Ξηρολίβαδο, κορυφή Ασούρμπασι 1.890 μ. με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας
Η φύση το Φθινόπωρο στο Ξηρολίβαδο με τις οξιές τις δρυς και τα δεντρόπευκα μας εντυπωσιάζει. Τα δένδρα αρχίζουν να ‘’φορούν ‘’ τα φθινοπωρινά τους φύλλα, σε κοκκινωπές, κίτρινες και καφετί αποχρώσεις.

Αφήσαμε πίσω μας την πόλη της Βέροιας, πρωινό Κυριακής 7 φίλοι Ορειβάτες. Η ίδρυση της χάνεται στα μυθικά χρόνια. Πήρε το όνομα της από τη νύμφη Βέροια κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδος. Πρώτη ιστορική αναφορά γίνεται από τον Θουκιδίδη το 432 π. Χ. κατά την εκστρατεία των Αθηναίων στην Ποτίδεια της Χαλκιδικής.

Ο ανηφορικός φιδωτός δρόμος τελείωσε και μπροστά μας εμφανίζονται τα πρώτα σπίτια του χωριού. Σαν από παραμύθι ξεπροβάλλει μέσα στο Φθινοπωρινό τοπίο το Ξηρολίβαδο.

Σε γνωστά έγγραφα του Τούρκικου ιεροδικείου της Βέροιας, το Ξηρολίβαδο μνημονεύεται πολλές φορές από το 1640. Το χωριό καταστράφηκε το 1795 από ληστές. Ξαναζωντάνεψε γύρω στα 1840 όταν εγκαταστάθηκαν εδώ 100 περίπου οικογένειες από τα βλαχοχώρια των Γρεβενών.

Βρισκόμαστε στο όρος Βέρμιο, τόσο κοντά και τόσο μακριά! Η φύση μας χαρίζει απλόχερα την ομορφιά της. Πυκνή βλάστηση από βελανιδιές, πεύκα, σπάνια αγριολούλουδα καλύπτουν αυτή την ευλογημένη γη. Εδώ που οι εικόνες εναλλάσσονται, εδώ που η μονοτονία είναι άγνωστη.

Κοιτάζω γύρω, μια ζωγραφιά, μια γοητεία. Πρωινό Κυριακής και το Ξηρολίβαδο μας υποδέχεται πανέμορφο ήρεμο στολισμένο με τα χρώματα του Oκτωβρίου.

Είναι από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Ελλάδος, κτισμένο σε υψόμετρο 1205 μέτρων σε οροπέδιο του όρους Βέρμιου σε ένα γραφικό επίπεδο λιβάδι με συστάδα αιωνόβιων πεύκων ( μαύρη πεύκη) στο δυτικό άκρο. Πυκνά δάση από πανύψηλες οξιές και άλλα φυλλοβόλα οι γύρω βουνοπλαγιές, ντυμένες στα χρώματα του Φθινοπώρου , πανέμορφες..

Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν ντόπιοι Βεροιώτες από την γύρω περιοχή και είχαν ως αποστολή την φρούρηση και την ασφάλεια της βασιλικής οδού. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς πρωτοκτίσθηκε το χωριό γατί δεν σώθηκαν αρκετά γραπτά μνημεία, αφού το χωριό καταστράφηκε πολλές φορές από ληστές και πυρπολήσεις. Το 1795 καταστράφηκε από ληστές και οι κάτοικοι του σκορπίστηκαν σε άλλα μέρη.

Ξανακτίσθηκε μετά το 1805 και ήταν τσιφλίκι του περίφημου Αλή - Πασά των Ιωαννίνων. Οι κάτοικοι του συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821. Σπουδαίος αγωνιστής του ΄21 ο Γεώργιος ( Λιόλιος) Ξηρολιβαδιώτης, γαμπρός του Μάρκου Μπότσαρη, καθώς παντρεύτηκε την αδελφή του Δέσπω.

Πυρπολήθηκε πάλι το 1822 μετά την αποτυχία της επανάστασης της Νάουσας. Το όνομα Ξηρολίβαδο διατήρησαν και οι Bλαχόφωνοι κτηνοτρόφοι μετά την εγκατάσταση τους στο Βέρμιο, προερχόμενοι από τα βλαχοχώρια της Πίνδου.

Μέχρι το 1912 παρέμεινε τσιφλίκι και οι κάτοικοι πλήρωναν ενοίκιο για την παραμονή των οικογενειών τους και των κοπαδιών τους. Στα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα το χωριό απετέλεσε καταφύγιο και ορμητήριο Ελληνικού αντάρτικου.

Σήμερα ο οικισμός έχει πολλές ωραίες κατοικίες και σφύζει από ζωή τους καλοκαιρινούς μήνες. Με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα η πορεία αρχίζει. Προχωράμε η ίδια αίσθηση η ίδια ελευθερία. Ένα βουβό αεράκι σαν ψίθυρος μας καλωσορίζει.

Η μέρα ζεστή και λαμπερή σήμερα, Οκτώβριος μήνας και ο καιρός τριγύρω θυμίζει άνοιξη. Το φθινόπωρο είναι μια ξεχωριστή εποχή του χρόνου. Ο γαλάζιος ουρανός, οι ηλιόλουστες μέρες και οι δροσερές νύχτες προσθέτουν σταδιακά εδώ έξω στη φύση εκατοντάδες κίτρινες, πορτοκαλί και κοκκινωπές πινελιές στις δασοσκέπαστες πλαγιές και βουνοπλαγιές.

Αφήσαμε τον δασικό δρόμο, τώρα οδοιπορούμε σε μονοπάτι ανηφορικό, σε πολλά σημεία της διαδρομής το γυμνό τοπίο διακόπτεται από επίπεδα μικρά λιβάδια. Παντού τα χρώματα του Φθινοπώρου, με εκείνες τις οξιές που τα φύλλα τους έχουν τα χρώματα της φωτιάς... να ξεχωρίζουν!

Τώρα το μονοπάτι χαμένο στην βουνοπλαγιά ανάβαση και πάλι ανάβαση. Πήραμε πορεία βόρεια, ψηλά δένδρα ντυμένα με τα φυλλώματα τους ακόμη, ορίζουν το μοναδικό δάσος που στεγάζει πλήθος από ζώα και πουλιά. Βουνά και λιβάδια τριγύρω, πανόραμα θεϊκό.

Στο βάθος το Ξηρολίβαδο. Βγήκαμε από το δάσος, τώρα τοπίο γυμνό από δένδρα πήραμε πορεία για την κορυφή. Ανάβαση δύσκολη μας δυσκολεύει τις κινήσεις μας. Μας οδηγεί ο Γιάννης και η υπόλοιπη συντροφιά των ορειβατών ακολουθεί.

Ανεβαίνοντας ψηλότερα ο καιρός αγριεύει, τα μακρινά σύννεφα πλησιάζουν απειλητικά. Ένας παγωμένος αέρας μας κτυπά το πρόσωπο, φοράμε γάντια και σκούφους και συνεχίζουμε. Απέναντι τα Πιέρια όρη, δίπλα μας τα χιονοδρομικά του Σελίου, της Νάουσας και οι άλλες βουνοκορφές.

Μετά από μια πορεία σχετικά εύκολης διαδρομής φθάσαμε στο χιονοδρομικό του Σελίου και στην ψηλότερη κορφή του , το Ασούρμπαση. Στιγμές απόλυτης ηρεμίας. Τούτη την ώρα είμαστε μακριά από κάθε τι…

Ο δυνατός αέρας, δεν μας αφήνει περιθώρια για περισσότερη ώρα παραμονής στην κορυφή. Επιστροφή… Η κατάβαση γίνεται μέσα από το πευκοδάσος, από άλλη διαδρομή. Το μονοπάτι φιδοσέρνεται σε πυκνή φυλλωσιά, κωνοφόρα, πεύκα και οξιές. Η πυκνή βλάστηση μας ταξιδεύει…

Πετροπέρδικες πετούν τρομαγμένες από το δικό μας θόρυβο. Χαμηλότερα το τοπίο ηρεμεί και η κατάβαση μας γίνεται χωρίς δυσκολία. Συνεχίζουμε με μόνη συντροφιά τους ήχους του βουνού. Φθάσαμε στο χωριό. Ο καφές πίνεται με ευχαρίστηση. Επιστροφή...

Μεσημέρι και η πόλη της Βέροιας ζει στον δικό της νωχελικό ρυθμό. Τα καφέ γεμάτα από πλήθος κόσμου. Όπως σε κάθε επιστροφή στην συντροφιά επικρατεί μια γλυκιά μελαγχολία.

Υ.Γ. Στην θύμηση του Θανάση, που στις 22 Οκτωβρίου έφυγε ταξίδι για την αθανασία…!