Του Γιάννη Ναζλίδη
ο φίλος μου ο αγαπημένος, ο Μάκης ο Λιόλιος…
ένα «ΦΩΝΗΕΝ» της Πόλης μετανάστευσε.
Σανπουλί στηνκακοκαιρία.
Είναι τότε που,
θυμάσαι
την Αγάπη που καθόταν στα θρανία,
τα τραγούδια τουSanRemo,
τις φοιτητικές εξεγέρσεις,
τότε πουπήγαινες στο άγνωστο
να συναντήσεις το Μέλλον.
Μοιάζει με τις σελίδες τουΕυαγγελίου
που τις ανοίγεις για να σταθείς στα πόδια σου.
Όπως όταν βουρκώνεις
και διαλέγεις τα δάκρυα αντί τις λέξεις.
Όπως όταν φώναζεςαλληλούϊα
για σ` ακούσουν οι άγγελοι
όταν
σημάνει η ώρα για το δικό σου Εσπερινό.
Όπως όταν ο κουμπαράς σου είχε γεμίσει
και αποζητάς το μητρικό χάδι.
Όπως όταν τελειώνει
το βιβλίο που διάβαζες
και συγχωρείς την τελευταία του σελίδα
που έγραφε
πως δεν πρέπει πια να δανείζεσαι βιβλία
από τη γη
αλλά απ` την ουράνια βιβλιοθήκη.
…μόνος σου πια θ` αρμοστείς
στο μεγαλείο της Ανατολής και του ηλιοβασιλέματος…
του έγραψε ο Ελύτης.
…1 & 1 δεν κάνει 2
αλλά όσο θέλει ο ΘΕΟΣ…
γράφει η Ιστορία.
Γιάννης Ναζλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.