.jpg)
«Επέστρεψα στο πατρικό μου σπίτι μετά από 32 χρόνια», αποκάλυψε ανάμεσα σε όσα είπε.
Είπε, συγκεκριμένα:
«Μετά από 32 χρόνια να επιστρέφω στο πατρικό μου και να βλέπω αυτούς τους ανθρώπους – από απόσταση. Προσπαθώ να δω τα κομμάτια που συνδέομαι, τα κομμάτια που δεν συνδέομαι και που δεν συνδέθηκα ποτέ.
(…) Με τους γονείς μου συνδέομαι στο κομμάτι της Τέχνης. Ο πατέρας μου είναι ένας καταπληκτικός μουσικός, ο τρόπος που επικοινωνεί όταν παίζει τη φλογέρα, είναι αυτοδίδακτος, τραγουδάει. Η μαμά μου τραγουδάει δίπλα του κουνώντας το μαντήλι της, είναι μαγικό.
(…) Ο πατέρας μου ήταν πάντα ένας ακέραιος άνθρωπος. Μπορεί να μην ταιριάζαμε σε όλα, δεν ξέρω αν ήμασταν τώρα στην ίδια ηλικία αν θα κάναμε παρέα. Νομίζω θα κάναμε! Σε κάποια πράγματα δεν συνδεθήκαμε ποτέ, δεν μπορούν να τα καταλάβουν.
(…) Όταν ήμουν 15 χρονών με πλήγωνε το γεγονός ότι διάβαζα τον “Ξένο” του Αλμπέρ Καμύ και δεν μπορούσα να μοιραστώ αυτήν την ιδέα μαζί τους. Ο πατέρας μου έπρεπε να πάει να κλαδέψει τα δέντρα, δεν μπορούσε να ασχοληθεί με αυτό. Με κάποιους φίλους το μοιραζόμουν τότε, όχι με πολλούς. Μη νομίζεις, επαρχεία, τα αγόρια δεν έπρεπε να διαβάζουν πολύ και να συζητούν για Καμύ, αλίμονο. Τώρα βρίσκω τρόπο τις ίδιες ιδέες του Καμύ να τις επικοινωνώ με τον πατέρα μου, αλλά με άλλα λόγια, με αυτά που καταλαβαίνει εκείνος.
(…) Ο λόγος που επικοινωνούμε με τους γονείς μου είναι ότι έχω κάνει πίσω και δεν έχω καμία προσδοκία. Νομίζω ότι τώρα απλώς υπάρχει μία αποδοχή, από εμένα σε εκείνους. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για τη δική τους αποδοχή προς εμένα. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να τους προστατέψω, να τους δείξω εικόνες μου που ξέρω ότι τις αποδέχονται. Δεν μπορώ να τους τρομάξω. Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα μοιραστείς, κάποια δεν τους αφορούν, δεν διαφημίζουμε τις αμαρτίες μας, αλίμονο».
Ο Γιώργος Καραμίχος μίλησε για την ανάγκη που έχει να μην δουλεύει τόσο πολύ σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του στον χώρο. «Στον χώρο βλέπεις δέκα συγκεκριμένους ανθρώπους να κάνουν δέκα δουλειές, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν από μια και να βγουν και άλλα ονόματα», είπε.
«Μετά από 32 χρόνια να επιστρέφω στο πατρικό μου και να βλέπω αυτούς τους ανθρώπους – από απόσταση. Προσπαθώ να δω τα κομμάτια που συνδέομαι, τα κομμάτια που δεν συνδέομαι και που δεν συνδέθηκα ποτέ.
(…) Με τους γονείς μου συνδέομαι στο κομμάτι της Τέχνης. Ο πατέρας μου είναι ένας καταπληκτικός μουσικός, ο τρόπος που επικοινωνεί όταν παίζει τη φλογέρα, είναι αυτοδίδακτος, τραγουδάει. Η μαμά μου τραγουδάει δίπλα του κουνώντας το μαντήλι της, είναι μαγικό.
(…) Ο πατέρας μου ήταν πάντα ένας ακέραιος άνθρωπος. Μπορεί να μην ταιριάζαμε σε όλα, δεν ξέρω αν ήμασταν τώρα στην ίδια ηλικία αν θα κάναμε παρέα. Νομίζω θα κάναμε! Σε κάποια πράγματα δεν συνδεθήκαμε ποτέ, δεν μπορούν να τα καταλάβουν.
(…) Όταν ήμουν 15 χρονών με πλήγωνε το γεγονός ότι διάβαζα τον “Ξένο” του Αλμπέρ Καμύ και δεν μπορούσα να μοιραστώ αυτήν την ιδέα μαζί τους. Ο πατέρας μου έπρεπε να πάει να κλαδέψει τα δέντρα, δεν μπορούσε να ασχοληθεί με αυτό. Με κάποιους φίλους το μοιραζόμουν τότε, όχι με πολλούς. Μη νομίζεις, επαρχεία, τα αγόρια δεν έπρεπε να διαβάζουν πολύ και να συζητούν για Καμύ, αλίμονο. Τώρα βρίσκω τρόπο τις ίδιες ιδέες του Καμύ να τις επικοινωνώ με τον πατέρα μου, αλλά με άλλα λόγια, με αυτά που καταλαβαίνει εκείνος.
(…) Ο λόγος που επικοινωνούμε με τους γονείς μου είναι ότι έχω κάνει πίσω και δεν έχω καμία προσδοκία. Νομίζω ότι τώρα απλώς υπάρχει μία αποδοχή, από εμένα σε εκείνους. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για τη δική τους αποδοχή προς εμένα. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να τους προστατέψω, να τους δείξω εικόνες μου που ξέρω ότι τις αποδέχονται. Δεν μπορώ να τους τρομάξω. Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα μοιραστείς, κάποια δεν τους αφορούν, δεν διαφημίζουμε τις αμαρτίες μας, αλίμονο».
Ο Γιώργος Καραμίχος μίλησε για την ανάγκη που έχει να μην δουλεύει τόσο πολύ σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του στον χώρο. «Στον χώρο βλέπεις δέκα συγκεκριμένους ανθρώπους να κάνουν δέκα δουλειές, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν από μια και να βγουν και άλλα ονόματα», είπε.
.jpg)
Συζήτηση περί τέχνης στην ΕΡΤ σε επίπεδο κομμωτηρίου, με εκφράσεις από την ¨δημοσιογράφο¨ του τύπου: Ναι ρε παιδί μου! Συμμερίζομαι τις απόψεις σας κύριε Καραμίχο ειλικρινά ζήσατε ένα δράμα που ο πατέρα σας πήγαινε για κλάδεμα και δεν είχε το χρόνο ώστε να κάνει φιλοσοφικές συζητήσεις μαζί σας. Ποτέ μου δεν το κατάλαβα που κι εμάς στο Μακροχώρι δεν μας επέτρεπαν να πραγματευτούμε με τον Καμύ αλλά μας επέτρεπαν με τον Μπουκόφσκι.
ΑπάντησηΔιαγραφή