Πανηγύρισε η ενορία του Αγίου Ιωάννη στη Βέροια - Χειροθεσία Πνευματικού

Το Σάββατο 12 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στο Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Στεφάνου Βεροίας με την ευκαιρία της εορτής του προστάτου της ενορίας, Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου του εορταζομένου Αγίου, ενώ στο τέλος τελέστηκε το καθιερωμένο μνημόσυνο των δωρητών και μελών της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών Βεροίας.

Ακόμη, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, προχείρησε σε πνευματικό τον Αρχιμ. Νεκτάριο Χαλετζή, εφημέριο του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου Βεροίας και του Πανελληνίου Ιερού Προσκύνηματος της Παναγίας Σουμελά Βερμίου.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἰωάννης πένησι δούς καί σκορ­πίσας, ὤ ποῖα Χριστῷ νῦν παρε­στώς λαμβάνει».

Μέ τούς δύο αὐτούς στίχους σκιαγραφεῖ ὁ ἱερός Συναξαριστής τόν ἑορταζόμενο σήμερα μεγάλο ἱεράρχη τῆς Ἐκκλη­σίας μας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Ἐλεήμονα, πα­τρι­άρ­χη Ἀλεξανδρείας. Δίδοντας καί σκορπίζοντας στούς φτωχούς, ἀπο­λαμβάνει τώρα ὁ Ἰωάννης τίς οὐ­ράνιες δωρεές εὑρι­σκόμενος ἐνώ­πιον τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἡ ἐλεήμων καρδία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου ἦταν αὐτή πού χαρακτή­ριζε τήν πορεία καί τή ζωή του, καί ἡ ἐλεημοσύνη του εἶναι ἀσφαλῶς τό πιό χαρακτη­ριστικό καί τό πιό καθοριστικό γνώρισμα τῆς ἁγίας προσωπικότητός του. Ὄχι μόνο γιατί ἡ ἀγάπη του πρός τόν ἄν­θρω­πο καί ἡ διάθεσή του νά προσφέρει μέ κάθε τρόπο στόν πάσχοντα καί ἐνδεῆ ἀδελ­φό του ὑπερέβαινε τά συνήθη μέτρα, ἀλλά καί διότι ἡ ἀγάπη του καί ἡ ἐλεήμων καρδία του ἀπο­τελοῦσαν τή συνισταμένη καί τήν ἔκ­φραση ὅλων τῶν ἀρετῶν πού κο­σμοῦσαν τήν ἁγία ψυχή του.

Πολλές φορές νο­μί­ζουμε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι μία εὔκολη ἀρε­τή, μία ἁπλῆ καί ἀνέξοδη κίνηση, ἰδίως γιά τούς ἀν­θρώπους πού δια­θέτουν κάποια ἄνε­­ση καί εὐχέρεια οἰκο­νομι­κή. Πολλές φορές νομί­ζουμε ὅτι εἶναι εὔκολο νά προσ­φέ­ρει κα­νείς στόν συνάνθρωπό του, ἰδίως ὅταν πρόκειται νά προσφέρει ἀπό τό περίσσευμά του. Ὅμως δέν εἶναι τόσο εὔκολο ὅσο νομίζουμε, γιατί ἡ ἐλε­ημοσύνη εἶναι ἔκφραση τῆς ἀγά­­πης καί ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ συνι­στα­μένη ὅλων τῶν ἀρετῶν.

Ἄν δέν καλλιεργήσει ὁ ἄνθρωπος στήν ψυ­χή του ὅλες τίς ἀρετές, ἄν δέν ἀπο­κτήσει τήν ταπείνωση, ἄν δέν ἐκκό­ψει τή φιλαυτία, τήν ἰδιοτέλεια, ἄν δέν συνειδητο­ποιή­σει τή ματαιό­τη­τα τῶν ὑλικῶν πραγ­μάτων καί τήν ἀξία τῶν πνευ­ματικῶν, ἄν δέν πι­στεύσει ὅτι ὁ πλησίον του δέν εἶναι οὔτε ἕνας ξένος οὔτε πολύ περισ­σό­τερο ἕνας ἀνταγωνιστής του, ἀλλά εἶναι ὁ ἀδελφός του, τόν ὁποῖο ὀφείλει νά ἀγαπᾶ ὡς ἑαυτόν, τότε δέν μπορεῖ νά προσφέρει, ἔστω καί ἐάν ἔχει περίσσεια ἀγαθῶν.

Καί ἀκριβῶς ἐπειδή ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἔκφραση τῆς ἀγάπης καί ἡ ἀγά­πη προϋπο­θέτει τήν ὕπαρξη ὅ­λων τῶν ἀρετῶν στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, γι᾽ αὐτό καί ὁ Χρι­στός ὁρίζει τήν ἐλεημοσύνη ὡς τό ἀπό­λυ­το κριτήριο τῆς σωτηρίας μας. Ἕνα ποτήριο ψυ­χροῦ ὕδατος «εἰς ὄνο­μα προφήτου» χαρίζει σ᾽ αὐτόν πού τό προσφέρει «μισθόν προ­φή­του», κατά τή διαβεβαίωση τοῦ Κυ­ρίου, ἐνῶ τό νά προσφέρει κάποιος φαγητό σέ ἕναν ἐνδεῆ συνάνθρω­πό του θεωρεῖται ὡς παρεχόμενο στόν ἴδιο τόν Χριστό καί τοῦ ἐξα­σφα­λίζει, ἐφόσον παρέχεται μέ ἀγαθή διά­θεση, θέση στά δεξιά τοῦ Χρι­στοῦ κατά τήν ἡμέρα τῆς κρί­σεως. Ἀντίθετα βλέπουμε ὅτι ἡ δυσκολία τοῦ νέου τοῦ Εὐαγγελίου νά μοιράσει τά ὑπάρχοντά του στούς πτωχούς, τοῦ στερεῖ τήν αἰώ­νιο ζωή.

Θά μποροῦσε βεβαίως ἡ Ἐκ­κλησία μας ἀντί νά προβάλλει τό με­γαλεῖο τῆς ἐλεήμονος καρδίας τοῦ ἑορ­τα­ζομένου ἁγίου νά προ­βάλλει τίς ἄλ­λες ἀρετές του. Δέν τό κάνει ὅμως, γιατί ἡ ἐλεημοσύνη δέν εἶναι μόνο θεωρητική ἀρετή, ἀλ­λά καί πρακτική. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς πού ἤλθαμε σή­με­ρα γιά νά τι­μήσουμε καί νά πα­νη­γυρίσουμε τή μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος μπορεῖ νά προσπαθήσει στό ἑξῆς νά μιμη­θεῖ τήν ἐλεήμονα συμ­περιφορά τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου Ἰωάννου.

Καί εἶναι πιό εὔκολο γιά μᾶς τούς ἀδύναμους καί χοϊκούς ἀνθρώ­πους νά προσπα­θήσουμε νά κατα­κτή­­σου­με αὐτή τή μεγάλη ἀρετή τοῦ ἁγίου πού ἔχει καί πρακτικές πλευρές, ἀπό τό νά προσπαθήσου­με νά μιμη­θοῦμε κάποια ἄλλη ἀρετή του, ὅ­πως τήν ταπεινοφρο­σύνη ἤ τήν ἐγκρά­τεια ἤ τήν πίστη πού δέν ἔχουν τόσο ἐμφανεῖς πρα­κτι­κές προ­­εκτάσεις καί εἶναι πιό δύσκολο νά γίνει κατανοη­τό τό μεγαλεῖο τους σέ ἀνθρώπους σάν καί μᾶς, πού δέν ἔχουμε προχω­ρή­σει στίς ὑψη­λές βαθμίδες τῆς πνευ­ματικῆς ζωῆς στίς ὁποῖες εἶχε ἀνέλθει ὁ τιμώμενος ἅγιος Ἰωάν­νης ὁ Ἐλεήμων.

Ὁ στίχος ὅμως τοῦ Συναξαριστοῦ «Ἰωάννης πένησι δούς καί σκορπί­σας» κάνει σαφῆ καί μία ἀπα­ραίτη­τη προϋπόθεση τῆς ἐλεη­μο­σύνης, τήν ὁποία ἐκπληροῦσε σέ ἀπόλυτο βαθμό ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος. Καί αὐτή εἶναι ἡ ἀγαθή διάθεση.

Δέν λέει μόνο «δούς» ὁ ἱερός Συ­να­ξαριστής, λέει καί «σκορ­πίσας». Δέν λέει, δηλαδή, ἔδω­σε ἁπλῶς, ἀλλά ἔδωσε γεν­ναιόδωρα, ἔδωσε ἁπλόχερα, μέ ἀνοικτή καρ­διά, χω­ρίς ὑπολογισμούς, χωρίς νά σκέ­φτεται ἄν τοῦ κοστίζει καί πόσο, ἄν θά τοῦ λείψει ἤ ὄχι. Πρόσφερε ὁ ἅγι­ος καί ἀπό τό ὑστέρημά του μέ πολλή ἀγάπη καί μέ τή βεβαιότητα ὅτι «ἱλαρόν δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός», ὅτι δηλαδή ὁ Θεός εὐαρεστεῖται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσφέρει ἀπό τήν καρδιά του, προσφέρει ἀπό ἀγά­πη καί ὄχι ἀπό ἀνάγκη. Καί αὐτόν τόν ἄνθρωπο, πού προσφέ­ρει, μιμού­με­νος τόν Θεό, ὁ ὁποῖος χαρίζει τά δῶρα του σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους χωρίς διάκριση καί «βρέχει ἐπί δι­καί­ους καί ἀδίκους», ἀγαπᾶ καί ἀμείβει καί ἁγιάζει ὁ Θεός.

Αὐτή τήν ἀγαθή διάθεση ἄς προ­σπα­θήσουμε νά ἀποκτήσουμε, μι­μού­με­νοι τήν ἐλεήμονα καρδία τοῦ ἑορ­τα­ζομένου ἁγίου, γιά νά γίνου­με καί ἐμεῖς ἄξιοι τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί στή γῆ καί στόν οὐρανό.