Ακόμα και το Νερό;

Από την Ολυμπία Αποστόλου Υποψήφια Βουλευτή ΠΑ.ΣΟ.Κ. - Κίνημα Αλλαγής

Στην πατρίδα μας, πολλές φορές, το δημόσιο ταυτίζεται με το ανεπαρκές. Στην Ελλάδα των προηγούμενων δεκαετιών, των πολυέξοδων ΔΕΚΟ που προσέφεραν υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας, των κρατικών Τραπεζών που δάνειζαν με εγγυήσεις του δημοσίου, των αναμονών και του «γρηγορόσημου», η επιχειρηματολογία για ιδιωτικοποιήσεις βρήκε πρόσφορο έδαφος.

Η σημερινή κατάσταση της οικονομίας όμως, δείχνει ότι η αντικατάσταση του δημόσιου από το ιδιωτικό δεν αποτελεί πανάκεια. Για παράδειγμα, η αντικατάσταση του κρατικού μονοπωλίου ενέργειας από ένα ολιγοπώλιο ελάχιστων εταιρειών παραγωγής και διανομής ενέργειας έχει δημιουργήσει φαινόμενα αισχροκέρδειας. Το κράτος στην πράξη επιδοτεί τα υπερκέρδη αυτών των εταιρειών μέσω των επιδοτήσεων στους λογαριασμούς ενέργειας.

Η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών από μόνη της δεν αρκεί, αφού σύμφωνα με τη Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ των ουραγών της Ε.Ε. όσον αφορά την ταχύτητα του internet, αλλά μεταξύ των πρωταθλητών όσον αφορά το κόστος.

Οι ιδιωτικές τράπεζες των οποίων υποχρεωτικά πελάτες είμαστε όλοι, λειτουργούν ληστρικά και χωρίς ενδιαφέρον για την ανάπτυξη και την εξυπηρέτηση πολιτών και επιχειρήσεων. 

Στον τομέα της υγείας, οι Έλληνες, μετά την συστηματική απαξίωση του Ε.Σ.Υ., πληρώνουμε τις τρίτες υψηλότερες ιδιωτικές δαπάνες στην Ε.Ε. Ο ιδιωτικός τομέας αναλαμβάνει με υπέρογκες χρεώσεις όλες τις προσοδοφόρες ιατρικές πράξεις όπως εξετάσεις και επεμβάσεις, ενώ την πανδημία κλήθηκε να αντιμετωπίσει το αποδεκατισμένο δημόσιο νοσοκομείο.

Κι όμως, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί σήμερα να περάσει από το παράθυρο τη δυνατότητα ιδιωτικοποίησης του μέγιστου αγαθού για τη ζωή, του νερού. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Κίνημα Αλλαγής ξεκάθαρα και σταθερά τάσσεται ενάντια σε οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση και δηλώνει ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό και ανθρώπινο δικαίωμα.

Στο μέλλον, και λόγω της κλιματικής κρίσης, είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουμε τεράστια προβλήματα έλλειψης νερού. Τα προβλήματα αυτά θα επηρεάσουν καταναλωτές, αγρότες και επιχειρήσεις. Είναι λοιπόν δυνατό να αφήσουμε τη διαχείρισή του σε έναν ιδιωτικό τομέα που όπου τον έχουμε συναντήσει, τον βλέπουμε να υποεπενδύει και να υπερεκμεταλλεύεται;

Η διαχείριση των υδάτινων πόρων της πατρίδας απαιτεί την ύπαρξη ενός Κράτους -Στρατηγικού Επενδυτή που θα σχεδιάζει ολοκληρωμένα και μακροπρόθεσμα, με αποκεντρωμένες και δημοκρατικές διαδικασίες. Που θα φροντίζει για τις απαραίτητες υποδομές και την ανθεκτικότητα της πατρίδας και της κοινωνίας απέναντι στις προκλήσεις του αύριο.

Που θα συντάσσεται με τα συμφέροντα των πολλών και όχι των λίγων.