Πλήθος κόσμου στον πανηγυρίζοντα Ναό του Αγίου Γεωργίου

Τη Δευτέρα της Διακαινησίμου 25 Απριλίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Βεροίας. Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, ευχήθηκε ο εορταζόμενος Άγιος Μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος Γεώργιος να προστατεύει τους ευλαβείς προσκυνητές, ενώ δεν παρέλειψε να ευχηθεί στον εορτάζοντα Ιεροδιάκονο της Μητροπόλεως μας π. Γεώργιο Φρασαριώτη.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ἀναστάσεως ἡμέρα ἡ χθεσινή, καί οἱ στρατιῶτες πού φύλασσαν τόν τάφο τοῦ Χριστοῦ, τρομαγμένοι ἀπό τό θαῦμα καί μή γνωρίζοντας πῶς συνέβη νά βγεῖ ὁ Χριστός ἀπό τόν τάφο ἀναστημένος ἀποροῦσαν καί ἐξεπλήττοντο.

Σήμερα ὅμως ἕνας ἄλλος στρα­τιώτης ἐπιβεβαιώνει τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως. Καί ὁ στρατιώτης αὐ­τός εἶναι ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς καί τροπαιοφόρος Γεώργιος, τή μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζει καί πανηγυ­ρίζει ἡ Ἐκκλησία μας μεθεορτίως σήμερα.

Πόσο μεγάλη εἶναι ὅμως ἡ δια­φορά τους! Οἱ στρατιῶτες πού φύ­λασσαν τόν τάφο τοῦ Χριστοῦ εἶχαν τό μοναδικό προνόμιο νά τόν δοῦν πρῶτοι αὐτοί ἀναστημένο. Θά μποροῦσαν νά τόν ἀναγνωρί­σουν, ἄν ἤθελαν, ὡς Θεό, ὅπως εἶχε κάνει ὁ ἑκατόνταρχος πού ἦταν παρών κατά τή Σταύρωσή του, καί ὁ ὁποῖος, ὅταν εἶδε ὅσα συνέβησαν, ἀνεφώνησε «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱός ἦν οὗτος».

Δέν τό ἔκαναν ὅμως οἱ στρα­τιῶ­τες τῆς κουστωδίας. Δέν τό ἔκα­ναν, εἴτε γιατί δέν μπόρεσαν εἴτε γιατί δέν θέλησαν, εἴτε γιατί φοβή­θηκαν νά τόν ἀναγνωρίσουν. Καί παρέμειναν στόν φόβο καί στήν ἄγνοιά τους. Καί παρέμειναν στήν ἱστορία ὡς δειλοί, πού δέχθηκαν νά καλυφθοῦν πίσω ἀπό μία ψεύ­τικη καί ἐπονείδιστη δικαιολογία, ὅτι δῆθεν, ἐνῶ κοιμόταν, οἱ μα­θητές τοῦ Χριστοῦ ἔκλεψαν τό σῶ­μα του, γιά νά μήν ἔχουν οἱ ἴδιοι εὐθύνη.

Ἀντίθετα πρός αὐτούς τούς στρ­α­τιῶτες, ὁ Ρωμαῖος στρατιώτης, τόν ὁποῖο τιμοῦμε σήμερα, ὁ ἅγιος με­γα­λομάρτυς Γεώργιος, διέθετε καί τήν τόλμη καί τή γενναιότητα νά πιστεύει στόν ἀναστημένο Χριστό ὡς τόν μόνο ἀληθινό Θεό.

Καί δέν πίστευε μόνο, ἀλλά καί ζοῦσε σύμφωνα μέ τήν πίστη του καί τίς ἐντολές του. Καί ἀκόμη δέν δίστασε νά τόν ὁμολογήσει ἐνώ­πιον τοῦ φοβεροῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ, τοῦ ὁποίου εἶχε τήν εὔνοια, τήν τιμή καί τήν ἀγάπη. Δέν δίστασε ὅμως νά τά ἀρνηθεῖ καί ὅλα αὐτά χάριν τῆς πίστεως καί νά θυσιάσει ἀκόμη καί τή ζωή του.

Καί μπορεῖ νά ἄκουσε τήν ὀργι­σμέ­νη φωνή τοῦ Χριστομάχου αὐ­το­κράτορος, ἀξιώθηκε ὅμως νά ἀκούσει καί τή φωνή τοῦ Χριστοῦ νά τόν ἐνισχύει καί νά τόν ἐνθαρ­ρύνει γιά νά ἀντέξει τά πολυά­ριθμα καί πολυώδυνα βασανι­στήρια στά ὁποῖα τόν ὑπέβαλε ὁ Διοκλητιανός, ἀξι­ώ­θηκε νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, ὅπως ὁ πρω­τομάρτυς Στέφανος, νά τόν ἐπαινεῖ καί νά τόν ἐνθαρρύνει στόν ἀγώνα του.

Ἡ πίστη αὐτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλο­μάρ­τυρος Γεωργίου, πίστη στόν Ἀναστάντα Κύριο, θά πρέπει νά ἐμπνέει καί ἐμᾶς, γιατί ἀποτελεῖ τόν μοναδικό τρόπο νά ὑπερνι­κοῦ­με τά ἐμπόδια καί τίς δυσκολίες τῆς παρούσης ζωῆς, ὅποια καί ἄν εἶναι αὐτά γιά τόν καθένα μας, ἀλλά καί γιατί μᾶς χαρίζει κάτι πολύ πέρα καί πολύ πάνω ἀπό ὅλα αὐτά. Μᾶς χαρίζει τή σωτηρία μας. Μᾶς χαρί­ζει τήν προσωπική μας ἀνάσταση. Μᾶς χαρίζει τήν αἰώνια ζωή μαζί μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο, ὁ ὁποῖος ἔπαθε, ταπεινώθηκε, ἐξευτελίσθηκε, δάρθηκε, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε, γιά νά ἀπελευθε­ρώσει καί ἐμᾶς ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, γιά νά μᾶς ἀπαλ­λά­ξει ἀπό τούς φόβους καί τίς προ­κα­ταλήψεις μας, ἀλλά καί γιά νά μᾶς ἀπολυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά δεσμά τοῦ διαβόλου.

Γι᾽ αὐτό, τιμώντας τόν ἅγιο μεγα­λομάρτυρα καί τροπαιοφόρο Γεώρ­γιο, τόν «αἰχμαλώτων ἐλευθερω­τήν», ἄς τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀπαλλάξει διά τῶν πρεσβειῶν του ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν πα­θῶν, καί νά μᾶς βοηθήσει ὥστε νά ζοῦμε καί ἐμεῖς μέσα στήν πραγμα­τι­κότητα τῆς Ἀναστάσεως.

Καί πῶς ζοῦμε μέσα στήν πραγμα­τικότητα τῆς Ἀναστά­σεως; Ζοῦμε, ὅταν ἀνακαινίζουμε τόν ἑαυτό μας πνευματικά. Ζοῦμε, ὅταν ἐναρμο­νίζουμε τή ζωή μας μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί ἀγω­νιζόμεθα νά νικήσουμε μέσα μας ὅ,τι μᾶς συν­δέει μέ τήν ἁμαρ­τία, ὅ,τι μᾶς συν­δέει μέ τήν κακία, ὅ,τι μᾶς συνδέει μέ τήν πονηρία, ἀπό τά ὁποῖα μᾶς ἐλευθέρωσε ὁ Χριστός μέ τή σταυ­ρική θυσία καί τήν Ἀνάστασή του. Τήν ζοῦμε ἔχοντας τόν νοῦ μας στραμ­­μένο πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο, καί ὄχι προσκολλημένο διαρ­­κῶς στά γήινα καί τά ἐγκό­σμια, τά ὁποῖα παρέρχονται κάποια ἡμέρα. Τήν ζοῦμε διατηρώντας μέ κάθε τρόπο στήν ψυχή μας τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως πού κα­τηύγασε χθές τούς ναούς μας, καί ὄχι ἀφή­νοντάς το νά σκοτει­νιάσει καί νά θαμπώσει ἀπό τίς σκιές τῶν ἀδυνα­μιῶν μας καί τῶν παθῶν μας. Ἔτσι θά φωτίζει καί ἐμᾶς, ὥστε νά φωτίζει καί τούς ἄλ­λους γύρω μας, καί ἔτσι νά γινό­μαστε καί ἐμεῖς, διά πρεσβειῶν καί τοῦ ἁγίου Γεωργίου, μάρτυρες τῆς Ἀναστά­σεως τοῦ Κυρίου καί νά ζοῦμε διαρ­κῶς μέσα στή χαρά πού μᾶς χά­ρισε μέ τήν Ἀνάστασή του ὁ Κύριος μας.