Η τραγωδία του Ανθρώπου και η φιλανθρωπία του Θεού

Του Θεολόγου Παύλου Σαββίδη
«Τραγική και ανέλπιστα καταστροφική η επιλογή των πρωτοπλάστων να φύγουν μακριά από την αβυθομέτρητη αγάπη της Τριαδικής Κοινωνίας, σέρνοντας μαζί τους σε κατασκότεινους λαβύρινθους ως προίκα όλα τα φιλεπίστροφα θανατηφόρα πάθη με αποκορύφωμα την μοναξιά και τον ψυχοσωματικό τους θάνατο. Λάθος ασυγχώρητο η επιλογή τους αλλά και η εκλογή τους να ζήσουν αυτονομημένοι και αυτολατρευόμενοι, πέφτοντας στην παγίδα της «ισοθεΐας»…Πάρκαραν παράνομα σε χώρο που δεν τους ανήκε γιατί απλά προτίμησαν ευημερία, τιμή, δόξα, κοντολογής επίγειο παράδεισο χωρίς την αδιαπραγμάτευτη υπακοή!, που θα τους εξασφάλιζε την αδιατάρακτη ειρηνική βασιλεία μέσα στο ανέσπερο Τριαδικό φώς!

Δύο χιλιάδες εικοσι δύο χρόνια μετά. Δεν νομίζετε ότι και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, βαδίζουμε στα ίδια μονοπάτια και φιλοσοφούμε αντίστοιχα μακριά και επικίνδυνα από την κατά Χριστόν πορεία μας; Εδώ να επικαλεστούμε και την θεοφώτιστη σκέψη του αγίου Παϊσίου: «αν κανείς αγαπά τον εαυτό του απομονώνεται από τον Θεό. Βάζει μονωτικό». 

Να συνεχίσουμε με μία τελευταία απογοητευτική σκέψη πρίν ξεκινήσουμε την θαυμαστή αντίστροφη φιλάνθρωπη πορεία μας. Αφοσιωμένοι στα υλικά, με τα ενδιαφέροντά μας στραμμένα προς τον κόσμο, παγιδευμένοι από την πολύμορφη αμαρτία με την προσοχή της ψυχής μας σκορπισμένη σ’ ένα σωρό μάταια πράγματα, ξεχάσαμε το στόλισμα εκείνο που μας κάνει αληθινούς ανθρώπους! 

Την αρετή, αυτό το μέγιστο άθλημα, που τόσο σήμερα σ’ έναν κολασμένο κόσμο την έχουμε ανάγκη! Τελικά αυτός ο περισπασμός της καθημερινότητας με τις πιθανόν στημένες ή και αναιρούμενες ειδήσεις φωνάζουν τρανταχτά πως θέλουμε εδώ και τώρα να ξανάρθει στη γή και προπάντων στη ζωή και τις καρδιές μας ο Πολυπόθητος Λυτρωτής μας Χριστός!

Η άπειρη αγαθότητα και αγάπη του Θεού αποφασίζει να επαναφέρει το ταλαίπωρο πλάσμα του στην αρχική του κατάσταση με την «εν χρόνω» Ενανθρώπιση του Θείου Λόγου, με τρόπο που η σωτηρία μας είναι πλέον και στα δικά μας τα χέρια!

Όπως θεολογικότατα στοχάζεται ο αγιορείτικος μοναχισμός : «Η Σάρκωση του Χριστού δεν είναι μόνο μία πράξη ελεύθερης προσφοράς του Θεού στον άνθρωπο, αλλά και ελεύθερης προσφοράς του ανθρώπου στον Θεό δια της Παρθένου…Εδάνεισε στο Θεό ό,τι ο ίδιος δεν είχε, την ανθρώπινη φύση, για να δώσει ο Θεός στον άνθρωπο ό,τι ο ίδιος δεν είχε, την θέωση». 

Ο Υιός του Θεού στη φάτνη των αλόγων ζώων. Το μέγα θαύμα που τον έκανε δυνατό η αμεταμέλητη αγάπη του Θεού για τον «πεσμένο» άνθρωπο και αυτή η αγάπη σήμανε νέα εποχή στις σχέσεις Θεού και ανθρώπων. Το άστρο της Βηθλεέμ σκόρπισε τα ζοφερά σκοτάδια της αμαρτίας , νίκησε μια για πάντα την θλίψη την αθεράπευτη και την απόγνωση. Κάτι περισσότερο, με την Ενανθρώπιση καταλύθηκε η εξουσία και η δύναμη της αμαρτίας. Το χαμόγελο που ακτινοβολεί από τη Φάτνη είναι το μήνυμα της συμφιλιώσεώς μας με τον Θεό Πατέρα, η εκδήλωση της εύνοιας, της συγγνώμης της άμετρης αγάπης Του.

Εκείνη την πιο φωτεινή νύχτα της ζωής μας, οι άγγελοι τραγουδούν τον γλυκύτερο αλλά και τον πλέον παρήγορο ύμνο : «και επι γής ειρήνη». Με απλά λόγια, όλοι είμαστε νοσταλγοί της ειρήνης, η οποία είναι υπόθεση προσωπική. Βασιλεύει και ακτινοβολείται από τις ψυχές οι οποίες μετανοούν, έχουν συμφιλιωθεί με τον με τον Βασιλέα της ειρήνης, και του έχουν εμπιστευθεί τον ωκεανό των σκέψεων, των συναισθημάτων, με αποκορύφωμα την αμαρτωλότητά τους. Και σαν αντίδωρο παίρνουν από τον Νεογέννητο τον αρραβώνα της συνδιαλλαγής Του, δηλαδή της αδιατάρακτης και ασάλευτης ειρήνης Του.

Ήδη φτάσαμε στην ουσία της εορτής, που σημαίνει ότι προϋπόθεση για μια σωστική λυτρωτική συνάντηση με το «Νέον Παιδίον» είναι ότι ένας είναι ο δρόμος, η ειλικρινής μετάνοια που αφορά τον πρώτο και τελευταίο πολίτη, αλλά και όλους τους άλλους με το οποιοδήποτε εκκλησιαστικό αξίωμα. Η σωτήρια αυτή κίνηση κορυφώνεται μέσα στην Ευχαριστιακή Σύναξη της Χριστουγεννιάτικης λειτουργικής πανδαισίας.

Η θεία Φιλανθρωπία ζητά από τον καθένα μας και την αντίστοιχη Φιλαδελφία που ιδιαίτερα στους καιρούς μας με τις πολυποίκιλες ηθικές και οικονομικές κρίσεις τόσοι συνάνθρωποί μας ταλανίζονται. Έτσι η από καρδίας αυθόρμητη ελεημοσύνη πνευματική και υλική ας γίνει τρόπος ζωής για τους ελάχιστους εμπερίστατους αδελφούς του Νηπίου της Βηθλεέμ. Θα είναι και ο πολυτιμότερος Χριστουγεννιάτικος στολισμός της ψυχής μας.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα».