Η Μικρή Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Άγιο Γεώργιο

Τη Δευτέρα 7 Αυγούστου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων μετέβη στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην τοπική κοινότητα του Αγίου Γεωργίου Δοβράς Βεροίας, όπου χοροστάτησε στον Εσπερινό της εορτής του Αγίου Καλλινίκου Επισκόπου Εδέσσης και στη Μικρή Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι, λάμπρυ­νον, Παρθένε, τό ζοφερόν τῆς ἀγνοί­ας διώκουσα».

Χθές ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑόρ­τασε τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώ­σεως τοῦ Κυρίου μας στό ὄρος Θαβώρ, ἐκεῖ ὅπου οἱ τρεῖς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, ἀξιώθηκαν νά δοῦν τόν Χριστό νά ἀποκαλύπτει τή θεία του φύση, ἀξιώθηκαν νά δοῦν τό φῶς τῆς Θεότητος νά καταυγάζει τόν Διδάσκαλό τους, ἀλλά καί νά φωτίζει καί τούς ἴδιους. Καί νά εἶναι τόσο λαμπρό καί τόσο ἐκτυ­φλωτικά φωτεινό, ὥστε τά χοϊκά τους μάτια νά μήν ἀντέχουν τή λάμψη του καί νά καλύπτουν τά πρόσωπά τους.

Αὐτό τό θεῖο καί ἄκτιστο φῶς, τό ὁποῖο εἶδαν οἱ μαθητές τοῦ Χρι­στοῦ πού βρέθηκαν μαζί του στό ὄρος Θαβώρ κατά τή Μεταμόρ­φω­σή του, ἀξιώνει ὁ Χριστός νά δοῦν καί οἱ ἐκλεκτοί δοῦλοι του, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν καθαρά τά μάτια καί τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ὥστε νά μπορέσουν νά τό δοῦν. Ἀξιώνει ὁ Χριστός νά δοῦν αὐτό τό φῶς ἐκεῖνοι, τούς ὁποίους μακαρί­ζει «ὅτι τόν Θεόν ὄψονται», ὅτι θά δοῦν δηλαδή τόν Θεό.

Καί ποιοί εἶναι ἐκεῖνοι πού θά ἀξιωθοῦν τή μεγάλη αὐτή τιμή;

Εἶναι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ. «Μα­κάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐ­τοί τόν Θεόν ὄψονται», λέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύ­ριός μας.

Καθαρή καί στήν καρδιά καί στήν ψυχή καί στό σῶμα ὑπῆρξε ἡ Ὑπε­ραγία Θεοτόκος καί μάλιστα «κα­θα­ρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν», ὅπως ψάλλουμε κάθε ἀπόγευμα αὐτές τίς ἡμέρες τοῦ Δεκαπενταυ­γούστου, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀφιερω­μένες στήν Παναγία μας. Ἦταν ἀπο­λύτως καθαρή χάρη καί στόν προσωπικό της ἀγώνα ἀλλά καί στή χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύμα­τος πού τήν εἶχε καταστήσει καθαρώ­τατο δοχεῖο του, γιά νά ἐνοικήσει σέ Αὐτήν ὁ Θεός.

Γι᾽ αὐτό καί ἀξιώθηκε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὄχι μόνο νά δεῖ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, ἀλλά καί νά τόν κυοφορήσει στά σπλάγχνα της καί νά τόν κρατήσει στή μητρι­κή της ἀγκάλη.

Καί ἀκόμη ἀξιώθηκε νά γίνει καί αὐτή μέ τή χάρη τοῦ Υἱοῦ της πλή­ρης τοῦ θείου φωτός καί νά γνω­ρί­σει καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλον ἄν­θρωπο, καλύτερα καί ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους, τόν Θεό.

Ἀκτίνες αὐτοῦ τοῦ θείου φωτός, τό ὁποῖο εἶχε λάβει ἡ Ὑπεραγία Θεο­τό­κος, ζητᾶ ὁ ἱερός ὑμνογρά­φος καί μαζί του καί ἐμεῖς νά μᾶς χαρίσει ἡ Παναγία μας, γιά νά φω­τίσει μέ αὐτό τό σκοτάδι τῆς ἀγνοί­ας μας.

Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει νά φωτίσει μέ τή χάρη της τήν ψυχή μας καί τή ζωή μας καί νά διαλύσει τό σκοτάδι καί τίς σκιές πού δη­μιουργεῖ ἡ ἁμαρτία, ἡ κακία, τά πά­θη, οἱ ἀδυναμίες καί τά ἐλαττώ­μα­τα στήν ψυχή μας.

Γιατί τί εἶναι σκοτάδι; Εἶναι αὐτό ἀπό τό ὁποῖο λείπει τό φῶς. Καί τό φῶς τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι τά τεχνητά φῶτα πού λάμπουν καί μᾶς φωτί­ζουν, διότι αὐτά, ὅσο καί ἄν λάμ­πουν, δέν μποροῦν νά φωτίσουν τόν νοῦ καί τήν ψυχή μας. Τό φῶς τοῦ νοῦ καί τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ Χριστός, πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου.

Ὅλοι μας ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τίς ἀκτίνες τοῦ θείου φωτός πού προσ­φέρει ἡ Παναγία μας, γιατί δέν ὑπάρχει κανένας ἄνθρωπος πού νά μήν ἔχει, ἄλλος περισσότερο καί ἄλλος λιγότερο, σκοτάδι στήν ψυχή του, τό ὁποῖο ἀποδιώκει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καί τό φυσικό φῶς ἀποδιώκει τό σκοτάδι.

Καί αὐτό τό φῶς δέν ἀπομακρύνει μόνο τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν ἀπό τήν ψυχή μας, ἀλλά καί τήν θεραπεύει, καί μᾶς βοη­θᾶ νά δοῦμε ποιός εἶναι ὁ δρό­μος πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε, ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ μέ τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά ἐναρ­μονίσουμε τή ζωή μας, ὅπως ἔκανε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κατά τήν ἐπίγεια ζωή της.

Αὐτό τό φῶς ὅμως βοηθᾶ συγχρό­νως τήν ψυχή νά προοδεύει πνευ­μα­τικά, νά αἰσθάνεται τή χαρά τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μέσα της καί τῆς ἐπικοινωνίας της μαζί του καί νά ἐπιδιώκει τήν ἕνωσή της μέ τόν Χριστό.

Ἄς παρακαλοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τήν Παναγία μας ὄχι μόνο σήμερα ἀλλά καί καθημερινά, νά μᾶς λαμπρύνει μέ τίς ἀκτίνες τοῦ θείου φωτός καί νά καταυγάζει μέ αὐτό τήν ψυ­χή μας, ὥστε νά μποροῦμε νά φωτίζουμε καί ἐμεῖς μέ τή σειρά μας, ὁ καθένας μας ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις του, τούς ἀνθρώπους καί τόν κόσμο γύρω μας, πού ἔχουν ἀνάγκη τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, προ­κειμένου νά ἀπαλ­λα­γοῦν ἀπό τόν ζόφο τῆς ἀγνοίας καί τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος δυστυχῶς κυριαρχεῖ καί στίς ἡμέρες μας, γιά νά ζοῦμε κοντά στόν Χριστό καί μέ τή βοήθεια καί τή χάρη τῆς Παναγίας μας νά κερ­δίσουμε τήν αἰώνιο ζωή, ἐκεῖ ὅπου τό φῶς τοῦ Χριστοῦ θά καταυγάζει τούς πάντες.

Διότι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγει «τί ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» Ἐμεῖς πρέπει νά ἐργαζόμεθα γι᾽ αὐτόν τόν σκοπό. Ὄχι γιά νά κερδίσουμε αὐτόν τόν κόσμο. Καί νά τόν κερδίσουμε, κάποια ἡμέρα θά τόν χάσουμε. Κανείς δέν πῆρε μαζί του μήτε τά πλούτη, μήτε τίς δόξες, μήτε τίς τιμές. Τίποτε. Ὅλα θά μείνουν ἐδῶ. Ἐκεῖνο πού θά μᾶς ἀκολουθήσει θά εἶναι τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, θά εἶναι ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού εὔχομαι διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά μᾶς φωτίζει ὅλους.

Ἄς καταφεύγουμε σέ Ἐκείνη ἰδιαίτερα τήν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου ἀλλά καί σέ ὅλη μας τή ζωή».