Γιόρτασε τους προστάτες Αγίους της η Σκήτη

Μνημόσυνο για τον μακαριστό μοναχό Αρσένιο Προδρομίτη

Την Τρίτη 25 Ιουνίου o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας για την εορτή (εκ μεταθέσεως) της Συνάξεως των εν Σκήτη Βεροίας Αγίων.

Στο τέλος τελέστηκε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού μοναχού Αρσενίου Προδρομίτου με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 50 ετών από την κοίμηση του (1 Ιουνίου 1974). Ο φετινός εορτασμός συμπίπτει και με την επέτειο 40 ετών από την καθιέρωση της εορτής της Συνάξεως των εν Σκήτη Βεροίας Αγίων (24 Ιουνίου 1984).

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του αναφέρθηκε στον μακαριστό μοναχό Αρσένιο, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Κοσμεῖται τήν χάριν νῦν, ἡ Ἐκ­κλησία τοῦ Πνεύματος, καί κατα­φαιδρύνεται καί ὡραΐζεται», ψάλ­λει σήμερα ὁ ἱερός ὑμνογράφος γιά τήν ἀπόδοση τοῦ γενεσίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τοῦ προστάτου καί ἐφόρου τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς τῆς Σκήτης Βεροίας, τῆς ἀφιερω­μένης στόν καθηγητή τῶν μοναζό­ντων καί Πρόδρομο τοῦ Κυρίου μας.

Καταφαιδρύνεται ὅμως καί ὡραΐ­ζεται καί ἀπό τή χορεία πάντων τῶν ἐν τῇ Σκήτῃ τῆς Βεροίας ὁσίων πατέρων, τή Σύναξη τῶν ὁποίων ἐπιτελοῦμε σήμερα, μαζί μέ τή μνήμη τῆς ἁγίας ὁσιο­μάρ­τυρος Φεβρωνίας.

Καταφαιδρύνεται καί ὡραΐζεται ὅλως ἰδιαιτέρως ἡ Ἱερά αὐτή Μονή, διότι κοσμεῖται ἀπό τήν χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο δέν ἐπεφοίτησε μόνο στούς μαθητές τοῦ Κυρίου κατά τήν ἡμέ­ρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλά φώτισε καί καθοδήγησε καί τόν Τίμιο Πρό­δρομο, γιά νά ἀναγνωρίσει τόν Χρι­στό καί νά τόν παρουσιάσει στούς ἀνθρώπους ὡς τόν ἀναμενό­μενο Μεσσία καί λυτρωτή τοῦ κό­σμου. Φώτισε καί σόφισε ἀκόμη καί τούς ταπεινούς μοναχούς καί ἀσκη­τές, πού ἐγκατέλειψαν τόν κόσμο καί ἔζησαν στόν τόπο αὐτόν μέ νηστεία καί προσευχή, μέ ἄσκη­ση καί ἀγρυπνία, ἁγιαζόμενοι μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἁγιάζοντας τόν τόπο αὐτό μέ τήν ὁσιακή βιοτή τους καί μέ τά ἱερά λείψανά τους.

Καί ἐάν χθές τιμήσαμε μαζί μέ τόν Πρόδρομο «τῆς παρουσίας Χρι­στοῦ», αὐτόν πού ἑτοίμασε «τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου», καί τόν Παρά­κλητο, τό Πνεῦμα τό ἅγιο, πού ἔστειλε ὁ Χριστός στόν κόσμο γιά νά μένει στήν Ἐκκλησία καί νά μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία, σήμερα ἑορτά­ζουμε ὅλους ἐκείνους, τούς γνω­στούς καί ἀγνώστους, πού μιμή­θηκαν τό παράδειγμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, πού ἀκολούθησαν τά ἴχνη του ὄχι στήν ἔρημο τοῦ Ἰορ­δάνου, ὅπου ἐκεῖνος ἀσκήτευε, ἀλλά ἐδῶ, στή Σκήτη τοῦ Ἀλιάκμο­νος, καί ἐπέτυχαν μέ τήν ἄσκηση καί τήν προσευχή νά ἑλκύσουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά καθάρουν τήν ψυχή τους, καί μέ τόν φωτισμό τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά ζήσουν τήν προσωπική τους Πεντηκοστή καί νά αἰσθανθοῦν τό φῶς τῆς θείας χάριτος νά τούς καταυγάζει καί νά τούς ἁγιάζει.

Τούς τιμοῦμε, γιατί ἡ ζωή τῶν ἁγίων μας ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ἁπλῶς ἐφικτή μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι καί αὐτό τό ὁποῖο θά πρέπει νά ἐπιδιώκουμε ὅλοι καί πολύ περισ­σότερο ὅσοι τιμοῦμε καί πανηγυ­ρίζουμε τή μνήμη τους.

Ἄς σκεφθοῦμε πόσο μεγάλη εὐ­λο­γία ἀπό τόν Θεό εἶναι νά ζοῦμε στόν ἴδιο τόπο, ὅπου ἔζησαν οἱ ὅσιοι καί οἱ ἅγιοι πού ἑορτάζουμε σήμερα, οἱ ἐν ἀσκήσει διαλάμψα­ν­τες πατέρες τῆς Σκήτης τῆς Βε­ροί­ας. Ἄς ἀναλογισθοῦμε ὅτι ἔχου­με τήν εὐλογία νά λειτουργοῦμε καί νά προσευχόμεθα στόν ἴδιο ναό, στόν ὁποῖο προσευχόταν καί ἀγρυ­πνοῦσαν καί ἐκεῖνοι, νά βαδί­ζου­με κυριολεκτικά στά ἴχνη τους, ἀλλά καί ὅτι ἔχουμε τίς ἴδιες εὐκαιρίες νά λαμβάνουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά λαμβάνουμε τόν φωτισμό τοῦ Παναγίου Πνεύματος, μετέχοντας στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τί χρειάζεται, λοιπόν, νά κάνουμε γιά νά τούς τιμοῦμε πραγματικά καί ἡ τιμή μας αὐτή νά εἶναι ὠφέ­λιμη πνευματικά καί εὐάρεστη στόν Θεό;

Χρειάζεται νά ἀγωνιζόμαστε καί νά προσπαθοῦμε καί ἐμεῖς, ὅπως ἀγωνιζόταν καί οἱ πατέρες μας, ὁ καθένας φυσικά ἀνάλογα μέ τίς δικές του δυνάμεις. Γιατί τό ἅγιο Πνεῦμα δέν ἔπαυσε καί δέν θά παύσει ποτέ νά ἁγιάζει τούς ἀνθρώπους. Καί μέσα στίς πιό δύσκολες συνθῆκες καί μέσα σέ ἕναν κόσμο, στόν ὁποῖο πλεονάζει ἡ ἁμαρτία, ὑπάρχουν ἐκλε­κτοί τοῦ Θεοῦ καί ἀναδεικνύ­ο­νται ἅγιοι, γιατί ὑπερπερισσεύει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, πού δέν ἐπηρεά­ζεται ἀπό ὅ,τι συμβαίνει στόν κόσμο, καί γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κιβωτός ἐκείνη πού σώζει τούς ἀνθρώπους, ἐφόσον βεβαίως τό θέλουν καί τό ἐπιδιώκουν.

Καί ὅπως οἱ ἅγιοι τῆς Σκήτης τῆς Βεροίας πού τιμοῦμε σήμερα ἁγία­σαν σέ διάφορες ἐποχές καί κάτω ἀπό διαφορετικές συνθῆκες, γιατί ἀγωνίσθηκαν νά νεκρώσουν τόν παλαιό ἄνθρωπο, νά νεκρώσουν τό θέλημά τους καί νά ζήσουν σύμ­φω­να μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, καί ἔτσι ἔγιναν δοχεῖα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τό ἴδιο θά πρέπει νά κάνουμε καί ἐμεῖς. Θά πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε καί νά προσπαθοῦμε νά ἀξιοποιοῦ­με τή χάρη, πού μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων, γιά νά εἶναι ἡ ζωή μας εὐάρεστη στόν Θεό καί γιά νά μᾶς ἁγιάζει ὁ Θεός ὅλους μας, καί τήν Ἱερά αὐτή Ἀδελφότητα ἀλλά καί τούς εὐλαβεῖς προσκυνη­τές τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, διά πρεσβει­ῶν τοῦ προστάτου καί ἐφόρου της, τοῦ Τιμίου Προδρόμου, καί πάντων τῶν ἐν τῇ Σκήτῃ τῆς Βεροίας δια­λαμ­ψάντων καί τῷ Θεῷ εὐαρεστη­σάντων ἁγίων.

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῆς Συνάξεως τῶν ἐν τῇ Σκήτει τῆς Βεροίας ἁγίων τελοῦμε σήμερα τό μνημόσυνο ἑνός ἀπό τούς παλαι­ούς μοναχούς τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς, τοῦ ἀειμνήστου π. Ἀρσε­νίου, ὁ ὁποῖος ἦλθε ἐδῶ καί ἐγκαταβίωσε στήν Ἱερά Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου προερχόμενος ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος καί τή Μονή Βατο­πεδίου, ὅπου ἐνεδύθη τό μο­να­χικό σχῆμα. Ἐξαιτίας ὅμως τῶν θλιβε­ρῶν ταραχῶν πού προκάλεσε τό ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου, τό 1927 ἀναγκάσθηκε νά ἐγκαταλεί­ψει τή Μονή τῆς μετανοίας του μετά ἀπό 18 χρόνια καί νά ἔλθει ἐδῶ, ὅπου καί παρέμεινε μέχρι σχεδόν τήν κοίμησή του, τό 1974.

Καί ἐδῶ ἀντιμετώπισε ποικίλες δυ­σκο­λίες, λόγω καί τοῦ πολέμου πού ἀκολούθησε, ἀλλά πάντοτε τίς ὑπέμενε μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.

Διακρινόταν γιά τήν ἁπλό­τητα, τήν καλωσύνη καί τήν ἐργατικότη­τά του, τήν ὑπακοή, τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη του καί πρός τόν Θεό καί πρός τούς ἀν­θρώπους, γιά τόν ζῆλο γιά τίς Ἀκολουθίες καί τήν προσευ­χή, καί γιά τή μεγάλη ἀγάπη του γιά τή Μονή αὐτή, τήν ὁποία ἀγωνί­σθηκε νά προστατεύ­σει μέ κάθε τρόπο στά δύσκολα χρόνια τοῦ πολέ­μου καί τήν ὁποία ἀναγκάσθηκε, παρά τή θέλησή του, νά ἐγκαταλεί­ψει γιά λόγους ὑγείας καί ἀφοῦ τή διακόνησε ἐπί 40 χρό­νια.

Ἐκοιμήθη στό Γηροκομεῖο τῆς πόλεως ὁσιακά στίς 2 Ἰουνίου τοῦ 1974 καί τό πρόσωπό του ἔλαμ­ψε κατά τή στιγμή τῆς ἐκδημίας του, σύμφωνα μέ τίς μαρτυρίες τῶν παρόντων.

Καθώς πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες συμ­πληρώθηκαν 50 χρό­νια ἀπό τήν κοί­μησή του, μνη­μο­νεύουμε σήμε­ρα τόν μακαριστό μοναχό Ἀρ­σένιο καί εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα, ὁ Θεός τόν ὁποῖο ἀγάπησε καί τόν ὁποῖο ἐπόθησε σέ ὅλη του τή ζωή, νά τόν ἀναπαύει πλησίον του στή χαρά τῆς βασιλείας του.