Ο καιρός κρύος και βροχερός και τα χιλιόμετρα μπροστά μου. Οι ώρες της οδήγησης περνούσαν βαρετά και αδιάφορα. Μέτα από τρεις περίπου ώρες έκανα την απαραίτητη και προβλεπόμενη παράκαμψη για να βρεθώ με την σύντροφο μου και να συνεχίσουμε παρέα. Λίγο πριν φτάσουμε στην Θεσσαλονίκη, εγκαταλείψαμε την εθνική οδό και κατευθυνθήκαμε προς τον Νόμο Πέλλας. Ο δρόμος αρκετά προβληματικός όχι όσον άφορα το οδόστρωμα άλλα την σήμανση. Μετά την Αριδαία τα πράγματα απλοποιούνται, άλλωστε ο προορισμός δεν απέχει παρά μόνο 13 χιλιόμετρα. Φτάσαμε στην λουτρόπολη Πόζαρ αργά το απόγευμα.
Η πρώτη αίσθηση από τον οικισμό που απλωνόταν δεξιά και αριστερά του κεντρικού δρόμου ήταν μάλλον αδιάφορη. Σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται από την γραφικότητα του. Συγκροτήματα δωματίων, ξενοδοχεία, ξενώνες, ταβέρνες, εστιατόρια και καφέ, συνθέτουν το κεντρικό θέμα στον καμβά του οικισμού.
Αυτό που είναι σίγουρο, είναι η ποικιλία των τιμών όσον άφορα την διαμονή, άλλα και την εστίαση αφού μπορεί να ικανοποιήσει από τα ταπεινά, αλλά και τα πιο πλούσια βαλάντια. Ταχτοποιηθήκαμε στον ξενώνα που βρισκόταν σχεδόν στο τέλος του κεντρικού δρόμου, του ίδιου αυτού δρόμου που οδηγεί και τελειώνει στα λουτρά. Τα ιαματικά λουτρά μαγνητίζουν πολλούς επισκέπτες που έρχονται τόσο για θεραπευτικούς λόγους όσο και για χαλάρωση.
Οι πρώτες πρωινές εικόνες είναι μάλλον σουρεαλιστικές. Άνθρωποι στον δρόμο με μπουρνούζια, πετσέτες και παντόφλες κατευθύνονται προς τα λουτρά. Φιγούρες των οποίων οι γραμμές διακρίνονται αχνά μέσα στην πρωινή ομίχλη και φαντάζουν σαν ξωτικά. Ο ήχος του νερού που τρέχει, σαν μια «ορχήστρα» της φύσης που παίζει αδιάκοπτα, συνοδεύει τον επισκέπτη.
Το Καϊμακτσαλάν μας κοιτάζει στωικά ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας. Τα σώματα μας βυθισμένα στα ζεστά νερά(37ο C) του θερμοπόταμου απολαμβάνουν μια μοναδική αίσθηση χωρίς να έχουν καμιά διάθεση να αποχωριστούν την ηδονή που μας προσφέρει η αρχέγονη ζεστή και υγρή μήτρα της φύσης.
Ένα τριήμερο που κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς μεταξύ ”εποικοδομητικής” τεμπελιάς , ευεξίας φαγητού και ύπνου. Για οποίον θέλει να ξεφύγει λίγο από την τόσο “έντονη δραστηριότητα”(!) λίγα μόλις χιλιόμετρα μακρύτερα βρίσκεται το εγκαταλειμμένο χωριό του Άνω Λουτρακίου σε υψόμετρο 1750. Βόλτα μέσα μια οργιώδη βλάστηση, ερημωμένα σπίτια και παλιά στρατιωτικά φυλάκια που χρονολογούνται από την εποχή του εμφυλίου. Για τους λάτρεις του καλού κρασιού που παράγει η περιοχή, υπάρχει η δυνατότητα επίσκεψης και γευσιγνωσίας σε τοπικά υψηλής ποιότητας οινοποιεία.
Δύσκολο πολύ μέσα σε τρεις μέρες να αποτινάξεις τους εξαντλητικούς και απάνθρωπους ρυθμούς της πόλης και να εναγκαλιστείς με το «δημιουργικό» τίποτα, την χαρά και την ικανοποίηση του σώματος και του πνεύματος. Το ταξίδι τελείωσε και μόνο μια σκέψη περνά από το μυαλό μου. Δικαίωμα στην τεμπελιά πρέπει να έχουν όλοι!!!
Αυτό που είναι σίγουρο, είναι η ποικιλία των τιμών όσον άφορα την διαμονή, άλλα και την εστίαση αφού μπορεί να ικανοποιήσει από τα ταπεινά, αλλά και τα πιο πλούσια βαλάντια. Ταχτοποιηθήκαμε στον ξενώνα που βρισκόταν σχεδόν στο τέλος του κεντρικού δρόμου, του ίδιου αυτού δρόμου που οδηγεί και τελειώνει στα λουτρά. Τα ιαματικά λουτρά μαγνητίζουν πολλούς επισκέπτες που έρχονται τόσο για θεραπευτικούς λόγους όσο και για χαλάρωση.
Οι πρώτες πρωινές εικόνες είναι μάλλον σουρεαλιστικές. Άνθρωποι στον δρόμο με μπουρνούζια, πετσέτες και παντόφλες κατευθύνονται προς τα λουτρά. Φιγούρες των οποίων οι γραμμές διακρίνονται αχνά μέσα στην πρωινή ομίχλη και φαντάζουν σαν ξωτικά. Ο ήχος του νερού που τρέχει, σαν μια «ορχήστρα» της φύσης που παίζει αδιάκοπτα, συνοδεύει τον επισκέπτη.
Το Καϊμακτσαλάν μας κοιτάζει στωικά ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας. Τα σώματα μας βυθισμένα στα ζεστά νερά(37ο C) του θερμοπόταμου απολαμβάνουν μια μοναδική αίσθηση χωρίς να έχουν καμιά διάθεση να αποχωριστούν την ηδονή που μας προσφέρει η αρχέγονη ζεστή και υγρή μήτρα της φύσης.
Ένα τριήμερο που κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς μεταξύ ”εποικοδομητικής” τεμπελιάς , ευεξίας φαγητού και ύπνου. Για οποίον θέλει να ξεφύγει λίγο από την τόσο “έντονη δραστηριότητα”(!) λίγα μόλις χιλιόμετρα μακρύτερα βρίσκεται το εγκαταλειμμένο χωριό του Άνω Λουτρακίου σε υψόμετρο 1750. Βόλτα μέσα μια οργιώδη βλάστηση, ερημωμένα σπίτια και παλιά στρατιωτικά φυλάκια που χρονολογούνται από την εποχή του εμφυλίου. Για τους λάτρεις του καλού κρασιού που παράγει η περιοχή, υπάρχει η δυνατότητα επίσκεψης και γευσιγνωσίας σε τοπικά υψηλής ποιότητας οινοποιεία.
Δύσκολο πολύ μέσα σε τρεις μέρες να αποτινάξεις τους εξαντλητικούς και απάνθρωπους ρυθμούς της πόλης και να εναγκαλιστείς με το «δημιουργικό» τίποτα, την χαρά και την ικανοποίηση του σώματος και του πνεύματος. Το ταξίδι τελείωσε και μόνο μια σκέψη περνά από το μυαλό μου. Δικαίωμα στην τεμπελιά πρέπει να έχουν όλοι!!!
Δείτε φωτογραφίες από το carnetdevoyage.gr:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.