Της άρεσε μια ζωή να γράφει. Θυμάται τον εαυτό της από την παιδική ηλικία στη Βέροια να εκφράζεται με το να πλάθει ιστορίες στο χαρτί. Αυτό αγαπούσε κι ήρθε στην πορεία ο έρωτας με το θέατρο οπότε… ήρθε κι έδεσε. Πριν μια δεκαετία, αποφάσισε να βγάλει προς τα έξω κάποιο θεατρικό κείμενό της να δει τι ψάρια θα πιάσει και το 2015 έπιασε!
Η κωμωδία “Το φυτό”, γραμμένη από την Εύα Γκουντάρα, παρουσιάζεται ξανά στα Χανιά σήμερα Σάββατο κι αύριο, με μια φρέσκια ματιά, κι έχει σκοπό να κάνει τον κόσμο να γελάσει με την ψυχή του, να ξεχαστεί και να προβληματιστεί όπως μόνο οι κωμωδίες ξέρουν να κάνουν. Οι “διαδρομές” μιλούν με τη συγγραφέα και σκηνοθέτιδα της παράστασης για τη σημασία της κωμωδίας σε δύσκολους καιρούς, για την ασθένειας της εποχής που ακούει στο όνομα έλλειψη επικοινωνίας αλλά και για τους καλλιτέχνες και την τέχνη στην επαρχία που φαίνεται πως έχει καλό υλικό για τις επόμενες γενιές.
Η κωμωδία “Το φυτό”, γραμμένη από την Εύα Γκουντάρα, παρουσιάζεται ξανά στα Χανιά σήμερα Σάββατο κι αύριο, με μια φρέσκια ματιά, κι έχει σκοπό να κάνει τον κόσμο να γελάσει με την ψυχή του, να ξεχαστεί και να προβληματιστεί όπως μόνο οι κωμωδίες ξέρουν να κάνουν. Οι “διαδρομές” μιλούν με τη συγγραφέα και σκηνοθέτιδα της παράστασης για τη σημασία της κωμωδίας σε δύσκολους καιρούς, για την ασθένειας της εποχής που ακούει στο όνομα έλλειψη επικοινωνίας αλλά και για τους καλλιτέχνες και την τέχνη στην επαρχία που φαίνεται πως έχει καλό υλικό για τις επόμενες γενιές.
Συνέντευξη στα Χανιώτικα Νέα
Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια στα Χανιά να αναφύονται πολλές καλλιτεχνικές ομάδες κι άνθρωποι να μένουν εδώ και να επενδύουν στον πολιτισμό. Αυτό πώς το σχολιάζεις δεδομένου ότι πρόκειται για μια επαρχιακή πόλη;
Γιατί όχι; Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων, μιλώντας όμως για μένα έχω να πω πως σε επαρχία μεγάλωσα, σε επαρχία σπούδασα (εδώ) κι ενώ έχω ζήσει ανά διαστήματα στην Αθήνα, πιστεύω πως δεν είναι ο κόσμος όλος μία πρωτεύουσα. Δεν δέχομαι ότι είναι δεύτερης κατηγορίας τα έργα στην επαρχία και φυσικά δεν κρίνονται όλα από την εμβέλεια της δημοσιότητας που παίρνουν, είναι άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο αυτό. Πολλές φορές έχω δει διαμάντια σε μικρά θεατράκια, από ερασιτεχνικές ομάδες κοκ. Προσωπικά, ψάχνω έργα νέων συγγραφέων, εν ζωή και ντόπιων, προτιμώ να στηρίζω παιδιά από επαρχία που έχουν γράψει κάτι αξιόλογο, γιατί είχα βρεθεί κι εγώ σε αυτή τη θέση. Θεωρώ επίσης ότι έχουμε ανάγκη από νέους συγγραφείς.
Γιατί αυτό το έργο, “Το Φυτό” και γιατί τώρα στα Χανιά;
Είναι ένα διαχρονικό έργο και κείμενο. Θεωρώ όμως ότι είναι πιο επίκαιρο τώρα, από ό,τι το 2015 που ανέβηκε στην Αθήνα γιατί όσο προχωρούν τα τεχνολογικά μέσα που μας δίνονται, λιγοστεύει η ικανότητα της ουσιώδους επικοινωνίας. Είναι μια κωμωδία που ξιφομαχεί με την τραγωδία και κρύβει μιαν ολόκληρη τραγωδία μέσα της αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό της είναι δοσμένη με μία σχεδόν υπερρεαλιστική σατιρική ματιά και χρησιμοποιεί συμβολισμούς ακριβώς για να είναι διαχρονική. Δεν ονοματίζουμε ίντερνετ, κινητό, facebook κ.λπ., όποιος θέλει το καταλαβαίνει.Μπορεί κάποιος αν θέλει μόνο να γελάσει π.χ. κι όχι να προβληματιστεί να το καταφέρει 100%, ακόμα κι ο πιο μουρτζούφλης θα γελάσει έστω με δύο σκηνές. Μετά έρχεται στο έργο η αποκάλυψη της πραγματικότητας και πάμε εκεί που πονάμε.
Την εποχή μας, ενώ έχουμε περισσότερες δυνατότητες να επικοινωνούμε μεταξύ μας, γιατί αισθανόμαστε τόση μοναξιά κι απομόνωση, όπως κι οι ήρωές σου στο έργο;
Γιατί πολύ απλά δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας, επικοινωνούμε με ρομπότ, μηχανές, Μέσα κι όχι μεταξύ μας. Αν προσέξεις κάποιες φορές, επικοινωνούμε με οικεία άτομα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά όταν βρισκόμαστε για έναν καφέ από κοντά το απόλυτο τίποτα και λες “με άλλον μιλούσα; Τώρα πριν 5 λεπτά μιλούσαμε…”. Έχει δημιουργηθεί μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας που οδηγεί σε χάσματα.
Είναι αναγκαίο το happy end; Πώς ορίζεις την ευτυχία στις ανθρώπινες σχέσεις;
Η ευτυχία είναι πάντα η ειλικρίνεια, αλλά ξεκινάει πρώτα από και με τον εαυτό μας. Αν αποδεχθούμε, αγαπήσουμε και στηρίξουμε τον εαυτό μας, τότε αυτό θα περάσει παντού.
Θεωρώ πως η ευτυχία είναι κατάσταση προσωπική του καθένα και βρίσκεται μέσα μας, δεν υπάρχει συνταγή που να μας αφορά όλους. Θέλει δουλειά από τον καθένα κι αυτό ακριβώς βγαίνει μέσα από την παράσταση.
Όσον αφορά τώρα στο happy end, είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι χρειάζονται όλα στην τέχνη· χρειάζεται η επιθεώρηση, η σαπουνόπερα, το κουλτουριάρικο που θα το δουν μόνο 15 άνθρωποι, η τραγωδία, η μαύρη κωμωδία, η κωμωδία που είτε έχει ευτυχισμένο τέλος είτε όχι κρύβει μέσα της μια τραγωδία, γιατί ουσιαστικά διακωμωδείς τα κακώς κείμενα. Δεν θα αποκαλύψω φυσικά τι τέλος έχει η παράσταση…
Ποια πιστεύεις είναι η σημασία της κωμωδίας σε περιόδους συναισθηματικά φορτισμένες όπως η τωρινή;
Τεράστια! Για αυτό και δώσαμε παράταση για απόψε Σάββατο κι αύριο Κυριακή, γιατί ήρθε κόσμος κι έμεινε εκτός δυστυχώς. Πέραν από την περίοδο του πένθους, δεν θεωρώ ότι πρέπει να ακυρώνονται καλλιτεχνικές δουλειές. Ξέρεις εκτός από τους ανθρώπους που έρχονται να ξεσκάσουν, το κάνουμε
και για εμάς τους ίδιους. Γίνανε όλα αυτά οπότε για εμάς είναι σίγουρα μια διέξοδος το θέατρο. Για 90 λεπτά, ο κόσμος μπορεί να ηρεμήσει, να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο μυαλό του, γιατί στο τέλος-τέλος ο πολίτης δε φταίει κι έχει φορτωθεί τεράστιο ψυχικό βάρος. Μην ξεχνάμε πως το θέατρο υπήρχε και στις χειρότερες συνθήκες κι εποχές που πέρασε η ανθρωπότητα και δεν έπαψε ποτέ.
Βρέθηκε βέβαια θεατής, όσο απίστευτο και να ακούγεται, που μας τηλεφώνησε να διαμαρτυρηθεί γιατί ακυρώσαμε την παράσταση της προηγούμενης Παρασκευής (εν μέσω τριήμερου πένθους) και ότι επρόκειτο για υποκρισία. Άλλοι είπανε έπρεπε να τις ακυρώσετε όλες! Θεωρώ πως καλό είναι να κρατάς τον δικό σου χαρακτήρα και πιστεύω και να ενεργείς αναλόγως· όποιος θέλει ας ακολουθήσει.
Κοινός στόχος στα τελευταία έργα φαίνεται πως είναι η αγάπη. Τι μας εμποδίζει να αγαπάμε τον διπλανό μας; Η τέχνη μπορεί με κάποιον τρόπο να καταφέρει κάτι σε αυτό;
Σίγουρα η τέχνη μπορεί να εξυγιάνει πολλά πράγματα, αλλά δε φτάνει από μόνη της. Πρέπει να θέλουμε… Μπορεί να δεις μια έκθεση ζωγραφικής, να δεις και δέκα παραστάσεις και να μην πάρεις τίποτα από αυτά. Αν εμείς δεν ανοίξουμε μέσα μας τις πόρτες, δεν θα μπει η τέχνη. Αν όμως το κάνουμε θεωρώ πως μπορεί να μας προσφέρει πάρα πολλά και διαφορετικά στον καθένα ακόμα και το ίδιο έργο τέχνης. Τώρα για την έννοια της αγάπης στα έργα μου το ακούω συχνά κι η αλήθεια είναι πως δεν ξεκινάω με αυτήν την πρόθεση. Προσπαθώ να ξυπνήσω τον κόσμο, να συνειδητοποιήσει πράγματα για το σήμερα, γιατί για το χθες έχουν μιλήσει τόσοι και τόσοι.
Αυτό μας λείπει κιόλας, σύγχρονα έργα, συγγραφείς και θέλω να αφήσει η εποχή μας υλικό. Να μην συζητάμε αποκλειστικά για περασμένους αιώνες τώρα και στο μέλλον. Κάνω λοιπόν αυτό, “ρίχνω σφαλιάρες στους ανθρώπους” και πιο κοινός παρανομαστής θα έλεγα πως είναι η έλλειψη επικοινωνίας κι έχω επικεντρωθεί σε αυτό γιατί με προβληματίζει που δεν εξελίσσεται καλά.
Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια στα Χανιά να αναφύονται πολλές καλλιτεχνικές ομάδες κι άνθρωποι να μένουν εδώ και να επενδύουν στον πολιτισμό. Αυτό πώς το σχολιάζεις δεδομένου ότι πρόκειται για μια επαρχιακή πόλη;
Γιατί όχι; Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων, μιλώντας όμως για μένα έχω να πω πως σε επαρχία μεγάλωσα, σε επαρχία σπούδασα (εδώ) κι ενώ έχω ζήσει ανά διαστήματα στην Αθήνα, πιστεύω πως δεν είναι ο κόσμος όλος μία πρωτεύουσα. Δεν δέχομαι ότι είναι δεύτερης κατηγορίας τα έργα στην επαρχία και φυσικά δεν κρίνονται όλα από την εμβέλεια της δημοσιότητας που παίρνουν, είναι άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο αυτό. Πολλές φορές έχω δει διαμάντια σε μικρά θεατράκια, από ερασιτεχνικές ομάδες κοκ. Προσωπικά, ψάχνω έργα νέων συγγραφέων, εν ζωή και ντόπιων, προτιμώ να στηρίζω παιδιά από επαρχία που έχουν γράψει κάτι αξιόλογο, γιατί είχα βρεθεί κι εγώ σε αυτή τη θέση. Θεωρώ επίσης ότι έχουμε ανάγκη από νέους συγγραφείς.
Γιατί αυτό το έργο, “Το Φυτό” και γιατί τώρα στα Χανιά;
Είναι ένα διαχρονικό έργο και κείμενο. Θεωρώ όμως ότι είναι πιο επίκαιρο τώρα, από ό,τι το 2015 που ανέβηκε στην Αθήνα γιατί όσο προχωρούν τα τεχνολογικά μέσα που μας δίνονται, λιγοστεύει η ικανότητα της ουσιώδους επικοινωνίας. Είναι μια κωμωδία που ξιφομαχεί με την τραγωδία και κρύβει μιαν ολόκληρη τραγωδία μέσα της αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό της είναι δοσμένη με μία σχεδόν υπερρεαλιστική σατιρική ματιά και χρησιμοποιεί συμβολισμούς ακριβώς για να είναι διαχρονική. Δεν ονοματίζουμε ίντερνετ, κινητό, facebook κ.λπ., όποιος θέλει το καταλαβαίνει.Μπορεί κάποιος αν θέλει μόνο να γελάσει π.χ. κι όχι να προβληματιστεί να το καταφέρει 100%, ακόμα κι ο πιο μουρτζούφλης θα γελάσει έστω με δύο σκηνές. Μετά έρχεται στο έργο η αποκάλυψη της πραγματικότητας και πάμε εκεί που πονάμε.
Την εποχή μας, ενώ έχουμε περισσότερες δυνατότητες να επικοινωνούμε μεταξύ μας, γιατί αισθανόμαστε τόση μοναξιά κι απομόνωση, όπως κι οι ήρωές σου στο έργο;
Γιατί πολύ απλά δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας, επικοινωνούμε με ρομπότ, μηχανές, Μέσα κι όχι μεταξύ μας. Αν προσέξεις κάποιες φορές, επικοινωνούμε με οικεία άτομα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά όταν βρισκόμαστε για έναν καφέ από κοντά το απόλυτο τίποτα και λες “με άλλον μιλούσα; Τώρα πριν 5 λεπτά μιλούσαμε…”. Έχει δημιουργηθεί μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας που οδηγεί σε χάσματα.
Είναι αναγκαίο το happy end; Πώς ορίζεις την ευτυχία στις ανθρώπινες σχέσεις;
Η ευτυχία είναι πάντα η ειλικρίνεια, αλλά ξεκινάει πρώτα από και με τον εαυτό μας. Αν αποδεχθούμε, αγαπήσουμε και στηρίξουμε τον εαυτό μας, τότε αυτό θα περάσει παντού.
Θεωρώ πως η ευτυχία είναι κατάσταση προσωπική του καθένα και βρίσκεται μέσα μας, δεν υπάρχει συνταγή που να μας αφορά όλους. Θέλει δουλειά από τον καθένα κι αυτό ακριβώς βγαίνει μέσα από την παράσταση.
Όσον αφορά τώρα στο happy end, είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι χρειάζονται όλα στην τέχνη· χρειάζεται η επιθεώρηση, η σαπουνόπερα, το κουλτουριάρικο που θα το δουν μόνο 15 άνθρωποι, η τραγωδία, η μαύρη κωμωδία, η κωμωδία που είτε έχει ευτυχισμένο τέλος είτε όχι κρύβει μέσα της μια τραγωδία, γιατί ουσιαστικά διακωμωδείς τα κακώς κείμενα. Δεν θα αποκαλύψω φυσικά τι τέλος έχει η παράσταση…
Ποια πιστεύεις είναι η σημασία της κωμωδίας σε περιόδους συναισθηματικά φορτισμένες όπως η τωρινή;
Τεράστια! Για αυτό και δώσαμε παράταση για απόψε Σάββατο κι αύριο Κυριακή, γιατί ήρθε κόσμος κι έμεινε εκτός δυστυχώς. Πέραν από την περίοδο του πένθους, δεν θεωρώ ότι πρέπει να ακυρώνονται καλλιτεχνικές δουλειές. Ξέρεις εκτός από τους ανθρώπους που έρχονται να ξεσκάσουν, το κάνουμε
και για εμάς τους ίδιους. Γίνανε όλα αυτά οπότε για εμάς είναι σίγουρα μια διέξοδος το θέατρο. Για 90 λεπτά, ο κόσμος μπορεί να ηρεμήσει, να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο μυαλό του, γιατί στο τέλος-τέλος ο πολίτης δε φταίει κι έχει φορτωθεί τεράστιο ψυχικό βάρος. Μην ξεχνάμε πως το θέατρο υπήρχε και στις χειρότερες συνθήκες κι εποχές που πέρασε η ανθρωπότητα και δεν έπαψε ποτέ.
Βρέθηκε βέβαια θεατής, όσο απίστευτο και να ακούγεται, που μας τηλεφώνησε να διαμαρτυρηθεί γιατί ακυρώσαμε την παράσταση της προηγούμενης Παρασκευής (εν μέσω τριήμερου πένθους) και ότι επρόκειτο για υποκρισία. Άλλοι είπανε έπρεπε να τις ακυρώσετε όλες! Θεωρώ πως καλό είναι να κρατάς τον δικό σου χαρακτήρα και πιστεύω και να ενεργείς αναλόγως· όποιος θέλει ας ακολουθήσει.
Κοινός στόχος στα τελευταία έργα φαίνεται πως είναι η αγάπη. Τι μας εμποδίζει να αγαπάμε τον διπλανό μας; Η τέχνη μπορεί με κάποιον τρόπο να καταφέρει κάτι σε αυτό;
Σίγουρα η τέχνη μπορεί να εξυγιάνει πολλά πράγματα, αλλά δε φτάνει από μόνη της. Πρέπει να θέλουμε… Μπορεί να δεις μια έκθεση ζωγραφικής, να δεις και δέκα παραστάσεις και να μην πάρεις τίποτα από αυτά. Αν εμείς δεν ανοίξουμε μέσα μας τις πόρτες, δεν θα μπει η τέχνη. Αν όμως το κάνουμε θεωρώ πως μπορεί να μας προσφέρει πάρα πολλά και διαφορετικά στον καθένα ακόμα και το ίδιο έργο τέχνης. Τώρα για την έννοια της αγάπης στα έργα μου το ακούω συχνά κι η αλήθεια είναι πως δεν ξεκινάω με αυτήν την πρόθεση. Προσπαθώ να ξυπνήσω τον κόσμο, να συνειδητοποιήσει πράγματα για το σήμερα, γιατί για το χθες έχουν μιλήσει τόσοι και τόσοι.
Αυτό μας λείπει κιόλας, σύγχρονα έργα, συγγραφείς και θέλω να αφήσει η εποχή μας υλικό. Να μην συζητάμε αποκλειστικά για περασμένους αιώνες τώρα και στο μέλλον. Κάνω λοιπόν αυτό, “ρίχνω σφαλιάρες στους ανθρώπους” και πιο κοινός παρανομαστής θα έλεγα πως είναι η έλλειψη επικοινωνίας κι έχω επικεντρωθεί σε αυτό γιατί με προβληματίζει που δεν εξελίσσεται καλά.
Μπράβο σου!! Αν έμενες στη Βέροια θα ήσουν ακόμα άγνωστη!!
ΑπάντησηΔιαγραφή