολύτως κατανοητή.

Τολμάμε να εκτεθούμε στα μηνύματα της μουσικής που μας φέρνει ο αέρας. Εδώ πλέον παραδίδεσαι στις αισθήσεις σου, αφήνεσαι…! Η φυγή στο βουνό είναι η αληθινή περιπέτεια είναι η συγκίνηση και το δέος που μας προξενεί η μεγαλοπρέπεια του ορεινού τοπίου. Η ορειβασία σήμερα, είναι το βασικό άθλημα του βουνού, προέρχεται από την ύπαρξη της ανθρωπότητας, όχι ως άθλημα, αλλά ως μέσο μετακίνησης.

Σήμερα η ορειβασία είναι κυρίως άθλημα και δίνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να σκαρφαλώνουμε στο βουνό, που ευτυχώς η Ελλάδα έχει αρκετά βουνά και όμορφα. Πεζοπορούμε και ορειβατούμε στα βουνά, ερχόμαστε κοντά στη φύση να απολαύσουμε την ελευθερία και την ομορφιά της φύσης.

Όχι για να νικήσουμε ή να «κατακτήσουμε» όπως γράφουν αρκετοί, την κορυφή. Μην ξεχνάμε η φύση είναι μεγάλη και αιώνια, εμείς είμαστε μικροί και εφήμεροι. Να γνωρίσουμε το μεγαλείο της. Να μάθουμε τη συντροφικότητα. Το σημαντικότερο στοιχείο που μας ολοκληρώνει σαν ανθρώπους, είναι η αλληλεγγύη.

Πριν και πάνω από όλα ο ορειβάτης είναι άνθρωπος. Η ανάβαση στην κορυφή δεν αποτελεί υπέρτατο σκοπό. Είναι μέσο για να βιώνουμε τον «καλό αγώνα» και να μαθαίνουμε από την ευταξία της φύσης του ανθρώπου. Η ορειβασία εξυψώνει την ψυχή και χαλυβδώνει σώμα και θέληση.

Να διδαχθούμε από τη φύση και να φθάσουμε σε μια ισορροπία μαζί της και με τον εαυτό μας. Φύγαμε στις 7 +30 το πρωί από την Βέροια για το Ξηρολίβαδο. Περάσαμε τη διασταύρωση, ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου. Φθάσαμε στο Ξηρολίβαδο.

Μας υποδέχθηκε με τα σημάδια του καλοκαιριού. Μόνο εμείς και η απέραντη σιωπή. Αφεθήκαμε στη μαγεία του δάσους γεμίζοντας τα μάτια μας ανεπανάληπτες εικόνες. Το ορειβατικό ταξίδι μας, μόλις ξεκίνησε...! Ο οικισμός είναι κτισμένος στην ανατολική άκρη μιας πευκόφυτης κοιλάδας επάνω στο όρος Βέρμιο σε υψόμετρο1220 μέτρων. Βρίσκεται δίπλα σε μια μικρή λίμνη, τη «μπάρα».

Σε γνωστά έγγραφα του Τούρκικου ιεροδικείου της Βέροιας, το Ξηρολίβαδο μνημονεύεται πολλές φορές από το 1640. Ο γνωστός περιηγητής F. Pougeville πέρασε στο τότε κατεστραμμένο χωριό το 1806. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα, να’ μαστε τώρα στην ησυχία του πρωινού, εικόνες καταπράσινες τριγύρω.

Στις γύρω πλαγιές πανέμορφα μαυρόπευκα και συστάδες με πλατύφυλλες οξιές ψηλότερα , μας καλωσορίζουν. Μεγάλα θηλαστικά δεν υπάρχουν σήμερα όπως η αρκούδα, ο λύκος και το ελάφι, παρατηρούνται όμως αγριογούρουνα, αλεπούδες, ασβοί , νυφίτσες, λαγοί και σκίουροι.

Οι μυρωδιές της καλοκαιρινής γης, το φύσημα του ανέμου και των δροσερών φύλλων μας ταξιδεύουν. Κάτι τέτοιες στιγμές όταν βρίσκεσαι στην αγκαλιά της φύσης, γίνεσαι ένα μαζί της και παραδίδεσαι στους ρυθμούς της. Είναι μια αίσθηση που δεν περιγράφεται με λόγια, σε δημιουργούν αμέσως μια όμορφη διάθεση, μια ομορφιά που σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι εντελώς ξαφνικά σε έναν άλλο κόσμο.

Νιώθεις ανανεωμένος, πιο πλούσιος, πιο άνθρωπος. Τα αιωνόβια πεύκα περιμένουν τις αλλαγές των εποχών με καρτερικότητα. Ένας θαυμαστός πίνακας ξεπροβάλλει μπροστά μας. Ορειβατούμε χαζεύοντας το καταπράσινο τοπίο τριγύρω αλλά και ένα κομμάτι του ανατολικού Βέρμιου που απλωνόταν μεγαλόπρεπα απέναντι μας.

Ένας κατάμαυρος σκίουρος μας κοιτάει με περιέργεια και ανεβαίνει τρέχοντας στον κορμό ενός πεύκου. Σε αυτή την παράξενη συναρπαστική φύση η ζωή φαίνεται να αναζητά την ισορροπία της. Απολαμβάνουμε την ομορφιά και συνεχίζουμε τώρα σε δασικό τοπίο. Μόνοι εμείς και η ησυχία του δάσους.

Οδοιπορούμε σε αυτό το υπέροχο τοπίο οξιές και πεύκα μας καλωσορίζουν, μας μεταφέρουν μυρωδιές και ήχους γνώριμους. Η ατμόσφαιρα διαυγής κρυστάλλινη. Γύρω μας μια συμφωνία χρωμάτων που ξεχωρίζει και γοητεύει τον νου και μας οδηγεί μακριά από την καθημερινότητα. Η τελευταία βροχόπτωση δρόσισε την πλάση τριγύρω , την αναζωογόνησε.

Η βροχή που έπεσε δυνατά και αβίαστα, κρατά όλα τα μυστικά της φύσης, όλη την ιστορία των ανθρώπων, την ισορροπία του κόσμου. Ανασαίνω αυτό τον δροσερό αέρα και σκέφτομαι δεν χρειάζεται να πας στην άκρη του κόσμου για να πάρεις μια γεύση από ατέλειωτη αδάμαστη ελληνική φύση.

Τριάντα λεπτά με Ι.Χ. από την Βέροια. Τόσο κοντά και τόσο μακριά...! Η βροχή που ανεμπόδιστα διαπέρασε το εκτεταμένο δάσος μας μεταφέρει μια ανάλαφρη αίσθηση μέθης, μας ταξιδεύει. Νομίζω ότι θα μπορούσα να περιφέρομαι σε αυτό το υπέροχο σκηνικό αιώνια. Ανεβαίνοντας ψηλότερα το βουνό βυθιζόταν σε μια παγερή σιωπή, μόνοι εμείς και η απεραντοσύνη του βουνού.

Σήμερα η διαδρομή μας είναι κυκλική γύρω και μέσα από το δάσος, διαβαίνουμε και το τελευταίο μικρό δάσος πεύκων. Βρισκόμαστε σε ύψωμα… Η ορειβατική συντροφιά μας χωρίστηκε σε δυο ομάδες των 5 ορειβατών.

Η μια ομάδα πήρε πορεία για την κορυφή Ξηροβούνι και εμείς οι υπόλοιποι συνεχίσαμε την κυκλική πορεία. Από εδώ ψηλά σαν ζωγραφιά διακρίνεται το Ξηρολίβαδο με τη λίμνη του και γύρω οι άλλες βουνοκορφές , πανέμορφες. Επιστροφή….

Συνεχίζουμε την ορειβασία, η πορεία μας κράτησε περισσότερο από 4 ώρες, αλλά ήταν αρκετή για να απολαύσουμε το καταπράσινο τοπίο που τελείωνε, εκεί κοντά στον ουρανό. Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Αφήσαμε πίσω μας την ομορφιά του καταπράσινου πίνακα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία μέσα σε πευκοδάσος πήρε τέλος με επιτυχία .

Υ.Γ. Στη θύμηση του Βασίλη που στις 19 Αυγούστου «έφυγε» ταξίδι για την Αθανασία.