Πανηγύρισε ο υπό ανέγερση Ιερός Ναός των Αγίων Αυταδέλφων στην Αλεξάνδρεια

Το Σάββατο της Διακαινησίμου 11 Μαΐου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα υπό ανέγερση Ιερό Ναό των Αγίων Αυταδέλφων Θεσσαλονικέων Κυρίλλου και Μεθοδίου, Μεγάλων Ιεραποστόλων και Φωτιστών των Σλάβων.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο συνεχάρη τον προϊστάμενο του Ιερού Ναού Πρωτοπρ. Θωμά Μπεκιάρη, το εκκλησιαστικό συμβούλιο και όσους προσφέρουν από το υστέρημα τους, ώστε σύντομα να ολοκληρωθούν οι εργασίες ανεγέρσεως του Ιερού Ναού.

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Θείας πίστεως λα­μ­πα­δουχίᾳ φῶς ηὐ­γά­σα­τε θεογνωσίας, ἰσαπό­­στο­­λοι Χριστοῦ, παμ­μα­κάριστοι, τοῖς ἐν νυκτί τῆς ἀπάτης ὑπάρχου­σιν».

Μέ αὐτούς τούς λόγους περιγρά­­φει τό ἔργο καί ἐπαι­νεῖ ὁ ἱερός ὑμνογράφος τούς δύο Θεσ­σα­λονι­­κεῖς ἀδελφούς Κύριλλο καί Μεθό­διο, τούς φωτι­στές τῶν Σλάβων. Καί ὁ ἔπαινός του εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένος καί ἀντάξιος τοῦ ἔργου τους, γιατί ἡ προσφορά τους παραμένει ἀνε­ξίτηλη στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, στίς χῶρες τῶν ὁποίων κήρυ­­ξαν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί στήν ἱστορία ὅλων τῶν σλα­βικῶν λαῶν .

Παραμένει ὅμως ἀνε­ξίτηλη καί στίς δικές μας ψυχές, τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων πού αἰ­σθανόμαστε ὑπε­­ρή­­φα­νοι καί καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ, γιατί οἱ δύο αὐτάδελφοι πραγ­μα­το­­ποίησαν μέ ἐπιτυ­χία τή μεγάλη ἀπο­­στο­λή πού τούς ἀνέθεσε ὁ σο­­φός πατρι­άρ­χης Κων­σταντινουπό­λεως Φώ­τιος, τήν τελευταία ἐντο­­λή τήν ὁποία ἔδωσε πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψή του ὁ Κύριός μας στούς μαθητές του.

Πορεύθη­καν σέ τό­πους ἄγνω­­στους καί μα­κρυνούς γι’ αὐτούς. Πορεύθηκαν σέ ἔθνη πού ζοῦ­σαν μία ζωή πολύ διαφο­ρετική ἀπό τήν ὀργα­νωμένη καί πολι­τισμένη ζωή τῆς πατρί­δας τους, τοῦ Βυζα­ν­τίου. Πορεύθη­καν χω­ρίς νά γνωρίζουν ποῦ ἀκριβῶς κατευ­θύ­νο­ν­ται καί πόσα προβλή­μα­τα καί τα­λαιπωρίες καί θλί­ψεις θά ἀν­τι­μετω­πί­σουν.

Καί ἀντιμετώπισαν πράγ­μα­τι πολ­­­­­λές, σάν αὐτές πού περιγράφει ὁ πρωτοκο­ρυ­φαῖος ἀπό­στολος Παῦ­­­­­λος, ὅτι ὑπέμεινε ὁ ἴδιος, καί τίς ἀν­τι­μετώ­πι­σαν μέ τόν τρό­­πο ὁ μέγας ἀπόστολος, ὥστε φέ­ρουν ἐπάξια τόν τί­τλο τοῦ ἰσαποστό­λου καί τοῦ ὁμοτρόπου τῶν ἀποστό­­λων.

Καί ὁ τρόπος αὐ­τός ἦταν ἡ πίστη στόν Χρι­στό, τοῦ ὁποίου τό Εὐαγ­­γέλιο κήρυξαν στούς σλαβικούς λαούς.

Διέθεταν οἱ ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος πίστη, πίστη βα­θειά καί οὐ­­σιαστική. Καί ἡ πίστη τους αὐτή ὡς «ἐλπι­ζο­μένων ὑπό­στασις», ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, τούς ἔκανε νά εἶναι βέβαιοι ὅτι ἡ προσπά­θειά τους θά εἶχε τήν εὐ­­λογία τοῦ Θεοῦ, θά ἀπέ­διδε «καρ­­πόν πολύν» καί θά ὁδη­γοῦσε στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του τά σλαβικά ἔθνη.

Αὐτή ἡ πίστη ἦταν ἀκόμη «ἄγκυ­­ρα ἀσφαλής καί βεβαία» γιά τήν ψυχή τους στίς ὧρες τῆς τρικυμίας, ἦταν ἡ παρηγορία στούς διωγμούς καί τίς θλίψεις, ἀλλά συγχρόνως ἦταν καί ἡ ἀφετηρία νέων ἔρ­γων τους, τά ὁποῖα φώ­τι­ζαν ὄχι μόνο τόν δρό­μο τῆς ἱεραποστολικῆς τους πορεί­ας ἀλλά καί τίς ψυχές τῶν ἀνθρώ­πων καί τίς ὁδη­γοῦσαν πρός τό ἀληθινό φῶς, «ὅ φω­τίζει πάντα ἄν­θρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», δηλαδή πρός τόν ἀνα­­στάντα Χριστό.

Αὐτή ἡ πίστη μέ τήν ὁποία οἱ ἅγιοι ἰσα­πό­στολοι Κύριλλος καί Με­θό­­διος καταύ­γασαν «τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους» σλαβικούς λαούς, δέν εἶναι ὅμως μοναδικό προνό­μιο τῶν ἁγίων τῆς Ἐκ­κλησίας μας. Εἶναι καί χρέος τοῦ κάθε πιστοῦ, τοῦ καθενός μας, διότι τό ἔρ­γο τοῦ εὐαγγε­λι­σμοῦ τῶν ἀν­θρώπων συνεχίζεται καί στίς ἡμέρες μας. Συνεχίζεται καί μεταξύ τῶν ἀνθρώπων πού μπορεῖ νά ἔχουν βαπτισθεῖ, ἀλλά βρίσκο­­νται πρακτικά μακριά ἤ καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ὁ Χρι­στός θά μποροῦσε νά ἐπανα­λά­βει καί στίς ἡ­μέρες μας τό «καί ἄλ­λα πρό­βατα ἔχω ἅ οὐκ ἔ­στιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύ­της». Καί ἡ εὐθύνη τοῦ εὐαγγελι­σμοῦ τῶν ἀνθρώπων δέν βαρύνει μόνο τήν Ἐκ­κλησία, βα­ρύνει ὅλους μας, για­τί ὅλοι ὅσοι πιστεύ­ουμε στόν Χριστό, ὅλοι ὅ­σοι εἴ­μαστε γνήσια τέκνα τῆς Ἐκκλη­σίας, ὀφεί­λουμε νά εὐαγγελι­ζό­μα­στε τόν Χρι­στό σέ ἐκείνους πού ζοῦν μα­κριά του, πού ζοῦν στό σκοτάδι τῆς ἀπάτης τῶν σύγ­χρο­νων εἰδώ­λων καί τῶν ψεύτικων Θεῶν. Δέν χρειάζεται νά πορευ­­θοῦ­­­­με σέ λα­ούς μα­­κρυνούς, χρειά­ζε­ται νά κάνουμε γνω­στό τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους γύρω μας. Καί δέν χρειάζεται νά τό κά­νου­με μέ λόγια καί διδασκαλίες, ἀλλά νά προσπαθοῦμε νά τό κά­­νουμε μέ τή ζωή μας καί μέ τήν ἀνα­­στροφή μας ἀνάμεσα στούς ἀν­­θρώ­­πους.

Ἄν ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἄν προσπαθοῦ­­με νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τή διδα­­σκαλία καί τό εὐαγγέλιο τοῦ Χρι­­στοῦ, ἄν προσπαθοῦμε νά ἐκφρά­­ζουμε τήν πίστη μας στόν Χριστό μέ ἔργα ἀγάπης, τότε θά εὐαγ­­γε­­λι­­ζόμαστε τό ὄνομά του ὅπου καί ἄν βρισκόμαστε, στήν οἰκογένειά μας, στήν ἐργασία μας, στό περιβάλλον μας, ἀνάμεσα σέ γνωστούς καί ἀγνώστους μας ἀν­­θρώπους. Καί ἔτσι θά παρακινοῦμε καί ὅσους βρί­­σκονται μακριά ἀπό τόν Χριστό καί ἀδιαφοροῦν γι᾽ αὐτόν, νά τόν πλη­­σιάσουν καί νά τόν γνωρίσουν.

Ἔτσι θά γινόμαστε καί ἐμεῖς μιμητές τῶν ἁγίων αὐταδέλφων καί ἰσαπο­­στόλων Κυρίλλου καί Μεθοδίου τῶν Θεσσαλονικέων καί προστα­­τῶν τῆς ἐνορίας σας, καί θά ἔχουμε καί τή χάρη τους καί τήν εὐλογία τους στή ζωή μας.