Road Trip στη Χαλκιδική - Μια ξεχωριστή, οδική διαδρομή

Mια εκδρομή που σχεδιαζόταν καιρό, σε έναν πολυσυλλεκτικό προορισμό. Η Χαλκιδική των δυνατών ταξιδιωτικών συγκινήσεων, των πολύχρωμων

διαδρομών, της μοναδικής κουζίνας και των φιλόξενων ανθρώπων ήταν η αφετηρία των εκδρομών του φετινού καλοκαιριού.

Σε εποχές ακριβών καυσίμων και διοδίων, μάλλον η πιο συμφέρουσα επιλογή για να ταξιδέψει κανείς στη Χαλκιδική από την Αθήνα, ακόμα και αν διαθέτει ιδιόκτητο αυτοκίνητο, είναι η αεροπορική πτήση και η ενοικίαση αυτοκινήτου. Στο δεύτερο, η λύση δόθηκε από την Αvis. Στο Avis.gr βρήκαμε το αυτοκίνητο που ψάχναμε: αρκετά στιβαρό και άνετο για να μπορεί να μετακινηθούν με αυτό τέσσερα άτομα και να μας μεταφέρει στο δύσκολο οδικό δίκτυο της Χαλκιδικής και ιδιαιτέρως οικονομικό στην κατανάλωση, για να μην «αναστενάζουμε» από απόγνωση κάθε φορά που πρέπει να βάλουμε καύσιμα.

Το ευγενέστατο προσωπικό στο σταθμό της Avis στο αεροδρόμιο Μακεδονία μάς παρέδωσε τα κλειδιά του οχήματος την προγραμματισμένη ώρα και ενημέρωσε για όλα όσα χρειαζόταν να γνωρίζουμε γι’αυτό.

Κι, έτσι, ξεκινήσαμε με προορισμό μας την Χαλκιδική. Το κατάλυμα που επιλέξαμε για την πρώτη ημέρα παραμονής μας βρισκόταν στο Πευκοχώρι. Έναν, μάλλον, πολύ γνωστό παραθεριστικό προορισμό στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Δεν είναι high season, επομένως, ακόμα δεν γίνεται το αδιαχώρητο που συνήθως επικρατεί στις παραλίες της περιοχής.

Ξεχωρίζουμε τον Γλαρόκαβο. Οι Θεσσαλονικείς αποκαλούν την παραλία αυτή «Γαλάζια Λίμνη» λόγω του ιδιαίτερου σχηματισμού της και του χρώματός της και ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι υπερβολικός. Επισκεφθήκαμε την παραλία καθημερινή, κι έτσι, βρήκαμε εύκολα χώρο για απομόνωση. Τα Σαββατοκύριακα του Ιουλίου και του Αυγούστου αυτό δεν θα μπορούσε να καταστεί εύκολα εφικτό μιας και επικρατεί το αδιαχώρητο.

Στη Νέα Φώκαια

Την επόμενη ημέρα, επισκεφτήκαμε το πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό της Νέας Φώκαιας. Αν και είναι από τα νεότερα χωριά της Κασσάνδρας, καθώς ιδρύθηκε από Μικρασιάτες πρόσφυγες, ως τόπος έχει να επιδείξει μεγάλη ιστορία ήδη από την αρχαιότητα.

Σημερινό «trademark» του χωριού είναι ο βυζαντινός πύργος που πιθανότατα χτίστηκε λίγες δεκαετίες πριν την οριστική πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Στον Πύργο το 1821 είχε εγκατεστημένο το στρατηγείο του ο αρχηγός της επανάστασης στη Χαλκιδική Εμμανουήλ Παπάς.

Η πλούσια ιστορική κληρονομιά είναι παρούσα σε ένα μεγάλο κομμάτι της Χαλκιδικής. Δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή στο μη «ειδικό μάτι», καθώς τον πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ έχει η φύση και πιο συγκεκριμένα, οι εκπληκτικές και απέραντες αμμουδερές παραλίες -τουριστικά αξιοποιημένες και μη- οι οποίες είναι αυτές που φέρνουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τις χώρες των Βαλκανίων και όχι μόνο εδώ. Εμείς, συνηθισμένοι στα πολύ λιγότερο πράσινα νησιά των Κυκλάδων και γενικότερα στους προορισμούς της νότιας Ελλάδας, εκτιμήσαμε (ίσως και περισσότερο) την βλάστηση που είναι πανταχού παρούσα σε όλο τον νομό. Όπου κι αν σταματήσαμε για κολύμπι, για φαγητό ή απλά για να κάνουμε μία βόλτα, βλέπαμε δέντρα.

Υπάρχει και εδώ Λαγονήσι

Τις επόμενες μέρες της όμορφης αυτής εκδρομής, είχαμε ως βάση μας τον Άγιο Νικόλαο. Ένα χωριό στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Η Σιθωνία, σίγουρα δεν είναι τόσο τουριστικά ανεπτυγμένη όσο η Κασσάνδρα, και αυτό μέχρι πρότινος την έκανε να έχει και σχετικά «άγνωστα» στους πολλούς μέρη.

Αυτό σταδιακά άλλαξε. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Σιθωνία υπάρχει παραλία με το όνομα «κρυφός παράδεισος», η οποία, βέβαια, φαίνεται ότι πλέον δεν είναι πια τόσο «κρυφή», μιας και δεκάδες άνθρωποι μας την ανέφεραν.

Άλλη μια τέτοια παραλία είναι το Λαγονήσι. Όπως και το γνωστό τουριστικό θέρετρο της Αττικής, δεν πρόκειται για νησί, αλλά για μια ακτή η οποία «βλέπει» στον Σιγγιτικό Κόλπο, διαθέτοντας υπέροχα νερά σε διάφορες αποχρώσεις του γαλάζιου και του πράσινου, άμμο με «χρυσαφένια» αίσθηση κι ένα γραφικό νησάκι στα ανοιχτά.

Επόμενη στάση μας ήταν το Πόρτο Κουφό. Ένα ψαροχώρι με ένα μικρό λιμάνι στο οποίο αξίζει να έρθει κανείς ακόμα και αν δεν σκοπεύει να κολυμπήσει. Οι ντόπιοι μάς το πρότειναν ως μια must στάση για ψαροφάγους και φίλους των θαλασσινών και δεν είχαν άδικο.

Η Χαλκιδική των εναλλακτικών διαδρομών

Τις δύο τελευταίες ημέρες της παραμονής μας στην όμορφη Χαλκιδική, επιλέξαμε ως βάση μας την Oλυμπιάδα. Ήταν μια ευκαιρία για να γνωρίσουμε την «εναλλακτική Χαλκιδική» με τις υπέροχες περιπατητικές διαδρομές και την πλούσια μεταλλευτική ιστορία.

Το ότι επιλέξαμε την Χαλκιδική ως προορισμό μας δεν σημαίνει ότι δεν μπήκαμε σε πλοίο. Οδηγούμε από το κατάλυμά μας στην Τρυπητή, τον παραθαλάσσιο οικισμό ο οποίος βρίσκεται στις αρχές του τρίτου ποδιού της Χαλκιδικής, λίγο πριν τα όρια του Αγίου Όρους. Η παραλία της Τρυπητής δεν είναι κακή αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που οδηγήσαμε έως εδώ. Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε σκιερό σημείο και μπαίνουμε στο καραβάκι. Σε περίπου 15 λεπτά βρισκόμαστε στο νησί της Αμμουλιανής: το μοναδικό κατοικημένο νησάκι της Χαλκιδικής.

Ήρθαμε για να κολυμπήσουμε στις Αλυκές, την πιο γνωστή και μάλλον πιο όμορφη παραλία του νησιού. Διαθέτει ψιλή, χρυσαφένια άμμο και η έννοια «απόλυτο γαλάζιο» δεν είναι σχήμα λόγου για τα νερά της. Ένα κομμάτι της είναι οργανωμένο, αλλά εμείς ήρθαμε με τον δικό μας εξοπλισμό και υπήρχε αρκετός ελεύθερος χώρος για να τον αξιοποιήσουμε.

Την μέρα που κολυμπήσαμε στα υπέροχα νερά των Αλυκών, η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή οπότε βλέπαμε έως τις απέναντι ακτές της Σιθωνίας. Ήταν μια εικόνα που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο μια υπέροχη εκδρομή.

Στο καραβάκι και μετά, οδηγώντας προς το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, είχαμε αυτή την μελαγχολία που σε πιάνει όταν το ταξίδι τελειώνει. Σίγουρα, θα προσπαθήσουμε να ξανάρθουμε στη Χαλκιδική το φθινόπωρο για να δούμε και το όμορφο ορεινό κομμάτι της, με το δάσος του Χολομώντα και την Αρναία, με την εκπληκτικής ομορφιάς παραδοσιακή μακεδονίτικη αρχιτεκτονική. Άλλωστε, μία μικρή γεύση από αυτή την αρχοντική όψη της Χαλκιδικής πήραμε και σε αυτό το ταξίδι, όταν περάσαμε από τον πετρόχτιστο, παλιό οικισμό της Νικήτη. Χάρη στην Avis και στις προσφορές της, αυτό μπορεί να ξαναγίνει οικονομικά και εύκολα. Εις το επανιδείν Χαλκιδική, λοιπόν.

Πηγή