Κυριακή της Τυρινής στην Αλεξάνδρεια

Την Κυριακή της Τυρινής 26 Φεβρουαρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος ανέγνωσε τη συγχωρητική ευχή με την ευκαιρία της ενάρξεως της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και αφού ζήτησε πρώτα ο ίδιος τη συγχώρηση από το εκκλησίασμα έδωσε στη συνέχεια την πατρική του ευχή και συγχώριση σε όλους.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε: «Σύ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ κυρίῳ στήκει ἤ πίπτει».

Στίς παλαιότερες ἐποχές, ὅταν κάποιος πολίτης ἐπιχειροῦσε νά σφε­τερισθεῖ ἕνα βασιλικό προ­νόμιο, θεωρεῖτο ὅτι ἐποφθαλμιοῦ­σε τόν βασιλικό θρόνο καί κατα­δικαζόταν ὡς ἔνοχος ἐγκλήματος καθοσιώσεως. Ἐνῶ ὅμως αὐτό θεωρεῖται φυσικό γιά τούς ἐγκό­σμιους βασιλεῖς, τῶν ὁποίων ἡ δύναμη ἀλλά καί ἡ διάρκεια τῆς βασιλείας εἶναι περιορισμένη καί πεπερασμένη, παραθεωροῦμε τή σημασία του καί τή σοβαρότητά του, ὅταν πρόκειται γιά τόν ἐπου­ράνιο βασιλέα καί Θεό μας. Εὔκολα μάλιστα καί χωρίς νά τό συνει­δη­τοποιοῦμε, γινόμαστε καί ἐμεῖς ἔνοχοι ἐνώπιόν του. Μέ ποιόν τρόπο συμβαίνει αὐτό μᾶς ὑποδει­κνύει στό σημερινό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα ὁ οὐρανοβάμων ἀπό­στολος Παῦλος, διατυπώνοντας ἕνα ἐρώτημα, τό ὁποῖο ἀφορᾶ ὅλους μας καί θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει.

«Σύ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰ­κέτην;» Ποιός εἶσαι ἐσύ πού κρίνει τόν ξένο ὑπηρέτη; «Τῷ ἰδίῳ κυρίῳ στήκει ἤ πίπτει». Αὐτός δέν εἶναι ὑπόλογος σέ σένα, ἀλλά στόν κύριό του, ὁ ὁποῖος καί θά κρίνει ἐάν εἶναι ἔνοχος ἤ ὄχι.

Ἄς ἐξετάσουμε, λοιπόν, ὅλοι τόν ἑαυτό μας. Καί ἄς ἀπαντήσουμε μέ εἰλικρίνεια. Ἄραγε δέν ἔχουμε κατα­κρίνει ποτέ κάποιον συνάν­θρωπό μας, κάποιον ἀδελφό μας; Καί ἐάν τό ἔχουμε κάνει, ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι εἴμαστε ἔνο­χοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα σοβαρά, ἐφόσον σφετερισθήκαμε τό δικό του δικαίωμα νά κρίνει τούς ἀνθρώπους, ἀναλαμβάνοντας ἐμεῖς ἕναν ρόλο πού δέν μᾶς ἀνή­κει καί ἀμφισβητώντας τή δική του ἐξουσία καί ἁρμοδιότητα;

Πόσο σοβαρό ἁμάρτημα εἶναι ἡ κρίση καί πολύ περισσότερο ἡ κα­τά­κριση τῶν ἀδελφῶν μας, ἀποδει­κνύεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός προσφέρει ὡς ἀνταμοιβή σέ ὅσους δέν κρίνουν τούς ἄλλους ἀνθρώπους, τήν ἀπαλλαγή ἀπό τή δική του κρίση. Τί μᾶς λέγει; «Μή κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε». Ὅποιος δέν κρίνει τούς ἀδελφούς του, αὐ­τός δέν πρόκειται νά κριθεῖ ἀπό τόν Θεό.

Σκεφθεῖτε πόσες φορές καθημε­ρινά πταίουμε καί ἁμαρτάνουμε μέ διαφόρους τρόπους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί κανονικά εἴμαστε πολλα­πλά ὑπόλογοι γιά μικρότερες καί μεγαλύτερες ἁμαρτίες. Καί ὅμως ὁ Θεός μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό ὅλες αὐτές ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι δέν θά κρίνουμε τούς ἀδελφούς μας. Τόσο μεγάλη βαρύτητα ἔχει ἡ κρί­ση στά μάτια τοῦ Θεοῦ.

Γιατί ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυμίζει τή σημασία τῆς κρί­σεως καί τῆς κατακρίσεως σήμερα, καθώς εἰσερχόμεθα στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, στό στάδιο τῆς νηστείας, τῆς μετανοίας καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος;

Μᾶς τήν ὑπενθυμίζει γιά τρεῖς λό­γους.

Ὁ πρῶτος εἶναι γιά νά μήν θεω­ρήσουμε ὅτι ἡ νηστεία πού καλού­μεθα νά κάνουμε εἶναι νη­στεία μό­νο τροφῶν. Ἀσφαλῶς καλούμεθα νά νηστεύσουμε ἀπό ὁρισμένες τρο­φές, ὑπακούοντας στή θεόσδο­τη ἐντολή τῆς νηστείας καί ἀσκού­μενοι στήν ἐγκράτεια. Ἀλλά δέν ἀρκεῖ μόνο ἡ νηστεία τῶν τροφῶν γιά νά καθάρουμε τήν ψυχή καί τό σῶμα μας καί νά προετοιμασθοῦμε γιά τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἀπαιτεῖται καί ἡ νηστεία τῶν παθῶν. Καί ἕνα ἀπό αὐτά καί μάλιστα σοβαρό εἶναι, ὅπως εἴδα­με, ἡ κρίση καί ἡ κατάκριση.

Ὁ δεύτερος λόγος γιά τόν ὁποῖο μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ὅτι ἡ κρίση τῶν συνανθρώ­πων μας εἶναι σοβαρό ἁμάρτημα, εἶναι γιατί πολύ συχνά δέν τήν ὑπο­­λογίζουμε, τήν ὑποτιμοῦμε καί δέν συνειδητοποιοῦμε ὅτι μᾶς καθι­στᾶ βαρύτατα ἐνόχους στά μάτια τοῦ Θεοῦ.

Καί ὁ τρίτος λόγος εἶναι ὅτι ἡ ἀπο­φυγή τῆς κρίσεως τῶν ἀδελφῶν μας ἀπαλλάσσει καί ἐμᾶς ἀπό τήν κρίση τοῦ Θεοῦ.

Ἄν συνειδητοποιήσουμε, δηλαδή, ὅτι ὅλος ὁ ἀγώνας ὁ πνευματικός πού κάνουμε κατά τή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ νη­στεία, ἡ ἐγκράτεια, εἶναι γιά νά μήν εἴμαστε ἔνοχοι ἀπέναντι στό Θεό, καί ἐμεῖς παρότι προσπαθοῦμε καί ἀγωνιζόμαστε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ἄλλα ἁμαρτήματα, ἐπιβαρύ­νου­με τήν ψυχή μας μέ τήν κρίση καί τήν κατάκριση, καί ἀκόμη ὅτι, ἀποφεύγοντας νά κρίνουμε τούς συνανθρώπους μας, θά κερδίζαμε τό ἔλεος καί τή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ, τότε θά ἤμασταν πολύ πιό προσεκτικοί. Θά ἐλέγχαμε τί λέμε καί πῶς τό λέμε γιά τούς ἀδελφούς μας καί δέν θά ἀπασχολούμασταν μέ τό νά ἐξετάζουμε, νά κρί­νου­με καί νά κατακρίνουμε τί κάνουν καί πῶς τό κάνουν. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά εἴχαμε περισσότερο χρόνο νά ἀσχολούμεθα μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τήν ψυχή μας καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ θά προοδεύαμε στήν ἐν Χρι­στῷ ζωή.

Εἰσερχόμενοι ἀπό ἀπόψε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἄς ἔχουμε, λοιπόν, κατά νοῦν τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί ἄς ἀποφεύγουμε τήν κρίση τῶν ἀδελφῶν μας, γιά νά μήν κατα­κρι­θοῦμε ὡς σφε­τεριστές τοῦ ἀπο­κλει­στικοῦ δικαιώματος τοῦ Θεοῦ νά μᾶς κρίνει, ἀλλά καί γιά νά τύ­χουμε τό ἔλεος καί τή συγ­χώ­ρησή του.