Αριστείδης Καμπανός: «Πονάω, πηγαίνω κάθε μέρα στο σπιτάκι του Άλκη»

Το ποτήρι της οπαδικής βίας που δεν έχει πάτο. Οι δολοφονίες των Μιχάλη Κατσουρή, Γιώργου Λυγγερίδη και Τόσκο. Οι αναμνήσεις με τον Άλκη και το φιλικό Άρης - ΠΑΟΚ που δεν έγινε ποτέ. Οι δύσκολες στιγμές στο δικαστήριο, η συγγνώμη των δολοφόνων και η ευθύνη των οικογενειών. Ο Άρης Καμπανός, ανήμερα της συμπλήρωσης δύο ετών από τη μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Άλκη, προχωρά σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση στο SPORT24.

Η 1η Φεβρουαρίου του 2022 άλλαξε μια για πάντα τη ζωή της οικογένειας Καμπανού. Ο Άλκης Καμπανός, γιος του Άρη και της Μελίνας, δέχθηκε άγρια επίθεση από 12 άτομα στην οδό Γαζή της περιοχής Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του.

Ο 19χρονος Άλκης έφυγε από τη ζωή επειδή αγαπούσε απλά μία ομάδα. Τον Άρη εν προκειμένω. Όχι πως έχει κάποια σημασία, αφού στην πραγματικότητα έπεσε θύμα του τυφλού μίσους και της αδυναμίας ή καλύτερα της ανικανότητας του κράτους να πατάξει το φαινόμενο της οπαδικής βίας. Δύο χρόνια αργότερα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει και σίγουρα όχι προς το καλύτερο.

Το βέβαιο είναι πως εκείνο το "Ποτέ Ξανά" που ακούστηκε τότε δεν έγινε πράξη. Το αντίθετο. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, είδαμε άλλα δύο νέα παιδιά, τον Μιχάλη Κατσούρη και τον Γιώργο Λυγγερίδη να χάνουν τη ζωή τους σε επεισόδια έξω από το γήπεδο. Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα δεν λύνεται με ευχολόγια, αλλά με δραστικές λύσεις.

Το SPORT24, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο ετών από τη μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Άλκη, ταξίδεψε στη Βέροια και συνάντησε τον πατέρα του, Άρη Καμπανό. Ο πατέρας του Άλκη, που έχει μετατραπεί σε ένα σύμβολο κατά της οπαδικής βίας, σχολιάζει τα κακώς κείμενα του ελληνικού αθλητισμού, μιλάει για τις δύσκολες στιγμές μετά τη δολοφονία του γιου του, τη συγγνώμη των δολοφόνων του, αλλά και την ευθύνη των οικογενειών τους.

- Καταρχάς, κύριε Καμπανέ σας ευχαριστούμε που μας ανοίξατε το σπίτι σας. Είναι μεγάλη τιμή για εμάς.

"Κι εγώ σας ευχαριστώ για την παρουσία σας".

- Γνωρίζετε καλύτερα ότι στο σημείο της δολοφονίας του Άλκη υπάρχει μία προσωπογραφία του σε έναν τοίχο που γράφει "Ποτέ Ξανά". Πόσα "Ποτέ Ξανά" θεωρείτε πως πρέπει να ακουστούν για να γίνει επιτέλους πράξη αυτή η ευχή;

"Δυστυχώς το 'Ποτέ Ξανά' δεν έγινε πραγματικότητα. Δεν εισακούστηκαν οι φωνές λογικής κάποιων ανθρώπων. Μετά τον Άλκη είχαμε τον οπαδό της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσούρη και στη συνέχεια το τυφλό χτύπημα απέναντι στον αστυνομικό, Γιώργο Λυγγερίδη. Κάθε φορά λέμε πως το συγκεκριμένο περιστατικό είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά αυτό το ποτήρι δεν έχει πάτο. Πρέπει να γίνουν πολλά στην ελληνική κοινωνία για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της οπαδικής βίας".

- Βλέπουμε πολλά νέα παιδία, με καμουφλάζ μία ομάδα, να γίνονται ουσιαστικά φονιάδες. Τι θεωρείτε ότι μπορεί να οδηγεί αυτά τα παιδιά να προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις;

"Ο κοινός παρονομαστής σε όλα ή στα περισσότερα επεισόδια είναι άτομα νεαρής ηλικίας. Εγώ την αναφέρω ως η γενιά της οικονομικής κρίσης. Που θεωρώ ότι στην πραγματικότητα δεν είναι οικονομική κρίση, αλλά κρίση ηθικών αξιών. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με μεγάλη οργή, θυμό και θλίψη, με αποτέλεσμα να επηρεάζονται από κακοποιά στοιχεία.

Δεν ξέρω κατά πόσο συμμετέχουν οι γονείς στο μεγάλωμα των παιδιών και αν τους δίνουν την κατάλληλη παιδεία. Ωστόσο, για να γίνονται εύκολοι στόχοι των κουκουλοφόρων, σημαίνει πως κάτι σωστό δεν γίνεται και μέσα στην οικογένεια. Αυτοί οι κουκουλοφόροι γίνονται οι καθοδηγητές των παιδιών, με αποτέλεσμα να έχουμε αυτά τα τραγικά γεγονότα".

- Τι θεωρείτε ότι θα μπορούσε να τους αποτρέψει από το να προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις. Δολοφονικές επιθέσεις, δολοφονίες...

"Έχω ξαναπεί πως η Πολιτεία πρέπει να κινηθεί σε δύο επίπεδα. Το ένα κομμάτι αφορά στην αποτροπή, η οποία έρχεται μέσω της αυστηρότητας των νόμων. Υπήρχαν νόμοι και πριν από τη δολοφονία του Άλκη, αλλά προέκυψαν και άλλοι αυστηρότεροι μετά από το τραγικό γεγονός.

Το δεύτερο κομμάτι αφορά στην πρόληψη, δηλαδή στο πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Τι παιδεία παίρνουν μέσα από την οικογένεια και μέσα από τα σχολεία. Σε αυτό το κομμάτι είναι δεδομένο πως πάσχουμε ως κοινωνία. Πρέπει να γίνουν μαθήματα παιδείας. Καλά τα μαθηματικά, η φυσική και η χημεία.

Ωστόσο, πρέπει να διδαχθούμε και τις βασικές αξίες, όπως είναι η ηθική, η αξιοπρέπεια, η αγάπη και ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπό σου, τη φύση και τα ζώα. Είναι κάτι που δεν μαθαίνουμε στα σχολεία. Διαφορετικό πράγμα είναι η μόρφωση και διαφορετικό η παιδεία. Πρέπει να δώσουμε βαρύτητα στο συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς το μέλλον είναι η νεολαία και πρέπει να στηριχτούμε στα νέα παιδιά. Για να οραματιστούμε μία καλύτερη Ελλάδα".

- Βλέπουμε να λαμβάνονται διαρκώς νέα μέτρα για την πάταξη του φαινόμενου της βίας, αλλά χωρίς αντίκρισμα. Γιατί θεωρείτε πως δεν βρίσκεται μία λύση;

"Γιατί δεν το θέλουμε όλοι μας. Πρέπει να το θέλουμε όλοι μας. Πρέπει να συνδράμουμε όλοι. Τα προεδρία των σωματείων, οι σύλλογοι, αλλά και οι απλοί φίλαθλοι που αποδέχονται ή ανέχονται να γίνονται παραβατικές συμπεριφορές στα γήπεδα. Όλοι γνωρίζουν πως αυτές οι συμπεριφορές δεν κάνουν καλό ούτε στους ίδιους, αλλά ούτε και γενικότερα στον αθλητισμό και δη στο ποδόσφαιρο. Το ίδιο ισχύει και για εσάς τους δημοσιογράφους, τους αστυνομικούς, αλλά και τη δικαιοσύνη.

Θέλω να κάνω κι ένα σχόλιο όσον αφορά στην αστυνομία. Η αστυνομία δεν είναι εχθρός μας. Ο απλός πολίτης πρέπει να την αγαπά και να τη σέβεται. Όχι να τη φοβάται. Πολλές φορές η αλήθεια είναι πως τη φοβάται διότι η ηγεσία της αστυνομίας παίρνει κάποιες εν θερμώ αποφάσεις, με αποτέλεσμα να χάνει το ηθικό πλεονέκτημα. Ωστόσο, δεν είναι ο λαός απέναντι στην αστυνομία, ούτε η αστυνομία απέναντι στον λαό. Είναι μαζί. Αυτοί που πρέπει να φοβούνται την αστυνομία είναι οι κακοποιοί. Αυτοί πρέπει να οδηγούνται στη δικαιοσύνη και η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της".

- Θεωρείτε πως οι ομάδες βολεύονται με αυτή την κατάσταση ή πλέον έχει ξεφύγει τόσο που οι χούλιγκαν έχουν γίνει ανεξέλεγκτοι;

"Είναι σφάλμα, από την πλευρά των ομάδων, ότι τους αποδέχονται και δεν μπορούν να τους ελέγξουν. Το κακό είναι πως επειδή το ποδόσφαιρο είναι λαοφιλές άθλημα καταφέρνουν και βρίσκουν στέγη άτομα με ακραίες αντιλήψεις, με ακραίες συμπεριφορές. Σίγουρα τους γνωρίζουν οι ομάδες.

Ωστόσο, ως επαγγελματικά σωματεία, θα πρέπει να αποφασίσουν σε ποιους απευθύνονται και ποιους θέλουν ως πελάτες. Αν θέλουν οι πελάτες τους να είναι κακοποιά στοιχεία τότε είμαστε χαμένοι. Αν θέλουν, όμως, οι ποδοσφαιριστές να είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οφείλουν να βρουν μία λύση στο πρόβλημα. Θα πρέπει, λοιπόν, να κάνουν την αυτοκάθαρσή τους".

- Νιώθετε κάποιες φορές πως ίσως μισούμε περισσότερο την αντίπαλη ομάδα απ' ό,τι αγαπάμε τη δική μας;

"Ναι, σίγουρα υπάρχει και αυτό. Να υπάρχουν, δηλαδή, άτομα που αισθάνονται μίσος, οργή για μία άλλη ομάδα. Διότι πιθανότατα έτσι έχουν μεγαλώσει μέσα στην οικογένειά τους. Προφανώς δεν γίνεται να γίνουμε ξαφνικά μία κοινωνία αγγέλων. Σίγουρα θα υπάρχουν και θερμοκέφαλοι ανάμεσά μας. Ωστόσο, εύχομαι τα μέτρα που λαμβάνονται από την Πολιτεία να αποτελούν ανατρεπτικό παράγοντα για βίαιες συμπεριφορές".

- Επειδή αναφερθήκατε νωρίτερα και στον Μιχάλη Κατσούρη. Μπορείτε να συλλάβετε ότι υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν σε μία άλλη χώρα με σκοπό να κάνουν επεισόδια και να αφαιρέσουν ζωές;

"Όχι, δεν μπορώ να το φανταστώ. Δηλαδή πάμε με μοναδικό σκοπό να χτυπηθούμε και να σκοτωθούμε μεταξύ μας; Γιατί; Δεν μπορώ να το καταλάβω και να μπω στην σκέψη αυτών των ανθρώπων. Είναι εντελώς παράλογο".

- Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τη δολοφονία του Άλκη. Εκείνη την περίοδο, λίγες ημέρες μετά το θλιβερό γεγονός, είχατε πει ότι εύχεστε η θυσία του να είναι το τέλος ενός κύκλου βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Τελικά μήπως αισθάνεστε ότι πήγε χαμένη η θυσία του;

"Το τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι πήγε χαμένη η θυσία του, αλλά πρέπει να κοιτάμε ξανά με αισιοδοξία το μέλλον. Πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη να λυθεί το πρόβλημα. Δεν περίμενα, όμως, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να έχουμε τέτοια φαινόμενα βίας.

Ο κόσμος βλέπει με θετικό τρόπο τα μέτρα, αλλά και τις κινήσεις που γίνονται με σκοπό την εξυγίανση του ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Γίνονται προσπάθειες, απλά χρειάζεται πιο έντονη συμμετοχή από όλους μας. Επομένως, όχι, δεν πήγε χαμένη η θυσία του Άλκη. Βλέπω ότι πολύς κόσμος αρχίζει να το συνειδητοποιεί. Είναι αυτό που λέμε 'σιωπηρή πλειοψηφία'. Και σε αυτήν πρέπει να βασιστούμε".

-Πολλές φορές, κοινότυπα, λέμε ότι ο καιρός απαλύνει τον πόνο. Ωστόσο, πόσο εύκολο είναι για έναν γονιό να συνηθίσει την απώλεια του παιδιού του;

"Δεν συνηθίζεται. Μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο. Κάθε ημέρα ζεις με τον πόνο... Το λέω πρώτη φορά σε εσάς ότι κάθε ημέρα πηγαίνω στο σπιτάκι του Άλκη. Πονάω. Η θλίψη είναι διαρκής. Δυστυχώς για εμένα και τη Μελίνα (σ.σ. η μητέρα του Άλκη) ο χρόνος έχει κολλήσει στον Φλεβάρη του 2022. Γι' αυτό προσπαθώ να πείσω την ελληνική κοινωνία ότι είναι ανόητοι οι λόγοι που σκοτώνονται οι άνθρωποι. Εντελώς ανόητοι".

- Αν βρισκόταν εδώ ο Άλκης, βλέποντας όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και γενικότερα στον ελληνικό αθλητισμό, τι θεωρείτε πως θα σας έλεγε;

"Ένα τεράστιο 'γιατί'. Γιατί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Όπως με είχε ρωτήσει κι όταν έγινε η δολοφονία του Τόσκο και εγώ δεν έδωσα τόσο μεγάλη σημασία. Γιατί να δολοφονεί ο ένας τον άλλον; Για τη διαφορετικότητα της άποψης, για τη διαφορετικότητα της ομάδας. Για το κάτι διαφορετικό. Είναι εντελώς ανόητο".

- Επειδή αναφερθήκατε στον Τόσκο. Μήπως μία από τις λύσεις θα ήταν να κάνουμε περισσότερο κτήση μας το πρόβλημα της οπαδικής βίας; Όχι, μόνο εμείς, αλλά και οι ομάδες, οι κυβερνώντες και γενικότερα η κοινωνία. Διότι στο τέλος της ημέρας, μας αφορά όλους.

"Φυσικά. Πολύ σωστά το είπες. Πρέπει να γίνει κτήμα μας και να καταλάβουμε πως η οπαδική βία είναι γενικότερα ένα πολύ κακό φαινόμενο για την κοινωνία μας. Πρέπει να καταλάβουν και οι κυβερνώντες έχουν την ευθύνη για 10 εκατομμύρια ψυχές. Από εκείνους εξαρτώνται οι ζωές μας και οι τύχες της Ελλάδας. Κάθε ζωή έχει σημασία".

-Καταλαβαίνω πως είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό που περνάτε, αλλά είμαι βέβαιος πως θα σκέφτεστε τον Άλκη με τις όμορφες στιγμές που περάσατε μαζί.

"Νομίζω πως ήταν ένας αγώνας του Άρη με τη Λάρισα. Ήταν μικρός, δεν θυμάμαι ηλικία. Είχαν έρθει μαζί και οι ξαδέλφες του. Επειδή ήταν νυχτερινός ο αγώνας και η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή, τον συνεπήρε η εικόνα. Εντυπωσιάστηκε κι από τότε αποφάσισε να υποστηρίζει τον Άρη. Αγάπησε την ομάδα και έγινε φίλαθλός της.

Άλλωστε, από μικρός πήγαινε στην ομάδα κολύμβησης του Άρη. Όλη στην οικογένεια είμαστε Άρης. Αυτό δεν σημαίνει κάτι. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι ΠΑΟΚ. Να αρχίζουμε να σκοτωνόμαστε για τις ομάδες; Αθλητικός αγώνας είναι. Κάνουμε την καζούρα μας αν νικήσουμε, δεχόμαστε την καζούρα αν χάσουμε και προχωράμε τις ζωές μας".

- Ο Άλκης όταν έβλεπε τους αγώνες ήταν ήρεμος;

"Πολύ ήρεμος. Εγώ ήμουν ο φωνακλάς στην όλη υπόθεση. Περισσότερα φώναζα στη δική μου ομάδα, παρά στους αντιπάλους. Δεν σου κρύβω πως έτρεφα και μία συμπάθεια στον ΠΑΟΚ. Πολλές φορές είχα πάει σε αγώνες του ΠΑΟΚ. Ρε παιδί μου, ποδοσφαιρικός αγώνας είναι. Αθλητισμός είναι. Αν δεν υπάρχουν τα συναισθήματα της χαράς και της λύπης, ποιο είναι το νόημα;"

- Τότε που συνέβη το θλιβερό περιστατικό, υπήρξαν κάποιες σκέψεις για ένα φιλικό μεταξύ του Άρη και του ΠΑΟΚ. Βέβαια, πέρασαν δύο χρόνια και ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Σας ενοχλεί; Πιστεύετε ότι θα γίνει κάποια στιγμή;

"Όντως, με ενοχλεί που δεν έχει γίνει το φιλικό του Άρη με τον ΠΑΟΚ. Ελπίζω να γίνει. Αλλά όχι να γίνει για να γίνει. Να είναι ουσιαστικό. Να μαζέψουν φιλάθλους, να πάνε οικογένειες στο γήπεδο. Κι ας φοράει το ένα παιδί τη φανέλα του Άρη και το άλλο τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Ουσιαστικά να δουν μαζί τον αγώνα και να χαρούν είτε για το ένα αποτέλεσμα είτε για το άλλο. Πάντα σε ένα αποτέλεσμα υπάρχει ένας νικητής και ένας χαμένος".

- Είδαμε, δυστυχώς με τον κακό τρόπο, δύο ομάδες να έρχονται πιο κοντά εξαιτίας των δολοφονιών του Άλκη και του Μιχάλη. Αναφέρομαι στον Άρη και την ΑΕΚ. Με συνδετικό κρίκο τον Σέρχιο Αραούχο. Θεωρείτε πως θα μπορούσε να γίνει μία πρόταση να κάνουν ένα φιλικό μεταξύ τους, στέλνοντας μήνυμα κατά της βίας;

"Φυσικά. Τέτοιες δράσεις είναι θετικές για το άθλημα, τις ομάδες και τους φιλάθλους που αγαπούν πραγματικά το ποδόσφαιρο. Τέτοιες ενέργειες μάς πηγαίνουν μπροστά και είναι ικανές να μεταστρέψουν τους χούλιγκαν. Θα γίνει σαφές πως το γήπεδο είναι ο χώρος των αγνών φιλάθλων και όχι των αλλόφρονων οπαδών".

- Επειδή αναφερθήκαμε και στον Σέρχιο Αραούχο, τον οποίο είχα βραβεύσει πέρυσι στα βραβεία του ΠΣΑΠΠ. Τότε είχατε πει, μαζί με τη σύζυγό σας, ότι βλέπετε στα μάτια του ένα νέο γιο. Θέλω να σας γυρίσω λίγο πίσω, όταν έβαλε το γκολ στο Βικελίδης και σχημάτισε το γράμμα "Α" για τον Άλκη. Παρακολουθούσατε το παιχνίδι ή σας ενημέρωσαν αργότερα για την κίνησή του;

"Με ενημέρωσαν και το είδα μετά στα στιγμιότυπα. Είναι συγκινητικό. Αυτό το παιδί είναι διαμάντι και πρέπει να χαίρονται και η ΑΕΚ, αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο που υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Πιστεύω πως και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές, πέρα από το αγωνιστικό, δεν έχουν να χωρίσουν κάτι. Σε αυτούς, άλλωστε, οφείλουμε τη χαρά ή τη λύπη που μας προσφέρει το ποδόσφαιρο. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές. Πιστεύω πως κι ο αγνός κόσμος το ίδιο πιστεύει".

- Θέλω να πάμε και λίγο στο κομμάτι των ποινών, καθώς τον περασμένο Ιούνιο κρίθηκαν ομόφωνα ένοχοι και οι 12 κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του Άλκη. Πιστεύετε πως το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα είναι επαρκές για το συγκεκριμένο ζήτημα;

"Φυσικά και είναι επαρκές. Οι νόμοι υπάρχουν, αλλά πάσχουμε στην εφαρμογή. Και πάσχουμε εμείς, ως Έλληνες, διότι έχουμε μάθει στο 'δεν πληρώνω', 'δεν κάνω', 'δεν ράνω'. Γιατί ρε παιδί μου; Πρέπει να μάθουμε να υπακούμε στους νόμους. Καλοί ή κακοί. Μας το είπε στην Αρχαία Ελλάδα ο Σωκράτης. Γνώριζε πως ο νόμος ήταν κακός, θα του αφαιρούσε τη ζωή, αλλά υπάκουσε. Πρέπει να μάθουμε να υπακούμε. Υπάρχουν καλοί και κακοί νόμοι, αλλά αυτοί είναι".

- Πόσο δύσκολο είναι για έναν γονιό που έχει χάσει το παιδί του να βρίσκεται επί μήνες στην ίδια δικαστική αίθουσα με τους δολοφόνους του;

"Είναι όντως δύσκολο. Υπήρχαν καταστάσεις που οργιζόμουν, που θύμωνα, που στεναχωριόμουν. Περισσότερο, ξαναλέω, ρίχνω την ευθύνη στους γονείς που τους άφησαν να ξεφύγουν από την επίβλεψή τους και να καταλήξουν σε αυτή την κατάσταση. Τι να πω γι' αυτά τα παιδιά; Τα λέω παιδιά, δεν θέλω να τα κακολογήσω παραπάνω. Υπάρχουν στιγμές οργής. Κάποιες στιγμές που νιώθω πως και αυτοί... (σ.σ. κομπιάζει) Αφήστε το, δεν θέλω να πω κάτι άλλο".

- Όταν βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου αισθανθήκατε δικαιωμένος;

"Ναι, αισθάνθηκα δικαιωμένος. Ότι λειτούργησε η δικαιοσύνη. Ότι πήρε μία απόφαση προς τη σωστή κατεύθυνση. Διότι έγινε έγκλημα ρε παιδί μου. Πρέπει να υπάρχει έγκλημα και τιμωρία. Αν δεν τιμωρούνται οι εγκληματίες, μετά πώς θα μπορούσε να συνετίσουμε κάποιους που είναι θερμοκέφαλοι;"

- Πιστεύετε ότι το έχουν μετανιώσει πραγματικά αυτό που έκαναν;

"Αυτοί γνωρίζουν μέσα τους... Κάποιοι ζήτησαν συγγνώμη. Την πρώτη συγγνώμη την έκανα αποδεκτή και δεν γυρίζω τα λόγια μου πίσω. Και ποτέ δεν θέλω να αναιρώ όσα έχω πει. Είπα και μέσω του δικηγόρου ότι οποιαδήποτε συγγνώμη πρέπει να τη ζητήσουν στο μνήμα, στο σπιτάκι του Άλκη, όπως το λέω. Κι είμαι σίγουρος ότι αν είναι πραγματική τότε θα την κάνει αποδεκτή ο Άλκης.

Τώρα αν είναι πραγματική, μόνο ο Θεός ξέρει. Αν έχουν τύψεις συνειδήσεως γι' αυτό που έκαναν... Δεν έχω κάτι άλλο να πω γι' αυτά τα παιδιά. Το μόνο που έχω να πω στους γονείς αυτών των παιδιών είναι να τα αγκαλιάσουν και να τους πουν τι λάθος έκαναν. Το τι λάθος έκαναν. Κι όχι να λένε άλλες κουβέντες".

- Κι ίσως πρέπει να δουν και οι ίδιοι τι λάθος έκαναν για να φτάσουν σε αυτό το σημείο.

"Ακριβώς, ακριβώς".

- Φεύγω τελείως από το συγκεκριμένο ζήτημα διότι καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο για εσάς. Πήρατε μία απόφαση να ασχοληθείτε με τα κοινά και εκλεγήκατε περιφερειακός σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας με τον κ. Απόστολο Τζιτζικώστα. Τι σας ώθησε σε αυτή την απόφαση;

"Ήθελα κι εγώ να συνδράμω στο κομμάτι της πάταξης του φαινομένου της οπαδικής βίας. Που ουσιαστικά μάστιζε, εκείνη την περίοδο, τη Θεσσαλονίκη μεταξύ των οπαδών του Άρη και του ΠΑΟΚ. Ήθελα να βοηθήσω. Σε αυτό το θέμα βρήκαμε κοινό τόπο με τον κ. Τζιτζικώστα και αποφάσισα να συμμετέχω.

Το να κάνω εύκολη κριτική από τον καναπέ μου ήταν το μόνο εύκολο. Ήθελα από το δικό μου μετερίζι να βοηθήσω και την πόλη μου, αλλά και την Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο. Να εξυγιανθεί ο χώρος του αθλητισμού και το ποδοσφαίρου. Ο αθλητισμός ενώνει και δεν σκοτώνει. Ο κόσμος με τίμησε με την ψήφο του και θέλω να φανώ αντάξιος των προσδοκιών τους".

- Κλείνοντας, είχατε πει ότι ο Άλκης είναι μία αχτίδα φωτός. Βλέπετε να υπάρχει μία αχτίδα φωτός, μία ελπίδα για να βελτιωθεί η κατάσταση;

"Βλέπω μία αχτίδα φωτός. Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω πως υπάρχει μέλλον. Αλίμονο αν δεν ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον και να θεωρούμε πως θα παραμείνουμε σε αυτή την κατάσταση. Ο Άλκης αποτελεί την αχτίδα φωτός για ένα καλύτερο αύριο. Το πιστεύω και γι' αυτό τον λόγο το έγραψα.

Από την Ελλάδα ξεκίνησε ο πολιτισμός. Ας ξανανάψουν τα φώτα του πολιτισμού. Κι όταν λέω 'πολιτισμός' δεν εννοώ μία γενική έννοια. Οι τέχνες ή η μόρφωση. Πολιτισμός είναι η δημοκρατία. Πολιτισμός είναι ο αθλητισμός. Πολιτισμός είναι η ίδια η Ελλάδα".

- Σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτή τη συζήτηση που είχαμε. Εγώ, από την πλευρά μου, θέλω να ευχηθώ το "Ποτέ Ξανά" κάποια στιγμή να γίνει πράξη.

"Ευχαριστώ κι εγώ που μου επιτρέψατε να πω όλα όσα σκέφτομαι".