Στην κορυφή Αρβανίτης 2.022 μ. και Σαρακατσάνα 1.680 μ. με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας
Ορειβατούμε στο βουνό, στο αιώνιο σύμβολο της δημιουργίας που στάθηκε βωμός πατριωτισμού, θυσίας, παλληκαριάς και λεβεντιάς για τον άνθρωπο. Το βουνό είναι ένας προορισμός που ανεβάζει το σώμα και την ψυχή, ανανεώνει τη σκέψη και καθαρίζει το μυαλό.

Βέροια –Σφηκιά –Ριζώματα –Ελατοχώρι. Αργά και απολαυστικά ξετυλίγεται ο δρόμος προς το Ελατοχώρι η διαδρομή πανέμορφη. Η ποικιλία των κοιλάδων και των οροπεδίων με χαράδρες και διάσελα διαφοροποιούν το βουνό και η ποικιλομορφία της βλάστησης το κάνει να ξεχωρίζει σε ομορφιά.

Είμαστε στην λεγόμενη κατά την παράδοση «κοιλάδα του Παλατιού». Είναι ο ορεινότερος Δήμος της Πιερίας, αφού το 87% της έκτασης του είναι πάνω από το υψομετρικό όριο των ορεινών περιοχών (400 μ.). Φθάσαμε στο Ελατοχώρι, βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μ. και έχει μεταφερθεί από άλλη θέση , το παλιό Ελατοχώρι (παλιά ονομασία Σκουτέρνα ) που είναι δίπλα στο νέο οικισμό.

Το 1928 ονομάσθηκε Ελατούσα μέχρι και το 1940 όταν και έλαβε τη σημερινή του ονομασία. Το 1934 το δημοτικό σχολείο είχε 134 μαθητές και ένα δάσκαλο. Ο νέος και πολύ περισσότερο ο παλιός οικισμός έχει εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα ορεινά θέρετρα της Πιερίας.

Χαρίζει στο βλέμμα μας μια θέα πανοραμική, είναι όμορφα να ξυπνάς κάθε πρωί και να αντικρίζεις τον Όλυμπο όταν ο καιρός το επιτρέπει και σήμερα μας το επιτρέπει. Σπίτια κτισμένα με γκρίζα πέτρα, ξυλοδεσιές, στέρεα δοκιμασμένα πράγματα που άντεξαν στο χρόνο.

Δείγματα λαϊκής μαστοριάς ορεινής κατοικίας από το πετρόχτιστο ισόγειο, έως το δίπατο με το κατώι σαν χώρος αποθηκευτικός, αμπάρια για το στάρι, το καλαμπόκι, τα καπνά, κάδοι τυριών, ο αργαλειός, τα χρειαζούμενα. Τρακτέρ και ποτιστικά γύρω από το χωριό. Μας εντυπωσιάζει η τοποθεσία του χωριού, η ρυμοτομία του και η κάτασπρη πανύψηλη εκκλησία του (Κωνσταντίνου και Ελένης).

Στις 27 Ιανουαρίου 1944, 32 κάτοικοι εκτελέσθηκαν από τους Γερμανούς ως αντίποινα για την δράση αντιστασιακών ομάδων - για τη πολυπόθητη ελευθερία - .! Μπαίνοντας στο χωριό και παίρνοντας πορεία για το χιονοδρομικό, πυκνό δάσος από οξιές με χρώματα του Χειμώνα μας υποδέχεται.

Στις νοτιοανατολικές πλαγιές των Πιερίων και σε υψόμετρο 1400 – 1800 μέτρων λειτουργεί το χιονοδρομικό κέντρο του Ελατοχωρίου. Στη θέση «παπά – χωράφι» όπου αφήσαμε τα αυτοκίνητα, λειτουργεί αναψυκτήριο και καταφύγιο «σαλέ».

Λειτούργησε για πρώτη φορά δοκιμαστικά το 2000 και επίσημα το 2001. Βρισκόμαστε στα Πιέρια όρη, εδώ ζούσαν σύμφωνα με τη μυθολογία οι 9 Πιερίδες Μούσες κόρες του Πιέρου και της Ευίππης προστάτιδες της ποίησης, της μουσικής , του τραγουδιού και του χορού. μαγεύτηκαν τόσο πολύ από το θαυμάσιο περιβάλλον των Πιερίων, ώστε παρέμειναν για πάντα στην περιοχή αυτή και το μελωδικό τραγούδι τους αντηχούσε στις κορυφές και τα φαράγγια μέχρις ότου νικήθηκαν σε διαγωνισμό τραγουδιού από τις Ελικωνίδες Μούσες και μεταμορφώθηκαν από αυτές σε πουλιά.

Με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα η πορεία αρχίζει. Εδώ στις κάτασπρες πλαγιές του μυήθηκε ο ξακουστός Ορφέας την τέχνη του τραγουδιού και της ποίησης. Η αύρα του καθαρού ορεινού αέρα εισβάλλει στα πνευμόνια μας, τώρα αφήνεσαι στην καθαρότητα του χιονισμένου τοπίου.

Οδοιπορούμε τώρα στο δασικό δρόμο που περιτριγυρίζει και αγκαλιάζει τις πίστες του χιονοδρομικού. Μια φύση κατάλευκη πλανεύτρα μας υποδέχεται. Το καλωσόρισμα είναι αυθεντικό, βουνίσιο, για μια άλλη φορά συνειδητοποιώ πόσες εικόνες χάνουμε κλεισμένοι στις τσιμεντοπόλεις.

Διαδρομή αφάνταστα όμορφη. Δρυς, οξιές, πεύκα και έλατα, χιόνι παντού. Η φύση και σήμερα επιμένει να μας εκπλήσσει με την ήρεμη και σιωπηλή παρουσία της. Ο κρυστάλλινος αέρας που ανεμπόδιστα διαπερνά το δάσος μας μεταφέρει μυρωδιές και ήχους γνώριμους.

Οι γλυκιές αποχρώσεις του λευκού κυριαρχούν στη φύση τριγύρω. Πολλές ανάσες καθαρού αέρα, τώρα μονοπάτι ανηφορικό γύρω μας τοπίο μαγικό. Η ανάβαση δύσκολη, εμείς συνεχίζουμε...

Φθάσαμε στις πίστες των σκιέρ, χωρίς καθόλου επισκέπτες, μόνοι εμείς 8 ορειβάτες από την Βέροια, ντυμένοι με ορειβατικά χρώματα. Το χιόνι δεν προσφέρεται για χιονοδρομία είναι πολύ λίγο! Αφήσαμε την πίστα που έχει το όνομα της Πολύμνιας μια από τις 9 μούσες, κόρη του Δία και της Μνημοσύνης.

Ανεβαίνοντας ψηλότερα ο ήλιος ξεπροβάλλει και μας γεμίζει με την παρουσία του. Το χιόνι γίνεται όλο και περισσότερο. Η υγρασία έντονη, ένας λευκός χορός από άσπρα σύννεφα μας κόβει την ανάσα. Βήματα αργά ο ένας πίσω από τον άλλο.

Οδοιπορούμε τώρα στην βουνοπλαγιά με ένα κρύο αέρα να σου τρυπάει τα κόκαλα, νοιώθεις ότι είσαι στο έλεος της φύσης. Τα γάντια και τους σκούφους τα έχουμε φορέσει από ώρα. Ο δυνατός αέρας , το κρύο και το χιόνι, δημιουργούν στην ομάδα ανάμικτα αισθήματα.

Προσπερνάμε την κορυφή, Αρβανίτης. Τώρα ορειβατούμε σε χιονισμένο μονοπάτι, κατηφορικό με κατεύθυνση στο καταφύγιο Σαρακατσάνας. Το καταφύγιο βρίσκεται σε ένα μικρό πλάτωμα (άνοιγμα) σε υψόμετρο 1680 μέτρων με θέα τον Θερμαϊκό κόλπο και τον Όλυμπο, μέσα σε ένα πανέμορφο πευκοδάσος.

Από εδώ ψηλά τα πάντα μοιάζουν μαγικά. Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Επιστροφή κάτω από δυνατή νεροποντή, που ανεβαίνοντας ψηλότερα γίνεται χιόνι. Ομίχλη παντού. Δεν χορταίνεις να κοιτάς τις μοναδικές εικόνες του Χειμώνα και του χιονισμένου τοπίου. Απέναντι ο Όλυμπος ξεπροβάλλει μεγαλόπρεπα, στο βάθος η θάλασσα της Κατερίνης και γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές.

Η κοιλάδα κάτω χαμηλά βυθισμένη στην καταχνιά, εικόνες μοναδικές τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τους Χειμωνιάτικους ουρανούς. Εικόνες πανέμορφες με τα χρώματα της οξιάς, του πεύκου και του έλατου, σκεπασμένες με ένα άσπρο πέπλο ομίχλης. Φθάσαμε στα αυτοκίνητα, επιστροφή…

Στις ακροποταμιές οι θεόρατες φτελιές, οι βελανιδιές , τα πλατάνια και τα σφενδάμια συνθέτουν τη δική τους χειμωνιάτικη πινελιά. Σήμερα ορειβατήσαμε στις πλαγιές του βουνού, ακούσαμε τα μυστικά του ανυπόμονα, ζήσαμε την ομορφιά του, πήραμε κάτι από την γοητεία του.

Υ.Γ. Συγχαρητήρια σε όλους εμάς!