«Η έξαρση των πυρκαγιών και το χρέος της δασοπροστασίας»

Γράφει ο Αναστάσιος Βασιάδης
Oι πυρκαγιές που εκδηλώνονται σε διάφορα σημεία της χώρας κατά τις θερινές περιόδους, επαναφέρουν με ιδιαίτερη έμφαση το διαχρονικό και πολυσήμαντο ζήτημα της δασοπροστασίας, από τις μόνιμες αιτίες που απειλούν τα διαρκώς απομειούμενα δάση του τόπου.

Ο δασικός πλούτος σήμερα, απειλείται περισσότερο ίσως από ποτέ, όχι μόνο από τους εμπρηστές αλλά και από τους πάσης φύσεως καταπατητές που επιδιώκουν την εκχέρσωση δασικών εκτάσεων για την ανάπτυξη άλλων δραστηριοτήτων. 

Αυτές οι απειλές κατά του δασικού μας πλούτου υποθάλπονται από την έλλειψη σαφούς σχεδιασμού και οργάνωσης εκ μέρους των αρμοδίων που είναι εντεταλμένοι προς τούτο. 

Με αφορμή  την έξαρση των πυρκαγιών που απασχολούν την επικαιρότητα, στην συλλογική μνήμη επανέρχονται οι εφιαλτικές εικόνες  από τις μεγάλες                πυρκαγιές που προκάλεσαν εκτεταμένες καταστροφές δασών σε διάφορες περιοχές,  όπου θρηνήθηκαν θύματα και χάθηκαν περιουσίες.

Το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο αναθέτει στην κεντρική διοίκηση την ευθύνη οργάνωσης της δασοπροστασίας, η οποία πλημμελώς διαδραματίζει αυτό το ρόλο, ενώ η αυτοδιοίκηση έχει αποστερηθεί από σχετικές αρμοδιότητες.

Παρά ταύτα όμως και παρά την κείμενη νομοθεσία, η προστασία των δασών δεν παύει να είναι υπόθεση κάθε περιφερικής αρχής, κάθε φορέα και κάθε πολίτη.

Έτσι παρά το γεγονός ότι τα αναγκαία έργα πυροπροστασίας δεν επιτελούνται ή επιτελούνται κατά αποσπασματικό τρόπο, είναι απολύτως αναγκαίο να ενεργοποιηθεί άμεσα και έγκαιρα ο τοπικός παράγων με την κατασκευή ή τον καθαρισμό διόδων στις υψηλής επικινδυνότητας περιοχές, την περιφρούρηση από τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες και την ενεργοποίηση όσο πιο πολλών γίνεται μέσα από συγκεκριμένο επιχειρησιακό προγραμματισμό.

Για την πυροπροστασία πολλά λέγονται αλλά συνήθως ελάχιστα γίνονται, παρά τις σημαντικές προσπάθειες των πυροσβεστών και των εθελοντών. Και αυτό γιατί προϋποτίθεται κόστος το οποίο δεν καλύπτεται στο βαθμό που είναι αναγκαίο. 

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι παραμένουν σε επικίνδυνη εκκρεμότητα παλαιότερες κυβερνητικές αποφάσεις, που ενθαρρύνουν την ευρεία εκχέρσωση δασικών εκτάσεων, παρά την γενική αντίθεση των τοπικών κοινωνιών. 

Η ανάμνηση των μεγάλων πύρινων  καταστροφών του παρελθόντος, αναζωπυρώνει μια πρόκληση η οποία πλην άλλων μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την πλέον αποτελεσματική και ασφαλή διαφύλαξη των δασών μας. 

Προς τούτο επιβάλλεται να νομοθετηθεί η απόδοση των σχετικών αρμοδιοτήτων με όλους τους αναγκαίους πόρους που απαιτούνται για την δασοπροστασία, στις αυτοδιοικητικές αρχές και στις στις τοπικές κοινωνίες. 

Με το ζήτημα της διαφύλαξης του δασικού μας πλούτου, αναφύονται συγκεκριμένα κεφαλαιώδη ζητήματα τα οποία ως κοινωνία οφείλουμε να θέσουμε κατά προτεραιότητα για την ζωή και το μέλλον μας.

Το δάσος είναι ένα απ’ αυτά αφού συμβάλει αποφασιστικά στην βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας και αν μη τι άλλο αποτελεί κίνητρο ανάπτυξης των ορεινών μας περιοχών.

Εκτιμάται ως αυτονόητο το χρέος των αρμοδίων αρχών, των φορέων αλλά και των ενεργών πολιτών να αναδεικνύουν συνεχώς την αναγκαιότητα της δασοπροστασίας η οποία διασφαλίζει το πράσινο της πατρίδας μας με όλα τα ευεργετήματα που αυτό συνεπάγεται.

Στην πατρίδα μας παραμένουν ακόμα απαράμιλλης ωραιότητας δάση που προσφέρουν δώρα μοναδικής αξίας.

Η ανάπτυξη της δασοπροστασίας αποτελεί συνολική  ευθύνη, ώστε να διαφυλαχθεί  ο δασικός πλούτος του τόπου και αυτή η εξαιρετική εύνοια της φύσης να κληροδοτηθεί στις επόμενες γενεές.