Κυριακή της Πεντηκοστής στην Παλαιά Μητρόπολη

Την Κυριακή 4 Ιουνίου (Πεντηκοστής) το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Παλαιό Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Παύλου και Πέτρου Βεροίας.

Μετά τη θεία Λειτουργία χοροστάτησε στον Εσπερινό της γονυκλισίας.

Ομιλία Σεβασμιωτάτου:

«Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος».

Πρίν ἀπό τρεῖς Κυριακές εἴχαμε συναντήσει τόν Χριστό στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ νά ζητᾶ ἀπό μία ἄγνωστή του Σαμαρείτιδα γυναίκα νά τοῦ δώσει νερό γιά νά ξεδι­ψάσει. Τόν εἴχαμε ὅμωψς ἀκούσει νά ὑπόσχεται καί ὅτι ὅποιος πιεῖ ἀπό τό νερό τό ὁποῖο θά τοῦ δώσει Ἐκεῖνος, δέν θά διψάσει εἰς τόν αἰώνα.

Καί σήμερα, «ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῆς μεγάλης ἑορτῆς», κατά τόν ἠγαπημένο μαθητή του καί εὐαγ­γελιστή Ἰωάννη, τήν ἡμέρα δηλα­δή τῆς Πεντηκοστῆς, ὁ Χριστός ὄχι μόνο προσφέρει τό δικό του ὕδωρ σέ ὅποιον διψᾶ, ἀλλά καί διαβε­βαιώνει ὅποιον τόν πιστεύει ὅτι θά τοῦ χαρίσει ἀκένωτους ποταμούς ὕδατος ζῶντος.

«Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ … ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδα­τος ζῶντος».

Ποιό εἶναι ὅμως αὐτό τό ζῶν ὕδωρ, πού προσφέρει ὁ Χριστός στούς πιστούς; Μᾶς τό ἀποκαλύ­πτει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ἰωάν­νης, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νά τό λάβει μαζί μέ τούς ἄλλους μαθητές τοῦ Κυρίου μας κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στό ὑπερῶο τῆς Ἱερου­σαλήμ. Εἶναι τό Πανάγιο Πνεῦ­­μα, αὐτό πού ζωογονεῖ τόν ἄνθρωπο πνευματικά, ὅπως τόν ζωογονεῖ σωματικά τό φυσικό νερό. Εἶναι τό Πανάγιο Πνεῦμα, αὐτό πού δίδει στόν ἄνθρωπο ζωή, ἀλλά καί τόν διατηρεῖ στή ζωή. Aὐτό πού καθαίρει τήν ψυχή του ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρτίας. Αὐτό πού τήν ἀρδεύει, συμβάλ­λο­ντας στήν πνευματική της καρ­ποφορία. Αὐτό πού τήν δροσίζει καί τήν παρηγορεῖ στίς ὧρες τῶν δοκιμασιῶν καί τῶν πειρασμῶν. Αὐτό πού τήν καθοδηγεῖ «εἰς πᾶ­σαν τήν ἀλήθειαν», δηλαδή στόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».

Αὐτό τό ζῶν ὕδωρ, τό Πανάγιο Πνεῦμα, κατῆλθε σήμερα, Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς, ἐπί τούς ἁγίους μαθητές καί ἀποστόλους τοῦ Κυ­ρίου μας. Κατῆλθε στήν Ἐκκλησία καί παραμένει σ᾽ Αὐτήν στούς αἰῶ­νες, γιά νά διαχέεται σέ ὅσους πιστεύ­ουν στόν Χριστό διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων της. Διότι ἡ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος δέν ἐνήργησε μόνο στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ἐάν τότε τό Πανάγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε σάν πύ­ρι­νες γλῶσ­σες, ἐάν ἦλθε συνοδευόμενο ἀπό ἦχο πνοῆς βιαίας, ὅπως περιγρά­φουν τά ἱερά κείμενα, ἐάν ἦλθε καί ἐνεθάρρυνε τούς μαθητές, ὥστε νά βγοῦν ἀπό τό ὑπερῶο, ὅπου ἦταν κλεισμένοι μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ «διά τόν φόβον τῶν Ἰου­δαίων», καί νά κηρύξουν τό Εὐαγ­γέλιο «ἐν ἑτέραις γλώσσαις», σέ γλῶσσες πού δέν γνώριζαν, τό ἔκα­νε γιά νά γίνει αἰσθητή καί ἀντι­ληπτή ἡ ἐπιφοίτησή του. Νά γίνει αἰσθητό καί ἀντιληπτό σέ ὅλους ὅτι δέν ἐμφανίσθηκε στιγμιαῖα, ὅπως συνέβη κατά τή βάπτιση τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἦλθε στή γῆ γιά νά εὑρίσκεται διαρκῶς μέσα στήν Ἐκκλησία, νά τήν ζωοποιεῖ μέ τή χάρη του καί νά τήν καθιστᾶ «πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώ­νιον» γιά ὅσους ἀναζητοῦν τό ζῶν ὕδωρ τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Καί ἀπόδειξη τῆς παρουσίας τοῦ ἁγίου Πνεύματος στήν Ἐκκλησία εἶναι οἱ ἅγιοί μας. Εἶναι οἱ μάρτυ­ρες, οἱ ὅσιοι, οἱ ἱεράρχες καί οἱ θεο­φόροι πατέρες, πού μέ τή ζωή, μέ τόν λόγο, μέ τό μαρτύριο καί μέ τά θαύματά τους ἐπιβεβαιώνουν τόν λόγο τοῦ Κυρίου, «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ … ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐ­τοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος».

Καί ἕναν ἀπό αὐτούς, τόν ἅγιο Ἀρσένιο Βεροίας, ἑορτάζουμε σή­μερα. Μαρτύρησε κατά τήν παρά­δοση ἐδῶ στόν ναό τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, καί στή συνέχεια στόν πλά­τανο, πού ὑπάρχει ἀκόμη ἔξω ἀπό τόν ναό, κατά τά πρῶτα χρό­νια τῆς Τουρκο­κρα­τίας, γιά νά μήν ἀρνηθεῖ τόν Χριστό, ἀλλά καί γιά νά παραμείνει «πι­στός μέχρι θανάτου» δίπλα στό ποίμνιό του, δίπλα στούς Βεροιεῖς, ὡς κα­λός ποιμήν καί μιμητής τοῦ Χρι­στοῦ.

Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς σήμερα καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυ­μίζει γιά μία ἀκόμη φορά τήν ὑπό­σχεση τοῦ Χριστοῦ γιά ὅσους τόν πιστεύουν, ὄχι ἐπιφανειακά ἀλλά εἰλικρινά καί οὐσιαστικά, καί ἀγω­νίζονται νά ἐργάζονται τά ἔργα τῆς πίστεως, τά ὁποῖα δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντο­λῶν τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅτι ὅλοι μποροῦμε νά λάβουμε τό ἅγιο Πνεῦμα. Ὅλοι μποροῦμε νά λάβουμε τή χάρη του, πού θά ἀναζωογονήσει τήν ψυχή μας καί πού θά μᾶς κατευθύνει στήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Ἄς ζητήσουμε καί ἐμεῖς μέ τα­πείνωση ἀπό τόν Χριστό νά μᾶς δώσει αὐτή τή χάρη τοῦ Παναγίου του Πνεύματος, γιατί ὁ Χριστός δέν ὑπο­χρεώνει κανέναν νά τήν λάβει, ἐάν δέν τήν ζητήσει. Καί ἄς προσπαθοῦμε νά τήν ἀνανεώνουμε καί νά τήν συντηροῦμε στήν ψυχή μας, διατηρώνοντας την κατά τό δυνατόν καθαρή ἀπό τήν ἁμαρτία πού τό ἐκδιώκει, ἀλλά καί μετέχο­ντας στά ἱερά μυστήρια τῆς Ἐκκλη­σίας μας, διά τῶν ὁποίων προσφέ­ρεται στούς πιστούς. Καί ἄς παρα­καλοῦμε καθημερινά τό Πανάγιο Πνεῦμα νά μᾶς ἐνισχύει, νά μᾶς χαριτώνει, νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία.