Ναι, αυτή ήταν η κορυφαία παράσταση αρχαίου δράματος που ανέβηκε φέτος στη Βέροια

Τρομερή η σκηνοθεσία του Μουμουλίδη, φοβερός ηθοποιός ο Γεωργακόπουλος

Με μεγάλη επιτυχία και με την συμμετοχή εκατοντάδων θεατών πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης 27 Ιουλίου η θεατρική παράσταση «Η Ιφιγένεια εν Αυλίδι» στο θέατρο Άλσους. Στην αρχαία τραγωδία συμμετείχαν μια πλειάδα γνωστών καλλιτεχνών που έχουν διακριθεί τα τελευταία χρόνια μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές του «Σασμού» και τις «Άγριες Μέλισσες». 

Η Ελλάδα απαίτησε τη θυσία της Ιφιγένειας και ο Θέμης Μουμουλίδης μας χάρισε την καλύτερη παράσταση αρχαίου δράματος που φιλοξενήθηκε φέτος στη Βέροια. Μαγική η σκηνοθεσία, που άφηνε το κείμενο του Ευριπίδη να λάμψει και να γίνει κατανοητό από το κοινό και έδινε μία κινηματογραφική αίσθηση στους θεατές. Κορυφαίες οι ερμηνείες των ηθοποιών, με εξέχουσα την ερμηνεία του Λαζάρου Γεωργακοπούλου στον ρόλο του Αγαμέμνονα.

Διαβάστε την κριτική του Νέστορα Αναστάσιου για την θεατρική παράσταση:

Η παράστασή του είναι σύγχρονη, ελεύθερη, γρήγορη και κινηματογραφική. Ο σκηνοθέτης αποδίδει όλη τη βία, αλλά και την τρυφερή ποιητικότητα του έργου και αφήνει την υπέροχη και μοντέρνα μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή να συνδιαλλαγεί απρόσκοπτα με το άχρονο και διαχρονικό κείμενο του Ευριπίδη. 

Μετά την ωραία «Αντιγόνη» του 2020, αλλά και τον εξαιρετικό «Δον Ζουάν» του 2019 ο Μουμουλίδης αυτή τη φορά μας δίνει την καλύτερη παράστασή του (σε περιοδεία) των τελευταίων χρόνων, καθώς φαίνεται (τουλάχιστον στα μάτια μας) να του βγαίνει απόλυτα το εγχείρημα αυτό. 

Τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά τα βρήκαμε πανέξυπνα, καθώς αποδίδουν με μοντερνισμό, αλλά και ακρίβεια το μιλιταριστικό σκηνικό που είχαν στήσει οι Έλληνες στρατιώτες στην Αυλίδα. το ίδιο πολύ μας άρεσαν και τα κουστούμια της Νίκης Ψυχογιού, φτιαγμένα με φινέτσα και άποψη και επίσης ενταγμένα στο μιλιτέρ πνεύμα της παράστασης, με εξαίρεση τα κοστούμια του γυναικείου χορού που έμοιαζαν με νυφικά. 

Ο χορός που έστησε ο σκηνοθέτης είναι γεμάτος ένταση, λυρισμό και ποίηση, σε αυτό βοήθησε εκτός από το ταλέντο των ηθοποιών, η εξαιρετική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, αλλά και η μελετημένη κινησιολογία της Σεσίλ Μικρούτσικου. Ερμηνείες: Η Μαρία Πετεβή αποδίδει μία εξαιρετική Αντιγόνη και έχει τη σωστή ηλικία για να παίξει τον ρόλο. 

Η ηθοποιός ερμηνεύει επιτυχημένα τις μεταστροφές αυτού του σύνθετου χαρακτήρα από τη χαρά, στην έσχατη απελπισία και στην κατάφαση, δηλαδή την αποδοχή της θυσίας της. Γενικά, θα λέγαμε πως όλοι οι χαρακτήρες αποδίδονται εξαίσια από τους ηθοποιούς. Έτσι τα τεράστια και τραγικά διλήμματα, με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι ήρωες, χρωματίζονται μοναδικά και φτάνουν ολοκάθαρα στους θεατές, συγκλονίζοντάς τους. 

Ως εκ τούτου, αν και συμπάσχουμε με την Ιφιγένεια και θαυμάζουμε το θάρρος της να βαδίσει προς το πεπρωμένο της, ωστόσο κατανοούμε πλήρως τις θέσεις και την τραγικότητα και των υπολοίπων ηρώων του έργου. Τι μπορεί αλήθεια να πει κανείς για την ερμηνεία του Λάζαρου Γεωργακόπουλου ως Αγαμέμνονας; Ερμήνευσε τον ήρωα άλλοτε με εσωτερικότητα, κι άλλοτε με δυναμισμό και βία, καταθέτοντας ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. 

Ο Αγαμέμνονας αυτός μας μάγεψε, μας έφερε αντιμέτωπους με όλη την τραγικότητά του. Τα διλήμματά του έγιναν και δικά μας διλήμματα και ο πόνος του έγινε και δικός μας πόνος. Εξίσου καλός και ο Άκης Σακελλαρίου ως Μενέλαος. Ειδικά η κοινή σκηνή του Σακελλαρίου με τον Γεωργακόπουλο ήταν απλά ονειρική. Εγώ δεν μπορώ να ανακαλέσω στη δική μου μνήμη καλύτερο συνδυασμό Αγαμέμνονα και Μενέλαου από αυτόν. 

Στο ίδιο μοτίβο των εξαιρετικών ερμηνειών κινήθηκε και η Ιωάννα Παππά ως Κλυταιμνήστρα, ο Γιώργος Χρυσοστόμου ως Αχιλλέας και ο Παντελής Δεντάκης ως Πρεσβύτης – Αγγελιαφόρος. Όλοι οι ηθοποιοί απέδωσαν μοναδικά την τραγικότητα των ηρώων τους, που αδυνατούν να κατανοήσουν τον κόσμο που τους περιβάλλει και στο τέλος αποδέχονται τη μειωμένη αυτενέργειά τους σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. 

Ειδικά ο κομβικός ρόλος της Κλυτεμνύστρας και η ερμηνεία της Παππά, με τους υπέροχους μεταλλικούς φωνητικούς χρωματισμούς της, σπάει τους αναχρονισμούς και την πατριαρχική αντίληψη, που εκ των πραγμάτων έχει ένα τόσο αρχέγονων έργο και συνδιαλέγεται έμμεσα με το σήμερα, με τη σύγχρονη χειραφετημένη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και τον φλούιτ gender κόσμο που αναδύεται. 

Η τελευταία διαπίστωση οφείλεται σε μία γενικότερη αίσθηση διεμφυλικότητας που, κατά τη γνώμη μας, αποπνέει η αισθητική αντιμετώπιση των βασικών υποκριτών του έργου, με εξαίρεση της Ιφιγένειας, αλλά και του χορού. Γενικότερα, οι φωνητικές τοποθετήσεις των ηθοποιών, σε κομβικά σημεία του κειμένου, από μόνη της, μας έδωσε την αίσθηση ενός επικαιροποιημένου πολιτικού σχόλιου της λεπτής γραμμής που πολλές φορές διαχωρίζει την αγάπη για την πατρίδα, με τη σοβινιστική θεώρηση του κόσμου.