Κυριακή της Ορθοδοξίας στη Νάουσα

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, όπου αυτήν την ημέρα κηρύχθηκε η Επανάσταση στη Μακεδονία το έτος 1822.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε την καθιερωμένη τελετή για την αναστήλωση των ιερών Εικόνων και αμέσως μετά τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των θυμάτων της πρόσφατης σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών.

Στην ομιλια του ο Σεβασμιώτατος τόνισε: «Καί λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἀκο­λού­θει μοι».

Στήν ἀρχή τῆς δημόσιας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μᾶς μετέφερε τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Μόλις εἶ­χε καλέσει ὁ Χριστός τούς πρώ­τους μαθητές του, τόν Ἀνδρέα καί τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰω­άν­νη. Ἀλλά δέν ἀρκέσθηκε μόνο σέ αὐτούς. Συνέχισε νά ἀναζητᾶ ἀν­θρώ­πους, οἱ ὁποῖοι θά ἀκολουθή­σουν.

Ὁ Χριστός γνωρίζει ποιούς ἀνα­ζητᾶ, σέ ποιούς θά μποροῦσε νά ἐμπι­στευθεῖ τό εὐαγγέλιό του καί νά τούς καταστήσει ἀποστόλους του. Καί σήμερα τόν ἀκοῦμε νά κα­λεῖ τόν Φίλιππο, ἕναν συμπολίτη τοῦ Ἀνδρέα καί τοῦ Πέτρου, ἀπό τή Βησθαϊδά τῆς Γαλιλαίας.

Τόν συναντᾶ καί τόν καλεῖ νά τόν ἀκολουθήσει. Χωρίς προλόγους, χω­ρίς εἰσαγωγές, χωρίς ὑποσχέ­σεις. «Καί λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἀκολούθει μοι».

Δύο λέξεις μόνο τοῦ Χριστοῦ ἀρ­κοῦν. Καί δέν ἀρκοῦν μόνο γιά νά ἀκολουθήσει ὁ Φίλιππος τόν Χρι­στό, ὁ ὁποῖος τόν κάλεσε κοντά του, ἀλλά καί γιά νά γίνει ἀπόστο­λός του. Γιατί ὁ Φίλιππος δέν ἀκο­λουθεῖ ἁπλῶς τόν Χριστό, ἀλλά σπεύδει ἀμέσως γιά νά μεταφέρει τήν πρόσκλησή του καί στόν φίλο του, τόν Ναθαναήλ, γιά νά τοῦ μεταδώσει τό χαρμόσυνο μήνυμα ὅτι βρῆκαν τόν Μεσσία.

Εἶναι τόσο βέβαιος γιά τήν εἴδηση πού μεταφέρει ὁ Φίλιππος, εἶναι τόσο πεπεισμένος ὅτι αὐτός τόν ὁποῖο μόλις συνάντησε καί τόν κάλεσε νά τόν ἀκολουθήσει εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὥστε δέν ὑποχωρεῖ στίς ἀμφιβολίες τοῦ Ναθαναήλ. Ἐπιμένει νά τοῦ γνωρίσει τόν Χρι­στό, γιατί εἶναι βέβαιος ὅτι ἡ γνω­ριμία τους θά τόν πείσει. Γι᾽ αὐτό καί δέν ἐπιχειρηματολογεῖ, δέν προ­σπαθεῖ νά τόν μεταπείσει μέ λό­για, μέ ἐπιχειρήματα, μέ ἀνθρώ­πινες ἀποδείξεις. Ἕνα μόνο τοῦ λέ­γει: «Ἔρχου καί ἴδε». Ἔλα καί δές, καί τότε θά κρίνεις μόνος σου τήν ἀλήθεια τῶν λεγομένων μου, τότε θά καταλάβεις ὅτι αὐτός εἶναι ὄντως ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου.

Ἡ σημερινή πρόσκληση τοῦ Χρι­στοῦ πρός τόν Φίλιππο δέν εἶναι ὅμως ἡ μόνη πρόσκληση τήν ὁποία ἀπευθύνει ὁ Κύριος. Τήν ἴδια πρόσ­κληση ἀπευθύνει καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού ἤλθαμε σήμερα στόν ναό, πού ἤλθαμε στή θεία Λειτουργία. Ὁ Χριστός εἶναι παρών καί ἀπευθύ­νεται πρός τόν καθένα μας, καλώ­ντας μας νά τόν ἀκολουθήσουμε. Γιατί δέν ἀρκεῖ νά ἐρχόμαστε στόν ναό, νά ἐρχόμαστε στή θεία Λει­τουργία ὡς ἐπισκέπτες ἤ ἀπό συνή­θεια. Δέν ἀρκεῖ νά συναντοῦμε τόν Χριστό καί στή συνέχεια, ὅταν τε­λειώσει ἡ θεία Λειτουργία, ὅταν θά ἐπιστρέψουμε στό σπίτι μας, νά τόν ξεχνοῦμε, νά μήν θυμόμαστε ὅτι τόν εἴχαμε συναντήσει, καί ὁ καθέ­νας μας νά βαδίζει τόν δικό του δρόμο.

Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά τόν ἀκο­λουθήσουμε, καί αὐτό σημαίνει νά ζοῦμε ὅπως ζεῖ Ἐκεῖνος, νά ζοῦμε μέσα στήν παρουσία του, νά τόν αἰσθανόμαστε δίπλα μας, νά κά­νου­με ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημά του, νά νιώθουμε τή χαρά καί τήν ἱκανοποίηση πού προσφέ­ρει ἡ συμπόρευσή μας μαζί του.

Ὁ Χριστός δέν εἶναι μία ἰδέα, δέν εἶναι μία θεωρία, εἶναι Θεός ζῶν, εἶναι ὁ Σωτήρας μας, τόν ὁποῖο μποροῦμε καί πρέπει νά ἀκολουθή­σουμε. Δέν ἀρκεῖ νά τόν πιστεύ­σου­με μέ τόν νοῦ μας, ἀλλά χρειά­ζεται νά τόν πιστεύσουμε μέ τήν ψυχή μας καί μέ τή ζωή μας, μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων μας, πού ἀγωνίσθηκαν γιά νά ἀποδεί­ξουν ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν ἐναν­θρώ­πησή του μᾶς προσφέρει τήν ἐμπειρία νά τόν ἀκολουθήσουμε, νά ζήσουμε τήν ἐμπειρία τήν ὁποία πρότεινε ὁ Φίλιππος στόν Ναθανα­ήλ: «ἔρχου καί ἴδε». Γιατί ἡ ὀρθή πίστη εἶναι ἐμπειρία, εἶναι βίωμα, εἶναι προϋπόθεση τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν θρίαμβο τῆς ὁποίας πανηγυ­ρί­ζουμε σήμερα, πρώτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Γιατί ἡ πίστη εἶναι αὐτή πού στό τέλος νικᾶ. «Αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσα­σα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν», γρά­φει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεο­λόγος.

Μέ αὐτή τήν πίστη νίκησαν οἱ ἅγιοι σέ κάθε ἐποχή, ὅπως μᾶς ὑπεν­θύμισε στό ἀποστολικό ἀνά­γνω­σμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στο­λος Παῦλος. Μέ αὐτή τήν πίστη νίκησαν καί ὅσοι ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων. Μπορεῖ νά διώχθηκαν, νά φυλα­κίσθηκαν, νά ἐξορίσθηκαν, νά μαρτύρησαν, ὅμως στό τέλος νίκησαν, γιατί ἡ νίκη τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι καί δική τους πίστη.

Μέ αὐτή τήν πίστη νίκησαν καί οἱ πρόγονοί μας, πού σάν σήμερα ἐπα­ναστάτησαν γιά νά ἀποτινάξουν τόν τουρκικό ζυγό. Μπορεῖ νά θυσιά­σθηκαν, νά μαρτύρησαν, νά ἔπεσαν μέ τά παιδιά τους στά νερά τῆς Ἀράπιτσας γιά νά μήν ὑποκύ­ψουν καί ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους, νά ὑπέστησαν βασανιστήρια καί μαρτύρια, νά ἔζησαν ἕνα ὁλο­καύτωμα, ὅμως τελικά ἡ θυσία τους ἀποτέλεσε τήν ἀπαρχή τῆς ἐλευθερίας τοῦ τόπου μας.

Τιμώντας τους σήμερα, ἄς μιμη­θοῦμε τήν πίστη τῶν ἁγίων ἀλλά καί τῶν προγόνων μας, καί ἡ πίστη μας στόν Χριστό θά μᾶς βοηθήσει νά ἀνταπεξέλθουμε στίς δυσκολίες καί τίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς καί νά τίς ὑπερβοῦμε μέ τή χάρη καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ.