Ο Βεροιώτης καλλιτέχνης μιλάει στο Platform για τη νέα του παράσταση που παρουσιάζεται στο Λοσάντζελε Comedy Club και για τον Ελ Αραμπί που έβαζε γκολ με τις κάλτσες.
Μετά τη «Χαμένη Γενιά», που μιλούσε για τη γενιά των σημερινών 40ρηδων (και όχι μόνο) που ταλαιπωρήθηκαν από τις απανωτές κρίσεις σε κάθε επίπεδο, ο Δημήτρης Χριστοφορίδης επιστρέφει με τη νέα του ολόφρεσκη παράσταση με τον αισιόδοξο τίτλο «Πιο αστείος πεθαίνεις». Για αρχή, κάθε Σάββατο στις 21:00 στο Λοσάντζελε Comedy Club (Κορυζή 4, Αθήνα) και σύντομα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
-Παίζει άγχος να είσαι stand-up κωμικός και μάλιστα ελεύθερος επαγγελματίας; Εκτός αν υπάρχουν και stand-up κωμικοί του δημοσίου ανάμεσά μας…
Γεια σας! Ναι βέβαια παίζει άγχος, διπλό μάλιστα, καλλιτεχνικό και επιβίωσης. Θα είμαι καλός σε αυτό που δημιουργώ; θα μπορέσω να συντηρούμαι από τη τέχνη μου; Αυτά βέβαια τα απαντάει μόνο η ζωή και καμιά φορά με σκληρό τρόπο.
Πάντως γενικότερα, στη ζωή, καλό είναι να μην δίνουμε πολλή σημασία στις ανασφάλειες μας και να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Είδαμε και τους δημόσιους υπαλλήλους (ή πλούσιους γόνους) που έχουν οικονομική ασφάλεια και νομίζουν θα κυλήσουν όλα περίφημα, αλλά καταπίνουν τα αντικαταθλιπτικά σαν γλάροι.
-Με τι άλλα πράγματα αγχώνεσαι;
Με αγχώνει η ζωή. Τη βρίσκω αφόρητη γιατί δεν έχει νόημα. Βέβαια από την άλλη, αν είχε κάποιο νόημα, δεν θα ήμασταν ελεύθεροι. Δεν βγάζω άκρη με αυτά. Γι’ αυτό και άφησα τον μαρξισμό - λενινισμό και προτιμώ να αγχώνομαι με το πότε θα στρώσει την ομάδα ο Καρβαλιάλ και αν είναι δυνατόν να αλλάζουμε κάθε τρεις και λίγο προπονητή. Δεν δίνει νόημα στη ζωή ο Ολυμπιακός, αλλά δίνει νόημα στις Κυριακές σου και κάτι είναι και αυτό. Λίγο από δώ, λίγο από κεί, θα βγει η ζωή. Εξάλλου η Σοβιετική ένωση κράτησε 70 χρόνια και μετά έληξε ενώ η Θρυλάρα σε 100 χρόνια ζωής έχει πάρει ένα σωρό πρωταθλήματα.
-15 χρόνια στο stand-up comedy κουρμπέτι, τι πράγματα κρατάς; Θα το αντάλλαζες με κάτι άλλο;
Όχι δεν θα ήθελα να είμαι κάτι άλλο. Η κωμωδία μου έδωσε μια ταυτότητα στη ζωή και με βοηθάει να νιώθω χρήσιμος. Ελπίζω μόνο να γίνομαι καλύτερος στη δουλειά μου.
-Μέσα από ποια διαδικασία και ερεθίσματα γεννήθηκε η νέα παράσταση «Πιο αστείος πεθαίνεις»;
Όταν ασχολείσαι επαγγελματικά με κάποια τέχνη, τα ερεθίσματα έρχονται όταν κάθεσαι και δουλεύεις. Η έμπνευση έρχεται όταν την κυνηγάς και όχι όταν την περιμένεις να έρθει από κάποιο Πλατωνικό σύμπαν. Κινηματογράφησα την προηγούμενη μου παράσταση “Χαμένη Γενιά” και έπρεπε να κάτσω να φτιάξω την επόμενη. Τώρα από θέματα καταπιάστηκα με ό,τι είχα πρόχειρο. Λίγο η Αριστερά, λίγο η μελαγχολία του χωρισμού, λίγο ο θάνατος της γιαγιάκας μου. Ε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος.
-Πώς βρέθηκες πρώτη φορά στη σκηνή; Τι σε έσπρωξε εκεί; Δεν ήταν και τόσο δημοφιλής η stand-up κωμωδία πριν από 15 χρόνια στην Ελλάδα.
Όχι δεν ήταν καθόλου δημοφιλής. Ξεκίνησα από τις νύχτες κωμωδίας της Λουκίας Ρικάκη. Μου άρεσε να λέω αστεία και δεν μπορούσα να σκεφτώ σε ποιον άλλο χώρο θα μπορούσα να το κάνω. Παρόλα αυτά, κυκλοφορούσαν σε διάφορα cd δουλειές των Τζίμη Πανούση, Bill Hicks, Eddie Izzard, Eddie Murphy κ.α. τις οποίες ακούγαμε με ενθουσιασμό.
-Ποιους κωμικούς θαύμαζες τότε, τους ακολουθούσες, και ποιους σήμερα;
Όταν ξεκινάς να δημιουργείς πάντα θαυμάζεις τους ήρωες σου. Αυτούς που σου έδειξαν έναν άλλο τρόπο να ζεις και να υπάρχεις. Όσο όμως εξελίσσεσαι μέσα σε μια τέχνη, σε επηρεάζουν περισσότερο και πολύ βαθύτερα, αυτοί με τους οποίους μεγαλώνεις δίπλα δίπλα και μαθαίνεις την τέχνη σου μαζί τους. Όσο και να θαυμάζω ας πούμε τον Louis C.K., αν έρθει ο Βύρωνας σε μια παράσταση ή ο Λάμπρος ή η Κατερίνα η Βρανά και μου πει αυτό το κείμενο είναι χαζομάρα, θα το πετάξω λες και μου το είπε ο Louis C.K. Άσε που τους θαυμάζω εξίσου.
-Είναι δύσκολο στις μέρες μας - που τα πάντα ( ;; ) έχουν ειπωθεί και βλέπουμε άπειρες βιντεοσκοπημένες παραστάσεις στο YouTube – ένας stand-up κωμικός να βρει τη δική του αυθεντική φωνή;
Είχα διαβάσει πως κάποτε στην Αίγυπτο ένας αρχαιολόγος βρήκε έναν πάπυρο ενός Αιγύπτιου ποιητή από 2500 π.Χ., που έλεγε «τι να πω, όλα έχουν ειπωθεί». Δεν τελειώνει η ζωή και η δημιουργία.
-Νέα χρονιά. Τι νέο σου φέρνει;
Ξέρω γω; Μόνο το ΚΚΕ ξέρει τι θα φέρει το μέλλον. Νομοτελειακά, τον σοσιαλισμό. Δεν έχω καθόλου τόση αυτοπεποίθηση. Ελπίζω μόνο να είμαι υγιής και δημιουργικός και να πηγαίνει καλά η νέα μου παράσταση.
-Τελικά, πού κρύβεται η ευτυχία;
Αν έχεις δύσκολη ζωή, στην ικανότητα να ξεχνάς. Αν έχεις εύκολη και πλούσια, στην ικανότητα να θυμάσαι. Και στον Ελ Αραμπί. Έβαζε γκολ και με τις κάλτσες.
Τσιβιλίκας.
ΑπάντησηΔιαγραφή