Θεία Λειτουργία και μνημόσυνο του μακαριστού Αντωνίου Γκιρτζαλιώτη στον Παλαιό Πρόδρομο

Το Σάββατο 30 Μαρτίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Παλαιού Προδρόμου.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων τέλεσε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Αντωνίου Γκιρτζαλιώτη, παππού του Αρχιμ. Προδρόμου Γκιρτζαλιώτη, υπευθύνου του γραφείου γάμων, βαπτίσεων και διαζυγίων της Ιεράς μας Μητροπόλεως.

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Κηρύτοντας τον θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος ανέφερε μεταξύ άλλων: «Καί εὗρον αὐτόν καί λέγουσιν αὐτῷ ὅτι πάντες σε ζητοῦσιν».

Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τοῦ Κυρίου μας μᾶς περιέγραψε σήμερα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Μάρκος. Ὁ Χριστός, ὅπως συνήθιζε κάποιες φο­ρές, εἶχε ἤδη ἀπό πολύ πρωί ἀποσυρθεῖ σέ ἕναν ἐρημικό τόπο ἔξω ἀπό τήν πόλη, γιά νά προσευ­χηθεῖ. Πολλοί ἦταν ὅμως οἱ ἄν­θρω­ποι πού πῆγαν ἐκεῖ ὅπου ἔμενε καί τόν ἀναζητοῦσαν. Κάποιοι ἀπό αὐτούς εἶχαν ἀκούσει τό κήρυγμά του τήν προηγούμενη ἡμέρα καί τόν εἶχαν δεῖ νά θεραπεύει ἀσθε­νεῖς καί νά ἐκβάλει δαιμόνια ἀπό τούς δαιμονισμένους. Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ μέ πρῶτον τόν Σίμω­να ἔσπευσαν νά βροῦν τόν διδά­σκαλό τους καί νά τοῦ ποῦν ὅτι ὅλοι τόν ἀναζητοῦν. «Πάντες σε ζητοῦσιν», σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγ­γελιστής.

Δέν εἶναι βέβαια ἡ μόνη φορά πού οἱ Ἰσραηλίτες ἀναζητοῦν τόν Χρι­στό κατά τή διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς του. Τά ἱερά εὐαγγέλια πολύ συχνά περιγράφουν τό πλῆθος τοῦ κόσμου πού συγκεντρωνόταν, ὅπου μιλοῦσε καί ἀπό ὅπου περ­νοῦσε ὁ Χριστός, εἴτε γιά νά ἀκού­σουν τό κήρυγμά του εἴτε γιά νά θεραπεύσει τίς ἀσθένειές τους, εἴτε ἴσως καί ἀπό περιέργεια. Κάποιοι τόν πίστευσαν καί τόν ἀκολου­θοῦσαν ὡς μαθητές του, κάποιοι ἄλλοι παρασύρθηκαν στή συνέχεια ἀπό τούς φαρι­σαίους καί ἔφθασαν σέ σημεῖο νά ζητοῦν τή σταύρωσή του.

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ δέν ἀφο­ροῦσε ὅμως μόνο τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀφορᾶ καί τούς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς. Καί εἶναι φυσική καί δικαι­ο­λογημένη, γιατί ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ὁ πατέρας του. Καί ὅπως ὁ κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς αἰσθάνεται μία φυ­σι­κή ἕλξη πρός τόν σαρκικό του πατέρα, ὥστε νά θέλει νά εὑρίσκε­ται κοντά του, ἔτσι πολύ περισσό­τερο αἰσθά­νε­ται ἕλξη καί ἐπιθυμία νά εὑρί­σκεται κοντά στόν Θεό.

Ὅσοι αἰσθάνονται αὐτή τήν ἕλξη καί τήν ἐπιθυμία, πλησιάζουν τόν Θεό ἀπό ἀγάπη, ἀπό εἰλικρινῆ ἐπι­θυμία καί πόθο νά εἶναι κοντά του, νά ζοῦν μέσα στήν παρουσία του, νά ἀκολουθοῦν τίς ἐντολές του, νά ἀγωνίζονται νά ζήσουν τήν ἐν Χρι­στῷ ζωή.

Ὑπάρχουν φυσικά καί κάποιοι πού, ὅπως καί στήν ἐποχή τοῦ Χρι­στοῦ, τόν πλη­σιάζουν ἀπό ἀνάγκη, γιατί ἔχουν κάποιο πρόβλημα, ἔχουν κάποια ἀσθένεια καί ἀπο­γοη­τευ­μένοι ἀπό τούς ἀνθρώπους, ζητοῦν τή δική του βοήθεια. Αὐτός ὁ λόγος μπορεῖ νά ὑστερεῖ ἀπό τόν προη­γού­μενο, δηλαδή ἀπό τήν εἰλι­­κρι­νῆ ἀγάπη, μπορεῖ ὅμως τε­λι­κά νά μετατραπεῖ καί αὐτός σέ ἀγάπη, ὅταν ὁ ἄν­θρωπος δέν ἔχει μόνο ἰδιοτελῆ κίνητρα, ὥστε ἀφοῦ λάβει ἀπό τόν Θεό αὐτό πού ζη­τοῦσε, νά τόν ξεχάσει στή συνέχεια καί ἀπομακρυνθεῖ ἀπό αὐτόν.

Ὑπάρχουν, βέβαια, καί περιπτώ­σεις κατά τίς ὁποῖες ἡ ἐνδόμυχη ἐπι­θυμία τοῦ ἀνθρώπου νά πλη­σιά­­σει τόν Θεό καλύπτεται ἀπό ἄλλες ἐπιθυμίες τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν κάνουν νά τήν ἀγνοεῖ καί νά ἀδιαφορεῖ γι᾽ αὐτήν. Μπορεῖ νά εἶναι οἱ βιοτικές μέριμνες καί φρο­ντίδες, μπορεῖ νά εἶναι ἐπιθυμίες ὑλικές, σαρκικές ἤ καί ἁμαρτωλές, πού κάνουν τήν ψυχή του νά ξεχνᾶ τόν Θεό καί τή φυσική ἐπιθυμία νά εἶναι κοντά του. Μπορεῖ νά εἶναι ἡ γνώμη καί ἡ ἄποψη τῶν ἀνθρώ­πων γύρω μας πού προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι εἶναι ξεπερασμένο νά εἴμαστε κοντά στόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, νά ζοῦμε τή μυ­στη­ριακή ζωή καί νά προσπαθοῦμε νά ἐφαρ­μόσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἄλλοτε πάλι μπορεῖ νά εἶναι ὁ διά­βολος αὐτός πού προσπαθεῖ νά κρα­τήσει τόν ἄνθρωπο μακριά ἀπό τόν Θεό, ὑποβάλλοντάς του τή σκέ­ψη ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός καί δέν μπορεῖ νά τόν πλησιάσει, μέ ἀπώ­τε­ρο σκοπό ὅμως νά τόν ἀποτρέψει ἀπό τό νά μετανοήσει καί νά ζη­τήσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Θά πρέπει, λοιπόν, νά τά ἔχουμε ὅλα αὐτά ὑπόψη μας, γιά νά μήν παρασυρόμεθα καί ἀπομακρυνό­με­θα ἀπό τόν Θεό. Ἀντίθετα, θά πρέπει νά τόν ἀναζητοῦμε καί νά θέλουμε νά εἴμαστε κοντά του μέ τή μελέτη τοῦ λόγου του, μέ τήν προσευχή, μέ τόν ἀγώνα μας νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές του, ἀλλά κυρίως μέ τή συμμετοχή μας στά ἱερά μυστήρια τόσο τῆς ἐξομολογήσεως ὅσο καί κατ᾽ ἐξοχήν μέ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαρι­στίας, τό ὁποῖο μᾶς ἑνώνει μέ τόν Χριστό. Ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό καί ἡ συμπόρευσή μας μαζί του εἶναι τό ζητούμενο, ἀλλά καί αὐτό τό ὁποῖο θά πρέπει νά ἐπιδιώ­κουμε ὄχι μόνο γιά τή μέλλουσα ζωή ἀλλά ἀπό αὐτήν τή ζωή θά πρέπει νά ζοῦμε αὐτή τήν ἐπικοινωνία καί τήν ἕνωσή μας μέ τόν Θεό. Διότι, ἐάν δέν ζοῦμε μέ τόν Χριστό ἐδῶ στή γῆ, δέν θά μπορέσουμε νά ζήσουμε μαζί του καί στόν οὐρανό αἰώνια, ἀτελεύτητη.

Ἐκεῖ ἐλπίζουμε καί εὐχόμεθα ὅτι θά ἀναπαύει ὁ φιλάνθρωπος Θεός καί τόν μακαριστό ἀδελφό μας Ἀντώνιο, τοῦ ὁποίου θά τελέσουμε τό τεσσα­ρακονθήμερο μνημόσυνο.

Ἦταν ἕνας ἁπλός καί ἀγαθός ἄν­θρωπος, «ἀγαθός Ἰσραηλίτης», ὅπως λέμε, «ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι», μέ πίστη στόν Θεό καί ἀγάπη ἁπλοϊκή πρός τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία πάντοτε ἐξέφραζε. Καί μπορῶ νά πῶ, ἐπειδή τόν γνώριζα, ὅτι ἦταν ἄδολος ἄνθρωπος, ἄνθρωπος μέ ἀγάπη μέσα του, ἀγάπη πού σέ πληροφοροῦσε. Γι᾽ αὐτό καί εὐχόμεθα νά βρίσκεται πλη­σίον τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός νά παρη­γορεῖ καί νά στηρίζει τούς οἰκείους του καί τή σύζυγό του, μέ τήν ὁποία ἔζησαν τόσα χρόνια ἀγαπημένοι.