Long weekend στις Μηλιές Πηλίου

Tο χωριό του κεντρικού Πηλίου είναι εδώ και αρκετά χρόνια καταφύγιο για ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων. Η ομίχλη καλύπτει τα πάντα με ένα άσπρο πέπλο. Αριστερά και δεξιά, άσπρα σύννεφα πυκνής ομίχλης, μπροστά και πίσω το ίδιο. Για λίγα μέτρα, η ατμόσφαιρα καθαρίζει. 

Ξαφνικά, θα εμφανιστεί μπροστά σας ένα από τα γνώριμα σκηνικά του Πηλίου: πυκνό δάσος, πεσμένα φύλλα, δεκάδες αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ, του κόκκινου και του κίτρινου. Τα χρώματα είναι τόσο έντονα, σχεδόν πληγώνουν τα μάτια, που συνήθισαν το τίποτα της λευκής ομίχλης.

Κάπως έτσι, με τον ήλιο να παίζει κρυφτό με τα σύννεφα και το φως να κυνηγάει τις σκοτεινές υγρές γωνίες, θα φτάσετε στις Μηλιές. Στη μέση σχεδόν του Πηλίου, καταλαβαίνεις αμέσως για τις Μηλιές, ότι δεν είναι ούτε Πορταριά, ούτε Τσαγκαράδα. Δεν είναι όμως και ένα άγνωστο μικρό χωριό. Η τουριστική ανάπτυξη έχει φτάσει εδώ αλλά πως, πότε και κυρίως γιατί;

Άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με το χωριό, αγάπησαν τον τόπο και αποφάσισαν να μείνουν εδώ μόνιμα, όχι γιατί είδαν ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης, αλλά επειδή το διάλεξαν για να ζουν την κάθε τους μέρα. Και αυτό είναι βασική προϋπόθεση της τόσο συζητημένης ήπιας ανάπτυξης. Ξενώνες με προσωπικότητα, ταβερνούλες με υλικά από τα διπλανά κτήματα και καλό φαγητό και τελικά μια κοινότητα ανθρώπων που ζει και δουλεύει εδώ. Ζει και δημιουργεί διακριτικά και υπόγεια, παράγοντας όχι θόρυβο, ούτε εντυπωσιακά θαύματα, αλλά ανθρώπινες, μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας και απόλαυσης.

Η ιστορία του χωριού αρχίζει από πολύ παλιά. Στα μισά του 18ου αιώνα, ένας καλλιτέχνης αγιογράφος αφιερώνει 33 χρόνια από τη ζωή του για να ζωγραφίσει όλους τους τοίχους της εκκλησίας. Αργότερα, δύο άλλοι, δάσκαλοι αυτή τη φορά, ο Άνθιμος Γαζής και ο Γρηγόριος Κωνσταντάς, ανοίγουν εδώ την περίφημη Μηλιώτικη Σχολή. Κουβαλάνε κρυφά από τους Τούρκους, τη νύχτα, βιβλία γραμμένα στα λατινικά και σε άλλες γλώσσες. Η Μηλιώτικη Σχολή γίνεται κέντρο αγώνα ενάντια στους κυρίαρχους Τούρκους και υπέρ της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας.

Το 1903, χρονιά που εγκαινιάζεται η σιδηροδρομική γραμμή από τα Άνω Λεχώνια, 3000 Μηλιώτες και Μηλιώτισσες παρευρίσκονται στα εγκαίνια και γιορτάζουν το γεγονός. Μέχρι τότε, μονοπάτια, καλντερίμια και γαϊδουράκια ένωναν το ορεινό χωριό με τις υπόλοιπες περιοχές. Ο δρόμος, χωματόδρομος αρχικά, ανοίχτηκε αρκετά χρόνια μετά. Κάτοικοι από τα γύρω χωριά, ξενιτεμένοι σε μακρινά μέρη, στην Αίγυπτο και την Ευρώπη, επέστρεφαν με το τρένο και περνούσαν τη νύχτα στο χάνι. Δίπλα στον παλιό σταθμό στις Μηλιές, το χάνι γέμιζε με χορό, γλέντια, δώρα και πεσκέσια, μέχρι να ξημερώσει και να πάρει ο καθένας το δρόμο για το σπίτι του.

Σήμερα, οι Μηλιές είναι ένα απίστευτα γραφικό χωριό με τον σιδηροδρομικό του σταθμό, τη μεγάλη πλατεία με το καφενείο, τα πετρόχτιστα σπίτια και τις ήπιες υποδομές του.

Μη χάσετε την ευκαιρία να δείτε τη γέφυρα ντε Κίρικο, 1 χιλιόμετρο περίπου μετά το σταθμό των Μηλιών, ακολουθώντας τις γραμμές. Η γέφυρα ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Εβαρίστο ντε Κίρικο, πατέρα του γνωστού υπερρεαλιστή ζωγράφου, ο οποίος είχε αναλάβει το σχεδιασμό και την επίβλεψη της γραμμής. Η μεταλλική γέφυρα είναι σπάνια, καθώς οι γραμμές σχηματίζουν καμπύλη και στρίβουν πάνω στην ευθύγραμμη γέφυρα.

Επίσης αξίζει να δείτε τις εκπληκτικές τοιχογραφίες στην Εκκλησία Ταξιαρχών, στην πλατεία των Μηλιών. Ο ανώνυμος αγιογράφος εργάστηκε 33 χρόνια (1741-1777) για να ολοκληρώσει το έργο του. Πιο εντυπωσιακή η τοιχογραφία που αναπαριστά το ζωδιακό κύκλο, τον τροχό της ζωής με την επιγραφή «Ο μάταιος βίος του πλάνου κόσμου».

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι παλιοί τόμοι στη Δημόσια Βιβλιοθήκη των Μηλιών (Τηλ. 24230 86260). Ο παλιότερος χρονολογείται από το 1497, ενώ φιλοξενούνται και εργαλεία της Μηλιώτικης Σχολής που λειτούργησε στο χωριό. Η επιγραφή έξω από το κτίριο είναι ενδεικτική: Ψυχής ακός (θεραπευτήριο ψυχής).

Πηγή