Όπου κι αν κοίταζες γύρω σου έβλεπες «ερυθρόλευκα» χαμόγελα πίστης για επιστροφή της πειραϊκής ομάδας στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήταν, βλέπετε, η δεύτερη χρονιά του περίφημου Ολυμπιακού των «ρωσικών Μινγκ». Μιας ομάδας που χαιρόσουν να βλέπεις και που τελικά μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος θα κληθεί μια φορά κι έναν καιρό να απαντήσει γιατί έμεινε χωρίς πρωτάθλημα.
Κι εκείνο το απόγευμα της πρώτης μέρας του φθινοπώρου του 1991, θα συνοδεύει πάντα το συγκεκριμένο ερώτημα. Γιατί εκείνη τη μέρα οι φίλοι του Ολυμπιακού (αλλά και της ΑΕΚ που είχαν πάρει κανονικά τις θέσεις τους στην εξέδρα των φιλοξενούμενων όπως συνέβαινε τα παλιά τα χρόνια) είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν μια από τις πιο κυριαρχικές και ισοπεδωτικές εμφανίσεις ομάδας σε παραδοσιακό ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ταυτόχρονα είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν από κοντά μια αδιανόητη, ασύλληπτη, μοναδική προσωπική παράσταση ενός εκ των κορυφαίων επιθετικών που πάτησαν το πόδι τους ποτέ στα ελληνικά γήπεδα. Του θρυλικού Όλεγκ Προτάσοφ! Κι εκείνο το ντέρμπι θα αποτελεί διαχρονικά την κορυφαία στιγμή του τεράστιου Σοβιετικού στη χώρα μας. Ήταν το ντέρμπι που το ένα από τα τρία «ερυθρόλευκα μινγκ» απογειώθηκε στον αεροδιάδρομο του Καραϊσκάκη και παρέσυρε την ΑΕΚ στο διάβα του.
34ο λεπτό και το κοντέρ στα μάτριξ του φαληρικού σταδίου έγραφε ήδη… 4-0! Αδιανόητο, απίστευτο, αλλά πέρα ως πέρα αληθινό!
31 ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνη την ιστορική προσωπική παράσταση του Όλεγκ Προτάσοφ, οι θύμησες ζωντανεύουν ξανά. Βλέπετε καμιά φορά οι ποδοσφαιρικές αναμνήσεις αποτελούν το αποκούμπι οποιουδήποτε ανθρώπου ακόμη και στις πιο δύσκολες δοκιμασίες του.
Και κάπως έτσι ο σημερινός αντιπρόεδρος της Ουκρανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου δέχτηκε με χαρά να προσθέσει το δικό του «θρυλικό» αυτοκόλλητο χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr καθισμένος στο παράθυρο του γραφείου του στο Κίεβο, με φόντο την δοκιμασμένη από τη δίνη του πολέμου πρωτεύουσα της χώρας του.
Βέβαιος για την τελική επικράτηση στον πόλεμο με τον Βλάντιμιρ Πούτιν, ο Όλεγκ Προτάσοφ αφηγείται, συγκινείται και περιγράφει μοναδικές στιγμές από το πέρασμά του από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και φυσικά θυμάται εκείνο το αξέχαστο απόγευμα της 1/9/1991 και προσπαθεί και ο ίδιος να δώσει την απάντηση στο ερώτημα που ταλανίζει εδώ και τρεις δεκαετίες τους φίλους του Ολυμπιακού: Τελικά γιατί δεν πήρε πρωτάθλημα ο «Ολυμπιακός των Μινγκ»;
Κύριε Προτάσοφ, σας βρίσκουμε στο Κίεβο, ποια είναι η κατάσταση εκεί;
Σήμερα που μιλάμε είναι μια ιστορική μέρα για εμάς, γιατί καταφέραμε να πάρουμε πίσω την Χερσώνα. Ο Ουκρανικός στρατός κατάφερε να την απελευθερώσει και όπως καταλαβαίνετε είμαστε πολύ χαρούμενοι.
Εσείς έχετε παραμείνει στην χώρα σας.
Ναι είμαι εδώ και συνεχίζω κανονικά τη δουλειά μου στην ουκρανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου. Όπως ξέρετε είμαι αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας. Η οικογένειά μου βέβαια είναι στην Ελλάδα με ασφάλεια.
Διατηρείτε την επαφή σας με την Ελλάδα.
Η Ελλάδα για μένα και την οικογένειά μου είναι πλέον η δεύτερη πατρίδα μας. Μας έχει δώσει την ευκαιρία να έχουμε ένα δεύτερο σπίτι και φυσικά νιώθω ευλογημένος που αυτή τη στιγμή η οικογένειά μου είναι εκεί και είναι ασφαλής.
Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε το πως ήρθατε στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό.
Τότε, μετά το άνοιγμα των συνόρων της Σοβιετικής Ένωσης, μας δόθηκε η δυνατότητα και σε παίκτες που παίζαμε στην Εθνική ομάδα, να κάνουμε καριέρα στο εξωτερικό. Μέχρι τότε δεν μπορούσαμε, καθώς το καθεστώς δεν μας το επέτρεπε, εάν δεν είχαμε κλείσει τα 28 χρόνια, αλλά και αν δεν συμφωνούσαν οι αρχές.
Εσείς πως πήρατε την απόφαση να έρθετε στην Ελλάδα;
Ουσιαστικά ακολούθησα και εγώ, αλλά και ο Λιτόφσενκο και ο Σάβιτσεφ, τον Μπλαχίν. Ο Μπλαχίν ήρθε μια ημέρα και με ενημέρωσε πως θα αναλάμβανε προπονητής στον Ολυμπιακό και με ήθελε μαζί του. Μαζί με τους άλλους δύο συμπαίκτες μου. Μάλιστα ο Μπλαχίν ανέλαβε να κάνει όλες τις διαδικασίες για να μπορέσουμε να πάρουμε την άδεια να φύγουμε στο εξωτερικό. Έκανε όλα τα χαρτιά, για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε.
Όταν ακούσατε για τον Ολυμπιακό τι σκεφτήκατε;
Αυτό που λέγαμε τότε όλοι μας, είναι πως για να γίνουμε γνωστοί ακόμα περισσότερο στην Ευρώπη, έπρεπε να φύγουμε στο εξωτερικό. Ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που ενδιαφέρθηκε πρώτος και φυσικά και εμείς σκεφτήκαμε ότι από κάπου έπρεπε να ξεκινήσουμε. Μάλιστα ο Μπλαχίν μας είπε ότι θα είναι καλό να πάμε στην Ελλάδα, γιατί θα είμαστε πιο κοντά στην Ιταλία, που τότε είχε το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο.
Εσείς πάντως και ο Λιτόφσενκο είχατε κάνει ήδη “όνομα” καθώς είχατε αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό και φυσικά στο EURO 1988 όπου χάσατε στον τελικό από την Ολλανδία.
Ναι είχαμε γίνει γνωστοί σε όλο τον κόσμο, όμως επειδή δεν είχαν ακόμα ανοίξει τα σύνορα, δεν μπορούσαμε να παίξουμε και στο εξωτερικό και να δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε. Οπότε ο Ολυμπιακός μας έδινε πλέον αυτή την ευκαιρία και δεν το σκεφτήκαμε πολύ για να πούμε το “ναι”.
Όταν ήρθατε στην Ελλάδα, ο κόσμος του Ολυμπιακού σας περίμενε στο αεροδρόμιο.
Η υποδοχή που μας έγινε ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Αμέσως καταλάβαμε το μέγεθος της ομάδας και πραγματικά ήμασταν χαρούμενοι γιατί όπως σας είπα ο στόχος μας ήταν να πάμε παραπέρα στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός μας έδινε αυτή την ευκαιρία.
Ο Ολυμπιακός με τα “μινγκ” στην σύνθεσή του, όπως γίνατε γνωστοί, δεν κατόρθωσε όμως να πάρει ένα πρωτάθλημα.
Κάναμε καλή ομάδα τότε. Πραγματικά δέσαμε και με τους Έλληνες παίκτες και κάναμε μερικά πολύ καλά παιχνίδια. Το γιατί δεν μπορέσαμε να πάρουμε ένα πρωτάθλημα, είναι μια άλλη κουβέντα. Μπορεί όντως να γίνονταν κάποια περίεργα πράγματα και από τους διαιτητές. Μπορεί ο Σαλιαρέλης να μην ήταν σε θέση να προστατέψει την ομάδα, σε αντίθεση με τον Μελισσανίδη που μπορούσε να το κάνει για την δική του. Επειδή όμως έχουν περάσει χρόνια και δεν υπάρχουν αποδείξεις για τίποτα, καλύτερα να μην πούμε κάτι περισσότερο γι’ αυτό. Ας το αφήσουμε καλύτερα. Ας μείνουμε σε αυτό…
Πάμε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο λοιπόν και να θυμηθούμε το ξεκίνημα της περιόδου 1991-92 με την ΑΕΚ.
Σε εκείνο το ματς, παραλίγο να μην παίξω. Η διοίκηση μου χρωστούσε πολλά χρήματα και δεν ήθελα να αγωνιστώ. Θυμάμαι ότι ο Μπλαχίν όλη μέρα με παρακαλούσε να παίξω και να αφήσω στην άκρη όλα τα υπόλοιπα. Τελικά με έπεισε και έγινε ότι έγινε.
Δεν έγινε κάτι απλό, μπήκατε και σε πρεμιέρα πρωταθλήματος πετύχατε τρία γκολ.
Φαντάσου να ήθελα να παίξω κιόλας (γέλια). Πραγματικά από τη στιγμή που πήρα την απόφαση και αγωνίστηκα, ήθελα να δείξω πως είμαι επαγγελματίας και είχα αφήσει στην άκρη όλα τα υπόλοιπα. Ήταν ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι και δώσαμε χαρά στον κόσμο μας με την απόδοσή μας.
Κόντρα στην ΑΕΚ ζήσατε και ένα άλλο “ιστορικό” παιχνίδι, αυτό με το δακρυγόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Απίστευτη κατάσταση. Τότε ξαφνικά καταλάβαμε ότι δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Ο κόσμος στις εξέδρες δεν ήξερε τι να κάνει. Νομίζω ότι υπήρχαν επεισόδια και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Εμείς ήμασταν μπροστά στο σκορ και το παιχνίδι διακόπηκε. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι είχε γίνει και τελικά το ματς διακόπηκε. Ξαναπαίξαμε στη Ρόδο και εκεί χάσαμε με γκολ του Μπατίστα.
Αυτά τα δύο παιχνίδια θυμάστε περισσότερο από την Ελλάδα;
Αυτά και ένα ματς με τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο στο Ολυμπιακό στάδιο. Θυμάμαι ότι τότε κερδίσαμε πέναλτι στο 95 και χρειάστηκε να το εκτελέσω. Ήταν μια στιγμή που έπρεπε να δείξω την προσωπικότητά μου. Γιατί ένα πέναλτι στο 95 δεν είναι ποτέ εύκολο γι’ αυτόν που αναλαμβάνει να το εκτελέσει. Όλα πήγαν καλά όμως, νίκησα τον Βάντσικ και καταφέραμε να πάρουμε την πρόκριση από τον Παναθηναϊκό.
Ήταν τη χρονιά που κατακτήσατε και το κύπελλο στον διπλό τελικό με τον ΠΑΟΚ.
Ναι μετά την πρόκριση αυτή, δεν γινόταν να χάσουμε το κύπελλο. Κάναμε δύο καλά παιχνίδια και πήραμε το τρόπαιο δίκαια κόντρα στον ΠΑΟΚ.
Επειδή το είπατε πριν, θέλω να ρωτήσω, αν είχατε άλλη διοίκηση, πιστεύετε ότι θα παίρνατε περισσότερους τίτλους;
Για να είμαι δίκαιος, θα πρέπει να πω πως ο Σαλιαρέλης μαζί μου ήταν πολύ καλός. Μπορεί να έκανε λάθη, να μην πήγαν καλά κάποια πράγματα και να ακούγονταν διάφορα, όμως μαζί του εγώ δεν είχα πρόβλημα.
Θα θέλατε να έχετε προλάβει να παίξετε συμπαίκτης με τον Λάγιος Ντέταρι;
Ωραία ερώτηση, αλλά δεν μπορώ να την απαντήσω. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να είχε γίνει. Όμως μην ξεχνάτε ότι έπαιξα συμπαίκτης με μεγάλα ονόματα εξίσου, όπως για παράδειγμα με τον Γκενάτι Λιτόφσενκο.
Με τον κόσμο του Ολυμπιακού είχατε και έχετε καλή σχέση και μάλιστα σας χειροκρότησαν όταν “χαλάσατε” τη φιέστα με τη νίκη της Βέροιας με 2-0.
Σε εκείνο το ματς παίξαμε ουσιαστικά ως γηπεδούχοι στο Καραϊσκάκη για να μπορέσει ο Ολυμπιακός να κάνει τη φιέστα για την κατάκτηση του δεύτερου πρωταθλήματος. Εγώ με τα άλλα έμπειρα παιδιά, τον Τσαλουχίδη θέλαμε να δείξουμε στους νέους ότι δεν υπάρχουν παιχνίδια που τα αφήνεις και πρέπει σε όλα να παίζεις με τον ίδιο τρόπο. Βέβαια κάποιοι με χειροκρότησαν όταν πέτυχα το γκολ, όμως δεν ήταν όλοι. Δεν άρεσε σε όλους το γεγονός ότι σκόραρα εναντίον του Ολυμπιακού.
Μπορεί ως παίκτης να μην πήρατε πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, πήρατε όμως ως προπονητής.
Μια από τις καλύτερες στιγμές στη ζωή μου. Όταν μετά τον Κάτανετς, μου πρότεινε ο κ. Κόκκαλης να αναλάβω την ομάδα, πήρα θεωρώ μια σημαντική απόφαση. Ανέλαβα για τις τελευταίες 12 αγωνιστικές και καταφέραμε να πάρουμε το 7ο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Ήταν μια μεγάλη στιγμή για μένα, που για να την ζήσω έπρεπε να “νικήσω τον εαυτό μου” όταν μου έγινε η πρόταση από τον πρόεδρο να αναλάβω την ομάδα.
Όταν είχε πάρει τον Ολυμπιακό ο Σωκράτης Κόκκαλης, εσείς ήσασταν στην ομάδα, αλλά φύγατε για την Ιαπωνία.
Ναι όταν ήρθε ο κ. Κόκκαλης τελείωσαν τα προβλήματα που είχε η ομάδα στον οικονομικό τομέα και όλα ήταν καλά. Όμως ήρθε η πρόταση από την Γκάμπα Οσάκα και ουσιαστικά με τον πρόεδρο μαζί συμφωνήσαμε να φύγω και να πάω εκεί.
Θεωρείτε πως ήρθατε στον Ολυμπιακό σε λάθος εποχή ως παίκτης;
Δεν μετανιώνω ποτέ για τις αποφάσεις που παίρνω. Έτσι δεν μετανιώνω και για το γεγονός ότι ήρθα στην Ελλάδα. Μπορεί να μην ήταν τα καλύτερα χρόνια για τον Ολυμπιακό, όμως εγώ εδώ βρήκα μια δεύτερη πατρίδα την οποία αγαπάω και η οποία μου παρέχει ασφάλεια και σε εμένα, αλλά και σε όλη μου την οικογένεια.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.