Η Σκήτη Βεροίας εόρτασε τον Άγιο Κλήμη

Την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας για την εορτή του Αγίου Κλήμεντος Αρχιεπισκόπου Αχρίδος, η κάρα του οποίου θησαυρίζεται στην Ιερά Μονή.

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Μαθητεύσας τά ἔθνη Κλήμη σο­φέ, καί κηρύξας τήν πίστιν τήν ἀλη­θῆ, πάντας προσήγαγες τῷ Θεῷ».

Πανηγυρίζει σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καί ἰδιαιτέρως ἡ Ἱερά αὐτή μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου τή μνήμη τοῦ ἁγίου Κλήμεντος, ἀρχιεπισκόπου Ἀχρίδος, τοῦ θαυ­μα­τουργοῦ, τοῦ ὁποίου τή σεπτή καί χαριτόβρυτο κάρα φυλάσσει ὡς θησαυρό πολύ­τι­μο καί ὡς ταμεῖο ἀκενώτων δωρεῶν.

Πανηγυρίζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλη­σία τόν μαθητή τῶν δύο μεγάλων ἰσαποστόλων της, τῶν ἁγίων αὐ­τα­δέλφων Κυρίλλου καί Μεθοδίου τῶν Θεσσαλονικέων, τῶν φωτι­στῶν τῶν Σλάβων, τόν ἅγιο Κλή­μεντα, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο ὑπῆρξε μαθητής τους, ἀλλά ἀνεδείχθη καί τῶν τρόπων καί τῶν κόπων τους συμμέτοχος. Βάδισε στά ἴχνη τους χωρίς νά φοβηθεῖ τίς δυσκολίες, χωρίς νά ὑπολογίσει τίς ταλαιπω­ρίες καί τούς διωγμούς, καί «μαθή­τευσε» τά ἔθνη, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, κηρύσσοντας τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κηρύσ­σοντας τήν ἀληθινή πίστη, διά τῆς ὁποίας ὁδήγησε τούς ἀνθρώπους στόν Θεό.

Ἐφάρμοσε δηλαδή στή ζωή του ὁ ἅγιος Κλήμης τήν τελευταία ἐντο­λή τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητές του, λίγο πρίν ἀπό τήν εἰς οὐρα­νούς ἀνάληψή του, τήν ἐντολή νά «μαθητεύσουν» πάντα τά ἔθνη, ἐκ­πληρώνοντας μέσα ἀπό αὐτήν καί τήν ἄλλη μεγάλη ἐντολή τοῦ Χρι­στοῦ, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς του. Γιατί «πεινῶντες καί διψῶντες» εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν γνωρίσει τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶ­ναι «ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς» καί «τό ὕδωρ τό ζῶν». Εἶναι ξένοι, γιατί βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Θεό-Πατέρα τους καί ἀπό τόν οἶκο του, τήν Ἐκκλησία. Εἶναι γυμνοί, ὅπως ἦταν καί οἱ πρωτόπλαστοι μετά τήν παρακοή τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ. Εἶναι ἀσθε­νεῖς, γιατί εἶναι πληγωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία, καί φυλακισμένοι γιατί εἶναι δέσμιοι τοῦ διαβόλου.

Καί ὅλους αὐτούς τούς ἀν­θρώ­πους, πού βρισκόταν «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» καί ἀγνοοῦσαν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τούς ἐπισκέ­φθη­κε μέ ἀγάπη ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος Κλήμης, καί χόρτασε τούς πεινῶν­τες, ξεδίψασε τούς διψῶντες, ἐνέ­δυσε μέ τή στολή τοῦ θείου βαπτί­σμα­τος τούς γυμνούς καί τούς κατέ­στησε ἀπό ξένους οἰκείους τοῦ Θεοῦ. Θεράπευσε τά τραύματα τῆς ψυχῆς τους καί τούς ἀπελευθέ­ρω­σε ἀπό τίς προλήψεις καί τίς προ­κα­­ταλή­ψεις, ἀπό τά πάθη καί τίς δεισιδαιμονίες πού τούς κρατοῦ­σαν δεσμίους.

Ὅλα αὐτά τά ἐπέτυχε ὁ ἅγιος Κλή­μης «μαθητεύσας τά ἔθνη καί κη­ρύξας τήν πίστιν τήν ἀληθῆ», ὅπως ψάλαμε σήμερα πρός τιμήν του. Γι᾽ αὐτό καί δικαίως τιμᾶται ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτό καί δικαίως καί κατά χρέος τόν τιμοῦμε καί ἐμεῖς καί πανηγυ­ρί­­ζουμε τή μνήμη του, «ἀναθεω­ροῦν­τες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστρο­φῆς» του.

Καί τί μᾶς διδάσκει ἡ ζωή τοῦ ἁγίου μας; Μᾶς διδάσκει τήν ἀνά­γκη νά μεταδίδουμε καί ἐμεῖς μέ τή ζωή καί τόν λόγο μας τήν ἀληθινή πίστη στούς ἀνθρώπους γύρω μας. Διότι ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου «μαθη­τεύσατε πάντα τά ἔθνη» δέν ἀπευ­θύ­νεται μόνο πρός τούς ἁγίους ἀποστόλους, ἀλλά καί πρός τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Καί δέν μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστός νά ἀφήσουμε τήν οἰκο­γέ­νειά μας ἤ τήν πατρίδα μας γιά νά κηρύξουμε σέ ἄλλους λαούς τό Εὐαγγέλιό του, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Κλήμης, οὔτε μᾶς ζητᾶ νά κάνουμε ἀφ᾽ ὑψηλοῦ τούς κήρυκες καί τούς διδασκάλους τοῦ Εὐαγγελίου του, ἐπι­τυγχάνοντας μερικές φορές τό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα.

Μᾶς ζητᾶ νά προσπαθοῦμε μέ τή ζωή μας καί μέ τό παράδειγμά μας νά δίδουμε τή μαρτυρία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά δίδουμε τή μαρτυρία τῆς ἀληθινῆς πίστεως, τήν ὁποία στήν ἐποχή μας πολλοί δυστυχῶς ἀγνοοῦν, συχνά καί χωρίς νά τό θέλουν. Μᾶς ζητᾶ νά μήν ἀδιαφο­ροῦ­με γιά τούς ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται στό σκοτάδι τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ἀγνοίας ἤ καί τῆς ἀπιστίας, ἀλλά νά τούς προσφέ­ρου­με τήν ἐλπίδα πού δίδει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ζητᾶ νά ἐνδια­φερόμαστε γιά τούς ἀδελφούς μας πού κλυδωνίζονται ἀπό τούς πει­ρα­σμούς τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ἔχουν χάσει τόν προσανατο­λι­σμό τους καί νά τούς βοηθοῦμε νά βροῦν στό ἀπάνεμο λιμάνι τῆς Ἐκ­κλησίας μας καί τῶν ἱερῶν μυστη­ρίων τους τήν πυξίδα καί τόν ὁδη­γό πού ἔχουν ἀνάγκη. Μᾶς ζητᾶ νά φροντίζουμε ἐκείνους πού ἀναζη­τοῦν τή θεραπεία ἀπό τά τραύματα τῆς ψυχῆς τους καί νά τούς προσ­φέρουμε τήν ἀγάπη μας, μεταφέ­ρο­ντάς τους στό θεῖο πανδοχεῖο, στήν Ἐκκλησία, γιά νά θεραπευθοῦν.

Καί μποροῦμε νά τά κάνουμε ὅλα αὐτά, μιμούμενοι τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Κλήμεντος, ὥστε νά τόν τιμοῦμε οὐσιαστικά καί νά ἔχουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία του, ἡ ὁποία εὔχομαι ταπεινά νά σκέπει καί νά προστατεύει ἰδιαιτέρως τήν Ἱερά αὐτή Μονή, πού ἔχει τήν εὐλογία νά κατέχει τήν τιμία καί ὄντως χαριτόβρυτο καί μυρβλύζουσα κάρα του ὡς πολύτι­μο θησαυρό καί προστασία.