Αρχιερατική Θεία Λειτουργία Μεγάλης Πέμπτης στην Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού

Τη Μεγάλη Πέμπτη 2 Μαΐου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ιερά Μονή της Αγίας Κυριακής Λουτρού.

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τοῦτο ποιεῖτε … εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν». Στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ μᾶς μετέφεραν σήμερα, Μεγάλη Πέμ­πτη, τά ἱερά ἀνα­γνώ­σματα. Μᾶς μετέφεραν στό τελευταῖο δεῖπνο τοῦ Χριστοῦ μέ τούς μαθητές του.

Ἀπό ἕνα δεῖπνο ξεκίνησε τή δη­μόσια ζωή του ὁ Κύριός μας, τό δεῖ­πνο τοῦ γάμου τῆς Κανᾶ, καί μέ ἕνα δεῖπνο τήν ὁλοκληρώνει, αὐτό τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου μέ ἀποκλειστι­κούς συνδαιτυμόνες τούς μαθητές του.

Στό πρῶτο δεῖπνο εἶχε κάνει ἕνα θαῦμα. Μετέτρεψε τό ὕδωρ σέ οἷνο, γιά νά εὐχαριστήσει τούς προσκε­κλη­μένους καί νά τούς προσφέρει μία ὑλική καί πρόσκαιρη χαρά καί ἀπόλαυση.

Στό τελευταῖο δεῖπνο κάνει ἕνα ἄλλο θαῦμα, ἕνα μοναδικό καί ἀσύγκριτο θαῦμα ἀπό τήν ἀγάπη του γιά τούς ἀνθρώπους. Προσφέ­ρει στούς μαθητές του οἶνο καί τούς βεβαιώνει ὅτι εἶναι τό Αἷμα του, τό ὁποῖο σέ λίγο θά χυθεῖ ἐπί τοῦ Σταυροῦ «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας».

Μέ τό θαῦμα αὐτό κάνει ὁ Χριστός τούς μαθητές κοινωνούς τοῦ ἑαυ­τοῦ του καί μετόχους τῆς ζωῆς του. Δέν τούς προσφέρει μία προσωρινή εὐχαρίστηση καί τέρψη, ἀλλά τήν ἀτελεύτητη εὐφροσύνη τῆς βασι­λεί­ας του, τήν ὁποία θά ἀπολαύ­σουν ὅσοι ἑνώνονται μαζί του διά τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του, τό ὁποῖο ἐκχύνεται «περί πολ­λῶν … εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».

Καί ἀκόμη τούς προσφέρει τή δυ­νατότητα νά συνεχίσουν νά ζοῦν αὐτό τό θαῦμα, καθώς τούς ζητᾶ νά μετέχουν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του «εἰς ἀνάμνησίν» του.

Ὁ Χριστός δέν προσφέρει τό Σῶμα του καί τό Αἷμα του ἐφάπαξ καί μόνο στούς μαθητές του. Τό προσ­φέ­ρει διαρκῶς καί πρός ὅλους ὅσους ἐπιθυμοῦν νά γίνουν κοινω­νοί καί μέτοχοί του. Τό προσφέρει σέ ὅσους ἐπιθυμοῦν νά ἔχουν τήν διαρκῆ ἀνάμνησή του.

Ἡ ἀνάμνηση αὐτή, τήν ὁποία ζη­τᾶ ὁ Χριστός ἀπό ὅσους κοινωνοῦν τό Σῶμα καί τό Αἷμα του, δέν εἶναι μία συναισθηματική ἐμπειρία, ἡ ὁποία προσφέρει μόνο μία συγ­κίνη­ση. Εἶναι ἕνα ἀνεπανάληπτο βίωμα ἑνώσεως τοῦ χοϊκοῦ ἀν­θρώπου μέ τόν ἄυλο Θεό, τοῦ ἁμαρ­τωλοῦ μέ τόν Ἅγιο, τοῦ ἀδυ­νάμου μέ τόν Παντοδύναμο, καί μᾶς προετοιμάζει γιά τή συνά­ντη­σή μας μαζί του στή βασιλεία του. Εἶναι ἀνάμνηση τῆς ζωῆς τοῦ Χρι­στοῦ, ὥστε νά ἀποτελεῖ διαρκές ὑπόδειγμα καί γιά τή δική μας ζωή.

Eἶναι ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίζει τή θυσία του γιά τή σωτηρία μας.

Εἶναι ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ γιά νά μᾶς θυμίζει τί τοῦ ὀφείλουμε καί πῶς πρέπει νά πορευόμεθα στή ζωή μας.

Ὁ Χριστός μᾶς ζητᾶ νά τόν θυ­μόμαστε μέ τή μετάληψη τοῦ Σώ­ματος καί τοῦ Αἵματός του, γιατί ἡ παρουσία του μέσα στό ἀνθρώπινο σῶμα μας καί μέσα στήν ψυχή μας διατηρεῖ τήν ἀνάμνησή του, καί ἡ ἀνάμνησή του αὐξάνει τήν ἐπιθυ­μία μας καί τόν πόθο μας νά εἴμα­στε πλησίον του, νά τόν ἀκολου­θοῦμε, νά τόν μιμούμεθα, νά ἀγω­νιζόμεθα γιά νά μήν ἀπομακρυ­νόμεθα ἀπό τήν ἀγάπη του.

Οἱ μέριμνες τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς μας μαζί μέ τούς ποικίλους πει­ρασμούς πού ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά εὔκολα μποροῦν νά μᾶς κάνουν νά ξεχάσουμε τόν Χρι­στό. Καί ὅταν τόν ξεχνοῦμε, τότε εὔκολα παρασυρόμεθα καί ζοῦμε ὄχι κατά τόν δικό του τρόπο, ὄχι σύμφωνα μέ τίς δικές του ἐντολές, ἀλλά σύμφωνα μέ τό δικό του θέ­λημα.

Ὅταν ἡ ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ ξεθωρίζει στήν ψυχή μας, τότε δέν θυμόμαστε οὔτε τήν ἀγάπη του γιά μᾶς, οὔτε τή θυσία του γιά τή σω­τηρία μας, οὔτε ὅσα μᾶς ὑποσχέ­θηκε. Τότε ψύχεται καί ἡ δική μας ἀγάπη καί διασπᾶται ἡ ἑνότητά μας μαζί του καί κινδυνεύουμε νά γίνουμε «θηριάλωτοι» ἀπό τό τόν «νοητό λύκο», ἀπό τόν διάβολο καί τήν ἁμαρτία, καί δέν εἶναι δύσκολο ἀκόμη νά φθάσουμε καί μέχρι τήν προδοσία.

Γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀξιοποιοῦμε αὐτή τήν προσφορά ἀλλά καί τήν προτροπή τοῦ Κυρίου μας. Νά μετέχουμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του, ἔχοντας φρο­ντί­σει προηγουμένως νά καθαρίσει τήν ψυχή καί τό σῶμα μας μέ τή μετάνοια καί τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Νά μετέχουμε μέ συναίσθηση τῆς τιμῆς πού μᾶς κάνει ὁ Χριστός ἀλλά καί τῆς δικῆς μας ἀναξιότητος στό ἱερό μυστήριο τῆς θείας Μεταλήψεως τοῦ ἀχρά­ντου Σώματος καί τοῦ τιμίου αἵμα­τος τοῦ Κυρίου μας. Καί νά ἀγω­νι­ζόμεθα νά διατηροῦμε τήν ἀνά­μνη­ση τῆς ζωῆς καί τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ διαρκῶς μέσα στήν ψυχή μας, ὥστε νά μιμούμεθα τό παρά­δειγμα τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς ἀγάπης του καί νά προσπα­θοῦ­με νά ἐναρμονίζουμε τή ζωή μας μέ τή δική του, ὥστε νά εἴμεθα πάντο­τε ἑνωμένοι μαζί του καί νά ἀξιω­θοῦμε καί τῆς αἰωνίου βασιλείας του.