Πανηγυρικός Εσπερινός και ιερά Λιτανεία για τη θερινή πανήγυρη του Πολιούχου Βεροίας

Tο εσπέρας της Τετάρτης, 31ης Ιουλίου, ξεκίνησαν στη Βέροια οι λατρευτικές εκδηλώσεις της θερινής πανηγύρεως του Ιερού Ναού του Οσίου Αντωνίου του Νέου, πολιούχου της πόλεως.

Πριν από την έναρξη του Πανηγυρικού Εσπερινού κλήρος και λαός υποδέχθηκαν τον Τίμιο Σταυρό, ο οποίος μεταφέρθηκε και φέτος από το Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά Βερμίου με αφορμή την αυριανή εορτή της Προόδου του Τιμίου Σταυρού. Τον Τίμιο Σταυρό μετέφερε ο εφημέριος του Ιερού Προσκυνήματος της Παναγίας Σουμελά, Αρχιμ. Χριστόδουλος Μετεντζίδης.

Στον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.

Ακολούθησε λιτανεία των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Αντωνίου του Βεροιέως και του Τιμίου Σταυρού στους δρόμους της πόλεως με τη συμμετοχή των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών και πλήθους ευσεβών πιστών, ενώ της εκκλησιαστικής τάξεως επιμελήθηκαν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Δημήτριος Μπακλαγής και ο Αρχιερατικός Επίτροπος περιχώρων Βεροίας και προϊστάμενος του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού του Οσίου Αντωνίου Αρχιμ. Σωσίπατρος Πιτούλιας.

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Ομιλία Σεβασμιωτάτου

«Οἱ τοῦ βίου τοῖς κύμασι θαλαττεύοντες ἄνθρωποι, παθημάτων ζάλῃ τε κυμαινόμενοι, ὡς εἰς ὁλκάδα σωτήριον, τό ξύλον τό τίμιον, καταφύγομεν πιστῶς καί σιγήσει τά κύματα», ἔψαλλε ἀπόψε ἡ Ἐκκλησία μας γιά τήν αὐριανή ἑορτή τῆς προόδου τοῦ τιμίου Σταυροῦ, τῆς τιμητικῆς ἐξόδου του δηλαδή ἀπό τό Σκευοφυλάκιο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τῆς περιφορᾶς του στήν Κωνσταντινούπολη εἰς ἀνάμνηση τῆς σωτηρίας τῆς Πόλεως ἀπό τόν βαρβαρικό κίνδυνο.

Τό ἴδιο ψάλαμε καί ἐμεῖς πρό ὀλίγου ὑποδεχόμενοι τόν Τίμιο Σταυρό τῶν Κομνηνῶν, ἀπό τό Ἱερό Προσκύνημα τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, ὁ ὁποῖος ἐξῆλθε καί ἦλθε στή Βέροια, γιά νά ἁγιάσει μέ τή χάρη του τήν πόλη μας ἀλλά καί νά ἐνισχύσει ὅλους μας στόν πνευματικό μας ἀγώνα.

Καί μπορεῖ ἡ ἑορτή τῆς προόδου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν ὁποία μνημονεύει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, νά ἀποτελεῖ ἀνάμνηση τῆς σωτηρίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν εὐσεβῶν κατοίκων της, δέν ἀποτελεῖ ὅμως μοναδικό γεγονός σωτηρίας τῶν πιστῶν ἀπό πολλούς καί ποικίλους κινδύνους.

Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας εἶναι τό ἀκατανίκητο ὅπλο ὅλων τῶν χριστιανῶν, εἶναι τό φυγαδευτήριο τῶν δαιμόνων, εἶναι ἡ σκέπη καί ἡ προστασία ὅλων τῶν εὐσεβῶν. Εἶναι, ὅπως λέγει σήμερα ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἡ σωτήριος ὁλκάς μέσα στήν ὁποία μποροῦν νά καταφύγουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού διαπλέουν τό τρικυμισμένο πέλαγος τῆς ζωῆς καί νά ἀναπαυθοῦν ἀπό τή φουρτούνα, νά συνέλθουν ἀπό τήν ταραχή, νά γαληνεύσουν ἀπό τόν κλύδωνα καί νά καταλήξουν ἐν τέλει στή σωτηρία.

Καί πῶς μπορεῖ νά εἶναι διαφορετικά, ἐφόσον διά τοῦ Σταυροῦ του ὁ Χριστός συνέτριψε τόν αἴτιο τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας καί διέλυσε τό κράτος του, ἐλευθερώνοντάς μας ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου;

Ἡ δύναμη ὅμως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀποδεικνύεται καί ἀπό τά ἀναρίθμητα παραδείγματα πού βρίσκουμε στή ζωή τῶν ἁγίων μας καί στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί ἄν οἱ ἅγιοι κατόρθωσαν νά συντρίψουν τόν ἀόρατο ἐχθρό· ἄν ἐπέτυχαν νά νικήσουν τούς πειρασμούς καί νά μήν πέσουν στίς παγίδες τοῦ διαβόλου, ὅπως συνέβη μέ τόν πολιοῦχο μας ὅσιο Ἀντώνιο τόν νέο, τόν Βεροιέα· ἄν οἱ ἅγιοι μάρτυρες βγῆκαν σῶοι καί ἀβλαβεῖς ἀπό τήν κάμινο τοῦ πυρός καί ἀπό τόν λάκκο τῶν λεόντων, ὅπου τούς ἔριχναν οἱ εἰδωλολάτρες, ὅλα αὐτά τά ἐπιτύγχαναν μέ τή δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Καί ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνισχύει ὅσους ἀγωνίζονται νά τηροῦν τόν νόμο του καί νά ἐφαρμόζουν τίς ἐντολές του, ὥστε νά μποροῦν νά ἐπιτύχουν στήν προσπάθειά τους.

Αὐτό ἔκαναν καί οἱ ἅγιοι ἑπτά Μακκαβαῖοι παῖδες, μέ τή μητέρα τους, τήν ἁγία Σολομονή καί τόν διδάσκαλο τους, τόν ἅγιο Ἐλεάζαρο.

Ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη τους στόν Θεό δέν τούς ἐπέτρεπε νά παραβοῦν τόν νόμο του, νά παραβοῦν τή νηστεία πού εἶχε ὁρίσει ὁ Θεός, γιά νά ἀπολαύσουν τίς τιμές καί τίς ἀνταμοιβές πού ὑποσχόταν ὁ εἰδωλολάτρης βασιλέας.

Παρέμειναν ἀκλόνητοι στήν πίστη τους, ἀκόμη καί ὅταν εἶδαν τόν μαρτυρικό θάνατο στόν ὁποῖο ὑπέβαλε ὁ βασιλέας τόν διδάσκαλό τους, τόν Ἐλεάζαρο, ἀλλά καί ὅταν διέταξε νά βασανίσουν καί τούς ἴδιους καί νά τούς ρίξουν στή συνέχεια στήν πυρά, ἐνώπιον μάλιστα τῆς μητέρας τους, τῆς ἁγίας Σολομονῆς.

Οἱ ἅγιοι Μακκαβαῖοι παῖδες ὅμως ὑπέμειναν τό μαρτύριο μέ γενναιότητα, γιατί εἶχαν τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά τούς ἐνισχύει καί νά τούς ἐνδυναμώνει, διότι καί ἐκεῖνοι ὑπέφεραν γιά χάρη του, ὑπέφεραν προκειμένου νά μήν παρακούσουν τίς ἐντολές του.

Αὐτή τή χάρη προσφέρει καί σέ ἐμᾶς ὁ Χριστός, ὅταν ἀγωνιζόμαστε καί προσπαθοῦμε νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημά του. Μέ αὐτή τή χάρη μποροῦμε νά σηκώνουμε τόν σταυρό τῶν θλίψεων, τῶν δοκιμασιῶν, τῶν πειρασμῶν καί ὅποιον ἄλλον σταυρό καλεῖται νά σηκώσει ὁ καθένας μας, καί μέ τή δύναμη τοῦ δικοῦ του Σταυροῦ, μποροῦμε νά ἀνταπεξερχόμεθα σέ ὅλες τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα καί νά ἐξερχόμεθα νικητές. Ἀρκεῖ νά τήν ἐπικαλούμεθα. Ἀρκεῖ νά παραμένουμε καί ἐμεῖς πάντοτε κάτω ἀπό τή σκιά τοῦ Σταυροῦ.

Καί τότε καί ὁ Χριστός θά μᾶς ἐνισχύει καί θά μᾶς ἐνδυναμώνει, ὅπως ἐνίσχυσε τόν πολιοῦχο μας ὅσιο Ἀντώνιο, τούς ἁγίους ἑπτά Μακκαβαίους παῖδες, τή μητέρα τους, τήν ἁγία Σολομονή, καί τόν διδάσκαλό τους, τόν ἅγιο Ἐλεάζαρο, τούς ὁποίους τιμοῦμε, ὥστε νά φθάσουμε καί ἐμεῖς νικητές στό ποθητό τέρμα, στήν οὐράνια βασιλεία του.