«ΚΗ’ Παύλεια - 4η Ιατρική Εβδομάδα»: «Η διακονία του πνευματικού σε περιόδους κρίσης»

Στο πλαίσιο της 4ης Ιατρικής Εβδομάδος προς τιμήν του Αγίου Λουκά του Ιατρού και των ΚΗ’ Παυλείων πραγματοποιήθηκε το πρωί της Τρίτης, 31ης Μαίου, στην αίθουσα «Μητροπολίτης Σταυροπηγίου Αλέξανδρος», στις εγκαταστάσεις της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Βεροίας, η καθιερωμένη Ημερίδα των πνευματικών με θέμα: «Η διακονία του πνευματικού σε περιόδους κρίσης».

Στην αρχή της Ημερίδας, στην οποία συμμετείχαν οι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως που διακονούν με την άδεια και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Βεργίνης Αρχιμ. Ιερεμίας Γεωργαλής καλωσόρισε τους παρευρισκομένους και στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων απηύθυνε χαιρετισμό και καλωσόρισε τους προσκεκλημένους ομιλητές.

Πρώτος ομιλητής ήταν ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους Γέροντας Εφραίμ, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός και οι κρίσεις της εποχής του».

Δεύτερος ομιλητής ήταν ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Σπυρίδων Βασιλάκος από την Ιερά Μητρόπολη Θηβών, Λεβαδείας και Αυλίδος, ο οποίος μίλησε με θέμα: «Ο ρόλος του Πνευματικού στις ενδοοικογενιακές κρίσεις». Μετά τις δύο εισηγήσεις ακολούθησε γόνιμη συζήτηση.

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων απένειμε τα αναμνηστικά των «ΚΗ´ Παυλείων» στους εκλεκτούς ομιλητές και εξέφρασε τις θερμές ευχαριστίες του για τη συμμετοχή τους.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του κατά την έναρξη της ημερίδος ανέφερε μεταξύ άλλων: Σᾶς καλωσορίζω μέ πολλή χαρά στήν πρώτη Ἡμερίδα τῶν ΚΗ´ Παυ­λείων καί στήν πρώτη ἐκδή­λωση πού πραγματοποιεῖται στήν αἴθουσα αὐτή, τήν ὁποία ἀφιερώ­σαμε στή μνήμη τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Σταυροπηγίου Ἀλε­ξάν­δρου.

Καί εἶναι ἀγαθή συγκυρία, ἐπι­τρέψτε μου νά πῶ, ὅτι ἡ πρώτη ἐκδήλωση πού πραγματοποιεῖται ἐδῶ εἶναι ἡ Ἡμερίδα τῶν πνευμα­τικῶν τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπό­λεως, καθώς ὁ μακαριστός Μητρο­πολίτης Σταυροπηγίου διακόνησε μέ ἀφοσίωση ἐπί πολλές δεκαετίες ὡς πνευμα­τικός τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού τόν πλησίαζαν, καί μάλιστα καί σέ περιόδους ποικί­λων κρί­σε­ων.

Εἶναι κοινή διαπίστωση ὅτι τά τε­λευταῖα χρόνια ἀντιμετωπί­ζου­με τόσο ἐμεῖς στήν πατρίδα μας, ὅσο καί ὁ κόσμος ὁλόκληρος ποικίλες κρίσεις. Κρίση οἰκονομική στήν ἀρχή, κρίση ἐθνική στή συνέχεια, κρίση ὑγειονομική τά δύο τελευ­ταῖα χρόνια, καί τώρα, πρίν νά προλάβουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν πολύμορφη κρίση πού προκά­λεσε ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία, καί τό τονίζω αὐτό, δέν εἶναι μόνο ὑγειονομική, ἀλλά προ­κάλεσε διάφορες παράπλευρες κρί­σεις, βρισκόμεθα ἀντιμέτωποι μέ τήν κρίση πού προκαλεῖ ὁ πόλεμος καί οἱ συνέπειές του, ὅπως ἡ ἐπι­σι­τιστική καί ἡ ἐνεργειακή κρίση πού ἀπειλοῦν τόν κόσμο, ἀλλά καί νέες ἀσθένειες ἤ παλαιές πού ἐμφανί­ζονται καί μᾶς ἀνησυχοῦν.

Μπορεῖ βεβαίως νά μᾶς φαίνο­νται πολλές καί αἰφνίδιες αὐτές οἱ κρίσεις, γιατί εἶναι πιό μαζικές καί πιό θορυβώδεις, ὅμως δέν εἶναι οἱ μόνες κρίσεις πού ἀντιμετωπίζου­με.

Ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἡ ζωή τοῦ καθενός μας εἶναι γεμάτη κρίσεις. Κρίσεις προσωπικές, κρίσεις οἰκο­γε­νεια­κές ἤ ἐπαγγελματικές, κρί­σεις στό περιβάλλον μας, εἶναι ὁ χῶρος στόν ὁποῖο καλεῖται ὁ κάθε ἄνθρωπος νά πορευθεῖ, νά ἀγωνι­σθεῖ, νά ζήσει τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί νά φθάσει μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στή σωτηρία. Γιατί τί εἶναι κρίση; Εἶναι μία δύσκολη κατάσταση, μία δύσκολη συγκυρία.

Τί ἀκόμη εἶναι κρίση; Εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετω­πί­ζουμε τή δύσκολη κατάσταση γιά νά ἐξέλθουμε ἀσινεῖς. Κάθε, δη­λαδή, δυσκολία εἶναι μία κρίση γιά τόν ἄνθρωπο, εἶναι μία ἐξέταση στήν ὁποία πρέπει νά ἀνταπε­ξέλ­θει ἐπιτυχῶς.

Ἄν ἀνατρέξουμε στή ζωή μας, ἀλλά καί ἄν σκεφθοῦμε τί μᾶς ἐμπιστεύονται οἱ ἀδελφοί μας, νέοι καί μεγαλύτεροι, στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, νομίζω πώς ὅλοι θά ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ δια­κονία τοῦ πνευματικοῦ δέν εἶναι μόνο στίς ἡμέρες μας διακονία σέ περίοδο κρίσεως, ἀλλά πάντοτε. Γιατί ἡ κρίση πού μπορεῖ νά διέρ­χεται γιά ὁποιονδήποτε λόγο μία ψυχή μπορεῖ νά εἶναι πιό σημα­ντική γιά τήν ἴδια καί πιό ἐπι­κίνδυνη ἀπό μία παγκόσμια κρίση, πού μπορεῖ καί νά μήν τήν ἀγγίζει.

Θά πρέπει, λοιπόν, νά τό συνει­δητοποιήσουμε ὅτι ἡ διακονία μας ὡς πνευματικῶν εἶναι μία διαρκής διακονία κρίσεων. Ὁ Κύριός μας ἄλλωστε προειδοποίησε τούς μαθη­τές του: «Νῦν κρίσις ἐστίν τοῦ κόσμου τούτου». Καί αὐτό τό «νῦν» δέν ἀναφέρεται μόνο στήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ ἀλλά σέ κάθε ἐποχή καί ἀφορᾶ κάθε ἄνθρωπο.

Ὁ πνευματικός ἑπομένως καλεῖ­ται νά καθοδηγήσει τίς ψυχές, ὥστε νά ἀντιμετωπίσουν τίς προ­σω­πικές τους κρίσεις καί μέσω αὐ­τῶν νά φθάσουν στόν ἁγιασμό. Καλεῖται ὅμως νά καθοδηγήσει τίς ψυχές καί σέ ἐποχές γενικότερης κρίσεως. Νά βοηθήσει, δηλαδή, τούς ἀνθρώπους νά σταθοῦν ὄρ­θιοι στόν καιρό τῶν κρίσεων, νά μήν λυγίσουν, νά μήν παρασυρ­θοῦν, νά μήν χάσουν τόν δρόμο τους, ἀλλά νά παραμείνουν στα­θεροί, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστε­ως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν», ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά κατα­παύσει τίς κάθε εἴδους κρίσεις ὅπως κατέπαυσε καί τόν κλύδωνα τῆς θαλάσσης καί ἔσωσε τούς μαθητές του.

Καλεῖται ὅμως ὁ πνευματικός καί νά βοηθήσει ὅσους τυχόν παρασύρ­θηκαν, νά ὀρθοποδήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια καί τήν Ἐκκλησία. Διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κιβωτός, ἡ ὁποία προφυλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τίς κρίσεις, ὅπως ἔσωσε καί τόν Νῶε ἀπό τόν κατα­κλυσμό. Ἐκτός Ἐκκλησίας οἱ κρί­σεις εἶναι πιό ἐπικίνδυνες καί πιό ὀδυνηρές, ἀφενός γιατί προβλημα­τίζουν καί δυσκολεύουν τόν ἄν­θρω­πο πού δέν ξέρει τί νά κάνει καί πῶς νά τίς ἀντιμετωπίσει, γιά νά ἀποφύγει τίς συνέπειές τους καί στήν πνευματική του ζωή ἀλλά καί στήν καθημερινότητά του, καί ἀφε­τέρου, διότι δημιουργοῦν πρόσ­­φορο ἔδαφος μέσα στό ὁποῖο κινοῦνται «ἄνθρωποι πονηροί καί γόητες, πλανῶντες καί πλανώμε­νοι», οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά παρα­σύ­ρουν τούς ἀνθρώπους καί νά τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τή σωτηρία.

Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μπο­ρεῖ νά φέρουν κάποτε καί τό σχῆμα τοῦ ποιμένος, καί δυστυχῶς κά­νουν αὐτό τό ὁποῖο λέγει ὁ Χριστός γιά τούς Φαρισαίους «ὅτι περιά­γετε τήν θάλασσαν καί τήν ξηράν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καί ὅταν γένηται ποιεῖτε αὐτῶν υἱόν γεένης διπλότερον ὑμῶν».

Ὅλοι ἔχουμε, δυστυχῶς, κάποια ἐμπειρία ἀπό ἀνάλογες συμπεριφο­ρές ἀνθρώπων καί ἀδελφῶν μας, πού ἀντί νά στηρίξουν τίς ψυχές μέ τήν πίστη στόν Χριστό καί στήν Ἐκ­κλησία, μέ τή χάρη πού προσ­φέρουν τά ἱερά μυστήρια, ὥστε νά ἀντέξουν τήν καταιγίδα τῆς κρίσε­ως καί νά τήν μεταποιήσουν σέ μέσο ἁγιασμοῦ, ἐπιτυγχάνουν τό ἀντίθετο, σκανδαλίζοντάς τες ἤ κλονίζοντας τες δημιουργώντας χάσματα καί σχίσματα.

Καί ἐπειδή, ὅπως εἶπα καί στήν ἀρχή, οἱ κρίσεις εἶναι ἕνα διαρκές καί ἐπαναλαμβανόμενο φαινόμε­νο, παρά τήν ἰδιαίτερη ὄξυνση πού παρατηροῦμε στίς ἡμέρες μας, εἶναι ἀναγκαῖο νά γνωρίζουμε ὅλοι, ὅσοι διακονοῦμε τό ἱερό μυ­στήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως καί ἔχουμε λάβει ἀπό τήν Ἐκκλη­σία τή χάρη νά διακονοῦμε τίς ψυχές ὡς πνευματικοί πῶς θά πρέ­πει νά ἀσκοῦμε αὐτή τήν ὑψηλή καί πολυεύθυνη διακονία σέ περιό­δους κρίσεως.

Γι᾽ αὐτό καί μέ πολλή χαρά καί εὐ­γνωμοσύνη γιά τήν ἀνταπόκρισή τους στήν πρόσκλησή μας καλωσο­ρίζω τούς δύο σημερινούς ὁμιλη­τές μας: τόν πανοσιολογιώτατο Κα­­θηγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπε­δίου Γέροντα Ἐφραίμ καί τόν αἰδε­σιμολογιώτατο πρωτοπρε­σβύ­τερο π. Σπυρίδωνα Βασιλάκο, ἀπό τήν Ἱερά Μονή Θηβῶν καί Λεβαδείας.

Καί οἱ δύο ἔχουν νά εἰσφέρουν πολλά στό θέμα μας μέ τίς γνώσεις καί τήν ἐμπειρία τους. Ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος ἀπό τήν πολύχρονη μαθητεία του κοντά σέ ὁσίους Γέροντες καί πνευματικούς, ἀλλά καί ἀπό τή μακρά ἐμπειρία του ὡς ἡγούμενος ὁ ἴδιος μιᾶς με­γάλης Ἀδελφότητος ἀλλά καί πολ­λῶν μοναχῶν καί λαϊκῶν ἐκτός Ἁγίου Ὄρους, καί ὁ π. Σπυ­ρίδων ἀπό τή δική του διακο­νία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Σᾶς εὐχαριστῶ καί τούς δύο θερ­μό­τατα καί ἀναμένουμε ὅλοι μέ πολύ μεγάλο ἐνδια­φέρον νά σᾶς ἀκούσουμε.