.jpg)
Αναβίωσε και φέτος το παραδοσιακό ανδροκρατούμενο έθιμο «Κουρμπάνι» το μεσημέρι της Κυριακής στον πανέμορφο λόφο της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου στο Αρκοχώρι Νάουσας.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος του δήμου Ηρωικής Πόλεως Νάουσας Νίκος Κουτσογιάννης, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Νάουσας Ανδρέας Αϊδίνης και ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΝ Νίκου Δ. Κουτσογιάννης.
.jpg)
Το έθιμο κρατάει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας μέχρι σήμερα και την αναβίωση του έχει αναλάβει η Κουρμπανική επιτροπή και ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Αρκοχωρίου Βασίλης Λαφάρας.
Το πρωί τελέστηκε η Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό και ακολούθησε το παραδοσιακό γεύμα, όπου σύμφωνα με το έθιμο, δημοπρατήθηκαν κοτόπουλα και αρνιά καθώς τα έσοδα διατίθενται για τη συντήρηση των ναών του χωριού).
.jpg)
Οι συμμετέχοντες απόλαυσαν καζάνια με πεντανόστιμο στιφάδο και κ σούπα κοτόπουλου, όπως και κρασί και τσίπουρο που ετοίμασαν και πρόσφεραν τα μέλη της Κουρμπανικής Επιτροπής.
Στην πλατεία του χωριού ο Πολιτιστικός και Αθλητικός Όμιλος Αρκοχωρίου έστησε γλέντι με την συμμετοχή των γυναικών, παρουσία και της αντιδημάρχου Άννας Ασλανίδου.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Ένα έθιμο που κρατάει πάνω από 100 χρόνια, μπράβο σε αυτά τα παιδιά που κρατάνε ζωντανά τα ήθη μια τα έθιμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φαγητό πεντανοστιμο, η διάθεση στα ύψη σε ένα πανέμορφο τοπίο μέσα στο χιόνι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λέξη είναι τουρκική kurban και προέρχεται από την αραβική ḳurbān, (κουρμπάν) που σημαίνει θυσία. Το υιοθετήσαμε από τους Τούρκους και είναι ένα έθιμο του ευρύτερου ελλαδικού χώρου και σε ορισμένες περιοχές διατηρείται και σήμερα κάπως μεταλλαγμένο σε μας, όσο και στον τουρκικό πολιτισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήTο κουρμπάνι (ή κουρπάνι) είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που προέρχεται από την αρχαία ελληνική παράδοση.
Τα πανηγύρια των μοναστηριών συνηθίζονταν να ξεκινούν από την παραμονή της εορτής του Αγίου, με τον καθιερωμένο εσπερινό και στην συνέχεια ακολουθούσε η αγρυπνία. Ανήμερα της εορτής, σύμφωνα με το έθιμο, γινόταν θυσίες ζώων από πιστούς, πλησίον στην εικόνα του Αγίου. Οι άνθρωποι που προσέφεραν ζώα, τα έταζαν στον εκάστοτε Άγιο ή Αγία από την στιγμή που γεννιόντουσαν. Αυτό συνέβαινε ύστερα από κάποιο σοβαρό γεγονός του πιστού, καλής ή κακής στιγμής ή ύστερα από κάποιο όνειρο που τους επηρέασε. Έταζαν επίσης ακόμη και μεγαλωμένα ζώα, τα καλύτερα στο κοπάδι τους. Ανάλογα με τον Άγιο – Αγία που το έταζαν, του έδιναν και το όνομα όπως Αγιωργίτης, Αηδημητρίτης, της Παναγίτσης, Αηγιαννακίτης, Παρασκευηΐτης κ.λπ.