Η Ακολουθία του Νυμφίου και το τροπάριο της Κασσιανής στον κατάμεστο Άγιο Μηνά Νάουσας

Το εσπέρας της Μεγάλης Τρίτης, 30ης Απριλίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Το εσπέρας της Μεγάλης Τρίτης, 30ης Απριλίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ναούσης.

Στην Ιερά Ακολουθία το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής έψαλλε η χορωδία του Ωδείου Ναούσης υπό τη διεύθυνση του κ. Δημητρίου Παρόλα.

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κρι­μάτων μου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιά­σει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;»

Μία ἐρώτηση θέτει στά χείλη τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, τήν ὁποία ὅρισαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας νά μνημονεύεται κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τετάρτη, ἡ ἱερή ὑμνογράφος, ἡ ὁσία Κασσιανή, στό κατανυκτικό Δοξαστικό πού ἔψαλε τόσο ὡραῖα ἡ χο­ρωδία μας πρίν ἀπό λίγο.

Ἡ ἐρώτηση αὐτή ἐκφράζει ἀπό μόνη της τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῆς τῆς γυναίκας ἀλλά καί τό πλῆθος τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος «οὐκ ἦλθε καλέσαι δι­καί­ους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοι­αν», ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος.

Καί ἐάν οἱ Πατέρες ἐπέλεξαν αὐτή τήν ἁμαρτωλή γυναίκα, γιά νά τήν προβάλλουν λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας, δέν τό ἔκαναν τυχαῖα.

Πρωτίστως δέν προβάλλουν τήν ἁμαρτωλή ζωή της ἀλλά τή μετά­νοιά της, διότι παρά τίς πολλές ἁμαρ­τίες της κατόρθωσε νά ὑπερ­βεῖ τόν ἑαυτό της, νά κατανοήσει τήν ἁμαρτωλότητά της, νά προσεγ­γίσει τόν Χριστό καί νά λάβει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν της, μέ μία πράξη τολμηρή καί γενναία, μέ μία πράξη μεγάλης ἀγάπης πρός τόν Χριστό, πού τήν κάνει νά ταπεινώ­νεται χωρίς νά ὑπολογίζει τά σχό­λια καί τίς κριτικές τῶν ἀνθρώπων γιά τή ζωή της καί γιά τή στάση της. Τήν κάνει νά εἰσέρχεται μέσα στήν οἰκία τοῦ Φαρισαίου, στήν ὁποία βρι­σκόταν ὁ Χριστός, καί νά πλύνει τά πόδια του μέ τό πολύτιμο μύρο καί νά τά σκουπίζει μέ τά μαλλιά της.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πράξη της πού κάποιοι τότε χλεύασαν καί κάποιοι, ὅπως ὁ Ἰούδας κατέκριναν, θεω­ρώ­ντας την ὡς ἄσκοπη δαπάνη καί περιττή πολυτέλεια, ὁ Κύριός μας τήν ἐπαινεῖ, γιατί τήν ἀντιμετω­πίζει ὡς ἔκφραση βαθειᾶς ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως πρός τό πρόσωπό του. Γι᾽ αὐτό καί λέγει ὅτι ὅπου καί ἄν κηρυχθεῖ τό Εὐαγγέλιο θά μνη­μο­νεύεται ἡ πράξη τῆς γυναικός «εἰς μνημόσυνον αὐτῆς», ὅπως κάναμε καί ἐμεῖς σήμερα καί θά γίνεται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.

Ὁ δεύτερος λόγος γιά τόν ὁποῖο μνημονεύεται ἡ ἁμαρτωλή γυναί­κα εἶναι γιά νά φανεῖ τό μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀφέ­σεως τῶν ἁμαρτιῶν πού παρέχει. Γιά τόν Χριστό ὅποιος μετανοεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του καί ζητᾶ τήν ἄφε­ση, μπορεῖ νά τήν λάβει. Ὅποιος δηλαδή μετα­νοεῖ, ἀντιλαμβανόμε­νος ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι προσβολή τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐντολῶν του καί τό μόνο πού τόν ἀποκαθιστᾶ εἶναι ἡ ἀλλα­γή τοῦ τρόπου ζωῆς, ἡ ἀλ­λαγή τοῦ νοός του, αὐτός λαμβάνει τήν ἄφεση, ὅσες πολλές ἤ μεγάλες ἁμαρτίες καί ἄν ἔχει διαπράξει στή ζωή του.

Τό διαπιστώνουμε ὄχι μόνο στήν περίπτωση τῆς ἁμαρτωλῆς γυναί­κας πού μνημονεύουμε ἀπόψε, ἀλ­λά καί στήν περίπτωση τοῦ ληστοῦ, ὁ ὁποῖος μετανοεῖ καί ζητᾶ τήν ἄφεση ἐπί τοῦ Σταυροῦ, καί τήν λαμ­βάνει. Καί ὁ Κύριος τοῦ λέγει: «Σήμερον μετ᾽ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ».

Τό γεγονός αὐτό εἶναι ἐξαιρετικά παρήγορο γιά ὅλους μας, ὄχι ἀσφα­λῶς γιά νά ἁμαρτάνουμε, ἀλλά γιά νά μετανοοῦμε. Διότι ὑπάρχουν πε­ριπτώσεις στίς ὁποῖες ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά ἀπογοητεύσει τόν ἄνθρωπο, ὑποβάλλοντάς του τήν ἰδέα ὅτι οἱ ἁμαρτίες του εἶναι πολ­λές ἤ βαριές καί δέν μπορεῖ νά ἐλ­πίζει στή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ. Αὐ­τό ὅμως δέν ἰσχύει, γιατί ἡ ἀπέρα­ντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ συγχωρεῖ τά πάντα, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μετανοήσου­με εἰλικρινά καί ὅπως θέλει ὁ Χρι­στός.

Καί αὐτό πού θέλει εἶναι νά μήν περιορίζεται ἡ μετάνοια μόνο σέ ἐξωτερικά στοιχεῖα, νά μήν ἐκφρά­ζεται μόνο μέ κάποια προσφορά ἤ φιλανθρωπία. Ἡ ἁμαρτωλή γυναί­κα δέν ἐξαγόρασε τήν ἄφεση μέ τό μύρο, ἀλλά μέ τήν ταπείνωση καί τά δάκρυά της, τά ὁποῖα ἐξέφραζαν τήν εἰλικρινῆ της μετάνοια καί τήν πραγματική διάθεση τῆς ψυχῆς της.

Γιά νά εἶναι, ἑπομένως, εὐ­πρόσ­δεκτη ἡ μετάνοιά μας ἀπό τόν Χρι­στό πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό ταπείνωση καί συντριβή ψυ­χῆς. Πρέπει νά ἐκφράζεται καί μέ δά­κρυα, τά ὁποῖα πλύνουν τήν ψυ­χή τοῦ μετανοοῦντος, ὅπως ἔπλυ­ναν τά δάκρυα τῆς γυναικός τά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά ἐκφράζεται μέ τή διάθεσή μας νά ἀλλάξουμε τή ζωή μας καί νά τή μετατρέψουμε σέ ἐν Χριστῷ ζωή, στήν ὁποία ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν του δέν θά γίνεται ἀπό ἀνάγκη ἀλλά ἀπό ἀγάπη, σάν αὐτή πού εἶχε καί ἔδει­ξε ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα, ὥστε νά λέγει ὁ Χριστός γι᾽ αὐτήν ὅτι συγ­χωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες της «ὅτι ἠγάπησε πολύ». Ἀγάπησε τόσο πο­λύ τόν Χριστό, ὥστε γιά τή δική του ἀγάπη ἀποφάσισε νά ἀλλάξει τή ζωή της.

Ἄς διδαχθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς ἀπόψε ἀπό τό πα­ράδειγμα τῆς ἁμαρ­τωλῆς γυναί­κας καί ἄς προ­σπαθήσουμε νά ἀκο­λου­θήσουμε τό δικό της ὑπόδειγμα εἰλι­κρινοῦς με­τανοίας, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά βροῦ­με ἔλεος καί χάρη ἀπό τόν Χρι­στό καί νά ἐπιτύχουμε τή σωτη­ρία μας.
Τό ὑπόλοιπο αὐτῆς τῆς ἑβδομάδος μᾶς δίδει ἀκόμη τήν εὐκαιρία νά ἀγαπήσουμε, νά μετανοήσουμε καί νά ζητήσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι πρόθυμος καί πάνω ἀπό τόν Σταυρό καί μέσα ἀπό τόν τάφο καί ἀναστάς ὄντως νά μᾶς ἐλεήσει καί νά μᾶς συγχωρήσει. και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ναούσης.

Στην Ιερά Ακολουθία το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής έψαλλε η χορωδία του Ωδείου Ναούσης υπό τη διεύθυνση του κ. Δημητρίου Παρόλα.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κρι­μάτων μου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιά­σει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;»

Μία ἐρώτηση θέτει στά χείλη τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, τήν ὁποία ὅρισαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας νά μνημονεύεται κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τετάρτη, ἡ ἱερή ὑμνογράφος, ἡ ὁσία Κασσιανή, στό κατανυκτικό Δοξαστικό πού ἔψαλε τόσο ὡραῖα ἡ χο­ρωδία μας πρίν ἀπό λίγο.

Ἡ ἐρώτηση αὐτή ἐκφράζει ἀπό μόνη της τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῆς τῆς γυναίκας ἀλλά καί τό πλῆθος τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος «οὐκ ἦλθε καλέσαι δι­καί­ους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοι­αν», ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος.

Καί ἐάν οἱ Πατέρες ἐπέλεξαν αὐτή τήν ἁμαρτωλή γυναίκα, γιά νά τήν προβάλλουν λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας, δέν τό ἔκαναν τυχαῖα.

Πρωτίστως δέν προβάλλουν τήν ἁμαρτωλή ζωή της ἀλλά τή μετά­νοιά της, διότι παρά τίς πολλές ἁμαρ­τίες της κατόρθωσε νά ὑπερ­βεῖ τόν ἑαυτό της, νά κατανοήσει τήν ἁμαρτωλότητά της, νά προσεγ­γίσει τόν Χριστό καί νά λάβει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν της, μέ μία πράξη τολμηρή καί γενναία, μέ μία πράξη μεγάλης ἀγάπης πρός τόν Χριστό, πού τήν κάνει νά ταπεινώ­νεται χωρίς νά ὑπολογίζει τά σχό­λια καί τίς κριτικές τῶν ἀνθρώπων γιά τή ζωή της καί γιά τή στάση της. Τήν κάνει νά εἰσέρχεται μέσα στήν οἰκία τοῦ Φαρισαίου, στήν ὁποία βρι­σκόταν ὁ Χριστός, καί νά πλύνει τά πόδια του μέ τό πολύτιμο μύρο καί νά τά σκουπίζει μέ τά μαλλιά της.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πράξη της πού κάποιοι τότε χλεύασαν καί κάποιοι, ὅπως ὁ Ἰούδας κατέκριναν, θεω­ρώ­ντας την ὡς ἄσκοπη δαπάνη καί περιττή πολυτέλεια, ὁ Κύριός μας τήν ἐπαινεῖ, γιατί τήν ἀντιμετω­πίζει ὡς ἔκφραση βαθειᾶς ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως πρός τό πρόσωπό του. Γι᾽ αὐτό καί λέγει ὅτι ὅπου καί ἄν κηρυχθεῖ τό Εὐαγγέλιο θά μνη­μο­νεύεται ἡ πράξη τῆς γυναικός «εἰς μνημόσυνον αὐτῆς», ὅπως κάναμε καί ἐμεῖς σήμερα καί θά γίνεται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.

Ὁ δεύτερος λόγος γιά τόν ὁποῖο μνημονεύεται ἡ ἁμαρτωλή γυναί­κα εἶναι γιά νά φανεῖ τό μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀφέ­σεως τῶν ἁμαρτιῶν πού παρέχει. Γιά τόν Χριστό ὅποιος μετανοεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του καί ζητᾶ τήν ἄφε­ση, μπορεῖ νά τήν λάβει. Ὅποιος δηλαδή μετα­νοεῖ, ἀντιλαμβανόμε­νος ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι προσβολή τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐντολῶν του καί τό μόνο πού τόν ἀποκαθιστᾶ εἶναι ἡ ἀλλα­γή τοῦ τρόπου ζωῆς, ἡ ἀλ­λαγή τοῦ νοός του, αὐτός λαμβάνει τήν ἄφεση, ὅσες πολλές ἤ μεγάλες ἁμαρτίες καί ἄν ἔχει διαπράξει στή ζωή του.

Τό διαπιστώνουμε ὄχι μόνο στήν περίπτωση τῆς ἁμαρτωλῆς γυναί­κας πού μνημονεύουμε ἀπόψε, ἀλ­λά καί στήν περίπτωση τοῦ ληστοῦ, ὁ ὁποῖος μετανοεῖ καί ζητᾶ τήν ἄφεση ἐπί τοῦ Σταυροῦ, καί τήν λαμ­βάνει. Καί ὁ Κύριος τοῦ λέγει: «Σήμερον μετ᾽ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ».

Τό γεγονός αὐτό εἶναι ἐξαιρετικά παρήγορο γιά ὅλους μας, ὄχι ἀσφα­λῶς γιά νά ἁμαρτάνουμε, ἀλλά γιά νά μετανοοῦμε. Διότι ὑπάρχουν πε­ριπτώσεις στίς ὁποῖες ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά ἀπογοητεύσει τόν ἄνθρωπο, ὑποβάλλοντάς του τήν ἰδέα ὅτι οἱ ἁμαρτίες του εἶναι πολ­λές ἤ βαριές καί δέν μπορεῖ νά ἐλ­πίζει στή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ. Αὐ­τό ὅμως δέν ἰσχύει, γιατί ἡ ἀπέρα­ντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ συγχωρεῖ τά πάντα, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μετανοήσου­με εἰλικρινά καί ὅπως θέλει ὁ Χρι­στός.

Καί αὐτό πού θέλει εἶναι νά μήν περιορίζεται ἡ μετάνοια μόνο σέ ἐξωτερικά στοιχεῖα, νά μήν ἐκφρά­ζεται μόνο μέ κάποια προσφορά ἤ φιλανθρωπία. Ἡ ἁμαρτωλή γυναί­κα δέν ἐξαγόρασε τήν ἄφεση μέ τό μύρο, ἀλλά μέ τήν ταπείνωση καί τά δάκρυά της, τά ὁποῖα ἐξέφραζαν τήν εἰλικρινῆ της μετάνοια καί τήν πραγματική διάθεση τῆς ψυχῆς της.

Γιά νά εἶναι, ἑπομένως, εὐ­πρόσ­δεκτη ἡ μετάνοιά μας ἀπό τόν Χρι­στό πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό ταπείνωση καί συντριβή ψυ­χῆς. Πρέπει νά ἐκφράζεται καί μέ δά­κρυα, τά ὁποῖα πλύνουν τήν ψυ­χή τοῦ μετανοοῦντος, ὅπως ἔπλυ­ναν τά δάκρυα τῆς γυναικός τά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά ἐκφράζεται μέ τή διάθεσή μας νά ἀλλάξουμε τή ζωή μας καί νά τή μετατρέψουμε σέ ἐν Χριστῷ ζωή, στήν ὁποία ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν του δέν θά γίνεται ἀπό ἀνάγκη ἀλλά ἀπό ἀγάπη, σάν αὐτή πού εἶχε καί ἔδει­ξε ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα, ὥστε νά λέγει ὁ Χριστός γι᾽ αὐτήν ὅτι συγ­χωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες της «ὅτι ἠγάπησε πολύ». Ἀγάπησε τόσο πο­λύ τόν Χριστό, ὥστε γιά τή δική του ἀγάπη ἀποφάσισε νά ἀλλάξει τή ζωή της.

Ἄς διδαχθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς ἀπόψε ἀπό τό πα­ράδειγμα τῆς ἁμαρ­τωλῆς γυναί­κας καί ἄς προ­σπαθήσουμε νά ἀκο­λου­θήσουμε τό δικό της ὑπόδειγμα εἰλι­κρινοῦς με­τανοίας, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά βροῦ­με ἔλεος καί χάρη ἀπό τόν Χρι­στό καί νά ἐπιτύχουμε τή σωτη­ρία μας.

Τό ὑπόλοιπο αὐτῆς τῆς ἑβδομάδος μᾶς δίδει ἀκόμη τήν εὐκαιρία νά ἀγαπήσουμε, νά μετανοήσουμε καί νά ζητήσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι πρόθυμος καί πάνω ἀπό τόν Σταυρό καί μέσα ἀπό τόν τάφο καί ἀναστάς ὄντως νά μᾶς ἐλεήσει καί νά μᾶς συγχωρήσει.