Το μεγάλο μαρκάρισμα και τα άγχη μιας διάσπασης

Άρθρο του Άγγελου Τόλκα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για το πολιτικό σκηνικό κυριαρχιας της ΝΔ μέσα στο οποίο γίνεται η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ

Η ΝΔ έχει επενδύσει σε ένα πολύπλευρο παιχνίδι καιροσκοπισμού και συμφέροντος, για το οποίο μάλιστα μπορεί να καυχιέται ότι το εφαρμόζει με επιτυχία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αναδείξει μια ελεγχόμενη και εξαρτώμενη από δικαστικές, οικονομικές και επιχειρηματικές εκκρεμότητες ακροδεξιά, την οποίαν ελέγχει και χρησιμοποιεί κατά περίπτωση. 

Ψήφισε μαζί με την Ελληνική Λύση την αντικατάσταση μελών ανεξάρτητων αρχών, χαρίζοντας, παράλληλα, στον Πρόεδρο του μικρού κόμματος τα πρόστιμα που είχαν επιβληθεί στον τηλεοπτικό του σταθμό. 

Ψήφισε το 2023 νόμο κατά των ναζιστικών μορφωμάτων με σημαντικά κενά – αντίθετα προς όσα διεκδικούσαμε και προειδοποιούσαμε ως ΣΥΡΙΖΑ – με αποτέλεσμα σήμερα οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ να βρίσκονται στο έλεος – και τις διαθέσεις – της κυβερνητικής πλειοψηφίας. 

Αφήνει χώρο ως εμπροσθοφυλακή στη Νίκη ενάντια σε ζητήματα δικαιωμάτων και ελευθεριών του ανθρώπου, σε πολλά από τα οποία ακολουθεί και ο «συγκάτοικος» του Μαξίμου κος Βορίδης, κάτι που θα μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον. 

Από την άλλη πλευρά, μέσα από τις παρακολουθήσεις, προσπάθησε να ασκεί επιρροή στον αρχηγό του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος. Συγχρόνως στηρίζει – με τα φιλικά του ΜΜΕ – τις κινήσεις διάσπασης που ζει ο ΣΥΡΙΖΑ όλο το τελευταίο διάστημα. 

Τα ΜΜΕ που χτυπούσαν τον Αλέξη Τσίπρα είναι τα ίδια που αναδεικνύουν την προβληματική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ ως μοναδικό θέμα επικαιρότητας, λες και δεν υπάρχει ακρίβεια, απειλή της ασφάλειας, ελλείψεις σε υποδομές, σχολεία και νοσοκομεία, παραμέληση της περιφέρειας. Ενώ, προφανώς και συμφέρει στην κυβέρνηση να αναδείξει σταδιακά ως δεύτερη πολιτική δύναμη το ΚΚΕ. 

Γι’ αυτό και οι κοινές εξεταστικές επιτροπές ΚΚΕ με ΝΔ, γι΄ αυτό και η υπερπροβολή από τα κυβερνητικά στελέχη της μεγάλης δημοτικότητας που απολαμβάνει ο επί κεφαλής του ΚΚΕ ή ότι το ΚΚΕ ασκεί την πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση. Με όλα αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης φιλοτεχνεί την εικόνα του ως ο μετριοπαθής, κεντρώος πολιτικός της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. 

Στη θητεία της σημερινής κυβέρνησης έχουμε, ωστόσο, παρακολουθήσεις με παράνομα λογισμικά, αντιδημοκρατικό και απόλυτο έλεγχο της ΕΥΠ, κουκούλωμα σκανδάλων μέσα από εξεταστικές που δεν αφήνουν περιθώριο άλλης άποψης και πολιτικής κριτικής, επιρροή και έλεγχο μέσα από πολλές και υψηλές χρηματοδοτήσεις στα ΜΜΕ, κονδύλια και πόρους σε «φιλικά» επιχειρηματικά συμφέροντα. 

Η σημερινή κυβέρνηση επιβάλει τη σιωπή δια του νόμου και δια αντικαταστάσεων των λειτουργών των ανεξάρτητων αρχών, επιλέγει χωρίς συναινέσεις την ηγεσία της δικαιοσύνης, μετατρέπει κάθε εκλογική νομοθεσία σε μηχανισμό εξυπηρέτησης του εκλογικού στόχου της. Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά προδιαγράφουν το σκηνικό που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει ξεκινήσει να «στήνει». 

Ενισχύει τον ενιαίο πόλο δεξιάς – ακροδεξιάς ρίχνοντας το βάρος στη μια ή την άλλη πλευρά ανάλογα με τις συνθήκες για την πολιτική ανάδειξη του ίδιου. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα και η ουσιαστική μετατόπιση που πρέπει να αναλύσει και να αντιμετωπίσει η δημοκρατική παράταξη, προβάλλοντας πειστικές εναλλακτικές λύσεις. 

Είναι η ακροδεξιά στροφή σε συνδυασμό με το κράτος λάφυρο, την οικογενειοκρατία οθωμανικού τύπου και τον έλεγχο της ροής του χρήματος από την επιτελική εκτελεστική εξουσία. Είναι όλο αυτό το πολυσύνθετο σύστημα άσκησης επιρροής και όχι απλά ή μεμονωμένα οι υποκλοπές. 

Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο έγινε η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια διάσπαση χωρίς πολιτικά κίνητρα, επιχειρήματα ή και δικαιολογίες. Μία διάσπαση που βασίστηκε σε υπολογισμούς διαχείρισης εξουσίας και προσωπικής φιλοδοξίας. Μία διάσπαση από την μόνιμη ηγετική ομάδα 2015-2023 που καθόλου δεν έλαβε υπόψιν τις ανάγκες της επόμενης ημέρας για το λαό και την πατρίδα. 

Σε αυτά οφείλουμε να τοποθετηθούμε με σαφήνεια ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, με τον Πρόεδρό του Στέφανο Κασσελάκη. Και οι απαντήσεις πρέπει να είναι διαφορετικές από όσες συνηθίζαμε μέχρι σήμερα. Για πρώτη φορά η απαίτηση για «καθαρά χέρια», διαφανή διαχείριση και ουσιαστική δημοκρατική αντιπροσώπευση αποκτά τέτοια πολιτική και θεσμική ένταση, που πρέπει να γίνει η συλλογική «σημαία» της ανασυγκρότησης της δημοκρατικής παράταξης.