Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σας που θυμάστε;
«Δούλευα στο "Δελφινάριο" και μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου. Μου λέει: "Η μάνα μας δεν είναι καλά, την προλαβαίνεις δεν την προλαβαίνεις". Παίρνω άδεια από τον Μαροσούλη, ήταν Κυριακή με διπλή παράσταση. "Πάω να κηδέψω τη μάνα μου" του λέω και επιστρέφω στην παράσταση. Έφυγα το πρωί και είχα επιστροφή με πτήση το απόγευμα για να προλάβω την απογευματινή παράσταση.
Πήγα Θεσσαλονίκη, έφτασα μετά στη Βέροια έγινε η κηδεία και πάω στο αεροδρόμιο για την επιστροφή. Για κακή μου τύχη είχε καθυστέρηση η πτήση δυόμισι ώρες όμως. Ενημερώνω το θέατρο, ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Η παράσταση ήταν στις εξήμισι και φτάνω με τα ταξί καθυστερημένα στο θέατρο στις επτάμισι. Κοιτάζω από το πλάι της εισόδου και βλέπω μέσα στο θέατρο κόσμο. Ρωτάω τα κορίτσια στο ταμείο "τι γίνεται;".
Η παραγωγή εξήγησε στο κοινό ότι λόγω προσωπικού μου προβλήματος δεν θα γίνει η παράσταση και όποιος ήθελε μπορούσε να πάρει πίσω τα χρήματά του. Σύσσωμοι όλοι οι θεατές συμφώνησαν να με περιμένουν και να δουν την βραδινή παράσταση. Στο λέω και συγκινούμαι. Βγήκα στη βραδινή παράσταση και ήταν από κάτω 1.200 άτομα. Μεγάλη λύτρωση για εμένα εκείνη τη μέρα που είχα τον πόνο μου για τον χαμό της μητέρας μου».
Το είναι το δελφινάριο; Καρδιολογική κλινική σαν το Ωνάσειο; Έτσι εξηγείται και η στολή στη φωτογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφή