Με μεγάλη επιτυχία η Εσπερίδα «Σύγχρονες Μορφές της Εκκλησίας» αφιερωμένη στον Όσιο Γεράσιμο

Το απόγευμα της Τετάρτης, 21ης Ιουνίου, στο Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο Βεροίας πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των «ΚΘ´ Παυλείων» η καθιερωμένη Εσπερίδα με τίτλο: «Σύγχρονες Μορφές της Εκκλησίας», η οποία φέτος ήταν αφιερωμένη στον νέο Άγιο της Εκκλησίας μας, Όσιο Γεράσιμο τον Υμνογράφο – Μικραγιαννανίτη.

Την εκδήλωση προλόγισε και παρουσίασε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Βεργίνης Αρχιμ. Ιερεμίας Γεωργαλής, ενώ χαιρετισμό απηύθυνε o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σμύρνης κ. Βαρθολομαίος, εκπρόσωπος της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου.

Στη συνέχεια ο Ποιμενάρχης μας, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, πνευματικός υιός του Οσίου Γερασίμου, εκφώνησε την εναρκτήρια εισήγηση και αναφέρθηκε στις προσωπικές του εμπειρίες από τον Όσιο Γεράσιμο.

Για τον θαυμαστό βίο και το υμνογραφικό χάρισμα του Οσίου Γερασίμου ομίλησαν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης, ο Αρχιμ. Νεκτάριος Μικραγιαννανίτης και ο ομ. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Γεώργιος Μαρτζέλος.

Παρευρέθηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους ο εκπρόσωπος της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους Γέρων Γεράσιμος Αγιοπαυλίτης, τοπικοί πολιτικοί άρχοντες, κληρικοί, μοναχοί, μοναχές και πλήθος ευσεβών Βεροιέων.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων προσέφερε στους εκλεκτούς ομιλητές τα αναμνηστικά των «ΚΘ’ Παυλείων», ενώ κατά την εναρκτήρια εισήγηση ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ἰωάν. 7.38).

Στίς 10 Ἰανουαρίου τοῦ 2023 μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξη ἀνεγράφη στίς Ἁγιολογικές Δέλ­τους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Γέρων Γεράσιμος Μικραγιαννανί­της, ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική ἀπό­φαση ἦλθε κατά τήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας νά ἐπικυρώσει τήν πίστη τοῦ συνόλου τοῦ ἐκκλησια­στι­κοῦ σώματος πού τιμοῦσε τόν μακαριστό Γέροντα Γεράσιμο ὡς ὅσιο.

Στή μακραίωνα παράδοση καί ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας τό χάρισμα τοῦ ὑμνογράφου θεωρεῖται δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι μόνο γιατί δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά συνθέσει θεσπέσιους ὕμνους, σάν αὐτούς τούς ὁποίους συνέθεσαν οἱ ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί διότι, ἐάν κανείς δέν μπο­ρεῖ νά πεῖ «Κύριον Ἰησοῦν, εἰ μή ἐν Πνεύματι ἁγίῳ» (1 Κορ. 12.3),  σύμ­φωνα μέ τόν ἱδρυτή τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας ἀπόστολο Παῦλο, κατά μείζονα λόγο δέν μπορεῖ νά ὑμνήσει ἐπαξίως τόσο Αὐτόν ὅσο καί τήν Κυρία Θεοτόκο καί τούς ἁγίους, ἐάν δέν ἔχει τό χάρισμα αὐτό ἐκ Θεοῦ.

Καί τό χάρισμα αὐτό δίδεται, ὅπως εἶναι φυσικό, στούς ἐκλε­κτούς τοῦ Θεοῦ, σέ ὅσους διαθέ­τουν καθαρότητα ψυχική καί σω­μα­τική, ὥστε νά γίνονται δοχεῖα τῆς θείας δωρεᾶς καί νά μποροῦν νά ὑμνοῦν ἐπαξίως τόν Θεό καί τούς ἁγίους.

Γι᾽ αὐτό καί οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ζοῦ­σαν σέ κοινωνία μέ τούς ἁγίους καί ἀξιωνόταν οὐρανίων ἀποκαλύ­ψε­ων, συναριθμοῦνται ἀνέκαθεν μετά τήν κοίμησή τους στό Ἁγιο­λόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ὡς συνόμι­λοί τους καί ἐν ζωῇ.

Αὐτό ἰσχύει καί γιά τόν νέο ὅσιο τῆς Ἐκκλησία μας, τόν ὅσιο καί θεο­φόρο πατέρα ἡμῶν Γεράσιμο τόν Ὑμνογράφο, τόν Μικραγιαν­νανίτη, τόν ὅσιο ὁ ὁποῖος ἔλαβε μόνος αὐτός, αἰῶνες μετά τούς με­γάλους βυζαντινούς ὑμνογράφους, αὐτό τό μεγάλο χάρισμα καί μάλι­στα σέ τόσο νεαρή ἡλικία.

Μόνο δύο στοιχεῖα, πρῶτον, τό τεράστιο ἔργο του, πού ἀποτελεῖ­ται ἀπό 48 τόμους μεγάλου σχήμα­τος μέ 800 σελίδες ὁ καθένας, ἔργο πηγαῖο καί θεόπνευστο, καθώς ὁ ὅσιος ἔγραφε τίς Ἀκολουθίες χωρίς ποτέ νά διορ­θώνει οὔτε τό παρα­μι­κρό, χωρίς νά σβύνει ἤ νά ἀλλάζει οὔτε μία λέξη, καί αὐτό ὄχι μόνο σέ προχωρημένη ἡλικία, ὅταν θά μπο­ροῦσε κανείς νά πεῖ ὅτι διέθετε πεῖρα, ἀλλά ἀπό τήν ἀρχή, ὅταν περίπου 23 ἐτῶν ἔγραψε τούς πρώ­τους ὕμνους, μέ θεία πιθανότατα παρόρμηση, ἀλλά καί, δεύτερον, ὅτι ὡς γνήσιος ὑποτακτικός ἔδειξε τούς ὕμνους του στόν Γέροντά του καί στή συνέχεια στόν λόγιο Εὐλό­γιο Κουρίλα, μετέπειτα μητροπο­λί­τη Κορυτσᾶς καί στόν Γέροντα Καλ­­λίνικο τόν ἡσυχαστή στά Κα­του­νάκια, πρίν νά συνεχίσει νά γρά­φει, ἀποδεικνύουν τό μεγάλο χάρισμα πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός καί ἐπιβεβαιώνουν μέ τόν τρόπο αὐτό τόν λόγο τοῦ Κυρίου. «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος».

Ποιά ἦταν ὅμως ἡ πίστη τοῦ ὁσίου Γερασίμου; Ἦταν αὐτή πού τόν ὁδή­γησε νά ἐγκαταλείψει τόν κό­σμο καί τά τοῦ κόσμου καί νά ἐγκα­ταβιώσει ὄχι ἁπλῶς στό Ἅγιο Ὄρος ἀλλά στήν σκληρή καί ἀπαρά­κλη­τη Ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, στή Μικρή Ἁγία Ἄννα. Ἦταν ὅμως καί αὐτή ἡ ὁποία τόν κράτησε ἐκεῖ, ὅταν ὁ Γέροντας του, ὁ π. Μελέτιος, παρασυρμένος ἀπό κάποιους ζη­λω­τές ἐγκατέλειψε τό Ἅγιο Ὄρος καί ἐπέστρεψε στόν κόσμο.

Ὁ ὅσιος Γεράσιμος ἦταν πολύ νέος, 24-25 ἐτῶν, καί θά ἦταν εὔ­κο­λο νά ἀκολουθήσει τόν π. Μελέ­τιο πού τοῦ τό ζήτησε, παρασυ­ρό­μενος εἴτε ἀπό μία δῆθεν ὑπακοή πρός τόν Γέροντά του, εἴτε ἀπό τόν πειρασμό τῆς ὑπερηφανείας. Ὅμως ὁ ὅσιος πῆρε τή γενναία ἀπόφαση νά παραμείνει στή Μικρή Ἁγία Ἄν­να, κάτι τό ὁποῖο ἦταν ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνο γιά ἕναν νέο μοναχό, ὁ ὁποῖος θά ἔμενε ξαφνικά μόνος του χωρίς Γέροντα σέ ἕνα τόπο ἔρη­μο.

Ὅμως, ὅπως ἐξηγοῦσε ὁ ἴδιος ἀργότερα, αὐτό πού τόν ἔκανε νά παραμείνει ἦταν ἡ σκέψη ὅτι «ἐγώ ἔφυγα ἀπό τόν κόσμο γιά νά ἔρθω ἐδῶ, ὄχι γιά νά γυρίσω πάλι πίσω».

Δοκιμάσθηκε ἀπό πολλούς πειρα­σμούς ὁ ὅσιος, πάλεψε μέ τόν σατα­νᾶ «σῶμα μέ σῶμα», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος, αἰσθανόταν πολλές φορές ὅτι τά βράχια θά ἔπεφταν καί θά τόν πλάκωναν, ἀλλά εἶχε δώσει, κα­τέληγε, τήν ὑπόσχεση στήν Πανα­γία καί στόν Τίμιο Πρόδρομο ὅτι δέν θά ἔφευγε ἀπό ἐκεῖ παρά μόνο νεκρός.

Καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δέν τόν ἐγκα­τέλειψε. Ὁ τίμιος Πρόδρομος, ὁ προστάτης τῆς Καλύβης του, τόν φύλαγε προσωπικά, σύμφωνα μέ τή μαρτυρία ἑνός ἁγίου μοναχοῦ, τοῦ παπᾶ-Ἐφραίμ τοῦ ταλαίπωρου, πού εἶδε τόν Τίμιο Πρόδρομο μέ τά μάτια του μέρα-μεσημέρι ἔξω ἀπό τήν Καλύβη τοῦ ὁσίου καί τόν ρώ­τησε ἔκπλητος τί κάνει. Καί τότε ὁ Τίμιος Πρόδρομος τοῦ ἀπάντησε ὅτι φυλάγει τό καλογέρι του, τόν ὅσιο δηλαδή Γεράσιμο, πού τοῦ ἀνάβει τό καντήλι.

Ἡ περίοδος αὐτή τῆς σκληρῆς δοκιμασίας ἔληξε μετά ἀπό δύο χρό­νια, ὅταν μία ἡμέρα, ἐνῶ προ­σευχόταν, ἐμφανίσθηκε ἐνώπιόν του ὁ Χριστός, λάμποντας «ὑπέρ χιλίους ἡλίους» καί ἔχοντας στά χέρια του καί τά πόδια του τούς τύπους τῶν ἥλων.

Καί δέν ἀξιώθηκε νά δίδει μόνο τόν Κύριο ὁ ὅσιος καί μάλιστα σέ τόσο νεαρή ἡλικία, ἴσως μόλις 27 ἐτῶν, «εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτός σώματος», ὅπως σημειώνει ὁ ἴδιος, ἀλλά τόν ἄκουσε καί νά τοῦ λέγει: «Τί ἔχεις τέκνον μου; Δέν σέ ἐγκα­τέ­λειψα, εἶμαι πλησίον σου, σέ ἐδο­κίμασα καί ἤδη παρῆλθον ὅλα».

«Ὤ θείας, ὤ φίλης, ὤ γλυκυτάτης σου φωνῆς», θά ἐπαναλάμβανε ἐκεί­νη τήν ὥρα ὁ ὅσιος τόν στίχο τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου, ζώντας αὐτή τή μεγάλη, τήν ὑπερκόσμια χαρά τῆς θείας ἐπισκέψεως, ἡ ὁποία παρέμεινε στήν ψυχή του, γιατί δέν ὑψηλοφρόνησε, ἀλλά, ὅπως σημειώνει, «ἀγωνίζομαι τό κατά δύναμιν διά νά σώσω ἐμαυ­τόν».

Αὐτή ἡ θεοφάνεια δέν εἶναι ἡ μοναδική γιά τόν ὅσιο Γεράσιμο. Τό χάρισμα τῆς ὑμνογραφίας εἶναι, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἕνα συνε­κτικό χάρισμα. Εἶναι τό περι­κάλυμμα πολλῶν θείων χαρισμά­των, τά ὁποῖα διαθέτει ὅποιος ἀξιώνεται, ὅπως ὁ ὅσιος Γεράσιμος, νά εἶναι ἐν σώματι θεατής τῶν ἀρρήτων καί συνόμιλος τῶν ἁγίων.

Δέν περιίπτατο ὁ ὅσιος σωματικά κατά τήν ὥρα τῆς θείας λατρείας, ἀλλά πνευματικά, τόσο κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες ὅσο καί τίς ὧρες κατά τίς ὁποῖες στό δικό του «ὑπε­ρῶο», στό γραφεῖο του, ἔβλεπε τήν Κυρία Θεοτόκο καί συνομιλοῦσε μέ τούς ἁγίους τούς ὁποίους ὑμνοῦσε. Καί αὐτό δέν εἶναι σχῆμα λόγου. Ἔβλεπε τούς ἁγίους μέ τέτοιο τρό­πο, ὥστε τούς περιέγραφε μέ τά σωματικά χαρακτηριστικά τους, γιά νά ἀποτυπωθοῦν στή συνέχεια σέ φορητές εἰκόνες καί τοιχογρα­φίες, ὅπως ἀποδεδειγμένα γνωρί­ζουμε γιά τούς ὁσίους Διονύσιο τόν ρήτορα καί Μητροφάνη ἤ τόν ἅγιο νεομάρτυρα Γεώργιο τόν ἐν Ἰωαν­νίνοις.

Τό χάρισμα τῆς ὑμνογραφίας στήν περίπτωση τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Γερασίμου κάνει ἐμφανῆ καί στά δικά μας χοϊκά μάτια τήν πραγ­μάτωση τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου «πο­ταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσο­ν­ται ὕδατος ζῶντος».

«Ποταμοί ὕδατος ζῶντος», πού ρέουν καί ἀρδεύουν ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι οἱ ἀμέ­τρητοι ὕμνοι του πού ἔχουν μετα­φρασθεῖ καί ψάλλονται σέ 10 διαφο­ρετικές γλῶσσες. Ἀρδεύουν ὅμως καί τίς ψυχές μας, γιατί μᾶς προσφέρουν «ὕδωρ ζῶν», τή χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐφόσον δέν εἶναι ἔργα χειρῶν ἀνθρώπου ἀλλά θεόπνευστα.

Δέν ἦταν ὅμως μόνοι οἱ ὕμνοι τοῦ ὁσίου Γερασίμου θεόπνευστοι, ἦταν καί ὁ ἴδιος πλήρης πνεύματος θείου. Καί αὐτό ἀποτελεῖ κοινή μαρτυρία κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν πού τόν περιγράφουν μέ τόν ἴδιο τρόπο, παρότι πρόκειται γιά ἐντελῶς διαφορετικούς ἀν­θρώ­πους.

Καθώς ἀπόψε θά ἔχουμε τήν εὐ­καιρία νά ἀκούσουμε πολλές προ­σω­πικές μαρτυρίες ἀπό τούς ἐκλε­κτούς ὁμιλητές μας, πού συνδέ­θηκαν πνευματικά μέ τόν ὅσιο, θά ἤθελα νά σᾶς μεταφέρω καί ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό μία τέτοια μαρτυ­ρία, ἑνός μεγάλου Ἕλληνα λογο­τέ­χνη, τοῦ Γιώργου Θεοτοκᾶ, ὁ ὁποῖ­ος τόν ἐπισκέφθηκε τόν Αὔγουστο τοῦ 1960 γιά πρώτη καί μοναδική φορά στήν Καλύβη του στή Μικρά Ἁγία Ἄννα.

Νά πῶς περιγράφει τόν ὅσιο καί τή συνάντησή τους:

«Ὁ πατήρ Γεράσιμος μᾶς δέχεται μέ ἐγκαρδιότητα στήν ἐρημική του καλύβα, μᾶς ὁδηγεῖ στή μικρή του βιβλιοθήκη καί ἐπιμένει νά μᾶς ἑτοιμάσει καφέ καί ἄλλα κεράσμα­τα. Εἶναι ἄνθρωπος στήν ἀκμή τῆς ἡλικίας, μᾶλλον ἀδύνατος, ὅπως ὅλοι σχεδόν οἱ ἀσκητές, καί πολύ εὐγενικός, μέ μεγάλην ἁπλότητα. Καθήσαμε καί μιλήσαμε πολλή ὥρα μαζί του, κυρίως γιά τήν πνευ­ματική του ἐργασία. Ἡ συζή­τησή μας εἶχε φιλολογικό χαρακτήρα, ἀλλά τό κλίμα τοῦ ἡσυχαστηρίου εἶταν συναισθηματικό. Ἄν ἤθελα, μέ μιά λέξη, νά πῶ τήν ἐντύπωση πού γεννᾶ ἡ γνωριμία τοῦ λογίου μοναχοῦ, θά ἔλεγα ὅτι ἐμπνέει τήν ἀγάπη. Νιώθει κανείς, χωρίς αὐτό νά λέγεται ἤ νά ὑποδηλώνεται μέ κανέναν τρόπο, ὅτι ἔχει ἀπέναντί του κάποιον πού ἀγαπᾶ, ἀληθινά, ὁλοκληρωτικά, τούς ἀνθρώπους, ὅποιοι κι ἄν εἶναι, μόνο καί μόνο ἐπειδή εἶναι ἄνθρωποι, κάποιον πού τούς ἐμπιστεύεται καί πού εἶναι ἕτοιμος νά τούς ἀνοίξει τήν καρδιά του καί νά τούς συγχωρήσει γιά ὁ,τιδήποτε σέρνει ἡ πολυ­πλά­νταχτη ὕπαρξή τους. Αὐτό τό πνεῦ­μα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, τόσο γνήσιο, τόσο ἀποκαθαρμένο, τόσο κρυστάλλινο, δέν ἔχουμε συνηθί­σει νά τό συναντοῦμε στόν «κό­σμο». Εἶναι κάτι πού προϋποθέτει πολλά: πολλή ἐσωτερική ἄσκηση, πολύ βάθεμα τῆς ψυχῆς, πολλή θεώρηση τῆς ζωῆς ἀπό κάποιο ὕψος. Εἶναι μιά ἀπό τίς ἐμπειρίες ἐκεῖνες πού εἶμαι βέβαιος ὅτι θά δικαιώσουν τήν ὕπαρξη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀκόμη καί στή συνείδηση τῶν πιό ἀδιαφόρων, ἄν τούς δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νά τίς δοκιμάσουν.

Ὁ πατήρ Γεράσιμος εἶναι Ἠπειρώ­της καί βρίσκεται στό Ἅγιον Ὄρος περισσότερο ἀπό τριάντα χρόνια, δηλαδή ἀπό πολύ νεανική ἡλικία.  … Ἔγραψε ἕνα πλῆθος ἱερές ἀκο­λουθίες, παρακλητικούς κανόνες, ἐκκλησιαστικούς ὕμνους καί ἄλλα λειτουργικά κείμενα πού ξεπερ­νοῦν τόν ἀριθμό τῶν χίλιων ἑκα­τό. Πολλά ἀπό τά ἔργα του εἶναι δημοσιευμένα, ἀλλά τά περισσότε­ρα ἔμειναν ἀνέκδοτα. Ἀπό ὅλην τήν Ἑλλάδα καί ἀπό τό ἐξωτερικό, τοῦ παραγγέλλουν συνεχῶς ἀκο­λου­θίες γιά διαφόρους ἁγίους, μικρούς καί μισολησμονημένους, πού ἡ Ἐκκλησία δέν τούς ἔχει, ὥς σήμερα, τιμήσει ἀρκετά. Συμμετέ­χει ὅμως, μέ τά γραφτά του, καί σέ μεγάλες ἐκκλησιαστικές ἐκδηλώ­σεις. Δική του εἶναι ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Παύλου πού χρησιμο­ποι­ή­θηκε, πρίν ἀπό μερικά χρόνια, στό διεθνῆ ἑορτασμό τῆς μνήμης τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν. Εἶναι σήμερα ὁ κύριος συνεχιστής τῆς ὑμνογραφικῆς μας παράδοσης, ἀνα­γνωρισμένος ἐπίσημα ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο πού τοῦ ἔχει ἀπονείμει τόν τίτλο τοῦ «Ὑμνο­γράφου τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας».

Ρώτησα τόν πατέρα Γεράσιμο πῶς ἐργάζεται. Μοῦ εἶπε ὅτι μελετᾶ πρῶτα καλά τή ζωή καί τά ἔργα τοῦ ἁγίου πού πρόκειται νά ὑμνήσει. Σκέπτεται τό θέμα του, τό δουλεύει στό νοῦ του. Ὅταν αἰσθανθεῖ πώς εἶναι ὥριμος γιά τό γράψιμο κλεί­νει τά παράθυρα τῆς καλύβας του γιά νά μήν τόν περισπᾶ τό θέαμα τῆς φύσης, ἀπομονώνεται ἔτσι ὁλό­τελα καί ἀφήνει τήν πέννα νά τρέξει αὐθόρμητα στό χαρτί, ἀκο­λουθώντας τούς ρυθμούς καί τά ποιητικά σχήματα πού τοῦ δόθη­καν ἀπό τήν παράδοση, γράφο­ντας, θά ἔλεγε κανείς, «κατά ὑπα­γό­ρευση». Εἶδα χειρόγραφά του τοῦ πρώτου γραψίματος. Εἶναι κα­θαρότατα, μέ χαρακτήρα σταθερό, χωρίς καμιά διαγραφή, οὔτε βιασύ­νη ἤ δισταγμό.

– Πάτερ Γεράσιμε, εἶπα, θέλω νά σᾶς θέσω ἕνα ζήτημα πού τό ἔθεσα καί ἀλλοῦ, χωρίς νά λάβω ἀπάντη­ση. Ζητῶ νά μάθω ἄν ὑπάρχουν σήμερα ἐδῶ ἄνθρωποι πού ἐπιδίδο­νται, ὅπως οἱ παλαιοί ἡσυχαστές, στή νοερή προσευχή καί πού βλέ­πουν τό ἄκτιστο φῶς.

Ὁ πατήρ Γεράσιμος συλλογίζεται μερικές στιγμές καί ἀποκρίνεται.

– Ὑπάρχουν. Εἶμαι σέ θέση νά σᾶς τό βεβαιώσω. Ἀλλά δέν θά σᾶς τό ποῦν. Μήν ἐπιμείνετε νά μάθετε περισσότερα.

Δέν θά ἐπιμείνω», σημειώνει ὁ Θεοτοκᾶς. «Εἶναι τόσο καθαρό τό ἐμπνευσμένο βλέμμα τοῦ πατρός Γερασίμου, τόσο παρήγορη ἡ ὄψη του, τόσο μεταδοτική ἡ πεποίθησή του, πού ὁ λόγος του μοῦ ἀρκεῖ. Δέν θά ξαναθίξω αὐτό τό θέμα.

Μᾶς συνόδεψε ἕνα διάστημα στό μο­νοπάτι. Ὅταν χωριστήκαμε, στά­θη­κε καί μᾶς κοίταζε, καθώς ἀπομακρυνόμασταν. Μᾶς χαιρε­τοῦ­σε μέ τό χέρι καί τόν ἀντιχαι­ρετούσαμε, σάν νά ἀφήναμε ἕναν παλαιό φίλο».

Ἐντυπωσιάζει ἡ μαρτυρία αὐτή γιά τόν ὅσιο. Μέσα σέ λίγη ὥρα κατόρθωσε ἕνας λαϊκός ἐπισκέ­πτης νά διακρίνει καί νά κατανοή­σει πολλά, τά ὁποῖα ἴσως καί ὁ ὅσιος θέλησε νά ἀποκαλύψει, πα­ρό­τι πολύ σπάνια μιλοῦσε γιά τίς πνευματικές του ἐμπειρίες. Κι ὅμως στήν ἐρώτηση τοῦ Θεοτοκᾶ, ἄν ὑπάρχουν ἄνθρωποι στό Ἅγιο Ὄρος πού βλέπουν τό ἄκτιστο φῶς, ὁ ὅσιος πρός στιγμήν σκέφτηκε καί στή συνέχεια ἀπάντησε: «Ὑπάρ­χουν. Εἶμαι σέ θέση νά σᾶς τό βε­βαιώ­σω. Ἀλλά δέν θά σᾶς τό ποῦν. Μήν ἐπιμείνετε νά μάθετε περισ­σό­τερα».

Πῶς μπορεῖ νά βεβαιώσει κάτι, γιά τό ὁποῖο δηλώνει ὅτι κανείς δέν τό ἀποκάλυπτε, γι᾽ αὐτό καί συστήνει στόν συνομιλητή του νά μήν ρωτᾶ, ἄν δέν τό γνώριζε ἀπό προσωπική ἐμπειρία, ἄν δέν ἔβλε­πε ὁ ἴδιος τό ἄκτιστο φῶς;

Κάνει ὅμως μία ἐξαίρεση, προκει­μένου νά στηρίξει τόν συνομιλητή του, καί τοῦ ἀπαντᾶ,  ἀλλά τόν ἀπο­τρέπει ἀπό μία περαιτέρω διε­ρεύ­νηση, γιά νά μήν ἀποκαλυφθεῖ ὅτι ἀναφέρεται σέ δική ἐμπειρία!

Αὐτός ὁ θεόπνευστος ὑμνογρά­φος, ὁ γεμάτος ἀγάπη γιά κάθε ἄνθρωπο ἀσκητής, ὁ φίλος τῶν ἁγίων καί τοῦ Θεοῦ, ὁ θεόπτης, ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὁ Ὑμνογράφος, ὁ Μικραγιαννανίτης, εἶναι ὁ νέος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας, τόν ὁποῖο τιμᾶ ἰδιαιτέρως φέτος ἡ Ἱερά μας Μητρόπολη, στό πλαίσιο τῶν ΚΘ´ Παυλείων, μέ τήν εὐκαιρία τῆς πρόσφατης ἀναγραφῆς του στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Θεωρῶ πολύ μεγάλη τιμή καί εὐλογία τό γεγονός ὅτι ἀξιώθηκα νά συνδεθῶ πνευματικά μέ τόν ὅσιο Γεράσιμο ἀπό τά μαθητικά μου χρόνια, ἀλλά καί ὅτι ἔχουμε τήν εὐλογία νά πανηγυρίζουμε τήν Ἁγιοκατάταξή του ἀπό τό Οἰκου­μενικό μας Πατριαρχεῖο αὐτές τίς ἡμέρες πού τιμοῦμε τόν πρωτοκο­ρυ­φαῖο ἀπόστολο Παῦλο, τόν ἱδρυτή τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, τόν ὁποῖο τίμησε καί ὁ νέος ὅσιος μέ τούς ὕμνους του, καί συγχρόνως νά τιμοῦμε τή μνήμη του καί μέ τή σημερινή ἐκδήλωση, γιά τήν ὁποία εὐχαριστῶ θερμότατα τούς ἐκλε­κτούς ὁμιλητές μας.

Εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας πρωτί­στως τόν πανοσιολογιώτατο ἀρχι­μαν­δρίτη π. Τιμόθεο Ἠλιάκη, Γενι­κό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο τῆς Ἱε­ρᾶς Μητροπόλεως Νέας Ἰωνίας, ἀλλά καί τόν ὁσιολογιώτατο ἱερομόναχο π. Νεκτάριο Μικρα­γιαν­νανίτη, ἀπό τή Συνοδεία τοῦ ὁσίου, καί φυσικά τόν ὁμότιμο κα­θη­γητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Γεώργιο Ματζέλο, πνευματιό τέκνο τοῦ Γέροντα, πού θά μᾶς περιγράψουν τόν νέο ὅσιο, τόν ὅσιο καί θεοφόρο Πατέρα ἡμῶν Γεράσιμο τόν Ὑμνογράφο, ὅπως ἐκεῖνοι τόν γνώρισαν, ὥστε νά τόν γνωρίσουμε ὅλοι καί νά διδαχθοῦμε ἀπό τή θαυμαστή καί ἁγία ζωή του.