Γράφει ο Νικόλαος Τσιαμούρας
Ένα νησί γαλήνιο, κατάφυτο από πεύκα, αμμουδερές παραλίες και απόκρημνες ακτές. Το νησί στολίζεται από νεοκλασικά κτίρια , πολύχρωμους κήπους, παραδοσιακά καφενεία και μοντέρνες καφετέριες. Ο Πόρος κατοικείται από την εποχή του Ορείχαλκου.
Οι τάφοι στο νησί χρονολογούνται από τη Μυκηναϊκή περίοδο και τα ανθρώπινα κτίσματα υπάρχουν σε αυτό τουλάχιστον από το 1000 π.Χ. O Πόρος είναι στην ουσία δυο νησιά. Το ένα λεγόταν Σφαιρία από τον Σφαίρο, ηνίοχο του άρματος του Πέλοπα, ο οποίος όταν πέθανε τάφηκε στο ένα νησί. Το άλλο νησί ήταν η Καλαυρία και ονομάστηκε έτσι επειδή είχε καλή αύρα.
Τα δυο νησάκια γίνανε ένα και ονομάστηκαν Πόρος γιατί εκεί υπάρχει ένας μικρός πόρος, ένα πέρασμα δηλαδή που χωρίζει το νησί από το Γαλατά. Εδώ το 322 π.Χ. ο μεγάλος ρήτορας Δημοσθένης δηλητηριάστηκε με κώνειο, αφού διέφυγε τη σύλληψη από τον κυβερνήτη της Μακεδονίας Αντίπατρο.
Απαραίτητη η βουτιά στις καταγάλανες παραλίες του νησιού. Στον Ρώσικο ναύσταθμο που μοιάζει με θεατρικό σκηνικό και απολαυστικό κολύμπι στις παραλίες ,Κανάλι, Ασκέλι, Μοναστήρι, Βαγωνιά κ.α.
Και να μην ξεχάσετε μια βόλτα απέναντι στο Λεμονοδάσος αξίζει, ιδιαίτερα την Άνοιξη. Πατρίδα του Αλέξανδρου Κοριζή (1885 – 1941 ), του μοναδικού Ποριώτη που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας, σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη χρονική συγκυρία για τη χώρα.
Στις αρχές του 1941, διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας για μόνο 80 ημέρες , από τον θάνατο του Μεταξά μέχρι και την 12 η ημέρα της γερμανικής εισβολής. Χαρακτηρίσθηκε πρωθυπουργός του δεύτερου «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και έμεινε στην ιστορία και από το τραγικό τέλος της ζωής του. Στις 12 Απριλίου 1941, δώδεκα ημέρες μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής και ενώ μαίνονταν οι μάχες, ο Κοριζής συμμετείχε σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Ακολούθησε κατά ιδίαν συνομιλία με τον βασιλιά Γεώργιο. Το τι ειπώθηκε ακριβώς σε αυτήν τη συνομιλία δεν έγινε ποτέ γνωστό. Αποχώρησε συντετριμμένος και αργότερα, το ίδιο βράδυ, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του με 2 σφαίρες στην καρδιά, 2 σφαίρες…! Ο θάνατος του αποδόθηκε σε αυτοκτονία!
Την νύχτα τα μπαράκια σας καλούν για όμορφες νησιώτικες βραδιές , με φόντο τα όμορφα νεοκλασικά κτίρια από τη μια πλευρά και τα νωχελικά λικνίσματα των ιστιοπλοϊκών από την άλλη. Απέναντι η Πελοπόννησος, «βλέπεις» το κανάλι που σε μεταφέρει με βάρκα στον Γαλατά Τροιζινίας και τη μαγευτική οροσειρά της κοιμωμένης.
Βυθιζόμαστε στο μεγάλο κύμα του χρόνου, της φύσης, του μύθου και της ιστορίας. Εδώ στο νησί περνάμε από το κοσμικό στο θείο, από τη φτώχεια στον πλούτο του πνεύματος. Στον Πόρο επιστρέφουμε στον πραγματικό μας εαυτό και αναζωογονούμαστε.
Οι άνθρωποι, η κουλτούρα, η ομορφιά , η φιλοξενία, η γαλήνη μας ταξιδεύουν σε άλλη διάσταση, μας προσφέρουν έναν τρόπο για να φθάσουμε κάπου καλύτερα από τον γεμάτο άγχος σύγχρονο κόσμο μας. Σάββατο , απομεσήμερο και η δροσιά της θάλασσας πήρε την κούραση του ταξιδιού, σαν χάδι.
Οι τάφοι στο νησί χρονολογούνται από τη Μυκηναϊκή περίοδο και τα ανθρώπινα κτίσματα υπάρχουν σε αυτό τουλάχιστον από το 1000 π.Χ. O Πόρος είναι στην ουσία δυο νησιά. Το ένα λεγόταν Σφαιρία από τον Σφαίρο, ηνίοχο του άρματος του Πέλοπα, ο οποίος όταν πέθανε τάφηκε στο ένα νησί. Το άλλο νησί ήταν η Καλαυρία και ονομάστηκε έτσι επειδή είχε καλή αύρα.
Τα δυο νησάκια γίνανε ένα και ονομάστηκαν Πόρος γιατί εκεί υπάρχει ένας μικρός πόρος, ένα πέρασμα δηλαδή που χωρίζει το νησί από το Γαλατά. Εδώ το 322 π.Χ. ο μεγάλος ρήτορας Δημοσθένης δηλητηριάστηκε με κώνειο, αφού διέφυγε τη σύλληψη από τον κυβερνήτη της Μακεδονίας Αντίπατρο.
Η πρωτεύουσα Χώρα με τη νεοκλασική της γοητεία. Το Ρολόι, σήμα κατατεθέν της θαλασσινής πολιτείας από το 1927. Στενά ανηφορικά δρομάκια που σε οδηγούν στις παραδοσιακές γειτονιές, ιδανικά για τους ρομαντικούς. Και μαζί το λιμάνι της, όπου λικνίζονται τα ιστιοφόρα και τα ιστιοπλοϊκά και που σε «ανοίγουν» τη διάθεση για ένα μεζέ με ουζάκι, καφέ ή ποτό.
Απαραίτητη η βουτιά στις καταγάλανες παραλίες του νησιού. Στον Ρώσικο ναύσταθμο που μοιάζει με θεατρικό σκηνικό και απολαυστικό κολύμπι στις παραλίες ,Κανάλι, Ασκέλι, Μοναστήρι, Βαγωνιά κ.α.
Και να μην ξεχάσετε μια βόλτα απέναντι στο Λεμονοδάσος αξίζει, ιδιαίτερα την Άνοιξη. Πατρίδα του Αλέξανδρου Κοριζή (1885 – 1941 ), του μοναδικού Ποριώτη που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας, σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη χρονική συγκυρία για τη χώρα.
Στις αρχές του 1941, διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας για μόνο 80 ημέρες , από τον θάνατο του Μεταξά μέχρι και την 12 η ημέρα της γερμανικής εισβολής. Χαρακτηρίσθηκε πρωθυπουργός του δεύτερου «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και έμεινε στην ιστορία και από το τραγικό τέλος της ζωής του. Στις 12 Απριλίου 1941, δώδεκα ημέρες μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής και ενώ μαίνονταν οι μάχες, ο Κοριζής συμμετείχε σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Ακολούθησε κατά ιδίαν συνομιλία με τον βασιλιά Γεώργιο. Το τι ειπώθηκε ακριβώς σε αυτήν τη συνομιλία δεν έγινε ποτέ γνωστό. Αποχώρησε συντετριμμένος και αργότερα, το ίδιο βράδυ, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του με 2 σφαίρες στην καρδιά, 2 σφαίρες…! Ο θάνατος του αποδόθηκε σε αυτοκτονία!
Την νύχτα τα μπαράκια σας καλούν για όμορφες νησιώτικες βραδιές , με φόντο τα όμορφα νεοκλασικά κτίρια από τη μια πλευρά και τα νωχελικά λικνίσματα των ιστιοπλοϊκών από την άλλη. Απέναντι η Πελοπόννησος, «βλέπεις» το κανάλι που σε μεταφέρει με βάρκα στον Γαλατά Τροιζινίας και τη μαγευτική οροσειρά της κοιμωμένης.
Βυθιζόμαστε στο μεγάλο κύμα του χρόνου, της φύσης, του μύθου και της ιστορίας. Εδώ στο νησί περνάμε από το κοσμικό στο θείο, από τη φτώχεια στον πλούτο του πνεύματος. Στον Πόρο επιστρέφουμε στον πραγματικό μας εαυτό και αναζωογονούμαστε.
Οι άνθρωποι, η κουλτούρα, η ομορφιά , η φιλοξενία, η γαλήνη μας ταξιδεύουν σε άλλη διάσταση, μας προσφέρουν έναν τρόπο για να φθάσουμε κάπου καλύτερα από τον γεμάτο άγχος σύγχρονο κόσμο μας. Σάββατο , απομεσήμερο και η δροσιά της θάλασσας πήρε την κούραση του ταξιδιού, σαν χάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.