Συγκλονίζει ο Λαζός για την απώλεια του Νικολαΐδη: «Καλό ταξίδι βουνό»

«Αυτός ο αγώνας, ήταν ο μόνος που σε λύγισε»

Μ' ένα μακροσκελές κείμενο που δημοσίευσε στο facebook ο Ηλίας Λαζός αποχαιρέτησε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Ο ισχυρός άνδρας του Φιλίππου μίλησε για την εμπειρία του να γνωρίσει από κοντά τον Ολυμπιονίκη, μέσα στο νοσοκομείο, όταν έκανε χημειοθεραπείες μαζί με τον πατέρα του. Διαβάστε αναλυτικά το συγκλονιστικό του μήνυμα:

«Έτυχε να βρεθώ μαζί του στο κρεβάτι του πόνου της χημειοθεραπείας, δίπλα δίπλα με τον επίσης ασθενή πατέρα μου, κάπου τον περασμένο Νοέμβριο. Όταν μπήκε στο δωμάτιο, κρύφτηκε το φως, 2 μέτρα λεβέντης, δεν ήξερα την περιπέτειά του, την έμαθα τότε. 

Τον σύστησα στον πατέρα μου που δεν τον γνώριζε, τον ρώτησα «τί κάνεις εδώ» γεμάτος έκπληξη και μου απάντησε «για να με βλέπεις εδώ, μάλλον δεν είμαι για καλό». Ανέκαθεν έτρεφα μεγάλο θαυμασμό για τους Ολυμπιονίκες και δη των ατομικών αθλημάτων, γνωρίζοντας τι θυσιάζουν από τον προσωπικό τους χρόνο για να φτάσουν εκεί. 

Μου είπε πως ξεκίνησε η ασθένεια, πως τον κυνηγούσε παντού όπου έβλεπε ευάλωτο το σώμα του από τους πολλούς μώλωπες και κατάγματα που είχε υποστεί στην καριέρα του, Λερναία Ύδρα το ρημάδι, έτρεχε να τον προλάβει. Τον απασχολούσε η κατάσταση των οστών του, όταν και αν τελείωνε η περιπέτειά του, του είχα πει ότι «κοίταξε να γίνεις καλά και λύσεις σε αυτό υπάρχουν». 

 Μιλήσαμε πολύ ώρα, μου ζήτησε συγγνώμη που φορούσε τα γυαλιά ηλίου, δεν το έκανε από αγένεια μου είπε, αλλά επειδή τον ενοχλούσε το φως. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου τελείωσε, βγήκαμε έξω για τα διαδικαστικά της εξόδου από την ημερήσια νοσηλεία, γύρισα πίσω στο δωμάτιο να τον χαιρετήσω και να του ευχηθώ κουράγιο στη μάχη που έδινε. 

Δεν τον πρόλαβα ξυπνητό, είχε βυθιστεί στον λήθαργο της χημειοθεραπείας κάτω από τα μαύρα του γυαλιά. Έκτοτε, δεν έτυχε να τον ξαναδώ σε κάποιο από τα κρεβάτια του πόνου άλλη φορά, μάλλον δεν συνέπιπταν οι ώρες θεραπείας του μαζί με αυτές του πατέρα μου… Καλό ταξίδι βουνό, αυτός ο αγώνας ήταν ο μόνος που σε λύγισε τελικά...»