Η εορτή του Αγίου Νικάνορος στην Αγκαθιά

Τη Δευτέρα 7 Αυγούστου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Αγκαθιάς επί τη εορτή του Αγίου Νικάνορος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: 

«Ὡς ἔνσαρκος ἄγγελος πολιτευ­θείς ἐπί γῆς τῆς νίκης τόν στέ­φα­νον ἐν οὐρανοῖς ἐκ Θεοῦ πα­ρέ­λα­βες, Ὅσιε».

Στή χορεία τῶν με­γά­λων ἀσκη­τῶν, τῶν ὁ­σίων καί θεοφόρων πα­τέ­ρων πού ἔζησαν καί ἁγίασαν στήν περιοχή μας ἀνήκει καί ὁ ἑορ­ταζόμενος σήμερα ἅ­γι­ος προστά­της τῆς ἐνο­ρίας, ὁ ἅγιος Νικά­νωρ ὁ ἱδρυτής τῆς Μο­νῆς τοῦ ὄρους Καλ­λι­στράτου.

Τά πλούτη καί τά ἀγαθά τοῦ κόσμου δέν εἵλκυσαν ποτέ τήν ψυχή του, ἡ ὁποία ἀπό τή νεανική του ἡλικία ἦταν στραμμένη πρός τόν Χριστό, τόν ὁποῖο ἀγαποῦσε καί στόν ὁποῖον ἐπιθυμοῦσε νά ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά. Γι᾽ αὐτό καί δέν δυσκολεύθηκε, ὅπως ὁ νεανίσκος τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελίου, ὅταν αἰσθάνθηκε μέ­σα του τήν κλήση τοῦ Θεοῦ, νά διανείμει ὁλό­κλη­ρη τήν πε­ρι­ουσία τῶν γο­νέων του στούς φτωχούς καί νά ἀποσυρ­θεῖ ἀρχικά σέ ἕνα μο­ναστήρι τῆς Θεσσα­λο­νί­κης γιά νά ζήσει ἐκεῖ μέ αὐ­στηρή ἄσκηση, διαρκῆ νηστεία καί προ­­σευχή.

Σύντομα ἡ ἄσκησή του ἀπέδωσε καρπούς πνευματικούς, ὅμως ὁ ὅσιος Νικάνωρ ποθοῦσε ἀκόμη περισσότερο τόν Χριστό, ποθοῦσε νά βρίσκεται μόνος μόνῳ Θεῷ καί γι᾽ αὐτό δέν συγκινήθηκε οὔτε πα­ρα­σύρθη­κε ἀπό τήν ἀγάπη καί τόν θαυ­μα­σμό τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητά του,  οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νά τόν ἐκλέξουν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.

Ἔτσι ἀποφάσισε νά ἐγκα­τα­λείψει γιά δεύτερη φορά τά πάντα καί νά ἀναζητήσει τήν ἡσυ­χία, ἡ ὁποία εἶναι προϋπόθεση τῆς ἀπολύτου ἀφοσιώσεως στόν Θεό καί τῆς ἑνώ­σεως μαζί του.

Ἀναζητώντας ἕναν ἥσυχο τόπο ἔφθασε ὁ ἅγιος Νικάνορας καί στίς ὄχθες τοῦ Ἀλιάκμονα, ὅπου ἐγκα­ταβίωσε γιά ἕνα διάστημα στή Σκήτη τῆς Βεροίας, καί στή συνέ­χεια ποθώντας ἀκόμη περισσότερη μόνωση καί ἡσυχία, προχώρησε  πρός τό Καλλί­στρα­το ὄρος, ὅπου τελικά ἐγκαταστάθηκε καί ἀνή­γειρε τή Μονή τῆς Μεταμορφώ­σεως τοῦ Χριστοῦ στό σημεῖο πού βρῆκε τήν εἰκόνα της καθ᾽ ὑπό­δει­ξη τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖ ἔζησε μέχρι τήν κοίμησή του, ἀγωνιζόμενος νά μεταμορφώ­σει μέ τήν ἄσκηση, τή νηστεία καί τήν προσευχή τόν ἑαυτό του, καί ἀξιώθηκε νά ζήσει ὄντως τή δική του προσωπική μεταμόρφωση, ὥστε δικαίως ὁ ἱερός ὑμνογράφος νά τόν ἀποκαλεῖ ἔνσαρκο ἄγγελο, ὅπως ἀποκαλεῖ καί τόν προφήτη Ἠλία, ἕναν ἀπό τούς δύο παρόντες κατά τή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας προφῆτες.

Αὐτόν τόν ἔνσαρκο ἄγ­­­γελο τιμοῦ­με καί ἐ­μεῖς σήμερα ἐδῶ στήν ἐνο­ρία σας, καί αὐτόν προ­βάλ­λει ἡ Ἐκ­κλησία μας ὡς πρότυπο καί παρά­δειγ­μα ζωῆς γιά ὅλους μας. Αὐτό βεβαίως δέν ση­μαί­νει ὅτι πρέπει νά βα­δίσουμε ὅλοι τόν δρό­μο πού βάδισε ὁ ὅ­σιος Νι­κάνωρ, τόν δρό­μο τῆς ἀποκλειστικῆς ἀφιε­ρώ­­σεως στόν Θεό, γιά νά φθάσουμε στή σωτηρία, διότι γιά νά τόν βαδί­σου­με πρέπει νά ἔχουμε τήν κλήση καί τίς πνευ­μα­τικές δυ­να­τότητες πού εἶχε ἐκεῖ­­νος, καθώς «οὐ πά­ν­τες χω­ροῦσι».  Ἄν ὅμως δέν μπο­ροῦ­με νά φθάσουμε στά ὕψη τῆς ἁγιό­τητος στά ὁ­ποῖα ἀνέβη ὁ ὅσιος Νικά­νωρ, μποροῦμε νά ἐμπνευ­σθοῦ­με ἀπό τή ζωή του καί νά μιμη­θοῦμε στό μέτρο τῶν δι­κῶν μας δυ­νατο­τή­των τίς δικές του προ­σπά­θειες καί τούς δι­κούς του ἀγῶ­νες.

Μποροῦμε καί πρέπει νά προσπα­θήσουμε νά ἀπε­ξαρ­τηθοῦμε ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά. Ὁ Θεός δέν μᾶς ζητᾶ νά τά ἀρ­νη­θοῦμε ἤ νά τά ἐγ­κα­τα­λεί­ψουμε, ἐφόσον ζοῦ­­­με στόν κό­σμο, ἀλ­λά μᾶς ζητᾶ νά μήν εἶναι αὐτά πρώτιστη προ­τε­ραι­ό­τητά μας, νά μήν εἶναι ἡ ἀπό­­κτη­σή τους ὁ μόνος σκο­πός τῆς ζωῆς μας, νά μήν εἶναι ἡ μόνη μας μέρι­μνα ἡ αὔξησή τους. Για­τί βλέπουμε ποῦ ὁδηγεῖ ἡ προ­σκόλληση στά ὑλι­κά ἀγαθά. Τό βλέπουμε μέ­σα στό εὐαγγέλιο, στό πα­­ράδειγμα τοῦ ἐνα­ρέτου κατά τά λοιπά νεα­νίου, πού προανέ­φε­ρα, ὁ ὁποῖος ἔχα­σε τήν εὐκαιρία νά ἀκο­λουθήσει τόν Χριστό, για­­τί δέν μποροῦσε νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν πλοῦτο του. Τό βλέπου­με καί στό παράδειγμα τοῦ ἄφρονος πλου­σίου τῆς εὐαγγελικῆς παρα­βο­λῆς.

Ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία μας δέν θεωροῦν τά ὑλικά ἀγαθά κατα­κριτέα καί ἀπορριπτέα, ἄλλω­στε καί αὐτά ὁ Θεός μᾶς τά δίδει, μᾶς διδάσκουν ὅμως ὅτι δέν θά πρέπει νά μπαί­νουν ποτέ πάνω ἀπό τήν ψυχή μας καί τίς ἀνάγκες της, δέν θά πρέπει νά προ­ηγοῦνται ποτέ τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης μας πρός αὐ­τόν, γιατί τό­τε μᾶς ὁδηγοῦν στήν καταστροφή. Καί δέν ὑπάρχει τραγικότερη κα­τάληξη τῆς ζωῆς μας ἀπό αὐτή τήν κατα­στρο­­φή, διότι, ὅπως εἶπε καί ὁ Χριστός, «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρω­πον ἐάν κερ­δήσῃ τόν κό­σμον ὅλον καί ζη­μι­ω­­θῇ τήν ψυχήν αὐ­τοῦ;»

Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, καί ἄς μιμηθοῦμε τό παρά­δειγ­μα τοῦ ἑορ­ταζο­μέ­νου καί τιμωμένου σή­μερα ὁσίου Νικάνορος, ὥστε διά τῶν πρεσβει­ῶν του νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς τῆς σωτηρίας καί τῆς βασι­λείας τῶν οὐρανῶν, τήν ὁποία ἀπολ­αμβάνει ὁ ὅσιος κοντά στόν μεταμορ­φω­θέντα Κύριό μας».