Εορτάστηκε η μνήμη του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη στην Άμμο

Την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και του Οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία στην Άμμο Βεροίας, από όπου έλκει την καταγωγή του και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ Ευβοίας Αρχιμ. Γαβριήλ Εμμανουηλίδης.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ἑορτάζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα μαζί μέ τούς παλαιοτέρους ἁγίους της καί ἕναν ἀπό τούς νεω­τέρους. Ἑορτάζει τόν ἅγιο Ἰάκωβο τόν Τσαλίκη, τόν γνωστό μέ τό προ­σωνύμιο «μέ συγχωρεῖτε», τόν ἡγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Δαβίδ τοῦ Γέροντος, τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, τόν ὁποῖο καθιερώσαμε στήν Ἱερά Μητρόπολή μας νά τόν τιμοῦμε ἰδιαιτέρως στήν ἐνορία σας.

Ἴσως βέβαια κάποιοι νά διερω­τῶνται, γιατί νά τιμοῦμε αὐτούς τούς νέους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας; Δέν ἀρκοῦν ἄραγε οἱ παλαιό­τε­ροι ἅγιοι, τῶν ὁποίων τά ὀνόμα­τα διαβάσαμε σήμερα τό πρωί στό Συναξάριο;

Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τιμοῦμε τούς νέους ἁγίους δέν σχετίζεται μέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους. Ἡ τιμή τῶν ἁγίων δέν ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς ἀλλά ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀναδεικνύει τούς ἁγίους, Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος τούς ἁγιάζει, Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος τούς δίδει τή χάρη του γιά νά ἐπιτελοῦν «θαυμάσια, μεγάλα».

Θά μποροῦσε βεβαίως ὁ Θεός νά δίδει τή χάρη του στούς ἁγίους μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε νά μήν γίνεται ἐμφανής στούς ὑπόλοιπους ἀν­θρώ­πους. Ἀλλά ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆ­ναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Ἀποβλέπει δηλαδή ὁ Θεός καί ἐπιδιώκει καί στή δική μας σωτηρία, γι᾽ αὐτό καί ἐπιτρέπει οἱ ἅγιοι, καί ἰδιαιτέρως οἱ νεώτεροι ἅγιοι, αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἔζησαν στόν αἰώνα μας, στήν ἐποχή μας, αὐτοί τούς ὁποίους κάποιοι ἀπό ἐμᾶς τούς συνήντησαν, τούς γνώρισαν ἤ καί συνδέθηκαν πνευματικά μαζί τους, νά ἔχουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁρατή καί στούς ἄλλους ἀνθρώ­πους. Ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά θερα­πεύ­­ουν ἀσθένειες, νά θαυματουρ­γοῦν καί νά κάνουν διάφορα θαυ­μαστά πράγματα ὄχι ὡς ἀξιοθέατα, ἀλλά γιά νά παρακινοῦν μέ αὐτά τούς ἀνθρώπους νά πιστεύσουν στόν Θεό.

Τά ἴδια θαύματα καί τά ἴδια χαρί­σματα εἶχαν καί οἱ παλαιοί ἅγιοι, ἀλλά ἐπειδή συνέβησαν στό παρελ­θόν κάποιοι μπορεῖ νά μήν τά πι­στεύουν, γιατί δέν τά εἶδαν, ἤ κά­ποιοι μπορεῖ νά νομίζουν ὅτι οἱ βιογράφοι τους ὑπερβάλλουν, ἤ ἀκόμη ὅτι ὅλα αὐτά πού συνέβαι­ναν κάποτε, δέν μποροῦν νά συμ­βαίνουν στίς ἡμέρες μας.

Ὅμως ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἁ­γιότητα δέν εἶναι εἶδος μου­σει­α­κό, δέν εἶναι κάτι πού ὑπῆρχε σέ ἄλ­λες ἐποχές καί ὄχι σήμερα, γι᾽ αὐ­­τό καί ὁ Θεός χαριτώνει τούς ἐκλεκτούς δούλους του, προκειμέ­νου νά βλέπουμε καί ἐμεῖς τή χάρη του καί νά τόν πιστεύουμε καί νά ἀντι­λαμβανόμαστε ὅτι σέ ὅποια ἐπο­­χή καί ἄν ζοῦμε ἡ ἁγιότητα εἶναι κατορθωτή μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί θά πρέπει νά ἀγωνισθοῦ­με καί ἐμεῖς γιά νά τήν ἀποκτήσου­με.

Κι ἀκόμη ὁ Θεός καθιστᾶ τή χάρη του στούς νέους ἁγίους ἐμφανῆ, γιά νά δείξει καί σέ μᾶς ὅτι εἶναι παρών στή ζωή τῶν ἐκλεκτῶν του, εἶναι παρών στή ζωή ὅσων τόν ἐπικαλοῦνται καί προσπαθοῦν νά τόν ἀκολουθήσουν, εἶναι παρών γιά νά δείξει μέσω τῶν ἁγίων καί σέ μᾶς τήν ἀγάπη του.

Αὐτή τή χάρη τή βλέπουμε καί στή ζωή τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Τσαλίκη, ὁ ὁποῖος ἀπό μικρό παιδί ἀγαποῦσε τόν Θεό, προσευχόταν, νήστευε καί μελετοῦσε τήν Ἁγία Γραφή. Καί ὁ Θεός τόν ἀξίωσε μέ τή χάρη του νά θεραπεύει ἀπό πολύ νέος διάφορες ἀσθένειες, νά ἔχει τό προορατικό καί τό διορατικό χάρισμα, γιά νά βοηθᾶ μέ αὐτά τίς ψυ­χές τῶν ἀνθρώπων πού τόν πλη­σία­ζαν.

Καί ἀκόμη ἀξιώθηκε ὁ ἅγιος νά συλλειτουργεῖ μέ τούς ἁγίους ἀγ­γέ­­λους, ὅπως μαρτυροῦν πολλοί ἄν­θρωποι, οἱ ὁποῖοι πήγαιναν στή Μονή τοῦ ὁσίου Δαβίδ, ὅταν λει­τουρ­­γοῦσε, καί τόν ἔβλεπαν νά παραμερίζει πολλές φορές γιά νά περάσει ὁ ἄγγελος, πού οἱ ἄνθρω­ποι καταλάβαιναν ὅτι ἔβλεπε ὁ ἅγιος ἐκείνη τήν ὥρα, ἔστω καί ἄν ἐκεῖνοι δέν τόν ἔβλεπαν.

Αὐτά εἶναι ἐλάχιστα μόνο ἀπό ὅσα θαυμαστά ζοῦσε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσα­λίκης. Μπορεῖ νά καταγόταν ἀπό μιά φτωχική καί ταπεινή οἰκογέ­νεια, καθώς οἱ γονεῖς του ἦλθαν, μαζί καί μέ τόν ἅγιο Ἰάκωβο σέ ἡλικία 2 ἐτῶν, πρόσφυγες ἀπό τό Λιβίσι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μετά τή Μικρασιατική καταστροφή, διδά­χθη­­κε ὅμως ἀπό τήν οἰκογένειά του τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό.

Αὐτή τήν ἀγάπη καλλιέργησε καί ὁ ἅγιος μέ πολλή ταπείνωση καί ἔτσι ἀπέκτησε πλούσια τά χαρίσμα­τα τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα ἔθετε πάντο­τε στή διακονία τῶν ἀδελφῶν του, γιά νά τούς παρηγορεῖ καί νά τούς ἐνισχύει, γιά νά τούς καθο­δηγεῖ πρός τόν Θεό καί νά θερα­πεύει τίς ἀσθένειές του.

Ὅλα αὐτά τά ἐπέτυχε ὁ ἅγιος σέ χρόνια δύσκολα, μέσα σέ πολέ­μους, σέ προβλήματα, σέ πειρα­σμούς, σέ ἀνάγκες, χωρίς εὐκολίες καί ἀνέσεις, χωρίς ἀνθρώπινη βοή­θεια, ἀλλά μέ πολλή προσπάθεια καί ἀγώνα καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καί αὐτό διδάσκει καί σέ μᾶς πού τι­μοῦμε σήμερα τή μνήμη του ὁ ἅγιος Ἰάκωβος. Ὅτι, δηλαδή, σέ ὅποι­­ες συνθῆκες καί ἐάν ζοῦμε, ἐάν ἀγαποῦμε τόν Θεό, θά πρέπει νά προσπαθοῦμε νά ζοῦμε σύμ­φω­να μέ τό θέλημά του, νά ζοῦμε μέ ταπείνωση καί μέ προσευχή, τηρώ­ντας τίς νηστεῖες καί μελετώντας τόν λόγο του. Καί τότε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θά ἁγιάσει καί ἐμᾶς καί θά μᾶς ἀξιώσει τῆς αἰωνίου βασιλείας του.