Ποιος... νοιάζεται;

Γράφει το μέλος της δημοτικής κοινότητας Βέροιας Κώστας Γεωργιάδης

Το οξύμωρο της λογικής του  “Δε με νοιάζει”. Ίσως η πρόταση που ένα σύστημα εξουσίας επιθυμεί όσο τίποτα άλλο να εκφράζεται από τους πολίτες. Ένα σύστημα όμως που σκοπό θα έχει όχι την κοινωνική ανάπτυξη και συνοχή, αλλά την πολιτική του επιβίωση, το προσωπικό κέρδος, την εκμετάλλευση της δύναμης του προς όφελος των ημετέρων..

Ίσως η πρόταση που περισσότερο από κάθε άλλη, δίνει τη δυνατότητα σε ένα σύστημα εξουσίας, ανεξέλεγκτο, να αποφασίζει και να δρα κατά το δοκούν, χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο, χωρίς την παρουσία αιδούς και πολιτικής ηθικής.

Ίσως εν τέλει, το αποτέλεσμα συνεχόμενων λανθασμένων πολιτικών όσον αφορά την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συλλογικής παιδείας, της εμπιστοσύνης στο κράτος. Όπως και να έχει, είναι αυτό που είναι και -δυστυχώς- δείχνει δύσκολο να αλλάξει. Αλλά και “Τὰ πάντα ῥεῖ”..

Η Πορτογαλία, έχοντας και αυτή περάσει προς το 2010 την οικονομική της κρίση, έχει τα τελευταία χρόνια διαμορφώσει ένα πλαίσιο πολιτικής που προωθεί τη συμμετοχή και τις αποφάσεις από τη βάση.

Ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο δράσεων, με έμφαση στη συμμετοχή των νέων, με εκμετάλλευση των νέων τεχνολογιών καθιστώντας αμεσότερη την λήψη -τοπικών- αποφάσεων.

Ένα πλαίσιο όπου ο πολίτης πλέον έχει σαφή ρόλο, δυναμική και ..υποχρεώσεις. Όπως η πολιτεία διατηρεί δεσμεύσεις έναντι του, έτσι και ο πολίτης διατηρεί υποχρεώσεις προς αυτήν. Τίμια, ξεκάθαρα και συλλογικά. 

Στις πρόσφατες εκλογές, το ποσοστό συμμετοχής ανήλθε σχεδόν στο 67%, όταν για παράδειγμα στην Ελλάδα ήταν στο 61%. Μια Ελλάδα όμως που παραδοσιακά διατηρούσε τα χαμηλότερα ποσοστά αποχής στην Ευρωζώνη... μήτηρ της Δημοκρατίας γαρ..

Είναι ένα δείγμα αυτό όσον αφορά το που οδεύουμε; την συνεχή απαξίωση της σημασίας της πολιτικής στην καθημερινότητα του πολίτη; την απαξίωση των θεσμών από τα συστήματα εξουσίας; 

Η συμμετοχή, η αναζήτηση γνώσης, η άποψη, η δράση, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός λαού που διεκδικεί το αύριο του χωρίς να μεμψιμοιρεί για το σήμερα. Ένα σήμερα που -ας μη ξεχνάμε- οι αποφάσεις του στο πρόσφατο παρελθόν διαμόρφωσαν. Δεν γίνεται “να μη σε νοιάζει”. Γιατί τότε αποφασίζουν για εσένα, αυτοί που δε σε νοιάζονται...