Ο άνθρωπος με τον «θησαυρό» 15.000 δίσκων - Γεννήθηκε στην Ημαθία, μεγάλωσε στη Βέροια: «Όμορφα εκείνα τα χρόνια»

O Αυρήλιος Κουκούτσης ήταν ο πρώτος από τους φιλοξενούμενους του «πρωινού καφέ» που ετοίμασε ο ίδιος καφέ. Σε κούπα και διπλό, όπως τον πίνει και ο ίδιος. 

Στην κουβέντα το θέμα ήταν μόνο ένα: Η μουσική. «Ο αέρας μου», όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος. Ορμητικός και ασταμάτητος μας μίλησε για τον πρώτο δίσκο που αγόρασε μικρός στην τιμή των 22 δραχμών, την κριτική του Τέρενς Κουίκ που διάβασε σε ένα φύλλο του «Ελληνικού Βορρά» για τον πρώτο δίσκο των Depeche Mode και φυσικά για τους αγαπημένους του New Order. «Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια συνέντευξη μόνο γι’ αυτούς», μας απείλησε κάποια στιγμή. Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο πατάρι του μαγαζιού του, όπου διατηρεί έναν πραγματικό θησαυρό από 15.000 προσωπικούς δίσκους και κάναμε μια βουτιά στα 80s με «έναν άρρωστο του wave». O ίδιος πάντως ότι τον ρωτήσαμε πως θα αυτοχαρακτηρίζονταν απάντησε αυθόρμητα: «Υγιής άρρωστος».

Yπάρχει στο πρόγραμμα πρωινός καφές;

Υπάρχει.

Τι πίνεις;

Ελληνικό καφέ, εδώ και χρόνια.

Και τον φτιάχνεις εδώ στο μαγαζί;

Τoν φτιάχνω εδώ, έχω τα σύνεργα και ακολουθώ μια ιεροτελεστία (γελάει). Άσε, μην τα ρωτάς.

Δηλαδή;

Με πολύ ψυχαναγκασμό. Η δόση, το γαλατάκι, το συνοδευτικό μπισκοτάκι.

Πότε γίνονται όλα αυτά;

Πέντε λεπτά μετά το σκούπισμα και αφού ανοίξω το μαγαζί.

Με μουσική;

Όχι, χωρίς καμία μουσική. Δεν τη χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή.

Γεννήθηκες;

Γεννήθηκα λόγω του επαγγέλματος των γονιών μου στη Μαρίνα Ημαθίας. Η μαμά ήταν νηπιαγωγός και αστυνομικός ο πατέρας μας. Συγχωρέθηκαν. Και οι δύο λόγω επαγγέλματος περιφέρονταν ανά την Ελλάδα. Έτυχε εκείνα τα χρόνια να είναι στη Μαρίνα Ημαθίας, όπου και γεννήθηκα. Μετά από 8 χρόνια μετακομίσαμε για 2 χρόνια στη Βέροια. Όμορφα χρόνια αυτά, όπου έκανα Πρώτη και τη Δευτέρα τάξη του δημοτικού και μετά Θεσσαλονίκη και Θεσσαλονικιός.

Σε πια περιοχή;

Χαριλάου.

Αρειανός;

Έγινα Αρειανός λόγω Χαριλάου. Ξεκίνησα Ολυμπιακός λόγω του πατέρα, μετά Αεκτσής λόγω της πορείας της ΑΕΚ. Ποτέ, Νίκο μου, δεν ήμουν φανατικός. Μετά Χαρουλιώτης λόγω Χαριλάου. Δε μετανιώνω γιατί έζησα τις ωραίες εποχές με τον Γκάλη, όπου ένοιωσα αυτό το όμορφο οπαδικό συναίσθημα. Μετά πικράθηκα με κάτι ήττες, -γιατί ωραίο είναι να νικάς- όπως εκείνη η αξέχαστη ήττα από το ΠΑΟΚ στο μπάσκετ που κατέβηκαν όλοι κουρεμένοι στο γήπεδο και τελικά θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου: «Τι κάθεσαι και χαλιέσαι με αυτά τα πράγματα;». Και από τότε τέλος με τον συλλογικό αθλητισμό.

Πού πήγες σχολείο;

Χαριλάου, και γυμνάσιο και λύκειο.

Καλός μαθητής;

Καλός, είχα τα φόντα, αλλά με έφαγε η μουσική (γελάει).

Τα πρώτα χόμπι εκείνα τα χρόνια;

Μουσική και ταινίες. Θυμάμαι από μικρός στο χωριό ακόμη να ηχογραφώ με ένα μονοφωνικό κασετόφωνο Panasonic τις ταινίες της ΕΡΤ. The Prisoners, οι Αντίζηλοι, τέτοια πράγματα.

Θυμάσαι τον πρώτο δίσκο;

Βέβαια.

Ποιος ήταν;

Ο πρώτος, που αγόρασα αφού μάζεψα μάλιστα λεφτά για να τον πάρω, ήταν ένας δίσκος με μουσικά θέματα από ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Τιμή;

Έκανε 22 δραχμές. Αυτή ήταν η πρώτη αγορά. Εγώ θεωρώ όμως ως πρώτο μου συνειδητοποιημένο δίσκο τον κίτρινο των B-52s, τον πρώτο δίσκο τους. Tον αγόρασα εδώ στη Θεσσαλονίκη από ένα δισκάδικο στη Χαριλάου που το έλεγαν ABC.

Το πρώτο αγαπημένο σου συγκρότημα;

Madness και B-52s.

Από που ενημερωνόσουν μουσικά εκείνα τα χρόνια;

Από τους πειρατικούς σταθμούς και από το περιοδικό «Ποπ και Ροκ». Τα αληθινά διαμάντια όμως τα μάθαινα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές των Ζήλου, Δασκαλόπουλου και κάποια ασφαλώς και από το Γιάννη Πετρίδη.

Αυτά. Εδώ έχει ενδιαφέρον να σου πω πως ενημερώθηκα για την κυκλοφορία του πρώρου δίσκου των Depeche Mode. Είδα κριτική από τον Τέρενς Κουίκ στον «Ελληνικό Βορρά» για τον δίσκο των Depeche Mode. Δημοσιογραφικά, δηλαδή ενημερωνόμουν. Και από το μάτι.

Δηλαδή;

Με τραβούσε το εξώφυλλο. Και συνήθως έπεφτα μέσα.

Έζησες μουσικά τη δεκαετία του '80…

…Και είμαι ακόμη εκεί εντός εισαγωγικών (γελάει).

Ήταν μία αισιόδοξη και ενδιαφέρουσα δεκαετία: Πώς θα την χαρακτήριζες;

Για μένα είναι η χειρότερη και η καλύτερη εποχή για τη μουσική.

Γιατί;

Γιατί έγιναν τα καλύτερα και τα χειρότερα.

Τα καλύτερα;

Το καλό, γνήσιο new wave, οι καλοί synth pop η γέννηση της indie pop, η ανεξάρτητη σκηνή, oι Depeche Mode, οι New Order, οι Pet Shop Boys, οι Smiths και άλλα θρυλικά ονόματα των eighties.

Τα χειρότερα;

Europe, Bon Jovi, όλοι αυτοί οι μιζανπλί. Βέβαια σήμερα το αναιρώ αυτό γιατί τα πράγματα έχουν γίνει ακόμη πιο χάλια. Αυτοί είχαν τουλάχιστον μια νοσταλγία, αλλά ήταν και από εμφάνιση και από μουσική χάλια.

Η Θεσσαλονίκη πώς την έζησε αυτή τη δεκαετία;

Την έζησε καλά. Είχε καλή διασκέδαση, είχε από όλα. Και τα εμπορικά και τα ανεξάρτητα.

Μουσικά θα ήθελα τη γνώμη σου για την αγαπημένη σου δεκαετία. '70, '80 ή '90;

Eighties πάντα. Δεν το συζητώ. Τα Nineties τα έζησα και ως ακροατής, αλλά και ως έμπορος. Τότε δουλεύτηκαν τα πράγματα πιο πολύ, δουλεύτηκε ο ήχος, έγιναν όλα πιο επαγγελματικά. Για παράδειγμα οι Portishead, που είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα των Nineties, που δεν ξμπορείς να τους βρεις κάποιο ψεγάδι. αλλά δεν… Έγιναν όλα τέλεια και ωραία, αλλά η μουσική έχασε τον αυθορμητισμό της. Οι Orchestral Manouevres in the Dark το έχουν πει: Βγάλαμε αυτή τη μουσική στην αρχή, επειδή 'ισως δεν ξέραμε μουσική.

Το πιο επιδραστικό τραγούδι ποιο θα έλεγες ότι είναι;

Το Blue Monday των Νew Order

Γιατί;

Γιατί ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Εκεί που όλα είναι «να να να» έρχεται αυτό το πράγμα. Μπορώ να σου δώσω μια ολόκληρη συνέντευξη για τους Νew Order (γελάει). Δε θα ξεχάσω πώς το άκουσα πρώτη φορά. Είμαι Δευτέρα Λυκείου, είναι αργά το βράδυ, διαβάζω για το σχολείο Θρησκευτικά και ακούω την εκπομπή του Πετρίδη, ο οποίος έβαλε το Βlue Monday. Και έκανε μάλιστα και σαρκασμό. Λέει αυτό είναι το καινούργιο των Joy Division. Aυτός αντιπαθούσε το Italo, την ιταλική μορφή της χορευτικής μουσικής πάνω στην οποία βασιζόταν μεγάλο μέρος το Blue Monday. Το high energy που το καθιέρωσαν οι Ιταλοί. 

Το top-10 των πιο επιδραστικών δίσκων σου ποιο είναι;

Επειδή νομίζω ότι είναι απίστευτα «περιοριστική» η ερώτηση, γιατί θα έπρεπε να αναφερθώ σε τουλάχιστον άλλους 40 δίσκους, θα παραθέσω τελικά και μετά δυσκολίας μια 10αδα. Για την ακρίβεια και κλέβοντας θα αναφέρω μια 15αδα (γελάει) κάποιων albums και singles που πιστεύω ότι άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια και την επιρροή τους στον μουσικό χώρο του post punk, του new wave, του indie-alternative, της pop-rock και της electronic-dance μουσικής. Έχουμε και λέμε:

• Ramones-Ramones, album του 1976,
• Wire - Pink Flag/154, albums του 1977 και του 1979, John Foxx – Metamatic, album του 1981,
• Kraftwerk - Trans Europa Express/Computer welt, albums του 1977 και του 1981,
• Joy Division - Unknown Pleasures/Closer, albums του 1979 και του 1980,
• The Cure - Seventeen Seconds/Pornography, albums του 1980 και του 1982,
• Cocteau Twins – Garlands, album του 1982,
• Cybotron - Alleys Of Your Mind/Cosmic Cars, singles του 1981 και του 1982,
• New Order - Blue Monday, 12ιντσο του 1983 και
• το album των Smiths «The Smiths» του 1984.

Και το Βlue Monday έχει επηρεασμούς από πολλά πράγματα. Από Gloria Gaynor, από Gorgio Moroder. Mην ξεχνάμε ότι ο Βobby Orlando, ο παραγωγός των Pet Shop Boys, είναι ο Θεός της Ιtalo μουσικής. Αυτός δημιούργησε το pumping feeling. Το Βlue Monday έρχεται από ένα συγκρότημα που ήταν σκοτεινό και ξαφνικά βγάζει ένα τόσο pumping feeling κομμάτι. Το άκουσα με ακουστικά στο ραδιόφωνο και πραγματικά σοκάρομαι για το μπιτ του. Διάβασα ότι προέκυψε κατά λάθος, δοκιμάζοντας ένα νέο μηχάνημα, ένα drum machine και τους βγήκε. Δεν μπορούσα όμως να το βρω να το αγοράσω, γιατί δεν ήξερα πως να το ζητήσω. Μετά είδα στο «Ποπ και Ροκ» τη στήλη με τα ανεξάρτητα charts και είπα ότι αυτό θα είναι, ενώ το έπαιξε κατά λάθος ένα κλαμπ στη γειτονιά μου και έτσι έμαθα και τον τίτλο.

Depeche Mode. Πώς ξεκίνησε η σχέση προτίμησης;

Ήταν φθινόπωρο του 1981 και πήγαινα στην Α’ Λυκείου όταν ένας μεγαλύτερος και μουσικά πιο ψαγμένος φίλος στο λύκειο Χαριλάου μου χάρισε γραμμένη σε κασέτα την θρυλική new wave συλλογή «Some Bizzare Album» που την είχε προμηθευτεί νωρίτερα την ίδια χρονιά από τα κονέ του στην Αγγλία και στην οποία πρωτοεμφανίστηκαν και συμμετείχαν οι Depeche Mode με το «Photographic» σε μια πρώτη raw version εκτέλεση. Η επιτομή του «love at fist sight listening» (γελάει). Έτσι λίγους μήνες μετά με το που είδα το άλμπουμ να κοσμεί την βιτρίνα του συνοικιακού δισκοπωλείου ABC, με εκείνο το iconic εξώφυλλο με τον κύκνο το αγόρασα αστραπιαία. And the rest is history, που λένε.

Τους έχεις δει live. Ποια η καλύτερη συναυλία τους;

Τους έχω δει δύο φορές. Δε θέλω παραπάνω. Νοιώθω ευλογημένος που τους είδα στο Καλλιμάρμαρο το 85, στο «Rock in Athens». Δε θα ξεχάσω και τους πανκ που μπήκαν στο στάδιο μετά τα επεισόδια και ύστερα από την εντολή που είχε δώσει η Μελίνα Μερκούρη. Τότε όλοι είπαν ότι θα τους γιουχάρουν τους Depeche Mode, αλλά τελικά τους μάγεψαν και κάθισαν και τους άκουσαν. Έτσι την πλήρωσε μετά ο Βoy George (γελάει)

Πέραν των Depeche Mode και Νew Order χωρίς ποια άλλα συγκροτήματα δεν μπορείς να ζήσεις;

Pet Shop Boys, Mark Almond, Orchestral Manouevres in the Dark, Ultravox. Ακόμη μου τρώνε τα λεφτά και με ξεπαραδιάζουν (γελάει).

Mε τον Peter Hook των New Order έχεις και μία προσωπική σχέση, έτσι;

Όπως έχει με τους θαυμαστές του όταν γυρίζει όλο τον κόσμο. Είναι φιλικότατος, είναι down to earth, είναι καταπληκτικό άτομο. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έδειχνε στα νιάτα του. Ότι ήταν σνομπ και μπερδεμένος.

Από ελληνικά γκρουπ σου αρέσει κάτι;

Λίγα. Στα Nineties παραδόθηκα στην ελληνική indie pop σκηνή που έχει έδρα κυρίως την Αθήνα. Δε μου αρέσει ο ελληνικός στίχος. Επάνω που έχω τους δίσκους δε θα βρεις με τίποτα ελληνικό στίχο (γελάει). Μόνο ξένα.

Διαθέτεις μία πλούσια δισκοθήκη. Πόσοι δίσκοι;

Σύνολο 15.000. Από αυτά 9.000 είναι τα βινύλια και τα 12ιντσα, 3.000 τα singles και 3.000 τα CDs.

Πόσοι από αυτούς είναι δίσκοι των Νew Order;

Δε θα είναι 300;

Και Depeche Mode;

Μπορεί και παραπάνω (γελάει)

Xωρισμένους αλφαβητικά τους έχεις;

Όχι, ανά είδος, αλλά ξέρω που είναι τι (γελάει).

Τι αποτελεί τελικά η μουσική για σένα;

Η ζωή μου, ο αέρας μου. Ίσως και παραπάνω από αέρας Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι τη μουσική. Αυτό. Αυτό που θα ήθελα στο μέλλον μόνο είναι να έχω χρόνο να διαβάσω βιβλία.

Πως θα αυτοχαρακτηριζόσουν;

Ένας υγιής άρρωστος…

…Συλλέκτης;

Όχι, συλλέκτης. Μπορεί να υπερβάλλω σε πάρα πολλά, όπως το να μαζεύω διάφορα remix, αλλά όχι συλλέκτης.

Μετά το υγιής άρρωστος τι θα έβαζες; Φίλος της μουσικής;

Είμαι πάνω από φίλος της μουσικής. Λάτρης της μουσικής ίσως. Πιθανώς και κάτι παραπάνω…

…Λίγο junkie;

(Γελάει). Είμαι junkie, αλλά υγιές junkie της μουσικής. Υπάρχουν και ακόμη χειρότεροι. Υπάρχουν κάποιοι που αγοράζουν έναν δίσκο δύο φορές. Ένα δίσκο για να τον παίξουν και έναν για να τον έχουν σφραγισμένο. Άλλοι που έχουν αφυγραντήρες ή διπλά πλαστικά για να μη χαλούν τα εξώφυλλα.

Πόσο άλλαξε η μουσική βιομηχανία όλα αυτά τα χρόνια;

Πολύ. Για παράδειγμα ένας dj για να κάνει τη δουλειά του χρειάζεται πολλά λεφτά. Όταν ένα maxi single κοστίζει το λιγότερο 15 ευρώ για να κάνεις ένα set για να παίξεις χρειάζεται μια περιουσία. Τα λεφτά δε βγαίνουν με τα μεροκάματα που δίνονται. Έτσι το 99% των πελατών έχουν στραφεί στο digital με αποτέλεσμα να μην αγοράζουν δίσκους. Από την άλλη όσοι ακούν εναλλακτική μουσική ψωνίζουν όποτε μπορούν και όποτε θέλουν από το ίντερνετ. Έτσι και εγώ εδώ στο μαγαζί συνεχίζω μόνο με ειδικές παραγγελίες και δε φέρνω μαζικά δίσκους για να τους πουλήσω . Το σημαντικότερο δε είναι το εξής: ο κόσμος και της ηλικίας μου και οι νεότεροι ακούει τα πάντα. Δεν είναι σαν και εμάς που λέγαμε ότι εγώ θα ακούσω αυτό γιατί αυτό μόνο με συγκινεί. Ότι και να ήταν αυτό. Από synthpop ή BonJovi μέχρι χορευτική μουσική.

Τι αγοράζει ο κόσμος σήμερα;

Τα πάντα. Και πλέον αγοράζει βινύλιο διαδικτυακά.

Τα live είναι πια must των συγκροτημάτων. Πόσο σημαντικά είναι;

Πολύ. Μόνο live θέλει o κόσμος. Πάρε για παράδειγμα τουs Depeche, που έχουν τους πιο φανατικούς οπαδούς. Ακόμη είναι πολύ αγαπητοί στα ζωντανά. Βγήκε το νέο τους άλμπουμ που είναι διπλό και κάνει 55 ευρώ, χωρίς να είναι ούτε καν περιορισμένης κυκλοφορίας. Αν είναι limited edition τάδε χρώμα κοστίζει 65 ευρώ. Έβγαλαν το άλμπουμ και για πρώτη φορά στην ιστορία τους έβαλαν single μόνο βίντεο. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ.

Τι να περιμένουμε τα επόμενα χρόνια στη παγκόσμια μουσική σκηνή;

Δεν έχω αισιόδοξη πρόβλεψη. Όλο λέω ότι δε θα υπάρξουν χειρότερα και όμως χειροτερεύουν τα πράγματα στη μουσική. Όπως με τις ταινίες. Όταν βλέπω κάποια χάλια ταινία λέω ότι αυτή μετά από χρόνια θα μας φαίνεται καλή. Έτσι και με τους δίσκους.

Υπάρχει κάτι με το οποίο χαλαρώνεις;

Να μην έχω να κάνω τίποτα (γελάει). Και όταν ακούω ένα παλιό δίσκο.

Η σημερινή οικογένεια;

Τέσσερα μέλη. Όλες γυναίκες. Η Μαρία και οι δύο κοπελάρες. Η Στέλλα και η Τζένη.

Ακούν μουσική;

Ναι, έπιασε η σπορά. Ακούν μουσική.

Ίδια με εσένα;

Η μεγάλη ναι. Η Στέλλα μάλιστα έχει και συγκρότημα, το οποίο δοκιμάζεται και ως indie pop.

Πώς λέγεται;

Secret Postcards. Ο νονός ήμουν εγώ.

Η άλλη;

Είναι πιο mainstream, αλλά με όρια. Ακούει και Slowdive, θα ακούσει και Νew Order και Depeche Mode, αλλά πρoτιμά τους «The 1975», τους οποίους και είδε και live στο Βελιγράδι. Έχει δημιουργηθεί μια indie pop alternative την οποία εγώ δεν μπορώ να την ακούσω, αλλά είναι το indie της εποχής μας. Κάτι κάναμε ως γονείς. Μαζί με τη Μαρία.

Τελειώνουμε με την ερώτηση με το μαγικό ραβδί. Αν το είχες σε ποια συναυλία θα ήθελες να πας που την έχασες;

Οποιαδήποτε των Joy division. Από αυτές που πρόλαβαν να κάνουν πριν την αυτοκτονία του Ιan Curtis. Οποιαδήποτε. Επίσης οποιαδήποτε των Νew Order τα πρώτα τους χρόνια και πιο συγκεκριμένα την περίοδο 81 με 86 . Για να ζήσω αυτό το χάλι το μαύρο, το row και μη επαγγελματικό που έβγαζαν και ήταν ατόφιοι Νew Order. Και μια συναυλία των Kraftwerk πάλι στις αρχές του 80 προτού και αυτοί γίνουν αυτό το τυποποιημένο που παίζουν τώρα, το τελείως clean. Tουλάχιστον πρόλαβα και είδα τους Depeche Mode στο Καλλιμάρμαρο το 85 που θα ήταν η τέταρτη συναυλία που θα έλεγα. Έτσι παραμένουμε στα τρία που είπαμε.

Πηγή