Η Ιφιγένεια, η Μίεζα και το Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Μια εκπληκτική θεατρική παράσταση ανέβηκε το βράδυ της Παρασκευής 12 Αυγούστου στο αρχαίο θέατρο της Μίεζας. Κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, η Εφορεία Αρχαιοτήτων Ημαθίας, σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και με την υποστήριξη της ΚΕΠΑ συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της Πανσελήνου 2022 του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. παρουσιάζοντας το μουσικό έργο «Ιφιγένεια»... του Χρήστου Κουτσίδη! 

Μια πολύ όμορφη εκδήλωση που την παρακολούθησε πλήθος κόσμου και δίκαια απέσπασε το θερμό χειροκρότημα. Την μουσική, τους στίχους και την ενορχήστρωση υπέγραψε ο Χρήστος Κουτσίδης. Στην ερμηνεία της τραγουδιών ήταν η Ρώνια Τοπαλίδου και στην αφήγηση ο Θωμάς Δαλαγδής.

 

Λίγα λόγια για το έργο που ανέβηκε στην Ημαθία:

Ο μύθος

Ο βασιλιάς, άπληστος κυνηγός, σκοτώνει την απαγορευμένη ελαφίνα, η φύση εκδικείται, ο άνεμος σταματά να φυσάει, ο στρατός των Ελλήνων που ονειρεύονται τους θησαυρούς της Τροίας καθηλώνεται στην Αυλίδα, ο Αγαμέμνονας θα πληρώσει το τίμημα της αλαζονείας του, θυσιάζοντας την πρωτότοκη θυγατέρα του. Στολισμένη νύφη φτάνει η Ιφιγένεια στο στρατόπεδο, όμως οι μάσκες γρήγορα πέφτουν, αντί για γάμο την περιμένει ο θάνατος.

Τρόμος και πένθος, η κόρη θρηνεί, ζητά βοήθεια, παρακαλεί έλεος, αλλά η βία των πολεμιστών νικά την αθωότητα της παρθένας. Η μοίρα της είναι αποφασισμένη. Εκείνη αποδέχεται το αδήριτο, υπερβαίνει τον φόβο και ελευθερώνεται. Στον βωμό η παρθένα και το ελάφι γίνονται ένα και μαζί ανυψώνονται στον ουρανό της υπέρβασης. Πίσω μένουν οι θύτες να διαχειριστούν τις τύψεις τους….

Η τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», ένα έργο που έγραψε ο Ευριπίδης το 407 π.Χ., όταν ζούσε ως εταίρος του βασιλιά Αρχέλαου στις Αιγές και παρουσιάστηκε στο Αθηναϊκό κοινό μετά τον θάνατο του ποιητή, είναι η πηγή της έμπνευσης του Βεροιώτη δημιουργού:

«Πάντα ευχόμουν να νιώσω την αίσθηση που πλημμυρίζει ένα δημιουργό μόλις φέρει στον κόσμο κάτι ολοκληρωμένο, μα δεν την έχω νιώσει ακόμη, τουλάχιστον όχι καθολικά. Ίσως γιατί το έργο αυτό γράφτηκε με τρόπο που ακόμη προσπαθώ να κατανοήσω, ίσως πάλι γιατί γράφτηκε σε συνθήκες και καταστάσεις που ανήκουν πια στο παρελθόν. Αρκούμαι μόνο σε αυτά τα λίγα πρωτόγνωρα κι εύθραυστα συναισθήματα, που σιγά σιγά ξεχωρίζουν, καθώς οι μουσικές και τα λόγια ωριμάζουν ακόμη μέσα μου».