Η εορτή του Οσίου Ιακώβου στην Άμμο

Την Τρίτη 22 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και του Οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία στην Άμμο Βεροίας. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε μνημόσυνο για τον μακαριστό εφημέριο π. Αθανάσιο Καραγκιοζόπουλο, ο οποίος διακόνησε στην ενορία επί 25 συναπτά έτη, ενώ εκ μέρους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου ο κ. Απόστολος Εμμανουηλίδης, κατά σάρκα αδελφός του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ Ευβοίας Αρχιμ. Γαβριήλ Εμμανουηλίδη, προσέφερε στον Σεβασμιώτατο μία εικόνα του εορταζομένου Αγίου.

Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Τιμᾶ καί γεραίρει σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας ἕναν ἀπό τούς νεωτέ­ρους ἁγίους της, τόν ὅσιο Ἰάκωβο τόν Τσαλίκη, τόν ἐν Εὐβοίᾳ ἀσκη­τικῶς ζήσαντα. Τόν τιμοῦμε καί ἐμεῖς φέτος ἰδιαιτέρως ἐδῶ στήν ἐνορία σας, καθώς τιμοῦμε καί τήν ἐπέτειο τῶν 100 χρόνων ἀπό τή Μικρασιατική καταστροφή, μέσα ἀπό τήν ὁποία, κατά θεία, θά λέγα­με, Πρόνοια, γλίτωσε καί ὁ ὅσιος Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἦρθε πρόσφυ­γας ἀπό τήν πατρίδα του, τό Λιβίσι, στήν Ἑλλάδα, καί στή συνέχεια μόνασε στήν Ἱερά Μονή τοῦ ὁσίου Δαβίδ τοῦ Γέροντος στήν Εὔβοια, ὅπου καί ἀξιώθηκε ἀπό τόν Θεό γιά τήν ἄσκησή του, γιά τήν ταπείνωση, γιά τήν ὑπομονή καί τήν ὑπακοή του, οὐρανίων χαρισμάτων καί δω­ρεῶν ἀπό τόν Θεό. Καί τά χαρίσμα­τα αὐτά τά ἀξιο­ποίησε ὁ ὅσιος Ἰά­κωβος ὄχι γιά νά προβληθεῖ καί νά τιμηθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλά γιά νά βοηθήσει τούς ἀνθρώ­πους πού τόν πλησίαζαν καί ζητοῦ­σαν κοντά του τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τους.

Ἄν θελήσει κανείς νά ἀναζητήσει ποιός ἦταν ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ἔδωσε ὁ Θεός στόν ὅσιο Ἰάκωβο τόσα πολλά πνευματικά χαρίσμα­τα, γιατί τόν ἀξίωσε ὄχι μόνο τοῦ προορατικοῦ καί διορατικοῦ χαρί­σματος, ἀλλά καί τόν ἀξίωσε νά συλλειτουργεῖ καί νά συνομιλεῖ μέ τούς ἁγίους ἀγγέλους, τούς ὁποί­ους ἔβλεπε μέ τά χοϊκά μάτια του μέσα στόν ναό, δέν θά δυσκολευθεῖ νά τόν βρεῖ. Γιατί ὁ λόγος αὐτός γίνεται ἐμφανής ἀπό τό προσω­νύμιο, τό ὁποῖο ἔδωσε ἡ εὐσέβεια τῶν πιστῶν στόν σύγχρονο αὐτόν καί θαυματουργό ἅγιο τῆς Ἐκκλη­σίας μας.

Τό προσωνύμιο αὐτό προέρχεται ἀπό μία συνήθεια πού εἶχε ὁ ὅσιος νά ζητᾶ ἀπό τούς ἀνθρώπους συγ­χώρηση. Ἔτσι πολλοί προσθέτουν στό ὄνομά του, προκειμένου νά διακρίνεται ἀπό τούς ὁμωνύμους του ἁγίους, τό προσωνύμιο τοῦ «μέ συγχωρεῖτε».

Μπορεῖ νά φαντασθεῖ κανείς ὅτι ἕνας ὅσιος, ὅπως ὁ ὅσιος Ἰάκωβος, θά ἔκανε κάτι γιά τό ὁποῖο θά εἶχε λόγο νά ζητήσει συγγνώμη ἀπό τούς ἀνθρώπους γύρω του; Ἀσφα­λῶς ὄχι, ἄν λάβει κανείς μάλιστα ὑπόψη του ὅτι οἱ περισσότεροι ἄν­θρωποι ἦταν νεώτεροί του, ἦταν ὑποτακτικοί του, ἦταν πνευματικά του τέκνα. Καί ὅμως ὁ ὅσιος Ἰά­κωβος ζητοῦσε ἀπό ὅλους καί γιά τά πάντα συγγνώμη, γιατί ἡ ταπει­νή καί διακριτική του ψυχή δέν ἤθελε οὔτε κατ᾽ ἐλάχιστο νά στενο­χωρεῖ ἤ νά θλίβει τόν ἄλλο ἄνθρω­πο, ἤθελε νά ζητᾶ συγγνώμη, ἀκόμη καί ἄν δέν ἔπταιε σέ τίποτε. Ἀλλά ζητοῦσε συγγνώμη καί γιά νά διδάσκει στόν συνομιλητή του τήν ταπείνωση καί τήν ὠφέλεια πού ἀποκομίζει ἡ ψυχή μέ τή συγ­γνώ­μη.

Τό «μέ συγχωρεῖτε», τό ὁποῖο ἔλε­γε ὁ ὅσιος Ἰάκωβος συνεχῶς, ἦταν ἔκφραση τῆς ταπεινόφρονος ψυ­χῆς του, ἔκφραση τῆς μυστικῆς μετα­νοίας μέσα στήν ὁποία ζοῦσε καθημερινά ὁ ὅσιος, καί αὐτή ἡ ὁποία εἵλκυε τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀκόμη περισσότερο στήν ψυχή του, διότι ὁ Θεός «ταπεινοῖς δίδωσι χά­ριν» καί τούς ταπεινούς δοξάζει καί ἐδῶ στή γῆ καί πολύ περισσό­τερο στόν οὐρανό.

Ἀσφαλῶς καί ἡ ταπεινοφροσύνη ἦταν μία μόνο ἀπό τίς πολλές ἀρ­ε­τές τίς ὁποῖες διέθετε ὁ ὅσιος Ἰά­κωβος, εἶναι ὅμως μία ἀπό αὐτές πού θά μπορούσαμε εὐκολότερα ἀπό τίς ἄλλες νά μιμηθοῦμε, θέλο­ντας νά τιμήσουμε πραγματικά τόν σύγχρονο αὐτό ἅγιο. Διότι, ἐάν μᾶς φαίνεται δύσκολη ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ προ­σευ­χή, ἡ λιτότητα καί ἀσκητικότητα τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου Ἰακώβου· ἄν δέν μποροῦμε νά νικήσουμε τήν ἀγάπη μας γιά τά ὑλικά πράγματα καί τήν ἀνάπαυση τοῦ σώματός μας, μποροῦμε ἴσως πιό εὔκολα νά ἐπιδιώξουμε τήν ταπείνωση χρησι­μοποιώντας τόν τρόπο τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰακώβου, τοῦ ὁποίου τή μνήμη ἐπιτελοῦμε σήμερα. Μπο­ροῦμε νά τήν ἐπιδιώξουμε, ἐξα­σκώντας τόν ἑαυτό μας νά ἐπα­ναλαμβάνει σέ κάθε εὐκαιρία τήν προσφιλῆ φράση τοῦ ὁσίου Ἰακώ­βου. Νά λέμε «μέ συγχωρεῖτε» πρός ὅλους, νά κατακλείουμε τόν λόγο μας μέ τό «μέ συγχωρεῖτε», νά τό ἐπαναλαμβάνουμε πρός τούς οἰκείους μας, πρός τούς ἀδελφούς μας, μέσα καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκ­κλησία καί πρίν νά προσέλθουμε στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαρι­στίας. Καί ὅταν συνηθίσουμε νά τό λέμε, ἔστω καί χωρίς νά τό αἰσθα­νόμεθα στήν ἀρχή, ἡ ψυχή μας θά ἐξοικειωθεῖ προοδευτικά καί θά ἀρχίσει νά τό συνειδητοποιεῖ καί νά ἐξετάζει τόν ἐσωτερικό της κό­σμο, γιά νά δεῖ ἐάν ὄντως φταίει, καί ἔτσι θά ἀρχίσει νά ταπεινώ­νεται.

Καί τότε θά ἀρχίσουμε καί ἐμεῖς νά αἰσθανόμεθα τή χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή μας καί θά δοῦμε νά ἀλλάζει καί πρακτικά ἡ ζωή μας, γιατί ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει μάθει νά λέει «μέ συγχωρεῖτε», εἶναι εἰρη­νικός, εἶναι πράος, εἶναι ταπεινός, ἔχει ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους καί ὑπομονή.

Ἔτσι, λοιπόν, ἐάν τιμοῦμε τόν ὅσιο Ἰάκωβο, τόν πνευματοφόρο καί χαρισματοῦχο ὄντως ἅγιο τῆς ἐποχῆς μας, ἄς προσπαθήσουμε νά τόν μιμηθοῦμε, ἀκολουθώντας τό παράδειγμά του. Κι ἄν ἐμεῖς ζη­τοῦμε συγχώρηση ἀπό τούς ἀδελ­φούς μας, τότε εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἔχουμε καί τή συγχώρηση καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, θά προοδεύ­σου­με πνευματικά στή ζωή μας καί θά κερδίσουμε καί διά πρεσβειῶν τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ τή σωτηρία μας.