Το άναμμα των κέδρων τα μεσάνυχτα της 23ης Δεκεμβρίου αποτελεί ένα τοπικό έθιμο του οποίοι οι ρίζες χάνονται στο βάθος του χρόνου, που διατηρήθηκε από γενιά σε γενιά και μέχρι σήμερα και αποτελεί ένα ξεχωριστό δρώμενο που γίνεται κάθε χρόνο στη Φυτειά αλλά και σε πολλά χωριά της Ημαθίας.
Η μεγάλη φωτιά συμβολίζει μια ζεστή αγκαλιά που θα υποδεχθεί και θα ζεστάνει το Θείο Βρέφος και το άναμμα των κέδρων συνοδεύεται από εδέσματα που έχουν ετοιμάσει τα μέλη των πολιτιστικών συλλόγων των χωριών, άφθονο κρασί, ζωντανή μουσική και χορό.
Έτσι φέτος, ο ΕΜΣ Φυτειάς και τη τοπική κοινότητα μας καλούν τα μεσάνυχτα της 23 προς 24 Δεκεμβρίου να ανάψουμε τα κέδρα στην κεντρική πλατεία της Φυτειάς.
Θα υπάρχει μπουφές με παρααδοσιακά εδέσματα, άφθονο κρασί, τσίπουρο και «μπιμπλιά».
.jpg)
Από ανοησίες τίγκα ο νόμος Ημαθίας.Μαλλον το τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα κάνεις δεν το έχει καταλάβει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι εθιμο γαι να φύθγουν οι ανόητοι σαν εσένα !
ΔιαγραφήΕ τότε πρέπει να αδειάσει το 90% του νόμου ρε διάνοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΑΛΙ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΒΡΗΚΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Έρχονται βροχές και μπόρες να δω πως θα ανάψετε φωτιές για να παίξετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια πρέπει να κρατάμε τ παραδόσεις πολύ όμορφο εθιμο
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άναμμα των κέδρων τα μεσάνυχτα της 24ης Δεκεμβρίου αποτελεί ένα τοπικό έθιμο του οποίοι οι ρίζες χάνονται στο βάθος του χρόνου. Το έθιμο διατηρήθηκε από γενιά σε γενιά μέχρι σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακάτω παρατίθεται άρθρο της Έλσας Φανάρα σχετικό με το έθιμο.
Με μια ζεστή αγκαλιά και με μια μεγάλη φωτιά υποδένονται το χαρούμενο μήνυμα, τη γέννηση του Θεανθρώπου, οι κάτοικοι της Φυτειάς. Ένα έθιμο που κρατάει εδώ και χρόνια και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Η συγκέντρωση των κέδρων και το άναμμα της φωτιάς αποτελουσε πάντα μια ιεροτελεστία. Από τις αρχές Νοεμβρίου οι κάτοικοι του χωρίου και συγκεκριμένα οι μαθητές, αγνοώντας το κρύο και τις άσχημες καιρικές συνθήκες συγκέντρωναν τα κέδρα για τη μεγάλη βραδιά: Την προπαραμονή των Χριστουγέννων. Σχεδόν κάθε Κυριακή, τον καιρό που ακόμη το σχολείο ήταν ανοιχτό (350 μαθητές είχε κάποτε το Δημοτικό της Φυτειάς) ανέβαιναν τις πλαγιές προς τη Μαρουσια για να κόψουν κέδρα, προσέχοντας κάθε χρόνο να κόβουν από διαφορετικά σημεία.
Οι μέρες κυλούσαν όμορφα και η προετοιμασία συνεχιζόταν κανονικά, ώσπου έφτανε η εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και τότε τα παιδιά κουβαλούσαν στην πλατεία τα κέδρα που είχαν συγκεντρώσει. Τότε, παλιά, προπαραμονή, όσα παιδιά του χωριού πήγαιναν σχολείο, έφτιαχναν ένα μεγάλο αστέρι που το τοποθετούσαν πάνω σ' ένα ξύλο μ' ένα κερί επάνω και με οδηγό το φως του κεριού, έβγαιναν να ψάλλουν τα κάλαντα και να μεταφέρουν το θείο μήνυμα από σπίτι σε σπίτι."Κόλιντα, κόλιντα και Χριστός γεννιέται..."
Οι παρέες συναντιόταν στα σοκάκια και τα στενά δρομάκια του χωριού, δίνοντας ραντεβού το βράδυ στην πλατεία. Τα σακουλάκια γέμιζαν από φιλοδωρήματα με ξυλοκέρατα, ξερά δαμάσκηνα, σύκα και λίγα κέρματα που έμπαιναν στον κοινό κουμπαρά για το σχολείο του χωριού.Τα κόλιντα σταματούσαν λίγο πριν τις 12 το βράδυ. Ηταν η ώρα που μικροί και μεγάλοι συνέχιζαν τη γιορτή στη πλατεία του χωριού, εκεί όπου είχε στηθεί ένα μεγάλο βουνό από κέδρα, έτοιμο να παραδοθεί στις φλόγες για την υποδοχή του Χριστού που θα γεννιόταν την επόμενη νύχτα, για να ζεσταθεί το νεογέννητο θείο βρέφος. Το "πυρ" πάντα το έδινε ο πρόεδρος του χωριού ή οι δάσκαλοι και στη συνέχεια όλο το βράδυ οι κάτοικοι τραγουδούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια, πίνοντας ρακί και κόκκινο κρασί.
Το ξημέρωμα έβρισκε όλους έξω στην πλατεία του χωριού. Μόλις έσβηνε και το τελευταίο τσάκνο τότε όλοι γύριζαν στα σπίτια τους για τις τελευταίες Χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες.
Ξημερώματα, ανήμερα της μεγάλης γιορτής, τα δρομάκια γέμιζαν από κόσμο που πήγαινε στην εκκλησία. Το τραπέζι της πρώτης μέρας στρωνόταν λίγο πιο νωρίς από το μεσημέρι. Το γουρουνάκι, ψητό ή τηγανητό και το κόκκινο κρασί έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες.
Το κάψιμο των κέδρων αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα ξεχωριστό έθιμο που γίνεται κάθε χρόνο στη Φυτειά και δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισκέπτονται την προπαραμονή το χωριό για να ζήσουν τη ξεχωριστή εμπειρία του εθίμου.
Ακόμη και όταν οι καιρικές συνθήκες δεν είναι και τόσο καλές τα κέδρα θα ανάψουν στη Φυτειά. Είναι μια υπόσχεση που έχουν δώσει οι κάτοικοι του χωριού στους παλιότερους. Είναι η κληρονομιά που έχουν αφήσει οι παλιότερες γενιές και πρέπει να τη διαφυλάξουν και να τη συνεχίσουν οι ερχόμενες. Είναι η ιστορία του τόπου τους.