Ανεβαίνουμε στον Βόρρα, κορυφή Σκληρή πέτρα «κρέμινακ» με τους ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Ν. Τσιαμούρας
Φύση εκθαμβωτικά σκληρή, μεγαλειώδη, απόκοσμη. Οι εικόνες που απλώνονται τριγύρω, μας δημιουργούν περίεργες αισθήσεις. Μαγεμένοι από την μαγεία της φύσης αφηνόμαστε για λίγο στον χώρο των αισθήσεων. Φύγαμε από την Βέροια στις 7 νύχτα ακόμη, διαδρομή Βέροια -Ριζό - Έδεσσα - Άγρας - Καρυδιά - Καϊμακτσαλάν. Η πόλη της Έδεσσας ξεπροβάλλει. Το 814 π.Χ. Ο Ηρακλείδης Κάρανος την κάνει πρωτεύουσα του πρώτου βασιλείου των Μακεδόνων. Γνώρισε ακμή στα ρωμαϊκά χρόνια καθώς βρισκόταν πάνω στην περίφημη Εγνατία οδό.

Πολλοί επιδρομείς την επισκέφθηκαν και την κατέλαβαν. Σέρβοι, Βούλγαροι, Οθωμανοί. Το 1381 μ.Χ. ακολούθησε την τύχη της υπόλοιπης Μακεδονίας και υποτάχθηκε στους Τούρκους. Στις 18 Οκτωβρίου 1912 απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό.

Περάσαμε το χωριό Άγρας τον σιδηροδρομικό σταθμό και πήραμε πορεία για το χωριό Καρυδιά. Η Καρυδιά (παλιά Τέχοβο) κτισμένη σε μια χαράδρα τυλιγμένη από οξιές για να προφυλάσσεται από τον καιρό και από τα… μάτια όπως και τα περισσότερα χωριά της Μακεδονίας, μας υποδέχεται ήρεμη και ήσυχη μέσα στο φωτεινό πρωινό.

Τα σπίτια ακολουθούν την λαϊκή μακεδονική αρχιτεκτονική. Η ιστορία του χωριού είναι μεγάλη και χάνεται στο χρόνο… Βρέθηκαν ευρήματα Ρωμαϊκών και Ελληνιστικών χρόνων. Στο χωριό εδώ κρεμάσθηκε ο Τέλλος Άγρας τo 1907 μαζί με τον Αντώνη Μίγγα από την Νάουσα, από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, για τους αγώνες της απελευθέρωσης της Μακεδονίας από τον τουρκικό ζυγό. Το χωριό αργότερα ονομάσθηκε Καρυδιά (από το δένδρο όπου απαγχονίστηκαν). Ενώ το χωριό Βλάδοβο όπου ενταφιάστηκαν πήρε το όνομα του καπετάν Άγρα.

Μπροστά μας ο ορεινός όγκος του Καϊμακτσλάν, το τούρκικης προέλευσης όνομα σημαίνει «κλέφτης του αφρού», σλαβική ονομασία Νίτσε. Ανεβαίνουμε, η παρουσία της φύσης παντού. Η γεωγραφία, το κλίμα και το ανάγλυφο του εδάφους έχουν δημιουργήσει μια πολύ πλούσια εικόνα χρωμάτων και τοπίων. Κάτω χαμηλά οι χαράδρες σχίζουν τη σκληρή πέτρα και δημιουργούν καταφύγια οργιώδους βλάστησης. Βελανιδιές, καστανιές, οξιές και πεύκα μας καλωσορίζουν. Στα πυκνά δάση ζουν σε μικρούς αριθμούς αγριογούρουνα , ζαρκάδια, λύκοι, αλεπούδες.

Λίγο πριν φθάσουμε στην διασταύρωση του χιονοδρομικού αφήνουμε τα αυτοκίνητα. Μπροστά μας υψώνονται θεόρατες βουνοκορφές, Προφήτης Ηλίας (2524μ.) Κορυφή Κουτσούμπεη (2448μ.) κορυφή Άσπρος - σβώλος (2370μ.) και η κορυφή που θα ορειβατήσουμε σήμερα σκληρή - πέτρα (2157μ.).

Με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα η πορεία αρχίζει… Ξεκινήσαμε από την τοποθεσία «Τουρκολίβαδο» μόλις προσπεράσαμε ένα χώρο περιφραγμένο με αγελάδες με τα μικρά τους και αμέσως μετά οδοιπορούμε σε φαρδύ μονοπάτι στο οποίο στρίβουμε αριστερά.

Εμείς 9 ορειβάτες.

Στην διαδρομή συναντάμε πολλά μικρά ρέματα. Μόλις διαβήκαμε το πρώτο ρέμα και συνεχίζουμε. Οδοιπορούμε περίπου 30 λεπτά της ώρας. Παίρνουμε πορεία ανατολικά αφήνοντας το δεύτερο ρέμα με την γκρεμισμένη γέφυρα, δεξιά μας. Σύντομα το μονοπάτι παίρνει πορεία βόρεια με ελαφρά ανάβαση και μετά από λίγο συναντάμε τεράστιους καφετί βράχους ακριβώς δίπλα και πάνω από το μονοπάτι. αριστερά όπως ορειβατούμε, η πορεία μας πλέον γίνεται σε γυμνό τοπίο με την συννεφιά να μας συντροφεύει και να μας ακολουθεί. Προσπερνάμε μια στάνη στα δεξιά μας με λαμαρινοκατασκευές και σύντομα αρχίζουμε να διακρίνουμε ένα βράχινο όγκο στα δεξιά μας (με κατεύθυνση ανατολικά).

Η πορεία μας ανάβαση - κατάβαση, διασχίζουμε ραχούλες και υψώματα έχουμε ήδη 1,5 ώρα και συνεχίζουμε. Το μονοπάτι τώρα εναλλάσσεται ανηφόρα - κατηφόρα. Κάτω χαμηλά δασωμένες κορφές χαράδρες και ρέματα, το Λουτράκι και τα λουτρά.

Βρισκόμαστε σε πλαγιά απέναντι η κορυφή σκληρή πέτρα μας περιμένει να την διαβούμε και να την γνωρίσουμε, και κάτω το ρέμα να κυλά αβίαστα τα ορμητικά νερά του, είναι το ρέμα της σκληρής πέτρας ή «κρέμινακ ρέμα» πρέπει να το προσπεράσουμε. Το διαβήκαμε χωρίς απώλειες, τώρα ανηφορικό μονοπάτι με χαμηλή χλόη ανάσες βαριές, με βήματα σταθερά πλησιάζουμε στην κορυφή.

Βρισκόμαστε στην κορυφή μετά από μια ήρεμη πορεία 2 ωρών. Η ματιά μας χάθηκε στις γύρω βουνοκορφές, Σοκόλ, Γκράβιτσα, Πέτερνιχ και λίγο μακρύτερα, Πίνοβο και Τζένα. Οι εικόνες που απλώνονται τριγύρω μας δημιουργούν περίεργες αισθήσεις, μαγεμένοι αφηνόμαστε για λίγο στον χώρο των αισθήσεων.

Με το τραγούδι του αέρα πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Τώρα πεζοπορούμε δίπλα από το ρέμα δροσιζόμαστε και γευόμαστε το κρυστάλλινο νερό του.

Επιστροφή από άλλη διαδρομή.

Περάσαμε τον παλιό Άγιο Αθανάσιο, ο μέχρι πρόσφατα εγκαταλελειμμένος οικισμός έχει μετατραπεί σε ένα κοσμικό ορεινό χωριό με έντονο παραδοσιακό χρώμα, τα πάντα είναι κτισμένα από πέτρα. Οι ταβέρνες, τα καφέ, οι ξενώνες και οι δρόμοι διατηρούν παραδοσιακό ύφος με την πέτρα να κυριαρχεί.

Κτισμένος σε υψόμετρο 1200 μέτρων στη σκιά του Καϊμακτσαλάν, έχει τις ρίζες του στα τέλη του 16Ου αιώνα όταν εδώ εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι κάτοικοι του από τις γύρω περιοχές (κυρίως κτηνοτρόφοι) διωκόμενοι από τους Τούρκους , τότε ονομαζόταν Τσέγανη. Όλα άρχισαν το 1994 με την δημιουργία του χιονοδρομικού κέντρου του Βόρα (Καϊμακτσαλάν). Σύντομα έγινε σημείο αναφοράς για τους φίλους του σκι και για εμάς τους ορειβάτες.

Απλωμένη στον εύφορο κάμπο της λίμνης Βεγορίτιδας με πλούσια βλάστηση η Άρνισσα μας υποδέχεται - απομεσήμερο - ήσυχα χωρίς καθόλου κίνηση. Οι επιδρομείς του Σαμουήλ την ονόμασαν Όστροβο (10ος - 11ος αιών) που σημαίνει νησί. Η λίμνη Βεγορίτιδα, δεύτερη σε μέγεθος λίμνη μετά την μεγάλη Πρέσπα, αλπικού τύπου και τεκτονικής προέλευσης.

Αφήσαμε πίσω μας την Άρνισσα και την λίμνη Βεγορίτιδα. την όμορφη γοητεία του βουνού και πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Σήμερα το βουνό μας μίλησε στη δική του γλώσσα, μας ξύπνησε εκείνο το πρωτόγνωρο πάθος. Πάθος για ζωή, για δράση, για περιπέτεια.

Για τους Ορειβάτες Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος